Ας υποθέσουμε ότι η Κύπρος, η Κυπριακή Δημοκρατία, αποφασίζει να στείλει στο διαγωνισμό της Eurovision ένα τραγούδι με τίτλο «1974», οι στίχοι  του οποίου να αναφέρονται στην τουρκική εισβολή και στην τραγωδία της διχοτόμησης της μεγαλονήσου. Κατά πάσα πιθανότητα, η ΕΒU (European Broadcasting Union), η διοργανώτρια αρχή του διαγωνισμού τραγουδιού Eurovision, θα το έστελνε πίσω με το επιχείρημα ότι το περιεχόμενό της αντιβαίνει στο κανονισμό, που απαγορεύει «τους στίχους, τη γλώσσα ή τις χειρονομίες πολιτικού ή παρεμφερούς χαρακτήρα». Δεν θα δινόταν καν η ευκαιρία να κρίνει το κοινό, όπως έκρινε χθες και αποφάσισε ότι το καλύτερο τραγούδι της φετινής Eurovision ήταν η υποψηφιότητα της Ουκρανίας. Ούτε, βέβαια, θα δινόταν η ευκαιρία στον Κύπριο ερμηνευτή (-τρια) να πει αυτό που δήλωσε χθες η Τζαμάλα: «I was sure that, if you sing about truth, it can really touch people». 

 

Το τραγούδι της Ουκρανίας ήταν –νομίζω- το καλύτερο από τα σαχλά τραγούδια που διαγωνίστηκαν. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την πολιτικά ύποπτη στάση των ανθρώπων που επέτρεψαν να συμμετάσχει τραγούδι με τέτοιους στίχους.

 

Α, έτσι; Η ιστορική αλήθεια (αναγκαστικά πολιτικής τάξης) είναι το διακύβευμα σ’ έναν λάιτ διαγωνισμό τραγουδιού όπως η Eurovision; Τότε να μιλήσουμε για το πώς οι πολιτικές, οικονομικές, εθνικές, θρησκευτικές  κ.ά., συμμαχίες διαμορφώνουν μπλοκ που πριμοδοτούν βαθμολογικά συγκεκριμένα κάθε φορά τραγούδια. Να δούμε, ακόμη, πώς εξηγείται και οι άλλοτε δημοκρατίες της ΕΣΣΔ ή οι χώρες που άλλοτε ανήκαν στο τόξο επιρροής της, εκφράζουν σήμερα την απέχθειά τους στην Ρωσία. Και να διαμαρτυρηθούμε για τις χθεσινές προκλητικές δηλώσεις διαφόρων πολιτικών ιθυνόντων της Ουκρανίας, που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν το «αθώο» τραγούδι της Τζαμάλα για την καθόλα επώδυνη υπόθεση της Κριμαίας (όπου το 58% των 2.000.000 κατοίκων της δηλώνουν Ρώσοι), λέγοντας ότι θα ήταν καλό η διοργάνωση της Εurovision 2017 να γίνει στην Κριμαία, τόπο καταγωγής της τραγουδίστριας! Η οποία, παρεμπιπτόντως, ανήκει στη μουσουλμανική μειονότητα των Τατάρων της Κριμαίας που επί Στάλιν εκτοπίστηκαν στο Ουζμπεκιστάν. Ο λόγος έχει μεγάλο ενδιαφέρον: ο Στάλιν πήρε αυτήν την απόφαση επειδή οι Τάταροι συνεργάστηκαν με τους Ναζί και πολέμησαν ενάντια στο Κόκκινο Στρατό. Μας αρέσει ή όχι, στο τέλος του Β’  Παγκοσμίου Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση ήταν που πλήρωσε το βαρύτερο τίμημα, με απώλειες 10 εκατομμυρίων ανθρώπινων ζωών. Το νόμισμα έχει δύο πλευρές. 

 

 

Γι’ αυτό να μας επιτρέψει η Τζαμάλα να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας όταν τραγουδά «Όταν φτάνουν ξένοι / Μπαίνουν στα σπίτια σας / Σας σκοτώνουν όλους και λένε / Δεν είμαστε ένοχοι, όχι ένοχοι». Γιατί λίγοι θα ανατρέξουν στα γεγονότα του 1944 - οι περισσότεροι από τα 200 εκατομμύρια των τηλεθεατών, θα συνδέσουν το νόημα με τη σημερινή διαμάχη Ουκρανίας-Ρωσίας στην Κριμαία. Γι’ αυτό και είναι απαράδεκτο ένας ποπ διαγωνισμός τραγουδιού να γίνεται όχημα για να περνούν αμφιλεγόμενες πολιτικές ιδέες σχετικά με ένα τόσο σύνθετο και σοβαρό πρόβλημα, που παραμένει ανεπίλυτο, στο ανυποψίαστο τηλεοπτικό κοινό. 

 

Οπωσδήποτε το τραγούδι της Ουκρανίας ήταν –νομίζω- το καλύτερο από τα σαχλά (κατά της συντριπτική πλειονότητά τους) τραγούδια που διαγωνίστηκαν. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την πολιτικά ύποπτη στάση των ανθρώπων που επέτρεψαν να συμμετάσχει τραγούδι με τέτοιους στίχους.

 

Η Κύπρος, πάντως, για να επανέλθω στην αρχική μου υπόθεση, έχει πλέον άλλοθι και μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση μ’ ένα ωραίο τραγούδι σχετικά με τον «Αττίλα». Θα ήταν μια ευκαιρία να αποκαλυφθούν πολλά, πίσω και πέρα από τις υπεράνω πάσης υποψίας τηλεοπτικές υπερπαραγωγές.