«Βυσσινόκηπος» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη: Μια δουλεμένη και ευαίσθητη παράσταση

«Βυσσινόκηπος» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη: Μια δουλεμένη και ευαίσθητη παράσταση Facebook Twitter
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης διάβασε ευλαβικά το κείμενο, συντονίστηκε αρμονικά με το νόημα και τους ρυθμούς του, τους μετέτρεψε μεθοδικά και τρυφερά σε ένα εύγλωττο θεατρικό πόνημα. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή
1

Είναι Μάιος και οι βυσσινιές έχουν ανθίσει. Δώδεκα άτομα συγκεντρώνονται στο κτήμα της Λιούμποφ, στην εξοχή. Μαζί θα περάσουν τους επόμενους μήνες, μέχρις ότου ο ξακουστός βυσσινόκηπος της οικογένειας χαθεί οριστικά λόγω ανεξόφλητων χρεών.


Τους παρακολουθούμε να σμίγουν και να χωρίζουν, να γλεντούν και να δακρύζουν, να ονειρεύονται και ν' απελπίζονται. Όλοι τους, είτε κάνουν κάτι γι' αυτό είτε όχι, ζουν υπό τον ίσκιο της επερχόμενης απώλειας. Όλοι (σχεδόν) επιθυμούν να σώσουν τον βυσσινόκηπο, εφόσον θεωρούν πως το περίφημο αυτό κτήμα έχει μια σημαντική αξία –οικονομική, συναισθηματική, κοινωνική, ιστορική– την οποία λαχταρούν να διαφυλάξουν.


Για τον καθένα ενσαρκώνει κάτι διαφορετικό. Για τη Λιούμποφ και τον αδελφό της τον Γκάγιεφ είναι η ζωή τους όλη: οι αναμνήσεις, η μητέρα κι ο πατέρας τους, τα ανέμελα νιάτα τους, τότε που δεν υπήρχαν δάνεια και τόκοι και χρέη, δυσάρεστα πράγματα που τώρα απειλούν να καταστρέψουν αυτό το θαύμα που γεννήθηκε από τη φύση και την ανθρώπινη φροντίδα.


Για τη Βάρια, την υιοθετημένη κόρη της Λιούμποφ, ο βυσσινόκηπος είναι το τοπίο, οι ήχοι και οι μυρωδιές της καθημερινότητάς της, άρρηκτα συνυφασμένα με την υπαρξιακή ασφάλειά της.

Ο «Βυσσινόκηπος» δεν έχει πλοκή με την παραδοσιακή έννοια της λέξης, είναι μάλλον ένα «θεατρικό ποίημα για την οδύνη της αλλαγής»,² μια σειρά επεισοδίων που στροβιλίζονται γύρω από τον άξονα της απώλειας, της ζωής που συνεχίζεται άτσαλα και λυπητερά και εύθυμα, ακόμη κι όταν πλησιάζει η ώρα να εγκαταλείψουμε αυτό που ξέρουμε, το οικείο και αγαπημένο, επειδή αυτό έχει πλέον γίνει βαρίδι κι εμπόδιο στην εξέλιξή μας.


Για τον Λοπάχιν, το φτωχό χωριατόπαιδο που έγινε πρόσφατα πάμπλουτος επιχειρηματίας, ρούβλια κρέμονται από τα κλαδιά των βυσσινόδεντρων: βλέπει σ' αυτόν μια πολλά υποσχόμενη έκταση γης που μπορεί να τεμαχισθεί και να πουληθεί κομμάτι-κομμάτι σε ενδιαφερόμενους παραθεριστές. Για τον Τροφίμοφ, τον «αιώνιο φοιτητή», ο βυσσινόκηπος είναι το σύμβολο της καταπίεσης των γαιοκτημόνων που αγόραζαν και πουλούσαν ανθρώπους, ένα απομεινάρι μιας φριχτής εποχής που πρέπει να ξεριζωθεί για να προχωρήσει η Ρωσία μπροστά.

Για τον Φιρς, τον υπερήλικο υπηρέτη, αντιθέτως, είναι ακριβώς εκείνη η εποχή την οποία νοσταλγεί κι εύχεται να μην είχε τελειώσει ποτέ.

Όλες αυτές οι αντιλήψεις δεν παρουσιάζονται ως αντικρουόμενα μανιφέστα κατά του «κακού» καπιταλισμού ή υπέρ του αριστοκρατικού τρόπου ζωής που εξαφανίζεται μπροστά στη νέα τάξη πραγμάτων. Υπάρχουν όλες αυτές οι εντάσεις στο έργο, όμως το κείμενο ξεπερνάει πάσης φύσεως ιδεολογικές απλουστεύσεις και απλώνεται μπροστά μας ως ένα πολύβουο μωσαϊκό κραυγών και ψιθύρων, γέλιων κι αναστεναγμών, αλλόκοτων ήχων και ξέφρενων χορών.


«Αν οι "Τρεις αδελφές" μιλούν για τη ζωή που ζούμε ενώ δεν πηγαίνουμε στη Μόσχα, ο "Βυσσινόκηπος" μιλά για τη ζωή που κάνουμε ενώ πρέπει ν' αποχαιρετήσουμε τα δέντρα» γράφει εύστοχα, όπως πάντα, ο Ρίτσαρντ Γκίλμαν. ¹

«Βυσσινόκηπος» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη: Μια δουλεμένη και ευαίσθητη παράσταση Facebook Twitter
Ο «Βυσσινόκηπος» δεν έχει πλοκή με την παραδοσιακή έννοια της λέξης, είναι μάλλον ένα «θεατρικό ποίημα για την οδύνη της αλλαγής»,² μια σειρά επεισοδίων που στροβιλίζονται γύρω από τον άξονα της απώλειας, της ζωής που συνεχίζεται άτσαλα και λυπητερά και εύθυμα. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή


Ενώ πρέπει να αποχαιρετήσουμε τα δέντρα λοιπόν, η Σαρλότα επιδίδεται στα ταχυδακτυλουργικά της, ο Επιχόντοφ σκοντάφτει στα έπιπλα, ο γερο-Φιρς μονολογεί, ένας πλάνητας εισβάλλει από το πουθενά, στη σάλα χορεύουν υστερικά, η Βάρια κλαίει ήσυχα, η Άνια θαμπώνεται από τον Τροφίμοφ και η Λιούμποφ λαμβάνει τηλεγραφήματα από τον εραστή της στο Παρίσι.


Ο «Βυσσινόκηπος» δεν έχει πλοκή με την παραδοσιακή έννοια της λέξης, είναι μάλλον ένα «θεατρικό ποίημα για την οδύνη της αλλαγής»,² μια σειρά επεισοδίων που στροβιλίζονται γύρω από τον άξονα της απώλειας, της ζωής που συνεχίζεται άτσαλα και λυπητερά και εύθυμα, ακόμη κι όταν πλησιάζει η ώρα να εγκαταλείψουμε αυτό που ξέρουμε, το οικείο και αγαπημένο, επειδή αυτό έχει πλέον γίνει βαρίδι κι εμπόδιο στην εξέλιξή μας.


Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης τα είδε και τα άκουσε όλα αυτά, διάβασε ευλαβικά το κείμενο, συντονίστηκε αρμονικά με το νόημα και τους ρυθμούς του, τους μετέτρεψε μεθοδικά και τρυφερά σε ένα εύγλωττο θεατρικό πόνημα. Ανέδειξε επίμονα την αίσθηση της απαστράπτουσας συναισθηματικής φούσκας μέσα στην οποία ζει η Λιούμποφ και η οικογένειά της, την «υπέροχη φυλακή» ¹ ενός μυθοποιημένου παρελθόντος που καθιστά τους ήρωες αιχμάλωτους της νοσταλγίας τους, αδύναμους να επικοινωνήσουν με την πραγματικότητα και να προχωρήσουν μπροστά.

«Βυσσινόκηπος» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη: Μια δουλεμένη και ευαίσθητη παράσταση Facebook Twitter
Ο σκηνοθέτης ανέδειξε επίμονα την αίσθηση της απαστράπτουσας συναισθηματικής φούσκας μέσα στην οποία ζει η Λιούμποφ και η οικογένειά της, την «υπέροχη φυλακή» ενός μυθοποιημένου παρελθόντος που καθιστά τους ήρωες αιχμάλωτους της νοσταλγίας τους. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή


Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της παράστασης, στη Δεύτερη Πράξη, βλέπουμε την ηρωίδα με τον αδελφό της τον Γκάγιεφ επάνω στην ξύλινη κούνια του κήπου να χαχανίζουν πέρα δώθε. Ο Λοπάχιν τους φωνάζει επιτακτικά: «Το κτήμα σας πωλείται! Κάντε κάτι!», εκείνοι όμως συνεχίζουν ανέμελοι την αιώρησή τους. Είναι προφανές ότι βρίσκονται στον κόσμο τους: Γελάνε, χοροπηδούν, τρώνε καραμέλες, κι επιμένουν, κοτζάμ μεσήλικες, να παίζουν μ' ένα υφασμάτινο «σπιτάκι», απομεινάρι μιας παιδικής ηλικίας που δε λέει να τελειώσει ποτέ.

Η εμφάνιση της Λιούμποφ, λίγο αργότερα, με τουαλέτα νεράιδας και φτερά από χρυσόσκονη, εικονοποιεί καίρια τον εγκλωβισμό της ηρωίδας στις ψευδαισθήσεις της, στην ασυνείδητη πεποίθηση ότι το μαγικό ραβδάκι θα εξαφανίσει όλα τα προβλήματα...


Ο ουρανός που σκοτεινιάζει ξαφνικά όταν ακούγεται η περίφημη «χορδή», οι καλεσμένοι που συνωστίζονται μέσα στο σπιτάκι στην αρχή της Τρίτης Πράξης, αποδίδοντας μεταφορικά το οικονομικό στρίμωγμα που τους πιέζει, η Άνια που βγάζει τα φτερά της μητέρας της και την αγκαλιάζει παρηγορητικά καλώντας την να αφήσει πίσω της τον βυσσινόκηπο, ο αποχαιρετιστήριος κύκλος που σχηματίζουν οι ηθοποιοί γύρω από τον «λόφο» με τα παιδικά έπιπλα, καλυμμένα τώρα με ένα σεντόνι, είναι ίσως τα πιο εύστοχα ευρήματα μιας παράστασης που αποδίδει πλήρως το τόξο του συναισθηματικού ταξιδιού των ηρώων από την ξεγνοιασιά στον πόνο και από τον πόνο στην ελπίδα για μια νέα αρχή.

Οι αισθησιακοί φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου, που μας μεταφέρουν από το εντυπωσιακό χρυσοκίτρινο ηλιοβασίλεμα της δεύτερης Πράξης στο διακριτικό ψυχρό λευκό φως της τελευταίας, αφηγούνται κι εκείνοι με τη σειρά τους την ίδια ιστορία.

«Βυσσινόκηπος» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη: Μια δουλεμένη και ευαίσθητη παράσταση Facebook Twitter
Έχουμε βέβαια να κάνουμε με έναν εξαιρετικό θίασο. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή


Έχουμε βέβαια να κάνουμε με έναν εξαιρετικό θίασο. Αστεία και συγκινητική, γυναίκα και κορίτσι, η Λιούμποφ της Θέμιδας Μπαζάκα επιδεικνύει αριστοτεχνικά όλη την ομορφιά της ευαισθησίας της, τη δύναμη της ανθρωπιάς της που αρνείται να μπει σε καλούπια και σχέδια εξόφλησης. Η γλυκόπικρη σκηνή της με τον Τροφίμοφ, όπου εξομολογείται τον αθεράπευτο έρωτά της για έναν «απατεώνα», είναι μια από τις γοητευτικότερες της βραδιάς.


Λιτή, σοβαρή, μεστή, η Βάρια της Κόρας Καρβούνη εκπέμπει αβίαστα τη λάμψη της ταπεινότητας που ζυμώθηκε στη σκληρή δουλειά χωρίς να χάσει ποτέ τη ζεστασιά της. Συμπαθέστατος ο Γκάγιεφ του Γιάννη Κότσιφα, ένας ρομαντικός που πλέκει ύμνους στην αιωνόβια βιβλιοθήκη του, ένα παιδί που αρνείται να μεγαλώσει ακόμη κι όταν πιάνει δουλειά στην τράπεζα.


Ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος ζωντανεύει με ειλικρινές πάθος τον αγκυλωμένο ιδεαλιστή Τροφίμοφ που περιφρονεί τα χρήματα και τον έρωτα. Μια νότα δροσιάς προσθέτει με την τρελούτσικη Ντουνιάσα της η Γεωργιάννα Νταλάρα, ενώ εξίσου απολαυστικός αποδεικνύεται ο γερο-Φιρς του Γιώργου Μπινιάρη.

«Βυσσινόκηπος» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη: Μια δουλεμένη και ευαίσθητη παράσταση Facebook Twitter
Αστεία και συγκινητική, γυναίκα και κορίτσι, η Λιούμποφ της Θέμιδας Μπαζάκα επιδεικνύει αριστοτεχνικά όλη την ομορφιά της ευαισθησίας της, τη δύναμη της ανθρωπιάς της που αρνείται να μπει σε καλούπια και σχέδια εξόφλησης. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή


Ο Δημήτρης Λιγνάδης αποδίδει πολύ ανθρώπινα και αβίαστα την πολυπλοκότητα του Λοπάχιν, τη φωτεινή, αξιαγάπητη πλευρά του, από τη μία, και τη σκοτεινή, εκδικητική ματιά του, από την άλλη: «Εγώ τον αγόρασα!» ανακοινώνει και μια φωνή που περίμενε δεκαετίες κρυμμένη στα βάθη των ταξικών απωθημένων του αναδύεται εκτυφλωτικά. Ο απίθανος χορός του θριάμβου του, άγαρμπος αλλά επιτακτικός, ενσαρκώνει όλη την ηδονή του αγράμματου, ξυπόλητου, ξυλοδαρμένου «χωριάτη» που έγινε επιτέλους αφεντικό των αφεντικών του κι «αγόρασε ένα κτήμα που ομορφότερο στον κόσμο δεν υπάρχει».


Η παράσταση βρίθει από αγάπη για τους ήρωες του Τσέχωφ. Μόνο που για τον θεατή που έχει δει πολλά ανεβάσματα του έργου δεν επιφυλάσσει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη κι αυτό συνιστά, νομίζω, το βασικότερο μειονέκτημά της: ότι παραείναι by the book. Επιπλέον, τείνει ενίοτε να γίνει υπερβολικά χαριτωμένη (μα πόσα πέρα δώθε σ' αυτή την κούνια!), υπερβολικά καλογυαλισμένη, και υπερβολικά «παιγμένη» –κάποιες στιγμές ή από κάποιους ηθοποιούς–, δημιουργώντας φευγαλέα μια ελαφρώς παλιομοδίτικη αίσθηση σε υποκριτικό επίπεδο.

«Βυσσινόκηπος» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη: Μια δουλεμένη και ευαίσθητη παράσταση Facebook Twitter
Ο Δημήτρης Λιγνάδης αποδίδει πολύ ανθρώπινα και αβίαστα την πολυπλοκότητα του Λοπάχιν, τη φωτεινή, αξιαγάπητη πλευρά του, από τη μία, και τη σκοτεινή, εκδικητική ματιά του, από την άλλη. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή


Η μουσική του Μίνου Μάτσα συνεισφέρει γόνιμα στη δραματουργία της παράστασης, διαποτίζει τις σκηνές που συνοδεύει με μια απρόσμενη διάσταση, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει το συναισθηματικό βάθος τους – την αναταραχή, το όνειρο, τη μελαγχολία τους.


Σε κάθε περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετικά δουλεμένη και ευαίσθητη δουλειά συνόλου, γεμάτη μικρά διαμάντια. Η σκηνή όπου ο γερο-Φιρς κλείνει στο ημίφως το τελευταίο παράθυρο, ξεχασμένος από τους ανθρώπους και τον Χρόνο, είναι σκηνή ανθολογίας. Το ίδιο και ο ο χορός του Λοπάχιν, τα εκδικητικά βήματα του οποίου επάνω στους κομμένους κορμούς του βυσσινόκηπου θα μείνουν για καιρό χαραγμένα στη μνήμη μας.

«Βυσσινόκηπος» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη: Μια δουλεμένη και ευαίσθητη παράσταση Facebook Twitter
Λιτή, σοβαρή, μεστή, η Βάρια της Κόρας Καρβούνη εκπέμπει αβίαστα τη λάμψη της ταπεινότητας που ζυμώθηκε στη σκληρή δουλειά χωρίς να χάσει ποτέ τη ζεστασιά της. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή
«Βυσσινόκηπος» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη: Μια δουλεμένη και ευαίσθητη παράσταση Facebook Twitter
Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή
«Βυσσινόκηπος» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη: Μια δουλεμένη και ευαίσθητη παράσταση Facebook Twitter
Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Παραπομπές 

1. Richard Gilman, Chekhov's Plays: An Opening Into Eternity

2. Francis Fergusson, The Idea of a Theater

Info

Ο Βυσσινόκηπος, Άντον Τσέχωφ

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Μετάφραση: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου

Απόδοση: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης – Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου

Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή

Μουσική: Μίνως Μάτσας

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Κοστούμια: Μαρία Κοντοδήμα

Βοηθός Σκηνοθέτη: Έλενα Σκουλά

Βοηθός Σκηνογράφου: Αλεξάνδρα Καψή

Παίζουν: Θέμις Μπαζάκα, Δημήτρης Λιγνάδης, Κόρα Καρβούνη, Αθηνά Μαξίμου, Γιάννης Κότσιφας, Σίσσυ Τουμάση, Γιώργος Μπινιάρης, Γιάννης Στόλλας, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Γιάννης Γιαννούλης, Τάσος Δημητρόπουλος, Γεωργιάννα Νταλάρα.

Θέατρο Χορν (Αμερικής 10, 210 3612500)

Τετ., Κυρ. 20:00, Πέμ., Παρ. 21:00, Σάβ. 18:00 & 21:00

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία

Ι was there / «Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία

Κάτω στον Βοτανικό, ανάμεσα σε εργοστάσια, αποθήκες και φορτηγά, ο Βασίλης Μπισμπίκης έστησε μια παράσταση μέσα σε ένα παλιό μηχανουργείο, τελείως απρόσμενη και συνταρακτική.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

1 σχόλια
Η σκηνοθεσία του Κ. Μαρκουλάκη σε αυτό το έργο ήταν απαράδεκτη που εκθέτει και τον ίδιο, αλλά κυρίως τους εξαίρετους ηθοποιούς που συμμετείχαν. Ο Δ. Λιγνάδης μάταια προσπαθούσε να κρατήσει το υπόβαθρο του έργου, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να κάνει την υπέρβαση λόγω σκηνοθεσίας.Κανένα συναίσθημα δεν έδειχνε να περνάει στην πλατεία και το κοινό ήταν αμήχανο ακόμα και στο χειροκρότημα.Τα πρόχειρα κοστούμια, η απουσία σκηνικών και η προχειρότητα αυτών των αταίριαστων με την εποχή φθηνών μικροπραγμάτων που υπήρχαν - αν θέλεις να κάνεις ολόκληρη σκηνή με αναφορά στην βιβλιοθήκη (αλήθεια, πόσο αμήχανη στιγμή για ηθοποιούς και κοινό), θα πρέπει τουλάχιστον να έχεις κάτι που μοιάζει ή ακόμα καλύτερα να είναι βιβλιοθήκη...-Το δεύτερο μέρος ήταν ακόμα πιο κουραστικό και το φινάλε ήταν η χαριστική βολή στο αποτυχημένο εγχείρημα.Κρίμα....