«Η Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι: Από την κωμωδία στη φρίκη

«Η Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι: Από την κωμωδία στη φρίκη Facebook Twitter
Μέσα από τις ατραπούς των ευαίσθητων υφολογικών διακυμάνσεων κινήθηκαν με αυτοκυριαρχία οι ηθοποιοί της παράστασης που παρακολουθήσαμε στο θέατρο «Θησείον». Φωτο: Αγγελική Κοκκοβέ
0

Ελάχιστα πράγματα σημάδεψαν τόσο βαθιά τον ανθρώπινο ψυχισμό όσο η μετάβασή του από τη φυσική σε μια πολιτισμική κατάσταση, σύμφωνα με τον σπουδαίο ανθρωπολόγο Κλοντ Λεβί-Στρος.

Εγκαταλείψαμε ή δαμάσαμε τη φύση για να ζήσουμε καλύτερα: πιο προστατευμένοι, πιο ασφαλείς, πιο υγιείς. Οικοδομήσαμε ελεγχόμενα περιβάλλοντα, νικήσαμε το κρύο, το σκοτάδι, τους ρύπους, τις αρρώστιες. Θεσπίσαμε νόμους, ρυθμίσαμε τη συνύπαρξή μας σύμφωνα με κανόνες, απαγορεύσεις και πρωτόκολλα. Όσο κι αν πασχίσαμε, όμως, όσα τείχη κι αν υψώσαμε, όσες θεραπείες κι αν επινοήσαμε, το τραύμα αυτού του αποχωρισμού δεν επουλώθηκε ποτέ. Η ρήξη μας με τον φυσικό κόσμο προκάλεσε βαθιά δυσφορία στην ψυχή μας.*

Η λέξη «δυσφορία» παραπέμπει φυσικά στον Φρόιντ, στο εμβληματικό έργο του οποίου υποστηρίζεται ξεκάθαρα ότι το τίμημα του «εκπολιτισμού» μας ήταν η καταπάτηση των ενστίκτων μας και κατ’ επέκταση η διαστρέβλωση της φύσης μας, της ζωώδους καταγωγής μας – μια διαδικασία αφύσικη που οδήγησε τον σύγχρονο άνθρωπο σε εσωτερική απορρύθμιση, διαρκή μελαγχολία, νεύρωση, ή αλλιώς δυστυχία.


Το ασυνείδητο είναι πανίσχυρο. Δεν ηττάται ούτε φιμώνεται. Θα εντοπίσει τη χαραμάδα, θα αναδυθεί, θα αποσυντονίσει ακόμα και την πιο τακτοποιημένη ζωή. Εκεί όπου όλα μοιάζουν άψογα εναρμονισμένα, εκεί όπου η καθημερινότητα εκτυλίσσεται με σταθερούς ρυθμούς, ευλογημένη με κοινωνική αναγνώριση, βραβεία και διακρίσεις, μ' έναν επιτυχημένο γάμο, με μια υγιή σεξουαλική σχέση.

Δεν υπάρχει τίποτε στη μακροχρόνια συνύπαρξη του Μάρτιν και της Στήβι Γκρέι, στη Γίδα του Έντουαρντ Άλμπι, που να προδίδει σημάδια κόπωσης, αδιαφορίας, δυσαρέσκειας ή κακοπιστίας. Μετά από είκοσι χρόνια γάμου, οι ήρωες δηλώνουν ακόμη ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον, απόλυτα ικανοποιημένοι από τον κοινό βίο, την πορεία και τις κατακτήσεις τους.

Η Γίδα του Άλμπι, αυτό το πολυσήμαντο και τολμηρό κείμενο, δεν αφήνει τον θεατή να ησυχάσει: τραβάει διαρκώς το χαλί κάτω από τα πόδια του, τον πετάει από την κωμωδία στη φρίκη, από τη γελοιότητα στην απελπισία, ανατρέχει ακόμα στις απαρχές της τραγωδίας, στην περίφημη «ωδή των τράγων», στην εποχή δηλαδή που ξεκίνησε, σε θεατρικό επίπεδο, η προσπάθεια του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τον αποξενωμένο εαυτό του.


Γι' αυτό και όταν σκάσει η βόμβα δεν βρίσκουν από πουθενά να πιαστούν. Το ρήγμα είναι απότομο, βίαιο, ολέθριο. Καταργεί όλα τα κεκτημένα, όλες τις καθιερωμένες θέσεις και τις ασφαλιστικές δικλίδες.

Κινείται πέρα από τη λογική, πέρα από τη φαντασία, πέρα από κάθε κοινωνικό και διαπροσωπικό συμβόλαιο. Αφήνει τους εμπλεκόμενους μετέωρους, γυμνούς, παροπλισμένους, απόλυτα αιφνιδιασμένους.

Καμία διαπραγμάτευση, καμία εξήγηση, καμία νοητική κατασκευή δεν μπορεί να χωρέσει το αδιανόητο. Ο καταξιωμένος Μάρτιν, ο βραβευμένος και εύπορος αρχιτέκτων, ο καλός σύζυγος και πατέρας, ο άνδρας που απέκτησε όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε, έχοντας στο πλάι του μια τρυφερή, ευαίσθητη και ευφυή σύντροφο, βρίσκεται τώρα στριμωγμένος στη γωνία, δακτυλοδεικτούμενος, στιγματισμένος σαν τον χειρότερο εγκληματία.

Σήμερα δεν είναι τίποτε απ' όσα ήταν μέχρι χθες· τώρα πια είναι μόνον ένα πράγμα, τρομακτικό, γκροτέσκο και μολυσμένο: ένας κτηνοβάτης. Ο άνδρας που κάνει σεξ με μια γίδα. Αυτός που παραβίασε ένα από τα ιερότερα ταμπού, που αψήφησε τον ίδιο τον ορισμό του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Γιατί οι άνθρωποι δεν τα κάνουν αυτά. Μονάχα οι αρρωστημένοι παραδίδονται σε τέτοιες διεστραμμένες πράξεις.

«Η Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι: Από την κωμωδία στη φρίκη Facebook Twitter
Δίχως αμφιβολία, όμως, η σπαρακτική ερμηνεία του Νίκου Κουρή ως Μάρτιν είναι αυτό που εκτοξεύει την παράσταση σε ένα επίπεδο σπάνιας συγκινησιακής φόρτισης. Φωτο: Αγγελική Κοκκοβέ


Πώς να σταθεί κανείς απέναντί του; Τι είδους κατανόηση να επιδείξει απέναντι σε έναν άνθρωπο που δηλώνει σοβαρά και αμετανόητα ερωτευμένος με μια γίδα;

«Κι αισθάνθηκα... μια έκσταση και μιαν αγνότητα κι έναν... έρωτα α-φά-ντα-στο, που δεν συγκρίνεται με τίποτα, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του!» λέει στη γυναίκα του, ανακαλώντας την πρώτη και μοιραία συνάντηση με την τετράποδη αγαπημένη του.

«Καταλαβαίνεις;» τη ρωτάει ο Μάρτιν με απόγνωση. «Δεν καταλαβαίνεις το... δεν καταλαβαίνεις "αυτό" που μου συνέβη; Τι δεν καταλαβαίνετε όλοι σας;».**

Η Στήβι αδυνατεί, προφανώς, να καταλάβει. Η γυναίκα που εδώ και δύο δεκαετίες ορίζεται και καθορίζεται από το ερωτικό βλέμμα του άνδρα της, που οικοδόμησε ένα ολόκληρο σύμπαν γύρω του, έφερε στον κόσμο το παιδί του κι ένιωθε πλήρης μέσα στην αγάπη τους, βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με την πιο φριχτή απώλεια. Όχι μόνο του δεσμού που έδινε νόημα στην ύπαρξή της αλλά και της ίδιας της ταυτότητάς της.

«Να μ' αγαπάς όπως ένα ζώο, ισάξια, αυτό δεν διορθώνεται» λέει στον Μάρτιν. Σε μια ύστατη απόπειρα επανάκτησης της ταυτότητάς της, η ηρωίδα καταφεύγει στον σφαγιασμό της αντιπάλου της. Ενεργοποιεί την πιο πρωτόγονη πλευρά του εαυτού της, αυτή που δεν εξημερώθηκε ποτέ από κανένα εκπαιδευτικό σύστημα. Πού μπορεί να πάει μετά από αυτό; Τι υπάρχει μετά το σημείο μηδέν;


Η Γίδα του Άλμπι, αυτό το πολυσήμαντο και τολμηρό κείμενο, δεν αφήνει τον θεατή να ησυχάσει: τραβάει διαρκώς το χαλί κάτω από τα πόδια του, τον πετάει από την κωμωδία στη φρίκη, από τη γελοιότητα στην απελπισία, ανατρέχει ακόμα στις απαρχές της τραγωδίας, στην περίφημη «ωδή των τράγων», στην εποχή δηλαδή που ξεκίνησε, σε θεατρικό επίπεδο, η προσπάθεια του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τον αποξενωμένο εαυτό του.

«Η Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι: Από την κωμωδία στη φρίκη Facebook Twitter
Εξαιρετικά συμπαθής ο νεαρός Μιχαήλ Ταμπακάκης στον ρόλο του γιου, εκπέμπει όλη την αθωότητα ενός πληγωμένου εφήβου, ενώ ταυτόχρονα επιδεικνύει μια υποκριτική εγκράτεια που δεν τον αφήνει να χάσει το μέτρο. Φωτο: Αγγελική Κοκκοβέ


Μέσα από αυτές τις ατραπούς των ευαίσθητων υφολογικών διακυμάνσεων κινήθηκαν με αυτοκυριαρχία οι ηθοποιοί της παράστασης που παρακολουθήσαμε στο θέατρο «Θησείον».

Χωρίς να φοβηθούν το κωμικό στοιχείο, το ενσωμάτωσαν οργανικά στη ροή, ενώ ταυτόχρονα έμειναν αφοσιωμένοι στον απώτερο στόχο τους, τη μετάδοση μιας ακραίας συναισθηματικής και ψυχολογικής κατάστασης που δοκιμάζει τις αντοχές όλων μας.


Το αποτέλεσμα είναι συμπαγές και εύρωστο. Δίχως αμφιβολία, όμως, η σπαρακτική ερμηνεία του Νίκου Κουρή ως Μάρτιν είναι αυτό που εκτοξεύει την παράσταση σε ένα επίπεδο σπάνιας συγκινησιακής φόρτισης.

Μαζί του διανύουμε όλη την οδυνηρή διαδρομή του ήρωα: από τη βασανιστική ενοχή στην απελευθερωτική εξομολόγηση, από την ταραγμένη εγκράτεια στην τρικυμιώδη υπερχείλιση των συναισθημάτων και στον υπαρξιακό σπαραγμό του τέλους.

Κομψός μέσα στο βραδινό κοστούμι του, ο ηθοποιός δίνει από την αρχή τα πρώτα σήματα του εσωτερικού αναβρασμού που τον ταλανίζει: ανήσυχος, νευρικός, σαν να μην μπορεί να βρει πουθενά ηρεμία, σε καμία θέση, μαζεύει εμμονικά τη φράντζα του, σφίγγει τα μάτια του, δένει γελοιωδώς κοντή τη γραβάτα του, ένας άνθρωπος που σιγοψήνεται στην αποφορά των μυστικών του.

Παλεύει με την απέχθεια που εκπορεύεται από τα μάτια των αγαπημένων του, υψώνει το ανάστημά του και υπερασπίζεται το πάθος του. «Είμαι μόνος μου!» φωνάζει με αγωνία λίγο πριν από το τέλος και κλοτσάει με μανία τους τοίχους του γυάλινου κλουβιού, μέσα στο οποίο βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι ηθοποιοί καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Η σκηνή αυτή είναι από τις συγκλονιστικότερες που έχω δει στο θέατρο: μια εμπύρετη μεταφορά για την ανθρώπινη κατάσταση, την τελεσίδικη και αθεράπευτη μοναξιά που μας κατατρύχει και δεν εξορκίζεται όσο κι αν γρονθοκοπούμε το σκοτάδι γύρω μας.

Οι άναρθρες, ζωώδεις κραυγές του ηθοποιού έρχονται να επιβεβαιώσουν την κάθοδο σε ένα εξω-ανθρώπινο στάδιο, εκεί όπου ο λόγος ούτε να αρθρωθεί μπορεί αλλά ούτε και να παρηγορήσει.

«Η Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι: Από την κωμωδία στη φρίκη Facebook Twitter
Ακατέργαστος ο Ρος του Γιάννη Δρακόπουλου, δεν προσέδωσε στον ρόλο του υποκριτή φίλου τη δυναμική που θα του άρμοζε. Φωτο: Αγγελική Κοκκοβέ


Η Λουκία Μιχαλοπούλου δίνει τη δική της μάχη ως Στήβι, δεν καταφέρνει όμως να μεταδώσει πλήρως την αίσθηση μιας γυναίκας που βλέπει τη ζωή να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια της.

Εξαιρετικά συμπαθής ο νεαρός Μιχαήλ Ταμπακάκης στον ρόλο του γιου, εκπέμπει όλη την αθωότητα ενός πληγωμένου εφήβου, ενώ ταυτόχρονα επιδεικνύει μια υποκριτική εγκράτεια που δεν τον αφήνει να χάσει το μέτρο.

Ακατέργαστος ο Ρος του Γιάννη Δρακόπουλου, δεν προσέδωσε στον ρόλο του υποκριτή φίλου τη δυναμική που θα του άρμοζε.


Μεγαλύτερο μειονέκτημα της παράστασης, όμως, θα έλεγα πως είναι η διαρρύθμιση του σκηνικού χώρου: η τοποθέτηση των θεατών γύρω από τις τέσσερις πλευρές της γυάλινης κατασκευής που βρισκόταν στο μέσον της σκηνής είχε ως αποτέλεσμα να βλέπουμε για μεγάλα διαστήματα την πλάτη των ηθοποιών, και μάλιστα σε στιγμές κρίσιμης αντιπαράθεσης, όταν αποζητάει κανείς την άμεση σύνδεση με το πρόσωπο που μιλάει.


Το γυάλινο κλουβί καθαυτό υπηρετεί γόνιμα και ευφάνταστα τους στόχους του κειμένου και της σκηνοθεσίας, αλλά τα σκηνικά αντικείμενα που περιλαμβάνει εκπέμπουν αίσθηση προχειρότητας, σημειώνοντας σημαντική αισθητική έκπτωση στην όψη του εγχειρήματος (σκηνογραφία: Αρετή Μουστάκα).

 

Info

Έντουαρντ Άλμπι - Η Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Παίζουν: Νίκος Κουρής, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Δρακόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης

 

Θέατρο Θησείον

Έως 23 Απριλίου 2019

Δευτέρα 21:15 / Τρίτη 21:15

 

* George Steiner, «Η νοσταλγία του απόλυτου», εκδόσεις Άγρα

 

** Από τη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, εκδόσεις Κέδρος.

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Καραθάνος: Ο θάνατος είναι μια αποθέωση 

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
THE LIFO TEAM
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ