Κάποιες ντοματιές ακούνε Βάγκνερ στον Θεσσαλικό Κάμπο

Κάποιες ντοματιές ακούνε Βάγκνερ στον Θεσσαλικό Κάμπο Facebook Twitter
0

Έχω κολλήσει το ακουστικό στο αυτί μου μήπως μπορέσω να διακρίνω την περίεργη μουσική που ακούγεται στο βάθος όσο συνομιλώ με τον Αλέξανδρο Γκουσιάρη, εμπνευσμένο μελισσοκόμο και βιολογικό καλλιεργητή ντομάτας στον Θεσσαλικό Κάμπο. Δεν την αναγνωρίζω και τον ρωτώ. Ακούει Thomas Tallis, αναγεννησιακή μουσική, πράγμα περίεργο αν έχεις στον νου σου την κλασική εικόνα του Έλληνα αγρότη.

Ο ίδιος όμως θα μπορούσε να ακούει Σούμπερτ ή Βάγκνερ, μουσική που αρέσει όχι μόνο σ' εκείνον και στον πρώτο του ξάδερφου (σ' εκείνον όχι τόσο όσο τα λαϊκά, αλλά στον επικό Βάγκνερ κάπως συμφωνούν!) αλλά και... στις ντομάτες που καλλιεργούν – δεν είναι οποιεσδήποτε ντομάτες, αλλά αυτές οι περίφημες, στραγγιστές ή σε σάλτσα που βρίσκεις στα ράφια εκλεκτών ντελικατέσεν από τη Γερμανία και την Αγγλία μέχρι τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία και μεγαλώνουν βιολογικά, ακούγοντας κλασική μουσική από τα ηχεία στα χωράφια του Θεσσαλικού Κάμπου!

Συγκινούν όλους εμάς που βαρεθήκαμε την ομοιομορφία του σύγχρονου φαγητού, του οποίου η πρώτη ύλη είναι επεξεργασμένη σε τέτοιο βαθμό που γίνεται θλιβερή ή ακόμα και βλαβερή, αλλά και τους αγοραστές και τους εξαγωγείς που ψάχνουν κάτι «μυθικό» για τις ανερχόμενες αγορές.

Οι ίδιοι, ξαδέρφια, πεντανόστιμες ντομάτες και πέντε γυναίκες από το μικρό χωριό Ηλιάς της Καρδίτσας είναι οι πρωταγωνιστές του ανθρωποκεντρικού ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου «Όταν οι ντομάτες συνάντησαν τον Βάγκνερ» που περιγράφει ποιητικά και με χιούμορ τον αγώνα τους να αναχαιτίσουν την ερήμωση τους χωριού τους και να μπορέσουν, μέσα από την ποιοτική καλλιέργεια παλιών σπόρων, να εξασφαλίσουν κάθε χρόνο μια καλή σοδειά γευστικής ντομάτας, εισόδημα, ικανοποίηση και χαρά.

Κάποιες ντοματιές ακούνε Βάγκνερ στον Θεσσαλικό Κάμπο Facebook Twitter
Αυτό που συμβαίνει στον Ηλιά είναι σχεδόν σουρεαλιστικό: ένας άνθρωπος προσπαθεί, γητεύοντας τους κατοίκους, να τους πείσει να ανοιχτούν με αυτοπεποίθηση και όραμα στον κόσμο, ξεπερνώντας τις αντίξοες συνθήκες της σκληρής γεωργικής ζωής και τους όποιους προσωπικούς περιορισμούς.

Το ντοκιμαντέρ επιλέχθηκε για το Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου (7-12 Φεβρουαρίου) ανάμεσα σε πολλά άλλα και θα προβληθεί στις 12 και 13 Φεβρουαρίου στο πλαίσιο του  που περιλαμβάνει ταινίες οι οποίες φωτίζουν τις κοινωνικές διαστάσεις της τροφής. Ήδη διακρίθηκε στο Doc's in Progress του Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.

Όμως τι ιδιαίτερο έχει η ιστορία αυτή; Στην Ελλάδα της κρίσης διαβάσαμε για πολλούς παραγωγούς και μεταποιητές γεωργικών προϊόντων, ανθρώπους που είχαν διαφορετικές σπουδές ή δουλειές και που, χωρίς προοπτικές πλέον, αποφάσισαν να επιστρέψουν στον τόπο καταγωγής τους για να καλλιεργήσουν ή να μεταποιήσουν γεωργικά προϊόντα, ορισμένα εκ των οποίων θα διακρίνονταν στις απαιτητικές αγορές του εξωτερικού. Ακούσαμε όντως πολλά success stories βραβευμένης ελληνικής μαρμελάδας και ζυμαρικών εμπνευσμένων από την παράδοσή μας, τοπικών κρασιών και γλυκών του κουταλιού με ξεχωριστό άρωμα και γεύση που θυμίζουν «της γιαγιάς μας» ή με λίγο τζίντζερ για την τέρψη του παγκοσμιοποιημένου ουρανίσκου.

Αυτή εδώ η ιστορία δεν περιγράφει τόσο τον αγώνα για την εμπορική επιτυχία. Αυτό το είδαμε χρόνια πριν στο πρώτο ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου «Μια μικρή, μεγάλη ιδέα» με θέμα την επίσκεψη Βρετανών επιχειρηματιών στο ίδιο μικρό χωριό προκειμένου να προμηθευτούν ντομάτα σε βάζα για το παντοπωλείο του κομψού λονδρέζικου πολυκαταστήματος Harvey Nichols.

Όπως μου εξήγησε η σκηνοθέτις, αυτή η ταινία εστιάζει στην ανάγκη του Αλέξανδρου Γκουσιάρη να αφηγηθεί ολιστικά την ιστορία της ντομάτας του (π.χ. ότι οι οικογενειακοί σπόροι είναι απόγονοι εκείνων των πρώτων σπόρων που έφερε ο Χριστόφορος Κολόμβος στην Ευρώπη πριν από 500 χρόνια και όχι εργαστηριακά υβρίδια ή μεταλλαγμένοι σπόροι) και παράλληλα στην ιστορία του χωριού και των πέντε γυναικών που πρωταγωνιστούν στην παραγωγή με ολίγη από την ιστορία του Θεσσαλικού Κάμπου (π.χ. πώς ο στρατηγός Μαρδόνιος αλλά και ο Καραϊσκάκης βασίστηκαν για τις ανάγκες του στρατού τους στο διατροφικό πλούτο του Θεσσαλικού κάμπου όταν ξεκινούσαν τις εκστρατείες τους). Στόχος της είναι να εμπνεύσει τους καλλιεργητές του χωριού να ανοιχτούν στον έξω κόσμο και τους αγοραστές να νιώσουν την αξία της μυθολογίας που εμπεριέχει μια τέτοια προσπάθεια.

Κάποιες ντοματιές ακούνε Βάγκνερ στον Θεσσαλικό Κάμπο Facebook Twitter
Πέρσι η καλλιέργεια της ντομάτας παρουσίασε μεγάλα προβλήματα πανελλαδικά και έκανε ακόμα κι εμάς, τους Έλληνες, να τρώμε ντομάτες... Ολλανδίας τον Αύγουστο!

Έχουν πράγματι πολλά για να είναι περήφανοι οι άνθρωποι εδώ: οι ντομάτες φυτρώνουν από παλιούς σπόρους (κληρονομιά της οικογένειας από γενιά σε γενιά!), η καλλιέργεια είναι πιστοποιημένα βιολογική και με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον και τους κατοίκους της περιοχής, όλα τα χωράφια και οι χώροι είναι σαφώς απαλλαγμένα από γενετικά τροποποιημένους σπόρους ή φυτοφάρμακα (πράγματα πολύ σημαντικά για τον σκεπτόμενο σύγχρονο καταναλωτή που προτιμά ολοένα και περισσότερο τη χορτοφαγική διατροφή και ενδιαφέρεται για την αγνότητα και την προέλευση της πρώτης ύλης του φαγητού του). Και κάτι ακόμα...

«Ο Αλέξανδρος είναι ένας καλλιεργητής που με πάθος προσπαθεί, μέσα από τη δική του γνήσια ανάγκη, να μαγεύσει και να προκαλέσει ένα ολόκληρο χωριό, από τη μέση του πουθενά, να ανοιχτεί στον έξω κόσμο. Το κάνει αυθόρμητα, όπως και στην προσωπική του ζωή, χρόνια τώρα, δίνοντας αξία στη μικρή κοινωνία, στις τοπικές ιστορίες και στους τοπικούς μύθους που ενθαρρύνουν και εμπνέουν τους αγρότες και γοητεύουν τους ξένους αγοραστές των προϊόντων του, παρακολουθώντας με ενδιαφέρον αυτό το "μπλέξιμο των ζωών τους". Βάλτε τις φωτογραφίες σας στις ετικέτες, γράψτε μια περίληψη της ιστορίας του τόπου σας, πείτε μας ποιοι είστε, θέλουμε να ακούσουν οι πελάτες μας τις ιστορίες που μας λέτε κάθε φορά που συναντιόμαστε, τους προτρέπουν οι επιχειρηματίες που εξάγουν τα προϊόντα τους στις ξένες αγορές (εκτός από ντομάτες, εξάγουν περίφημα ρεβίθια και μαυρομάτικα, νόστιμες φακές και έτοιμα γεύματα χαρακτηριστικά της ελληνικής κουζίνας, όπως οι ντομάτες γεμιστές σε... βαζάκια)».

Κάποιες ντοματιές ακούνε Βάγκνερ στον Θεσσαλικό Κάμπο Facebook Twitter
Είναι συγκινητικό το πώς συλλέγουν τις ντομάτες ακόμα μία-μία, προσεκτικά και με το χέρι, πώς κολλούν τις ετικέτες οι ίδιοι στα βαζάκια τους, πώς το μικρό εργαστήριο πίσω από το σπίτι τους έγινε το συσκευαστήριό τους, το στρατηγείο τους, για να φτάσουν μέχρι τα ντελικατέσεν του Χονγκ-Κονγκ.

«Αυτό που συμβαίνει στον Ηλιά είναι σχεδόν σουρεαλιστικό: ένας άνθρωπος (σ.σ. ο Αλέξανδρος Γκουσιάρης είναι μαθηματικός) προσπαθεί, γητεύοντας τους κατοίκους, να τους πείσει να ανοιχτούν με αυτοπεποίθηση και όραμα στον κόσμο (στις παγκόσμιες αγορές, θα έλεγε ένας οικονομολόγος), ξεπερνώντας τις αντίξοες συνθήκες της σκληρής γεωργικής ζωής και τους όποιους προσωπικούς περιορισμούς.

Για μένα είναι επίσης συγκινητικό το πώς συλλέγουν τις ντομάτες ακόμα μία-μία, προσεκτικά και με το χέρι, πώς κολλούν τις ετικέτες οι ίδιοι στα βαζάκια τους, πώς το μικρό εργαστήριο πίσω από το σπίτι τους έγινε το συσκευαστήριό τους, το στρατηγείο τους, για να φτάσουν μέχρι τα ντελικατέσεν του Χονγκ-Κονγκ, και πώς όλα αυτά έφτασαν με τα χρόνια να συγκινούν τον άνθρωπο της πόλης, τον σύγχρονο διεθνή καταναλωτή που αναζητά, πέρα από τις όποιες διατροφικές ασφάλειες, πιστοποιήσεις και εγγυήσεις, τη μυθολογία της τροφής του, τη μαγική διάσταση του φαγητού του».

Αυτά τα στοιχεία συγκινούν επίσης όλους εμάς, που βαρεθήκαμε την ομοιομορφία του σύγχρονου φαγητού, του οποίου η πρώτη ύλη είναι επεξεργασμένη σε τέτοιο βαθμό που γίνεται θλιβερή ή ακόμα και βλαβερή, αλλά και τους αγοραστές και τους εξαγωγείς που ψάχνουν κάτι «μυθικό» για τις ανερχόμενες αγορές π.χ. της Ασίας ή τον υπερχορτάτο άνθρωπο της Αμερικής που αναζητά συνεχώς νέες γευστικές συγκινήσεις.

Ναι, η συζήτηση περί φαγητού έχει προχωρήσει, αντιλαμβάνομαι καθώς συνομιλώ αργότερα με τον Αλέξανδρο Γκουσιάρη, τον οποίο παρακολουθώ με ενδιαφέρον εδώ και 7-8 χρόνια μέσα από τη δουλειά μου. Το φαγητό μας γίνεται ολοένα και περισσότερο μια πολιτική πράξη (αποτέλεσμα των καθημερινών επιλογών μας), μια συνειδητή ψήφος πλέον για το πώς θα ήθελε ο καθένας μας να είναι ο αυριανός κόσμος: ειρηνικότερος και ασφαλέστερος, με ήπιες, μικρότερες καλλιέργειες ή με το ισχύον γεωργικό μοντέλο (και μόνο στόχο τη μαζική παραγωγή και το κέρδος), αδιαφορώντας για τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνέπειες;

«Έτσι δεν ήταν μέχρι τώρα η κατάσταση και εδώ στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια; Γιατί να την αλλάξουμε με κίνδυνο να μειώσουμε εμείς οι αγρότες τα κέρδη μας ή οι καταναλωτές τις αγαπημένες τους γευστικές συνήθειες;» μου λέει ο Αλ. Γκουσιάρης, γενικεύοντας την αντίδραση στο νέο και στο εμπνευσμένο που ακούς από ορισμένους.

Η απάντηση φαίνεται να δόθηκε, εν μέρει, πέρσι, όταν η καλλιέργεια της ντομάτας παρουσίασε μεγάλα προβλήματα πανελλαδικά, λόγω της παρατεταμένης ανομβρίας κυρίως αλλά και του άστατου καλοκαιρινού καιρού, αναγκάζοντας ακόμα κι εμάς, τους Έλληνες, να τρώμε ντομάτες... Ολλανδίας τον Αύγουστο! Γι' αυτό πρέπει να αλλάξουμε ίσως τον τρόπο παραγωγής της τροφής μας, επειδή το κλίμα ήδη άλλαξε; Ή μήπως επειδή η γεύση χάθηκε; Η επειδή στην Ελλάδα πρέπει επιτέλους να χαράξουμε μια μακροπρόθεσμη γεωργική πολιτική και να μη στηριζόμαστε στην τόλμη των λίγων;

Κάποιες ντοματιές ακούνε Βάγκνερ στον Θεσσαλικό Κάμπο Facebook Twitter
Έχουν πράγματι πολλά για να είναι περήφανοι οι άνθρωποι εδώ: οι ντομάτες φυτρώνουν από παλιούς σπόρους (κληρονομιά της οικογένειας από γενιά σε γενιά!) και η καλλιέργεια είναι πιστοποιημένα βιολογική και με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον και τους κατοίκους της περιοχής.

Τι θα άφηνε παρακαταθήκη στον πολύπαθο εύφορο Θεσσαλικό Κάμπο, ρωτώ τον Αλέξανδρο Γκουσιάρη.

— Τη χαρά μου! μου απαντά.

Φεύγοντας, σκέφτομαι ότι ίσως αυτό τα λέει όλα για τον σύγχρονο καλλιεργητή, που, απαλλαγμένος από κλισέ και ξεπερασμένες μεθόδους παραγωγής, δίνει ίση αξία στις πιστοποιήσεις των τροφίμων του, χωρίς να ξεχνά τη μυθολογία, αναπόσπαστο κομμάτι, όπως φαίνεται, σε οτιδήποτε συμβαίνει και μεγαλώνει σ' αυτήν την ευλογημένη χώρα όπου ο ήλιος λούζει τις κατακόκκινες ντομάτες, ωριμάζοντάς τες και μετατρέποντάς τες σε ένα μοναδικό προϊόν, ένα απίθανο ελληνικό τρόφιμο που ακούει κλασική μουσική και ποιητικές ιστορίες όσο μεγαλώνει στο χωράφι κάποιου εμπνευσμένου καλλιεργητή.

Περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε το «Όταν οι ντομάτες συνάντησαν τον Βάγκνερ» της Μαριάννας Οικονόμου και εξίσου ανυπόμονα να γυρίσει σελίδα η ελληνική γεωργία.

Κάποιες ντοματιές ακούνε Βάγκνερ στον Θεσσαλικό Κάμπο Facebook Twitter

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 22.1.2019

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Μάνεσης: «Καλό κρασί φτιάχνουν οι οινοποιοί που όταν τους παίρνεις τηλέφωνο τούς βρίσκεις στο αμπέλι»

Το κρασί με απλά λόγια / «Καλό κρασί φτιάχνουν οι οινοποιοί που όταν τους παίρνεις τηλέφωνο, βρίσκονται στο αμπέλι»

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης συνομιλούν με τον Νίκο Μάνεση, έναν από τους πρωτοπόρους οινογράφους της χώρας μας, για το παρόν και το μέλλον του ελληνικού αμπελώνα.
THE LIFO TEAM
Μανώλης Παπουτσάκης

Οι Αθηναίοι / Μανώλης Παπουτσάκης: «Νομίζεις ότι το χαίρεται ο εστιάτορας που αγοράζει και πουλάει ακριβά;»

Χαρούπι και Δέκα Τραπέζια στη Θεσσαλονίκη, Pharaoh στην Αθήνα. Ένας σεφ με μεγάλες επιτυχίες στο παλμαρέ του μιλά για το τώρα της γαστρονομίας, εξηγεί γιατί η ελληνική κουζίνα σήμερα δεν έχει σχέση με αυτό που ήταν κάποτε και ανοίγει το θέμα που συζητάνε οι foodies: Το sitting στα εστιατόρια.
M. HULOT
Τα νέα εστιατόρια της Αθήνας κάνουν τα όσπρια πεντανόστιμα

Γεύση / Τα νέα εστιατόρια της Αθήνας κάνουν τα όσπρια πεντανόστιμα

Οι φασολάδες και οι φακές, οι γίγαντες και οι ρεβιθάδες, όλα αυτά που αρνούμασταν να φάμε ως παιδιά, είναι πια πιάτα που παραγγέλνουμε και ψάχνουμε στα δημοφιλή εστιατόρια της Αθήνας. Μάλιστα, κάποια από αυτά είναι και μεγάλα σουξέ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Μαγειρέψτε κρέας με κόκαλο και η νοστιμιά θα χτυπήσει κόκκινο

Γεύση / Συνταγές για κρέας με κόκαλο, εκεί που η νοστιμιά χτυπάει κόκκινο

Οι Σπύρος και Βαγγέλης Λιάκος μας υποδέχονται στο ολοκαίνουργιο παράρτημα του Basegrill στη Γλυφάδα και μαζί με τον σεφ Σπύρο Παυλίδη προτείνουν συνταγές με μέρη του κρέατος που δεν χρησιμοποιούμε συχνά.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος: Ο ποιητής του Ελληνικού Αμπελώνα συνεχίζει να ζει μέσα από τις ετικέτες που δημιούργησε

Γεύση / Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος: Ο ποιητής του Ελληνικού Αμπελώνα συνεχίζει να ζει μέσα από τις ετικέτες που δημιούργησε

Τα μεγαλειώδη κρασιά των Αμπελώνων Κ. Αντωνόπουλου κρατούν ζωντανό το πνεύμα του ιδρυτή τους, χαράσσοντας το μέλλον τους στον σύγχρονο οινικό κόσμο
ΛΙΝΑ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ
Χαρτοδιπλωμένος Winery: Το «ακάτιο» που ταξιδεύει τις αισθήσεις μας στο απόλυτο «ἦδος»

Γεύση / Χαρτοδιπλωμένος Winery: Το «ακάτιο» που ταξιδεύει τις αισθήσεις μας στο απόλυτο «ἦδος»

Δυο πολυβραβευμένες σειρές κρασιών περικλείουν όλο το πάθος, το μεράκι και την τεχνογνωσία που «κατέκτησε» κάποτε ο Σωτήρης Χαρτοδιπλωμένος και κληροδότησε στους γιους του, Ηρακλή και Στέλιο.
ΦΙΛΙΩ ΡΑΓΚΟΥ
Ana Roš: «Τα εστιατόρια δίνουν το παράδειγμα ώστε να μαγειρεύουν όλοι πιο βιώσιμα»

Γεύση / Ana Roš: «Δεν μαγειρεύουμε για να πάρουμε βραβεία»

Η αυτοδίδακτη σεφ που έβαλε τη Σλοβενία στον παγκόσμιο γαστρονομικό χάρτη και σαρώνει τις διακρίσεις είναι αυτήν τη στιγμή μία από τις οκτώ γυναίκες σεφ στον κόσμο των οποίων το εστιατόριο έχει την ανώτερη διάκριση από τον οδηγό Michelin. Λίγο πριν μαγειρέψει για τους Αθηναίους σε ξύλα στο Pharaoh μιλά στη LiFO.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
CHECK Στο Manu στον Κεραμεικό για ψάρι σε χοτ ντογκ, σε gyoza και φρικασέ

Γεύση / Στο Manu στον Κεραμεικό για ψάρι σε χοτ ντογκ, σε gyoza και φρικασέ

Το νέο, μικρό εστιατόριο της Αθήνας προσφέρει μοντέρνα ψαροφαγία με διεθνείς αναφορές και ντόπια υλικά, funky πιάτα με ψάρια εποχικά και zero waste παρασκευές σε ένα περιβάλλον που εκπέμπει ηρεμία χάρη στις μπλε αποχρώσεις του.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Πώς να φτιάξετε τα δικά σας αλλαντικά στο σπίτι

Γεύση / Πώς να φτιάξετε τα δικά σας αλλαντικά στο σπίτι

Ο σεφ Χάρης Νικολούζος μάς οδηγεί στα βήματα παραδόσεων που για πολλές δεκαετίες αποτελούσαν -και ενδεχομένως κάπου να συνεχίζουν να είναι− συνηθισμένη πρακτική για πολλά νοικοκυριά ανά την Ελλάδα. Η οικιακή παραγωγή αλλαντικών δεν είναι απλή, αλλά μας δίνει την ευκαιρία να περηφανευτούμε για τα έργα των χεριών μας.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Από πού παίρνουν την πρωτεΐνη τους οι βίγκαν;

Radio Lifo / Από πού παίρνουν την πρωτεΐνη τους οι βίγκαν;

Στο μυαλό των περισσοτέρων, η πρωτεΐνη είναι συνώνυμη με την κατανάλωση κρέατος και ζωικών προϊόντων. Από πού παίρνουν όμως την πρωτεΐνη τους οι χορτοφάγοι, οι βίγκαν ή όσοι απλά θέλουν να περιορίσουν την κατανάλωση κρέατος; Η Μερόπη Κοκκίνη συζητά με τη διατροφολόγο Σοφία Κανέλλου.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
Ο Δημήτρης Δημητριάδης γράφει ένα νέο κεφάλαιο στο Φίτα του Νέου Κόσμου

Γεύση / Στο Φίτα του Νέου Κόσμου θα τρώμε πια περισσότερο φαγητό που βγαίνει από κατσαρόλα

Το εστιατόριο που ταυτίστηκε με την προσιτή ψαροφαγία και έγινε γρήγορα κλασικό μόλις ανανεώθηκε, χωρίς να χάσει τον χαρακτήρα του. Με τον Δημήτρη Δημητριάδη, έναν ακόμα μεγάλο μάγειρα στην κουζίνα, γράφεται ένα νέο κεφάλαιο, χωρίς να μας λείψουν η ταραμοσαλάτα, το σπαγγέτι αυγοτάραχο και το περιπόθητο εκλέρ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ