Αλεξάντρ Ισάγιεβιτς Σολζενίτσιν. Από τον Κωστή Παπαγιώργη

Αλεξάντρ Ισάγιεβιτς Σολζενίτσιν. Από τον Κωστή Παπαγιώργη Facebook Twitter
Ο Αλεξάντρ Ισάγιεβιτς είναι κατηγορηματικός: καταδικάζει την ιδέα του πολιτικού κόμματος ως μορφώματος «συλλογικού εγωισμού». Η ρωσική Δημοκρατία θα πρέπει να βασιστεί στις τοπικές συλλογικότητες, ως κίνημα εκ των κάτω.
0

Όταν ένα καράβι έχει 99 τρύπες στο κύτος του, και από τις καλύτερες προθέσεις να διαπνέεται κανείς, είναι αδύνατο να τις φτιάξει όλες αμέσως». Ο άνθρωπος που μιλάει έχει γράψει, μεταξύ άλλων, το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ και Το μοσχάρι κουτούλησε στη βελανιδιά, το θέμα του είναι η σημερινή Ρωσία, και οι απαντήσεις του δίνονται στον Βιτάλι Τρετιακόφ (περ. Άρδην, τεύχος 61), διευθυντή της εφημερίδας «Τα Νέα της Μόσχας». 

Γόνος Κοζάκων διανοουμένων, μαθηματικός που σπούδασε τη λογοτεχνία δι’ αλληλογραφίας, ο Σολζενίτσιν συνελήφθη το 1945 επειδή σε μιαν επιστολή του κατέκρινε τον Στάλιν, έζησε σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας και, όταν αποφυλακίστηκε, έγινε διάσημος δημοσιεύοντας στο Νόβυ Μιρ το Μια μέρα από το ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς. Το ’70 τιμάται με το Νόμπελ, το ΄72 απελαύνεται από την ΕΣΣΔ και εγκαθίσταται στις ΗΠΑ, ενώ σήμερα ζει στη Ρωσία.

Ποια Ρωσία; Με την κατάρρευση του ’90, η χώρα γνώρισε μια εποχή γενικού πλιάτσικου όπου ο κρατικός μηχανισμός εξαρθρώθηκε, η μαφία άπλωσε τα πλοκάμια της παντού και ο πληθυσμός έφτασε μέχρι σημείου να στερείται ακόμα και τις πατάτες. Αν μετράει η γνώμη του, ο Σολζενίτσιν το οφείλει στο γεγονός ότι δεν είναι πολιτικός, αλλά κρατάει το ρόλο
ενός θεματοφύλακα της παράδοσης, κάτι σαν Ντοστογιέφσκι του 20ου και του 21ου αιώνα. 

Το βαθύτερο ζήτημα είναι η σοβούσα φυσική παρακμή του ρώσικου λαού, που μοιάζει περιθωριοποιημένος, χωρίς διακριτή ιστορική ταυτότητα και χωρίς δυνατότητες να περιφρουρήσει το μέλλον του.

Παρότι ανήκουν σε μια παγκόσμια δύναμη, όπως και οι Κινέζοι, οι Ρώσοι δε γνώρισαν ποτέ δημοκρατικό καθεστώς. Άρα δεν ξέρουν τι είναι τα Κόμματα, εκτός από τις άνωθεν «κατασκευασμένες» παρατάξεις του Κρεμλίνου. Ο Αλεξάντρ Ισάγιεβιτς είναι κατηγορηματικός επ’ αυτού: καταδικάζει την ιδέα του πολιτικού κόμματος ως μορφώματος «συλλογικού εγωισμού». Η ρωσική Δημοκρατία θα πρέπει να βασιστεί στις τοπικές συλλογικότητες, ως κίνημα εκ των κάτω. Εθισμένος στην υπακοή και τον τρόμο, ο Ρώσος αγνοεί την αντιπροσώπευση. Τα κόμματα άλλωστε έχουν πυραμιδική λογική· όσο μεγάλη και αν είναι η βάση της πυραμίδας, τελικά στην κορυφή μόνο ένα πουλάκι μπορεί να πατήσει. Θυμίζει τίποτα αυτή η εικόνα; Η σκέψη ότι, βήμα βήμα, περνώντας από το ένα επίπεδο στο άλλο μέσω εκλογών, μπορεί να εξυγιανθεί ο ρώσικος πολιτικός μηχανισμός, ουσιαστικά αντιγράφει τη δυτική λογική του φιλελευθερισμού. Η αντιπροσώπευση είναι σκληρό σύστημα: λύνει τα χέρια των αντιπροσώπων και κλειδώνει απέξω τους αντιπροσωπευόμενους. 

Διόλου τυχαίο ότι ο Σολζενίτσιν ασκεί κριτική στην ιδεολογία των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» -στο μπαγιάτικο καρβέλι του φιλελευθερισμού-επικαλούμενος τις «ανθρώπινες υποχρεώσεις». Η βαθύτητα παντός δικαιώματος είναι -σε τελευταία ανάλυση και αναγωγή -ηθική. Ωστόσο η ηθική δεν θεσμοποιείται. Δεν μπορείς να θεσμοθετήσεις την καλοσύνη των πολιτών, το νόμο της καρδιάς, τον οίκτο και τη φιλοφροσύνη. Το μέσα ρώσικο μυαλό όμως μόνο έτσι μπορεί να συλλάβει την πολιτική. «Η αυταπάρνηση μπορεί να εγγυηθεί την ηθική επίλυση κάθε διαμάχης…»

Ακόμα και το ζήτημα του «ρώσικου εθνικισμού» και της ξενοφοβίας; Ειδικά η ξενοφοβία δεν αποτελεί ίδιο του Ρώσου. Άλλωστε, μια αυτοκρατορία που απαρτίζεται -και πιο σωστά απαρτιζόταν- από 120 εθνότητες δεν θα επιβίωνε αν κατατρυχόταν από παρόμοια κεντρομόλα σύνδρομα. Σε σχέση με τη Γερμανία, η οποία δεν ανέχθηκε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, η Ρωσία δεν είχε καμιά περίοδο δημοκρατική. Οι Γερμανοί ασφυκτιούσαν μέσα στον εναγκαλισμό της Ευρώπης, ενώ οι Ρώσοι έζησαν -αρχικά- τη μακρά περίοδο του θεσμοθετημένου κομμουνισμού σαν «έξοδο» προς τα ευρωπαϊκά ιδεώδη.

Βασική και έμμονη θέση του Λένιν ήταν η καταπίεση των Ρώσων προς όφελος των άλλων εθνοτήτων. Στην ίδια γραμμή κινήθηκε και ο Στάλιν. Στο τωρινό Σύνταγμα, τονίζει ο Σολζενίτσιν, η λέξη «Ρώσος»  δεν απαντάται. Πως να εξηγηθεί ότι η ρώσικη γλώσσα ήταν μητρική για το 60% του ουκρανικού πληθυσμού και σήμερα εκδιώκεται βάναυσα, υφιστάμενη το νόμο του οστρακισμού; Η απόσυρση του στόλου της Μαύρης Θάλασσας από τη Σεβαστούπολη -που δεν εκχωρήθηκε στην Ουκρανία ούτε επί Χρουτσώφ- συνιστά τεράστια προσβολή για τη ρώσικη ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα. Πως μπορεί η Ρωσία να αποκοπεί από τον ρώσικο πληθυσμό της Ουκρανίας, που ανέρχεται σε πολλά εκατομμύρια ψυχές;

Επόμενο είναι η περιβόητη «σύγκρουση των πολιτισμών» να ακούγεται στα αυτιά του παλαιού Ρώσου στρεβλά, υποκρύπτοντας μιαν άλλη, πιο ρεαλιστική σύγκρουση: ανάμεσα στον Τρίτο Κόσμο και το Χρυσό Δισεκατομμύριο. Το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών είναι πιο έκδηλο. Αλλά το βαθύτερο ζήτημα είναι η σοβούσα φυσική παρακμή του ρώσικου λαού, που μοιάζει περιθωριοποιημένος, χωρίς διακριτή ιστορική ταυτότητα και χωρίς δυνατότητες να περιφρουρήσει το μέλλον του. 

Όταν ο Τρετιακόφ φέρνει τη συζήτηση στη σαφή ιστορική απειλή, ήτοι στη στρατηγική συμμαχία του βορειο-ατλαντικόυ πολιτισμού (Βορειοαμερικανική Ένωση, Δυτικοευρωπαική Ένωση και Ρωσοανατολική Ένωση), ο Σολζενίτσιν παραδέχεται ότι η χώρα του δεν δείχνει να έχει τα πολιτιστικά αποθέματα για να αντέξει. Φοβάται την κινέζικη επίδραση, τους αγγλο-αμερικανισμούς που παρεισφρέουν στη γλώσσα και, βέβαια, το πνεύμα της πανθρησκείας που κατά τα φαινόμενα θα επικρατήσει. Αν η Ρωσία προσχωρήσει στην ευρω-ατλαντικη συμμαχία θα οδηγηθεί στην παρακμή του χριστιανικού της πολιτισμού.

Η αφανής αλλά δρώσα «λατινική γραμμή» ανάμεσα στα δυτικά και ανατολικά ευρωπαϊκά κράτη φαίνεται πως δεν αφήνει αλώβητη τη Ρωσία -το μεγαλύτερο διχοτομημένο έθνος στη σημερινή Ευρώπη. 

Αλεξάντρ Ισάγιεβιτς Σολζενίτσιν. Από τον Κωστή Παπαγιώργη Facebook Twitter
Ο εξόριστος Σοβιετικός συγγραφέας Αλέξανδρος Σολζενίτσιν, δίνει ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, Ιούνιος 1978

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO στις 26.10.2006. Ψηφιοποιείται πρώτη φορά.

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Το πίσω ράφι  / «Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Πιστή στην κλασική μορφή του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτική και μεταμοντέρνα, η καυστική σάτιρα του Τζόναθαν Κόου για τη βρετανική άρχουσα τάξη των αρχών της δεκαετίας του ’90 διαβάζεται μονορούφι.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
ΕΠΕΞ Γυναικείες φωνές από διαφορετικά μέρη του κόσμου

Βιβλίο / Από τη Μαλαισία μέχρι το Μεξικό: 5 νέα βιλία που αξίζει να διαβάσετε

5 συγγραφείς από διαφορετικά σημεία του πλανήτη χαράζουν νέους δρόμους στη λογοτεχνία. Ανάμεσά τους, η Τζόχα Αλχάρθι που κέρδισε το Booker και η βραβευμένη με Πούλιτζερ Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ