Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή

 Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή Facebook Twitter
Ένας καλλιτέχνης επηρεάζεται από το ερέθισμά του και το αποτυπώνει ανάλογα με αυτό που του γεννά... Φωτo: Άννα Καρμίρη / LIFO
4

Ο Άρης Σερβετάλης κατάφερε να απεγκλωβιστεί  από την τεράστια επιτυχία και αναγνωρισιμότητα που του  χάρισε ο ρόλος του στο τηλεοπτικό σήριαλ, «Είσαι το ταίρι μου». Εξελίχθηκε σε μια θεατρική προσωπικότητα εξαιρετικά χαμηλών τόνων που επιλέγει να θορυβεί μέσα από παραστάσεις σταθμούς στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Η παράσταση «Ο Σωσίας» μεταφέρεται στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης και αιχμαλωτίζει κοινό και κριτικούς. Ο ήρωας αυτοαναλύεται, βασανίζεται και παλεύει με την εαυτό του. Οι σύγχρονοι Σωσίες παλεύουν να γίνουν κομμάτι της κοινωνίας που συνεχίζει να περιθωριοποιεί καθετί διαφορετικό και ιδιαίτερο έξω από τα απαρχαιωμένα όρια της λογικής της.

 

Αποσπάσματα του Σωσία σε παραληρηματικό λόγο, χωρίς ευθύγραμμη αφήγηση. Είναι μια ιδιαίτερη ή κατάλληλη ανάγνωση για Ντοστογιέφσκι;

Κατάλληλη δεν υπάρχει. Ένας καλλιτέχνης επηρεάζεται από το ερέθισμά του και το αποτυπώνει ανάλογα με αυτό που του γεννά. Στο συγκεκριμένο έργο είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον αυτή η σωματική πάλη που μπορούσε να σωματοποιηθεί, αυτές οι παρενοχλήσεις που αισθάνεται ο ήρωας από τους λογισμούς του. Έγινε με ένα μη ρεαλιστικό τρόπο.

Είναι της μόδας το σωματικό θέατρο. Στην ουσία είναι μια πολύ παλιά έννοια. Το σώμα μας υπάρχει από τη γέννησή μας, απλά ο τρόπος που μπορείς να προσεγγίσεις ένα έργο, αλλάζει. Σωματικότητα μπορείς να έχεις και σε μια ακινησία, να είσαι ακίνητος επί δυο ώρες. Το θέμα είναι πώς τοποθετείσαι στο χώρο.

Η παράσταση αφορά τους Ντοστογιεφσκικούς;

Για μένα το καλύτερο θα ήταν να μην ξέρει καν το έργο κάποιος. Και τα δυο λειτουργούν. Αλλά είναι προτιμότερο να πηγαίνεις σε μια παράσταση λευκό χαρτί. Ή θα σε ενοχλήσει ή θα μπορέσει να σε παρασύρει. Αυτές οι ενοχλήσεις και οι παρενοχλήσεις γίνονται βιωματικά. Είναι παράλληλες φωνές, μιλάνε παράλληλα πρόσωπα ταυτόχρονα ενώ γίνονται παράλληλες κινήσεις. Μπορεί κάποιον να τον κουράσει όλο αυτό ή αντίθετα να τον παρασύρει. Η παράσταση δεν είναι των μέσων αντιδράσεων. Είναι ακραία.

 Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή Facebook Twitter
Ο Ντοστογιέφσκι είχε δηλώσει για το Σωσία ότι δεν είχε καταθέσει κάτι άλλο στην παγκόσμια λογοτεχνία πέρα από αυτήν τη διχοτόμηση της προσωπικότητας.

Αν επιλέγατε έναν ήρωα του Ντοστογιέφσκι…

Πέρα από τον κ. Γκολιάτκιν που είναι ένας φοβερός ήρωας που γοητεύει με τον τρόπο που είναι γραμμένο το κείμενο, μ’ αρέσει πολύ, «Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου». Μου είχε μείνει η εικόνα που αφορούσε το υποκειμενικό ενός ανθρώπου που βρισκόταν σε μια κάσα την ώρα που τον έχουνε θάψει, το υποκειμενικό πλάνο που βλέπει. Με βοήθησε πολύ αυτό το κείμενο στο Σωσία. Είναι δύο κείμενα σε άμεση σχέση. Ο συγγραφέας είχε δηλώσει για το Σωσία ότι δεν είχε καταθέσει κάτι άλλο στην παγκόσμια λογοτεχνία πέρα από αυτήν τη διχοτόμηση της προσωπικότητας. Τα μετέπειτα έργα διαθέτουν αυτό το χαρακτηριστικό.

Στα έργα του Ντοστογιέφσκι υπάρχει έντονα το βιωματικό στοιχείο και η ταύτιση του καλλιτέχνη. Είναι αναπόφευκτο ή όχι να συμβαίνει;

Για μένα θα ήταν καλό να μη συμβαίνει. Δεν το βλέπω τόσο από ψυχολογικής πλευράς αλλά καθαρά σωματικά. Είναι κινήσεις μέσα σε ένα πλαίσιο, σε μια  συνθήκη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στην παράστασή μας, τα σκηνικά είναι πραγματικά, με χώμα και καρέκλες και η κίνηση των υλικών αυτών στο χώρο δημιουργεί μια σωματικότητα τόσο στους χαρακτήρες όσο και στον ήρωα. Με αποτέλεσμα να είναι ένα παιχνίδι σε μια συγκεκριμένη συνθήκη και ένα πλαίσιο που έχουμε ορίσει. Μ’ αυτόν τον τρόπο, παράγεται αυτό που έχουμε εμείς αναγνωρίσει και μας έχει ελκύσει από το έργο.

  

Κάνατε λόγο για σωματοποίηση. Η παράστασή σας είναι δείγμα σωματικού θεάτρου;

Είναι της μόδας το σωματικό θέατρο. Στην ουσία είναι μια πολύ παλιά έννοια. Το σώμα μας υπάρχει από τη γέννησή μας, απλά ο τρόπος που μπορείς να προσεγγίσεις ένα έργο, αλλάζει. Σωματικότητα  μπορείς να έχεις και σε μια ακινησία, να είσαι ακίνητος επί δυο ώρες. Το θέμα είναι πώς τοποθετείσαι στο χώρο. Οι παρενοχλήσεις που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος από τους λογισμούς του μπορούν να σωματοποιηθούν. Αυτό εγώ το ονομάζω μια σημαντική προσέγγιση πάνω σε μια κατάσταση. Αντί να δούμε έναν ήρωα να ιδρώνει ή να παθαίνει κρίση πανικού, βλέπουμε κάποιους άλλους που είτε του δημιουργούν κάποιες καταστάσεις ή τις δημιουργεί μόνος του αλλά μέσα σε ένα μοτίβο.

 Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή Facebook Twitter
Φωτo: Άννα Καρμίρη / LIFO

Είχατε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξή σας ότι επαναπροσδιορίσατε τη σχέση σας με το Θεό. Ήταν εκείνη τη χρονική στιγμή βαθύτερη εσωτερική ανάγκη;

Ερωτήθηκα και απάντησα. Ήταν και θα εξακολουθεί να είναι. Πρόκειται για μια σχέση που καλλιεργείται, δεν τη βρίσκεις και επαναπαύεσαι, θέλει καθημερινή φροντίδα. Κάθε μέρα επανατοποθετείσαι και βρίσκεις μια βαθύτερη σχέση.

Η βαθύτερη σχέση αυτή λειτουργεί σαν καταφύγιο για εσάς;

Είναι όπως οι ανθρώπινες σχέσεις απλά είναι μια πνευματική σχέση.

Ο ήρωας μιλάει στον εαυτό του, εξηγεί, αναλύει, φτάνει σε μια αλήθεια. Είναι όμως η πραγματική ή η αλήθεια της συνείδησής του;

Η αλήθεια του έργου είναι ο βασανισμός του ήρωα. Ο ήρωας παλεύει να δει τι είναι αλήθεια και τι όχι, όπως εμείς που διαβάζουμε το έργο. Στο τέλος του έργου, όπως το έχει γράψει ο συγγραφέας, υπάρχει μια στιγμή που βλέπει τους ανθρώπους να είναι ίδιοι μ’ αυτόν και έρχεται ο γιατρός που του ανακοινώνει ότι θα έχει μια φροντίδα που δεν θα του αξίζει και τον πηγαίνουν στο άσυλο. Στην περίπτωση της παράστασή μας, έχουμε βρει ένα άλλο τρόπο για να απεικονίσουμε το τέλος. Ο βασανισμός του συγκεκριμένου ήρωα, συνεχίζεται.

Ο άνθρωπος πότε έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα για τον εαυτό του; Πότε συμπίπτει με τον εαυτό του;

Δεν ξέρω. Λίγο πριν το θάνατο; Αν δεν είναι ξαφνικός, αν δεν πάρεις τα χαμπάρια σου κατά τη διάρκεια της ζωής σου και μπεις σε μια διαδικασία, δύσκολο.

 Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή Facebook Twitter
Φωτo: Άννα Καρμίρη / LIFO

Ο Ντοστογιέφσκι είναι ψυχολόγος, ψυχογράφος, ρεαλιστής;

Είναι ο ιδανικότερος ψυχαναλυτής. Διαθέτει έναν τρόπο να αναλύει τους χαρακτήρες, τον άνθρωπο, πολύ βαθιά.

Η γραφή του Ντοστογιέφσκι φαίνεται σύγχρονη, διαχρονική, δεν μας μεταφέρει στο παρελθόν αλλά ανακαλύπτει το παρόν. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Καταπιάνεται με βαθιά ανθρώπινα ζητήματα. Αγαπά πολύ τον άνθρωπο.

Μετράτε μεγάλη αποχή από την τηλεόραση, οι λόγοι;

Αν εξαιρέσουμε τις επαναλήψεις, ναι απέχω. Την τελευταία περίοδο είναι ο χρόνος μου μοιρασμένος σε πρόβα-παράσταση και είναι δύσκολο να καταπιαστώ και με κάτι άλλο, όπως η τηλεόραση που απαιτεί καθημερινά γυρίσματα. Δεν προέκυψε όμως και κάποια πρόταση που να πεις, «ναι, θα ήθελα πολύ να το κάνω». 

 Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή Facebook Twitter
Είναι της μόδας το σωματικό θέατρο. Στην ουσία είναι μια πολύ παλιά έννοια. Το σώμα μας υπάρχει από τη γέννησή μας, απλά ο τρόπος που μπορείς να προσεγγίσεις ένα έργο, αλλάζει. Σωματικότητα μπορείς να έχεις και σε μια ακινησία, να είσαι ακίνητος επί δυο ώρες. Το θέμα είναι πώς τοποθετείσαι στο χώρο.

Info:

O Σωσίας

Θέατρο Αυλαία

Πλατεία ΧΑΝΘ (πλευρά Τσιμισκή), τηλ: 2310 237700

1-10 Μαΐου

Σκηνοθεσία – Σκηνικά - Κοστούμια: Έφη Μπίρμπα
Διασκευή – δραματουργική επεξεργασία: Έφη Μπίρμπα, Άρης Σερβετάλης, Μιχαήλα Πλιαπλιά
Ερμηνευτές: Άρης Σερβετάλης, Δρόσος Σκώτης, Γιώργος Συμεωνίδης, Συμεών Τσακίρης, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

3 σχόλια
Παρακολούθησα την παράσταση χθες και πραγματικά ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ο Άρης Σερβετάλης είναι πραγματικά αξεπέραστος και η ερμηνεία του καταπληκτική. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους. Και επιτέλους το να είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων δεν είναι απαραίτητα ελάττωμα και ο Άρης Σερβετάλης το αποδεικνύει αυτό. 'Εχουμε πήξει στους ανθρώπους υψηλών τόνων που πετάνε εγωιστικά την μια αρλούμπα μετά την άλλη.
Εγω αυτο τον ηθοποιο τον ειχα ξεχωρισει απ το "Εισαι το ταιρι μου", φαινοταν διαφορετικος απ τους αλλους, ειχε μια ποιοτητα. Τον ειδα και σε μια χοροπαρασταση του (αχ πως τον λενε αυτον που εκανε την τελετη εναρξης των Ολυμπιακων?? ) ηταν αξεπεραστος.Και μπορει να φανει καπως υπερβολικο, οντως, αλλα εμενα απο παντα (ειδικα οταν ηταν ο Λαζαρος της σειρας) μου θυμιζε τον Ewan McGregorΩραιο παντως να εχουμε τετοιους καλλιτεχνες στη χωρα μας, που εχουν βαθος και σοβαροτητα. Γιατι απο νουμερα ειμαστε κομπλέ