«Έντμοντ» στο Θέατρο Τέχνης: Μοναχική κάθοδος στην κόλαση

«Έντμοντ» στο Θέατρο Τέχνης: Μοναχική κάθοδος στην κόλαση Facebook Twitter
Η γενναιότητά του Γιάννου Περλέγκα δεν αφορά μόνο την εξαιρετική ερμηνεία του αλλά και τον τρόπο με τον οποίο σηκώνει στις πλάτες του όλο το εγχείρημα –και τους θεατές μαζί–, μετατρέποντας ουσιαστικά την παράσταση σε ένα one-man show. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης
0

O ίδιος ο Μάμετ έχει πει για τον Έντμοντ πως είναι ένα «morality play about modern society». Χρησιμοποιώντας, καθόλου τυχαία, τον όρο «morality play», ο Αμερικανός συγγραφέας μάς παραπέμπει ευθέως στη θεατρική παράδοση του Μεσαίωνα.


Το διασημότερο διασωθέν μεσαιωνικό ηθικοπλαστικό δράμα είναι ο Καθένας (Everyman). Σε αυτήν τη θρησκευτική αλληγορία οι καλές και οι κακές μας πράξεις καταγράφονται σε ένα «λογιστικό» βιβλίο. Αν οι πρώτες υπερισχύουν των δεύτερων, τότε πηγαίνουμε στον Παράδεισο, γι' αυτό και ο Καθένας, ο κεντρικός ήρωας του έργου, κάνει ό,τι μπορεί για να πείσει τους ανθρώπους που συναντά να τον συνοδεύσουν στο προσκυνηματικό ταξίδι του, ελπίζοντας να φτάσει νικητής ενώπιον του Θεού.


Στα θρησκευτικά αυτά δράματα ο πρωταγωνιστής είναι ένας αφελής ταξιδιώτης που παλεύει με τα μεγάλα ανθρώπινα ζητήματα της αμαρτίας, της ενοχής και της σωτηρίας της ψυχής. Στο πρόσωπο αυτού του μέσου χριστιανού αποτυπώνεται όλη η ταλανιζόμενη από φόβο συνείδηση του μεσαιωνικού ανθρώπου που αγωνιά να εξασφαλίσει τη μεταθανάτια λύτρωση. Ο Μάμετ –όπως και πριν από αυτόν ο Ίψεν με τον Πέερ Γκυντ και ο Στρίντμπεργκ με το Προς Δαμασκόν– δανείζεται αυτή την αλληγορική φόρμα και τη δυναμιτίζει στο σήμερα.

Η παράσταση δεν έχει υπόσταση, δεν έχει καν σχήμα. Είναι μια άμορφη, πλαδαρή μάζα που κάποιος συνέθεσε διεκπεραιωτικά και βαριεστημένα, τοποθετώντας τη μέσα σε ένα μίζερο, ανέμπνευστο περιβάλλον.


Ο Έντμοντ είναι ο μέσος λευκός Αμερικανός –τουλάχιστον έτσι τον βλέπει ο συγγραφέας–, με μεσαία μόρφωση και μεσαία εισοδήματα: είναι ο Καθένας που ζει στην Αμερική του σήμερα, ο Καθένας που νιώθει αποκομμένος, χαμένος, ανίκανος να συνδεθεί με την πραγματικότητα γύρω του και καταφεύγει σε πράξεις εκτόνωσης, σπασμωδικές, βίαιες, ρατσιστικές, σεξιστικές κ.ά.


Επιδιώκει να ανακτήσει τον έλεγχο της ζωής του. Εγκαταλείποντας τη γυναίκα του, ξεχύνεται στη νεοϋορκέζικη νύχτα για να ανακτήσει την αίσθηση ελευθερίας και περιπέτειας, τον χαμένο, όπως υποστηρίζει, ανδρισμό του. «Ζούμε μέσα σε μια ομίχλη. Ζούμε σαν υπνοβάτες [...] Είμαστε νεκροί» θα πει στη νεαρή σερβιτόρα, την οποία λίγο αργότερα θα μαχαιρώσει, όταν εκείνη αρνηθεί να μοιραστεί το όραμά του για μια νέα αρχή, μακριά απ' όλους και απ' όλα.

«Έντμοντ» στο Θέατρο Τέχνης: Μοναχική κάθοδος στην κόλαση Facebook Twitter
Ευγενής συνοδοιπόρος του Γιάννου Περλέγκα, η Κωνσταντίνα Τάκαλου, κάνει κι αυτή ό,τι καλύτερο μπορεί: η σκηνή που έχουν οι δυο τους είναι ίσως η δυνατότερη της παράστασης. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης


Κάθε προσπάθειά του να ξεφύγει, να υπερβεί την κοινοτοπία της σύμβασης και να ζήσει ουσιαστικά διαψεύδεται. Η αναζήτηση της σεξουαλικής ευχαρίστησης καταποντίζεται μέσα σε ατελείωτα παζάρια, με αποτέλεσμα η πράξη μονίμως να μένει ανολοκλήρωτη. Η επικοινωνία μοιάζει ανέφικτη. Η ελευθερία το ίδιο. Η συσσωρευμένη σύγχυση δεν βρίσκει πουθενά διέξοδο παρά μόνο, τελικά, στο έγκλημα.


Από τη μια, ο θυμός που κυκλοφορεί χρόνια στις φλέβες του, ένα θανάσιμο μείγμα προκατάληψης και καταπίεσης, καθιστά τον Έντμοντ τυπική περίπτωση ευνουχισμένου πολίτη, έτοιμου να εκραγεί. Από την άλλη, η αγωνία του να σπάσει τα δεσμά του και να ζήσει, η επιμονή του να βρει και να εμπνεύσει την αλήθεια, τον ξεχωρίζει από τη μάζα, όπως επισημαίνει το Μέντιουμ στην αρχή του έργου: «Όλοι μας θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ιδιαίτεροι. Στην περίπτωσή σου, είναι γεγονός».

Αν ο μεσαιωνικός Καθένας οδηγείται σε συναίσθηση της ματαιότητας των εγκοσμίων και σε ειλικρινή μετάνοια, ο μαμετικός Έντμοντ καταλήγει στη φυλακή, όπου πέφτει θύμα βιασμού. Μετανοεί για τα κρίματά του; Σίγουρα δείχνει να βρίσκει για πρώτη φορά μια παράξενη γαλήνη: «Από τη στιγμή που μπήκα εδώ μέσα, δεν νιώθω πια αυτόν τον φόβο. Δεν τον νιώθω. Σε όλη την ενήλικη ζωή μου είναι η πρώτη φορά που δεν νιώθω φοβισμένος. Κι αυτό συνέβη από τη στιγμή που μπήκα εδώ μέσα» εξομολογείται. Όταν το χειρότερο έχει συμβεί, δεν υπάρχει κάτι άλλο να φοβηθούμε. Ο Έντμοντ, έχοντας χάσει τα πάντα, θα συμφιλιωθεί με το ανεξέλεγκτο μυστήριο της ύπαρξης και, μαζί με τον μαύρο συγκρατούμενό του, θα περιπλανηθούν σε απίθανους μεταφυσικούς ρεμβασμούς για το νόημα της ζωής, της Κόλασης και της ανωτερότητας των ζώων.

O Έντμοντ δεν είναι λυτρωτής ούτε λυτρωμένος. Σε κάθε σταθμό-δοκιμασία της πορείας του ταπεινώνεται όλο και περισσότερο, έτσι ώστε να διεκδικήσει, συντετριμμένος πλέον, τη θεία χάρη: ένα επίπεδο κατανόησης που θα αποκαλύψει τις μυστικές σχέσεις ανθρώπων και πραγμάτων, «τους άμορφους σκοπούς της μοίρας», κατά τον σαιξπηρικό Άμλετ. Αν το δούμε έτσι, τότε το σύνολο φωτίζεται απρόσμενα και όλα μπαίνουν στη θέση τους, ενώ αν ιδωθεί μέσα από ένα αμιγώς ρεαλιστικό πρίσμα, τότε θα εξατμιστεί η μυστικιστική γοητεία του.

«Έντμοντ» στο Θέατρο Τέχνης: Μοναχική κάθοδος στην κόλαση Facebook Twitter
Προφανώς η σκηνοθέτις της παράστασης απέφυγε τον σκόπελο του ρεαλισμού. Με τι τον αντικατέστησε όμως; Με το τίποτα. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης


Προφανώς η σκηνοθέτις της παράστασης απέφυγε τον σκόπελο του ρεαλισμού. Με τι τον αντικατέστησε όμως; Με το τίποτα. Υποψιάζομαι πως κάπου υπήρχε μια αρχική σκηνοθετική σύλληψη, να αποδοθεί η κάθοδος του Έντμοντ στο κενό ως ένα κακόγουστο τηλεοπτικό σόου, κάτι σαν φαντεζί εφιάλτης που θα επέτεινε τη μοναξιά και την απόγνωση του ήρωα.

Τα προκάτ γέλια, οι «γλάστρες» που εμψυχώνουν ή ειρωνεύονται τον «παίχτη», τα χαζοχαρούμενα χορευτικά νούμερα, ο παρουσιαστής με τα στραφταλιστά πετράδια στη γραβάτα και στις γόβες, δημιουργούν αμυδρά αυτή την εντύπωση που προανέφερα. Επί της ουσίας, όμως, είναι σαν να μην υφίσταται τίποτε απ' όλα αυτά. Τα επεισόδια του έργου θυμίζουν σκετσάκια. Η παράσταση δεν έχει υπόσταση, δεν έχει καν σχήμα. Είναι μια άμορφη, πλαδαρή μάζα που κάποιος συνέθεσε διεκπεραιωτικά και βαριεστημένα, τοποθετώντας τη μέσα σε ένα μίζερο, ανέμπνευστο περιβάλλον.


Ευτυχώς, υπάρχουν δυο-τρεις ηθοποιοί οι οποίοι με την παρουσία τους λειτουργούν ως σανίδες σωτηρίας. Εννοώ προπαντός τον Γιάννο Περλέγκα στον ρόλο του Έντμοντ: η γενναιότητά του δεν αφορά μόνο την εξαιρετική ερμηνεία του αλλά και τον τρόπο με τον οποίο σηκώνει στις πλάτες του όλο το εγχείρημα –και τους θεατές μαζί–, μετατρέποντας ουσιαστικά την παράσταση σε ένα one-man show. Ο Περλέγκας μεταδίδει όλο το καλό και το κακό που κουβαλάει μέσα του ο Έντμοντ, την ατέρμονη αγωνία του, την οργή που τον πνίγει, τα ερωτήματα που έχουν καρφωθεί αναπάντητα στον λαιμό του, την αίσθηση ενός ανθρώπου που θέλει να σπάσει τον φλοιό των συμβάσεων και να ρουφήξει το μεδούλι της ζωής, ακόμα κι αν χρειαστεί να καταφύγει στις χειρότερες μεθόδους.


Ευγενής συνοδοιπόρος του η Κωνσταντίνα Τάκαλου, κάνει κι αυτή ό,τι καλύτερο μπορεί: η σκηνή που έχουν οι δυο τους είναι ίσως η δυνατότερη της παράστασης.

«Έντμοντ» στο Θέατρο Τέχνης: Μοναχική κάθοδος στην κόλαση Facebook Twitter
Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης

Ντέιβιντ Μάμετ - Έντμοντ

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη

Μουσική: Nalyssa Green

Χορογραφία: Βάλια Παπαχρήστου

Σχεδιασμός φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου

Παίζουν: Γιάννος Περλέγκας (Έντμοντ), Κωνσταντίνα Τάκαλου, Δημήτρης Πασσάς, Σταύρος Καλλιγάς, Βάλια Παπαχρήστου, Δημήτρης Μαγγίνας, Μαριλένα Μόσχου, Παναγιώτης Ρενιέρης

 

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο)

Πεσμαζόγλου 5, 210 3228706

Τετάρτη & Κυριακή: 20:00, Πέμπτη-Σάββατο: 21:15, εισ.: 10-18 ευρώ

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιάννος Περλέγκας: «Ο άντρας πεθαίνει από τον πολύ άντρα»

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο άντρας πεθαίνει από τον πολύ άντρα»

Ο εξαιρετικός ηθοποιός ενσαρκώνει τον δύσκολο ρόλο του «κανονικού», λευκού, ρατσιστή, μισογύνη, ομοφοβικού Έντμοντ, στο ομώνυμο, αμφιλεγόμενο έργο του Ντέιβιντ Μάμετ που σκηνοθετεί η Μαριάννα Κάλμπαρη στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Η μεγαλύτερη θεατρική απώλεια της δεκαετίας ήταν αυτή του Λευτέρη Βογιατζή

Σαν σήμερα / Λευτέρης Βογιατζής: Ο οραματιστής του απόλυτου

Σαν σήμερα, 2 Μαΐου 2013, πεθαίνει ο μεγάλος καλλιτέχνης που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο ελληνικό θέατρο. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: η μεγαλύτερη θεατρική απώλεια της περασμένης δεκαετίας ήταν αυτή του Λευτέρη Βογιατζή, του τελειοθήρα της ελληνικής σκηνής.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ