Η λογοτεχνία και το σινεμά πήγαν στη Σελήνη πολύ πριν ο Νιλ Άρμστρονγκ κάνει ένα μικρό βήμα για τον ίδιο και ένα μεγάλο για την ανθρωπότητα. Οραματίστηκαν το έδαφός της με αφελή φαντασία, το παρουσίασαν ως αφιλόξενο τόπο, ως μια απειλή για τον πλανήτη μας. Ειδικά τη δεκαετία του '50, το αμερικανικό σινεμά υποβίβασε το είδος της επιστημονικής φαντασίας αντικατοπτρίζοντας στην εξωγήινη απειλή την κομμουνιστική. Τα χρόνια περνούσαν όμως, ο ΜακΚάρθι έχανε δυνάμεις και η φαντασία επέστρεφε σε πιο ανάλαφρα θεάματα.
Σε έναν άλλο κινηματογραφικό πλανήτη, η Νεοϋορκέζα Ντόρις Γουάισμαν έτριβε τα χέρια της το 1957 όταν δικαστήριο της πολιτείας της αποφάσιζε πως θα επιτρέπεται πλέον και εκεί η προβολή ταινιών που σχετίζονται με την κουλτούρα των camps γυμνιστών που υπήρχαν ήδη στη χώρα. Η προβολή ταινιών, όπως το Garden of Eden (1954) επιτρέπονταν ήδη σε άλλες πολιτείες, όμως στο φιλέτο της Νέας Υόρκης η Γουάισμαν ονειρεύονταν περισσότερα κέρδη.
Γήινοι και σελήνιοι γυμνιστές αγαπιούνται και επιστήμονες επιστρέφουν απρόθυμα στη Γη σκεπτόμενοι μόνο τον παράδεισο που άφησαν πίσω και αναρωτόμενοι αν όντως τον συνάντησαν ή όλα αυτά ήταν ένα υπέροχο όνειρο.
Η πρώτη ταινία που γύρισε μετά τον νέο νόμο ήταν το Hideout in the Sun, όπου δύο ληστές βρίσκουν κρησφύγετο σε camp γυμνιστών στη Φλόριντα – εκεί που άλλωστε βρίσκονταν τα περισσότερα. Η ταινία γυρίστηκε το 1958 και προβλήθηκε το 1960 φέρνοντας πίσω χρήματα αρκετά ώστε να υπάρξει μια συνέχεια στη γραμμή παραγωγής. Η Γουάισμαν κοίταξε ψηλά στον ουρανό, ψάχνοντας ιδέες out of the box, και έγραψε σε λίγες μέρες το Nude in the Moon, μια ιστορία δύο επιστημόνων που γίνονται οι πρώτοι άνθρωποι που πατούν στην επιφάνεια της Σελήνης για να ανακαλύψουν πως πέρα από χρυσό υπάρχει μια φυλή γυμνών (ημίγυμνων για την ακρίβεια, καθώς όλοι φορούν ένα εσώρουχο με κάτι σαν ακανθωτή άκρη) που επικοινωνούν τηλεπαθητικά, και περιφέρονται με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο όλη μέρα μέσα σε πρασινάδες και λιμνούλες υπό τους ήχους του I'm Mooning Over You (My Little Moon Doll) που γράφτηκε ειδικά για την ταινία!
Οι ταινίες που έκανε η Γουάισμαν προσπαθούσαν να βρουν μια ισορροπία ανάμεσα σε μια πρωτόλεια ιδεολογία προώθησης του γυμνισμού ως στάσης ζωής αλλά και την ξεκάθαρη εκμετάλλευσή του για την προσέλκυση των ματάκηδων. Στην ταινία της όλα γίνονται με τον πιο απλό, φθηνό και σουρεαλιστικό τρόπο. Οι δύο επιστήμονες φοβούνται τους κινδύνους της αποστολής, δεν μιλούν με κανέναν άλλο με τη δικαιολογία πως αν μαθευτεί από τα μέσα η αποστολή τους μπορεί να κινδυνεύσουν και οδεύουν προς τη Σελήνη μπαίνοντας σε κάτι που μοιάζει εμφανώς με μικρό αεροπλάνο με την προοπτική να φτάσουν εκεί σε λίγες ώρες. Για εφέ ούτε λόγος, το γυμνό κορμί που ακολουθεί ήταν άλλωστε το δόλωμα για τον κόσμο.
Οι σκηνές της Σελήνης γυρίστηκαν στην κοινότητα γυμνιστών Coral Castle στη Φλόριντα, αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και προβάλλουν παιχνιδάκια, χαμογελαστά πρόσωπα, ηλιοκαμμένα κορμιά και μια βασίλισσα της φυλής που επικοινωνεί με κεραίες, ενώ μόνο εμείς ακούμε τις σκέψεις της. Γήινοι και σελήνιοι γυμνιστές αγαπιούνται και επιστήμονες επιστρέφουν απρόθυμα στη Γη σκεπτόμενοι μόνο τον παράδεισο που άφησαν πίσω και αναρωτόμενοι αν όντως τον συνάντησαν ή όλα αυτά ήταν ένα υπέροχο όνειρο.
Το Nude on the Moon, σε μια απόφαση-προσβολή της λογικής, απαγορεύτηκε τελικά τα πρώτα χρόνια στη Νέα Υόρκη με το δικαστήριο να αποφασίζει πως ναι μεν επιτρέπονται οι ταινίες που διαδραματίζονται σε camp γυμνιστών αλλά όχι όταν υπονοούν πως αυτά είναι κάτι άλλο – στην προκειμένη αποικία γυμνιστών στη Σελήνη. Προβλήθηκε σε άλλες πολιτείες, η Γουάισμαν συνέχισε στο ίδιο μοτίβο μέχρι να μπει για τα καλά στον χώρο του sexploitation την επόμενη δεκαετία, όταν και κάθε κριτική ηθικολογία είχε χαλαρώσει υπερβολικά.
Η ταινία είναι ελεύθερη δικαιωμάτων σήμερα και μπορείτε να τη δείτε εδώ:
