Τον Οκτώβριο του 2008, ο Ρίτσαρντ Μέλβιλ, γνωστός ως Moby, έβαλε μια πλαστική σακούλα στο κεφάλι του, την έσφιξε με μια ζώνη και έκλεισε τα μάτια του. Για χρόνια σκεφτόταν τον θάνατο ως λύτρωση, ξυπνώντας κάθε μέρα απογοητευμένος που δεν έχει πεθάνει στον ύπνο του και ζηλεύοντας τον ηθοποιό Χιθ Λέτζερ του οποίου η ζωή είχε τελειώσει με ακριβώς αυτόν τον τρόπο εκείνη τη χρονιά.
Το πρωινό εκείνο όμως, περιφερόμενος ασκόπως και με δάκρυα στα μάτια στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη, αποφάσισε να πραγματοποιήσει το απονενοημένο διάβημα. «Κατά ένα περίεργο τρόπο, φαινόταν ο πιο πρακτικός τρόπος δράσης» λέει σήμερα ο Moby μιλώντας στο περιοδικό Men's Health. «Ήμουν ολομόναχος και καταθλιπτικός και άρρωστος και μεθυσμένος και high πολύ καιρό. Και τίποτα δεν φαινόταν να καλυτερεύει».
Σήμερα, μετά από δέκα χρόνια νηφαλιότητας, πιστεύει ότι είναι σημαντικό να μοιραστεί τη «σκοτεινή πλευρά» του. Αυτή την εβδομάδα κυκλοφορεί το βιβλίο των απομνημονευμάτων του με τίτλο "Then It Fell Apart", ένα χρονικό της ανόδου του στη φήμη και στη δόξα και της καθόδου του στον εθισμό και στην «ακολασία».
Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από τους στίχους του τραγουδιού του "Extreme Ways" από το 2002, οι οποίοι περικλείουν συνοπτικά το σκοτάδι και τη θολούρα της βυθισμένης στις ουσίες ζωή του από τα τέλη των '90s ως και τη λήξη περίπου της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Τα χρόνια της μεγάλης φήμης δηλαδή – μια δεκαετία κατά την οποία δεν κοιμήθηκε ποτέ πριν από την αυγή, μια ατέλειωτη νύχτα όπου επιζητούσε διαρκώς τη «λήθη». Όπως λέει χαρακτηριστικά, ήλπιζε ότι αν πιει αρκετά ή αν σνιφάρει οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του, θα ερχόταν κάποια στιγμή ένας ύπνος από τον οποίο δεν θα ξυπνούσε ποτέ.
Η φήμη για τον Moby είχε εξελιχθεί σταδιακά σε ένα τρομακτικό φάσμα. Η φήμη ήταν ένα μια τεράστια διαφημιστική πινακίδα του Calvin Klein με τον ίδιο ως μοντέλο στην οδό Houston της Νέας Υόρκης. Ήταν η Νάταλι Πόρτμαν και η Madonna να χορεύουν πλάι στη σκηνή την ώρα που έδινε ο ίδιος συναυλία. Ήταν ο Ράσελ Κρόου να του φωνάζει και να τον πιάνει από το λαιμό σε μια τουαλέτα στην Αυστραλία. Ήταν επίσης μπόλικο σεξ, ecstasy και βότκα και στη συνέχεια, όταν η φήμη είχε αρχίσει να φθίνει, μπόλικη κόκα, meth και ό,τι άλλο ναρκωτικό βρισκόταν εύκαιρο.
Τελικά εκείνη τη μέρα του Οκτωβρίου του 2008, ο Moby δεν κατάφερε να μην ξυπνήσει. Η πλαστική σακούλα βρέθηκε σκισμένη στο πάτωμα. Την είχε σχίσει ο ίδιος, χωρίς να έχει συναίσθηση, κάποια στιγμή μεταξύ ξύπνιου και λήθης. Μια εβδομάδα μετά κατευθύνθηκε στο πλησιέστερο κέντρο Ανώνυμων Αλκοολικών.
Η πορεία προς τη νηφαλιότητα δεν ήταν απλή, όπως λέει σήμερα. Έπρεπε να διαχειριστεί τις βαθιές συναισθηματικές δυσλειτουργίες που έκαναν τόσο παντοδύναμη την έλξη του αλκοόλ και των ναρκωτικών. Είχε ήδη κάνει κάποια βήματα ψυχοθεραπείας στις αρχές του 21ου αιώνα που τον βοήθησαν να προσδιορίσει συγκεκριμένα παιδικά τραύματα ως αιτίες του πανικού του και της εξάρτησής του από τις ουσίες.
Αργότερα, στράφηκε στη γνωστική συμπεριφοριστική θεραπεία (cognitive behavioral therapy ή CBT): «Θυμάμαι στα πρώτα στάδια αυτής της διαδικασίας, μου παρουσιαζόταν η εικόνα ενός διαδρόμου στο τέλος του οποίου πρόβαλλε η σκιά ενός πανύψηλου, τρομακτικού τέρατος». Αυτή η εικόνα εν τέλει λειτούργησε ευεργετικά και συμβολικά για την θεραπεία του. Βαδίζοντας σταδιακά προς τη σκιά, υποχρέωνε τον εαυτό του να δεσμευτεί στις ρομαντικές του σχέσεις, να έρθει πιο κοντά σε άλλους ανθρώπους, να αντιμετωπίσει τον πανικό του.
Δηλώνει πάντως ότι δεν θα άλλαζε τίποτα, ούτε και πιστεύει ότι τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Αυτό που πιστεύει με βεβαιότητα είναι ότι μόνο από την αποτυχία μαθαίνει κανείς. 'Επρεπε να φτάσει στο σημείο να λιώσει μέχρι απελπισίας και να βάλει μια σακούλα στο κεφάλι του για να παραδεχτεί στον εαυτό του ότι χρειαζόταν βοήθεια.
Με στοιχεία από το Men's Health
