Μια διεθνής νέων Αθηναίων έφτιαξε το άλμπουμ του καλοκαιριού

Ο Τζακ (Wizzel Badazz) γεννήθηκε στην Γκάνα και έκανε ολόκληρο ταξίδι με τα πόδια μέχρι να φτάσει στην Ελλάδα. «Τώρα ζω εδώ και μου αρέσει πολύ» λέει. «Ήρθα τον Αύγουστο του 2016, δύο χρόνια πριν, αλλά γνώρισα τους σωστούς ανθρώπους και προσαρμόστηκα. Ήρθα μέσω Τουρκίας, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, με κακουχίες στον δρόμο, πέρασα απέναντι με μια βάρκα μαζί με Σύριους πρόσφυγες, πήγα στη Λέσβο και από κει ήρθα στην Αθήνα.

 

»Η διαδρομή ήταν μια πολύ δυσάρεστη περιπέτεια, αλλά προχωράω, έστω και πολύ αργά. Προχωράνε αργά τα πράγματα με τους πρόσφυγες. Θέλω να κάνω πράγματα και να πάω μπροστά, να μην είμαι απλώς ένας πρόσφυγας εδώ, γι' αυτό φτιάχνω μουσική. Η μουσική είναι η ζωή μου, από μικρός ήταν το μόνο πράγμα που ήθελα να κάνω.

 

Η γενιά μας δεν είναι η γενιά της αγάπης, δεν είναι αυτός ο λόγος που κάνουμε μουσική. Είναι πιο τίμιο να μιλάς για την καθημερινότητά σου, για ναρκωτικά και ποτά, π.χ., αν με αυτά ασχολείσαι

 

»Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αναζήτησα μια καλύτερη τύχη μακριά από τη χώρα μου. Μέσω της μουσικής γνώρισα τον ELQ στο Facebook και μετά γνώρισα αυτούς τους όμορφους τύπους που ήταν φίλοι του κι έγιναν και δικοί μου. Δουλέψαμε πολύ μαζί και ετοιμάσαμε το πρώτο άλμπουμ μας με 7 τραγούδια που θα βγουν μέσα στον Αύγουστο. Θα το λένε "Invation"».

 

«Είμαστε όλοι από τα δυτικά προάστια, από την ίδια γειτονιά» λέει ο ELQ, Έλληνας από Ρώσο πατέρα. «Την εποχή που ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε πιο σοβαρά με τη μουσική δούλευα σε ένα περίπτερο. Ήμουν ήδη δύο χρόνια εκεί και είχα αρχίσει να φρικάρω, περνούσα δέκα ώρες εκεί μέσα.

 

Παλιά κάναμε όλοι γκραφίτι και από κει ξεκίνησε η τριβή μας με τη χιπ-χοπ. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να δουλεύει μια ζωή στο περίπτερο, ήθελα να κάνω κάτι που να μου αρέσει, δηλαδή μουσική, οπότε άρχισα να πωρώνω τους φίλους μου ώστε να κάνουμε το δικό μας team και τα δικά μας πράγματα.

 

»Προσπαθήσαμε να βρούμε local άτομα για να κάνουμε εδώ μια αρχή. Απευθυνόμαστε όμως στο εξωτερικό, σε ένα παγκόσμιο κοινό, γι' αυτό και ο αγγλικός στίχος. Και από μουσικής άποψης, τα στάνταρ μας είναι πολύ υψηλά. Ο πατέρας μου είναι Ρώσος, ο Εrmano Bodega έχει γεννηθεί στην Αλβανία και ζει όλη του τη ζωή εδώ. Τελειώνει την Καλών Τεχνών και έπρεπε να γίνει 26 χρονών για να πάρει ελληνικά χαρτιά. Ο Whiser είναι ο μόνος στην παρέα που είναι Έλληνας. Δεν μιλάμε για τον ελληνικό λαό, που σίγουρα είναι φιλικός, αλλά η πολιτική σού δυσκολεύει τη ζωή».

 

«Οι στίχοι είναι παγκόσμιοι, γιατί νομίζω ότι οι Έλληνες είναι πολύ πατριώτες, απ' όσο έχω καταλάβει μέχρι τώρα» λέει ο Τζακ. «Ο πολύς πατριωτισμός δεν σε οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στον εαυτό σου. Εγώ έχω έρθει πρόσφυγας, αλλά οι φίλοι μου που γεννήθηκαν εδώ και εδώ πήγαν σχολείο μου έχουν πει ότι είναι πολύ δύσκολο το σύστημα να αποδεχτεί την κουλτούρα τους, να την υιοθετήσει. Όταν έφτασα στη Λέσβο, άκουσα ότι υπάρχει κάτι που το λένε "σουβλάκι", πήγα σε ένα μαγαζί και κάθισα να φάω, αλλά ο μαγαζάτορας ήρθε και μου είπε "δεν σερβίρουμε σε πρόσφυγες". Μου ζήτησε να φύγω. Πήγα στο δίπλα μαγαζί που πουλούσε το ίδιο φαγητό και μου έδωσε κι έφαγα.

 

»Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Κάποιοι κάνουν μόνο μπίζνες, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που δείχνουν σεβασμό γιατί είναι ανώτεροι άνθρωποι. Στη χώρα μου, αν κοιτάξεις γύρω, θα δεις σημαίες της Γκάνας, θα δεις όμως κι άλλες δίπλα τους. Εδώ υπάρχουν μόνο ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια, για να σου θυμίζουν ότι οι κάτοικοι είναι Έλληνες. Έλληνες πατριώτες.

 

»Στην Αθήνα δεν είχα ποτέ θέμα με τους ανθρώπους, οι Έλληνες είναι ανεκτικοί. Μπορεί να είναι λίγο γκρινιάρηδες, αλλά μέχρι εκεί. Η κατάσταση γίνεται προβληματική όμως με τις επιχειρήσεις "σκούπα" και την πολιτική εναντίον της μαριχουάνας. Ξέρω πολλούς μαύρους που μπήκαν στη φυλακή για μικρή ποσότητα. Κάποιους τους κράτησαν δύο χρόνια στη φυλακή και τους έβγαλαν το καλοκαίρι χωρίς καμία εξήγηση. Τους βγάζουν όλους το καλοκαίρι και μετά κάνουν ένα "ντου" στην πλατεία Αμερικής και τους μαζεύουν ξανά, δεν ακούνε καν τι έχεις να πεις.

 

 

»Μια τέτοια επιχείρηση έγινε πριν από τρεις μέρες και θα ξαναγίνει, το ξέρουμε. Θα τους χαρακτηρίσουν παραβάτες και θα τους χώσουν μέσα. Έχουν περάσει πολλοί φίλοι μου από τη φυλακή χωρίς λόγο – τους κρατάνε κάποιο διάστημα και το καλοκαίρι τους αφήνουν. Αυτό σου καταστρέφει τη ζωή. Το ότι δεν συμφωνείς με το σύστημα δεν σε κάνει κακοποιό. Ούτε εγώ συμφωνώ με το σύστημα, αλλά δεν είμαι επαναστάτης ή επικίνδυνος. Θέλω να ζήσω μια ζωή με ποιότητα, δεν θέλω να υποφέρω, γι' αυτό παλεύω.

 

»Στην πατρίδα μου η μαριχουάνα είναι θεραπευτική, τη χρησιμοποιούμε για φάρμακο και είναι παντού. Φυτρώνει από μόνη της στις άκρες των δρόμων, στα χωράφια, στις αυλές των σπιτιών και στους αγρούς. Δεν γίνεται να την ποινικοποιήσεις, γιατί είναι ένα ντόπιο φυτό, αγριόχορτο. Δεν μπορούν να σε συλλάβουν επειδή έχεις πάνω σου δυο τσιγάρα, είναι στην κουλτούρα μας και δεν μπορούν να μας να την απαγορεύσουν.

»Είμαι πρόθυμος να πω την ιστορία μου και τις ιστορίες που ζω, να μιλήσω για τα κίνητρά μου και να εμπνεύσω τον κόσμο. Έχω περάσει πολλά και τα έχω καταφέρει. Ασχολούμαστε σοβαρά με τη μουσική και θέλουμε να ζήσουμε από αυτήν. Αν δουλεύεις σκληρά και ιδρώνεις, πρέπει να πληρώνεσαι, δεν θα το κάνουμε τσάμπα. Ο κύριος στόχος μας είναι να κάνουμε live, γι' αυτό βγάζουμε και το άλμπουμ, για να αποκτήσουμε κοινό και φαν. Μέχρι τώρα έχω παίξει σε διάφορα κλαμπ. Στο «Στόμα με Στόμα», το φεστιβάλ, μου έδωσαν το μικρόφωνο, ανέβηκα στη σκηνή και έκανα περφόρμανς και ήταν καταπληκτικά.

 

»Το χιπ-χοπ είναι το νέο μεγάλο κύμα στην Ελλάδα. Είναι πιο δημοφιλές ακόμα και από τα μπουζούκια, αλλά χρειάζεται στήριξη. Γιατί κοιμούνται τα μέσα στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια; Μέσα από αυτήν τη μουσική, που απευθύνεται σε παγκόσμιο κοινό, μπορείς να προωθήσεις τον εαυτό σου και την Ελλάδα, να προκαλέσεις κόσμο να έρθει εδώ γι' αυτό που γίνεται καλλιτεχνικά. Θα ήθελα να βοηθήσω την Ελλάδα, γιατί θα μείνω εδώ επειδή το επέλεξα. Είναι η πιο ωραία χώρα του κόσμου. Όταν ήρθα, ο σκοπός μου ήταν να πάω κάπου αλλού, αλλά γνώρισα αυτά τα θαυμάσια παιδιά και αποφάσισα να μείνω στην Αθήνα.

»Μου αρέσουν τα μπουζούκια, μου αρέσει ο ρυθμός τους, αλλά δεν μπορώ τη θεματολογία των στίχων τους. Μιλάνε για πληγωμένες καρδιές και αγάπες, μόνο γι' αγάπες, για πράγματα που τα έχεις χιλιοακούσει και τα έχεις βαρεθεί. Η γενιά μας δεν είναι η γενιά της αγάπης, δεν είναι αυτός ο λόγος που κάνουμε μουσική. Είναι πιο τίμιο να μιλάς για την καθημερινότητά σου, για ναρκωτικά και ποτά, π.χ., αν με αυτά ασχολείσαι. Στην εποχή μας, από τα '90s και μετά, η τηλεόραση έλεγχε τη ζωή σου, αυτά που έβλεπες, έτσι, αν κάτι δεν ήταν στην τηλεόραση, δεν είχε πολλή επίδραση πάνω σου. Τώρα αυτό έχει αλλάξει, πιο πολύ σε επηρεάζει ό,τι συμβαίνει γύρω σου».

 

Wizzel Badazz - Who That?

 

Ιnfo:

Το άλμπουμ «Invation» κυκλοφορεί τον Αύγουστο.

Tο single του Wizzel Badazz «Who That?» κυκλοφορεί στις 29/7 από Black Athena.