«Δεν είμαστε ήρωες και ολυμπιονίκες της ζωής. Είμαστε ολυμπιονίκες. Ο κόσμος είναι γεμάτος από ήρωες που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα στην καθημερινότητα τους. Δεν διαφέρουμε σε κάτι από τους άλλους συμπολίτες μας». Ακόμα θυμάμαι τα λόγια ενός αθλητή ολυμπιονίκη των Παραολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπιάδα της Αθήνας. Ο δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης χρησιμοποίησε μια από τις δεκάδες φράσεις-κλισέ και η αντίδραση του αθλητή ήταν άμεση.
Θα ξανακούσουμε ανάλογες φράσεις μέσα στις επόμενες μέρες και για όσο διαρκέσει η Παραολυμπιάδα. Όχι μόνο από τα στόματα των δημοσιογράφων και των πολιτών αλλά και των πολιτικών.
«Ήρωες της καθημερινότητας», «Ολυμπιονίκες της ζωής», «Ξεπέρασαν την ατυχία τους», «Η αναπηρία δεν στάθηκε εμπόδιο», «Παράδειγμα προς μίμηση». Ο θαυμασμός ανακατεμένος με την λύπη μας για αυτούς τους ανθρώπους συν μια μεζούρα χαράς για την δική μας αρτιμέλεια, που φυσικά δεν θα την παραδεχτούμε ποτέ, δημιουργούν αυτό το πικρό κοκτέιλ που προκαλεί αναγούλα σε όποιον πέφτει πάνω του. Μετά οι Παραολυμπιακοί θα τελειώσουν. Θα ξεχάσουμε ότι υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι και θα τους καλωσορίσουμε στον πραγματικό κόσμο(μας).
Εδώ λοιπόν, στον κόσμο(μας) καθημερινά θα δεις δεκάδες αναίσθητους συμπολίτες μας να παρκάρουν στις θέσεις ΑΜΕΑ. Αν τους ρωτήσεις θα σου πουν ότι «δυο-λεπτά-ήθελα-να-πάρω-κάτι-και-φεύγω» και ότι ναι φυσικά ξέρω τι είναι αλλά «δυο-λεπτά-ήθελα-να-πάρω-κάτι-και-φεύγω».
Στο κόσμο(μας) θα δεις επίσης δημοσιογράφους να αποκαλούν «σακάτη» έναν άνθρωπο που είναι σε καροτσάκι, επειδή είναι «σκληρή η στάση του απέναντι στην Ελλάδα». Θα ακούσεις ανέκδοτα στον ψηφιακό κόσμο, τα οποία θα τα εκλάβεις ως ρατσιστικά «επειδή είσαι ξενέρωτος αντί να είσαι LOL είσαι :( όλη την ώρα. Ντάξει;».
Στο κόσμο(μας) δεν θα μπορείς να κυκλοφορήσεις με το αναπηρικό καροτσάκι γιατί ζεις σε μια πόλη που κυριαρχεί το «φαίνεσθε». Όποιος παίρνει τη δημαρχία θέλει να φυτέψει νεραντζιές, να κόψει νεραντζιές, να βάλει πασαλάκια, να στολίσει το μεγαλύτερο Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης, να προστατέψει το μεγαλύτερο Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης από πιθανή πυρκαγιά, να βάλει καρουζέλ, να βγάλει το καρουζέλ, να τοποθετήσει ένα άγαλμα σε κάποια πλατεία, να απαντήσει για την κριτική που δέχεται ο καλλιτέχνης για το κακόγουστο άγαλμα της πλατείας, να γκρεμίσει ένα κτίριο, να αναπαλαιώσει ένα κτίριο. Και ούτε ένας δεν βάζει ως προτεραιότητα την προσβασιμότητα όλων των πολιτών στα περισσότερα σημεία της πόλης.
Τέλος στο κόσμο(μας) θα δεις αυτά τα βλέμματα συμπόνιας και λύπης κάθε φορά που θα κυκλοφορείς έξω. Μπορεί να μην δίνεις σημασία, να έχεις βαρεθεί ακόμα και να συζητάς το θέμα, να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και να μην σε ενοχλούν οι αντιδράσεις των άλλων. Θα πρέπει όμως να παραδεχτείς ότι αυτό που θες είναι να σε αντιμετωπίζουν ως ισότιμο μέλος της κοινωνίας. Αυτό ακριβώς που ζητάει και ο αθλητής στην αρχή του κειμένου.
Είναι όμως δύσκολα αυτά τα χρόνια της δημοκρατίας μας για όλους και ιδιαίτερα για τις μειονότητες. Πάντα ήταν.
Τώρα όμως μιλάμε για τη δημοκρατία που έστειλε έναν «Καιάδα» στη Βουλή. Μέχρι να γίνει προτεραιότητα μας η συνύπαρξη με τον άλλο και όχι η εξόντωση του κανείς δεν ξέρει πόσα χρόνια θα περάσουν.
σχόλια