Γεγονός. Ο πρώτος κοινός δίσκος του ζεύγους Beyonce / Jay-Z που κυκλοφορούν ως The Carters -ολοκληρώνοντας με αυτό τον τρόπο την τριλογία των άλμπουμ που ξεκίνησε πέρσι με το Lemonade (με τις σπαραξικάρδιες αποκαλύψεις της απατημένης συζύγου, λαίδης Bey) και το 4:44 (την παραδοχή της ενοχής του Jay-Z που μετανιωμένος ζητάει συγχώρεση)- σφραγίζεται με το ολοκαίνουργιο-αλλά-ήδη-υπερπετυχημένο Everything is Love, το ευτυχισμένο τέλος στην περιπέτειά τους, στο οποίο, όπως και ο τίτλος δηλώνει, ανανεώνουν τους όρκους αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης και ξαναζούν τις στιγμές ερωτικής ευδαιμονίας που τους έκαναν κάποτε ανδρόγυνο.


Με δυο λόγια αυτό είναι το Everything is Love, που έρχεται μετά από ένα αμφιλεγόμενο βίντεο για το «Apeshit» (όχι για το κομμάτι, αλλά για το ίδιο το βιντεοκλίπ που γυρίστηκε μέσα στο μουσείο του Λούβρου, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις – σχεδόν σάλο) για να θυμίσει ότι πάνω απ' όλα ο Jay-Z και η σύζυγός του είναι μουσικοί – και μάλιστα καλοί μουσικοί. Κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.

 

Η Beyonce και ο Jay-Z δεν είναι και ο Χίτλερ, δυο ποπ σταρ είναι που δεν διαφέρουν και πολύ από τους παλιότερους ποπ σταρ, δεν ήταν λιγότερη η χλίδα που ζούσε και ζει ο Μικ Τζάγκερ, η Μαντόνα, οι σταρ του Χόλιγουντ, η ιστορία της μουσικής είναι γεμάτη από πάμπλουτους καλλιτέχνες, τι σόι επιχείρημα είναι αυτό το «από τεχνικής άποψης είναι ένα άρτιο άλμπουμ, η φωνή της Beyonce σε μεγάλη φόρμα, είναι απόλαυση να την ακούς» για να βαθμολογηθεί τελικά το άλμπουμ με ενάμιση αστεράκι στα 5 «επειδή φορούν ρολόγια των 3 εκατομμυρίων δολαρίων;»

 

Βέβαια, η μουσική είναι πλέον μόνο ένα μικρό μέρος της προσωπικής τους μυθολογίας, την οποία προσπαθούν ευλαβικά να συντηρήσουν με κάθε τρόπο, κυρίως με την επίδειξη του πολυτελούς τρόπου ζωής – που, όμως, καλώς ή κακώς, είναι η ζωή τους.

 

Αφού ξεκαθαρίσω ότι το Everything is Love είναι ένα τόσο καλό άλμπουμ που δεν σε παίρνει και για πολλές αμφισβητήσεις, τουλάχιστον από μουσικής πλευράς (φλερτάρει έντονα με το rhythm and blues δίνοντας ένα παλιομοδίτικο allure στα κομμάτια, έχει τσιμπητό '70s μπάσο, μια παραγωγή τόσο πλούσια που οι λεπτομέρειες σε ζαλίζουν κι ωραία χορωδιακά μέρη) θα σταθώ στους στίχους που είναι και ο λόγος που τους επιτέθηκαν κάποιοι κριτικοί.

 

Οι οποίοι ενοχλήθηκαν από την αλαζονεία του πάμπλουτου ζευγαριού που κάνει επίδειξη της χλιδής με την οποία ζει και τα βάζει με τους συστημικούς μηχανισμούς στην πολιτική, την κοινωνία και την τέχνη που τους αποκλείει και τους αγνοεί εδώ και αιώνες λόγω ράτσας.

 

Δεν ξέρω αν γίνεται να δεις το έργο ενός δημιουργού ξεχωριστά από τη ζωή του και τον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί, αλλά δεν ξέρω και αν ωφελεί να κάνεις σημειολογικές αναλύσεις για κάθε κομμάτι που ακούς, ειδικά για mega-hit της ποπ μουσικής που σε δέκα και και σε είκοσι χρόνια (αν αντέξουν στο χρόνο) θα τα ακούς με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

 

 

Apeshit - The Carters

 

Η Beyonce και ο Jay-Z δεν είναι και ο Χίτλερ, δυο ποπ σταρ είναι που δεν διαφέρουν και πολύ από τους παλιότερους ποπ σταρ, δεν ήταν λιγότερη η χλίδα που ζούσε και ζει ο Μικ Τζάγκερ, η Μαντόνα, οι σταρ του Χόλιγουντ, η ιστορία της μουσικής είναι γεμάτη από πάμπλουτους καλλιτέχνες, τι σόι επιχείρημα είναι αυτό το «από τεχνικής άποψης είναι ένα άρτιο άλμπουμ, η φωνή της Beyonce σε μεγάλη φόρμα, είναι απόλαυση να την ακούς» για να βαθμολογηθεί τελικά το άλμπουμ με ενάμιση αστεράκι στα 5 «επειδή φορούν ρολόγια των 3 εκατομμυρίων δολαρίων;».

 

Όλα αυτά που ήταν προνόμιο και θα θεωρούνταν εντελώς φυσιλογικά πριν από 20 και 30 χρόνια, στην εποχή της υπερβολικής πολιτικής ορθότητας δεν συγχωρούνται. Η εποχή δεν έχει κανένα έλεος για σταρ. Για την ακρίβεια, δεν έχει έλεος για κανένα.

 

Το άλμπουμ ανοίγει με ένα από τα πιο ερωτικά καλοκαιρινά τραγούδια που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια (χωρίς τίποτα το πρόστυχο ή το μασκαρεμένα σέξι), το «Summer», όπου η Beyonce τραγουδάει ένα μοντέρνο «Άρλεκιν» με φωνή παλιάς σόουλ ντίβας:

 

«Ας κάνουμε έρωτα το κατακαλόκαιρο, πάνω στην άμμο της ακρογιαλιάς, κάνοντας σχέδια, να είμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου». Απευθύνεται στον Jay-Z και του λέει «θέλω να πνιγώ στο απύθμενο βάθος σου όπου το νερό είναι τόσο μα τόσο γαλάζιο. Πότε δεν φύγαμε τόσο μακριά απ' τη στεριά και ίσως να μην γυρίσουμε ποτέ πίσω».

 

Μέχρι το δεύτερο ρεφρέν έχει λιώσει απ' τον έρωτα, του λέει «έλα να κολυμπήσεις στον ωκεανό μου», κι αυτός της απαντάει ακόμα πιο «ποιητικά»: «προσπαθήσαμε να κρυφτούμε στους αμμόλοφους και να δούμε τον ουρανό να γίνεται ροδακινί, το φως της καλοκαιρινής νύχτας είναι το αριστούργημα του Θεού, κι εσύ είσαι γλυκιά σαν μπίρα Κορόνα» (είναι 2018 και τίποτα δεν γίνεται χωρίς τοποθέτηση προϊόντος).

 

Δεν ξέρεις αν πρέπει να τους πάρεις στα σοβαρά ή να γελάσεις, αλλά ακόμα και αν δεν σε πείθουν, το τραγούδι είναι τόσο καλό που δεν έχει και τόση σημασία αν αυτά που λένε τα εννοούν.

 

 

Summer - The Carters


Όπως δεν έχει σημασία και αν είναι ειλικρινείς στην ανταλλαγή ερωτόλογων και της ανανέωσης των όρκων -που γίνεται από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου. «Χωρίσαμε αλλά συνεχίζουμε μαζί» ραπάρει αυτός στο κλείσιμο του «Lovehappy», «τώρα όμως είμαστε ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι» προσθέτει αυτή, ενώ προηγουμένως του έχει πει «αγόρι μου μού έκανες διάφορα, μου κάνεις διάφορα, αλλά η αγάπη μου είναι πιο βαθιά απ΄τον πόνο και πιστεύω ότι μπορείς να αλλάξεις».

 

Το Everything is Love είναι ένας δίσκος γεμάτος καψουροτράγουδα που σε 50 χρόνια κανείς δεν θα θυμάται γιατί γράφτηκαν, αλλά θα προκαλούν τα ίδια συναισθήματα που προκαλεί σήμερα το «I Want You» ή το «Let's Get it On», όσο κι αν αυτό ακούγεται ιερόσυλο.

 

Στο βιβλίο του Homo Deus o Χαράρι αναφέρει ότι αφού έλυσε τα πιο πολλά προβλήματά του ο πλούσιος άνθρωπος έχει στραφεί στην αναζήτηση της αιωνιότητας, φαντάζομαι ότι με τόσα λεφτά, τώρα που ξαναγαπήθηκαν, ο Jay-Z και η Beyonce θα πρέπει να ενδιαφέρονται για την αιωνιότητα περισσότερο απ' ό,τι τους ενδιαφέρει η δικαιοσύνη στον κόσμο και οι περιφρονημένοι Αφροαμερικάνοι.

 

Το πιο πιθανό αν ήμουν στη θέση τους κι εμένα το ίδιο θα με απασχολούσε. Με τη διαφορά ότι δεν θα μπορούσα να γράψω ποτέ ένα τραγούδι σαν το «713», τον φόρο τιμής της Beyonce στην πόλη του Χιούστον από όπου κατάγεται, στο οποίο μέσα από τα hook-παρωδίες των Dr. Dre και Snoop Dog ραπάρει για την αγάπη που έχουν (κι αυτή και ο σύζυγός της) για τα παιδιά τους, πάνω απ' όλα γονείς, παρόλο που έγιναν πλούσιοι και πετυχημένοι.


Ή το «Friends», που θα μπορούσε να είναι και ένα πολύ καλό παλιό κομμάτι του Michael Jackson, με την Beyonce να τραγουδάει για τους φίλους στη ζωή τους, επαναλαμβάνοντας ως λιγωτική λούπα «επίπληξέ με, αλλά μην με εγκαταλείψεις ποτέ, μην με αφήσεις να πνιγώ, μην με απογοητεύσεις».

 

 

713 - The Carters


Λίγο πριν το κλείσει ο δίσκος και μέσα από ένα εντελώς '60s ρεφρέν αποκαλύπτονται οι στίχοι που προκάλεσαν σχεδόν όλες τις αντιδράσεις. Στο «Black Effect» παρουσιάζονται ερωτευμένοι με την ίδια τους την ράτσα, περήφανοι για την τεράστια επιτυχία τους, σύμβολα του μαύρου πλούτου, και ραπάρουν με έναν εντελώς αναπολογητικό τρόπο για όσα έχουν καταφέρει, καταλήγοντας «έχω κάνει μόνο την μισή πορεία / αλλά κοιτάζοντας στον καθρέφτη βλέπω έναν πιο μεγάλης ηλικίας εαυτό μου / μπορεί να μην κατάλαβα ότι πέρασαν τόσα πολλά χρόνια / αλλά έχω κάνει μόνο την μισή πορεία».


Αν έχεις όρεξη, μπορείς να βρεις ένα σωρό να τους προσάψεις. Αυτό που έχει σημασία έχει αυτό που μένει από την ακρόαση: Ότι είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ. Το έχω ακούσει καμιά δεκαριά φορές απανωτά προσπαθώντας να βρω τι να γράψω και το ξανακούω άνετα. Είναι ζήτημα αν έχω ακούσει τόσες φορές άλλα δυο-τρία άλμπουμ φέτος. Δεν είναι πιο πολλά.