Η νομοθετική αντιμετώπιση των έμφυλων διακρίσεων στην Ελλάδα

Η νομοθετική αντιμετώπιση των έμφυλων διακρίσεων στην Ελλάδα Facebook Twitter
H αποτελεσματική εφαρμογή των νομικών αλλαγών σε νομοθετικό επίπεδο παραμένει ζητούμενο, όπως και η ανάγκη να συνδυαστούν αυτές με ευρύτερες πολιτικές, δράσεις και ενέργειες για την καταπολέμηση κάθε λογής έμφυλων διακρίσεων καθώς οι νόμοι από μόνοι τους δεν αρκούν, όσο άψογοι ή αυστηροί κι αν είναι.
3

Πόσο έχουμε προχωρήσει ως χώρα αλλά και ως κοινωνία στο ζήτημα της ισότητας των φύλων, της αντιμετώπισης των διακρίσεων, του σεξισμού, του ρατσισμού και της καταπολέμησης της βίας, ανεξαρτήτως ερωτικών προτιμήσεων και ταυτότητας φύλου; Πόσο έχουμε απομακρυνθεί από βαθιά ριζωμένα στερεότυπα, προκαταλήψεις και νοοτροπίες; Τι πρόοδοι έχουν συντελεστεί αλλά και τι ελλείψεις, παραλείψεις και αστοχίες υπάρχουν ακόμη;


Δυο νέες γυναίκες απόφοιτες του ΑΠΘ, η νομικός και μεταπτυχιακή φοιτήτρια του τομέα Διεθνών Σπουδών Δέσποινα Νάτση με ενεργή συμμετοχή στις πανευρωπαϊκές καμπάνιες No Hate Speech movement και Playing for Equality, καθώς επίσης η δικηγόρος Θωμαή Παπά, με μεταπτυχιακό στον τομέα του Δημοσίου Δικαίου και της Πολιτικής Επιστήμης είναι οι συγγραφείς του εν λόγω πονήματος: «Αφορμή για την ενασχόλησή μας με την ανάδειξη του ζητήματος των έμφυλων διακρίσεων στη χώρα μας υπήρξε η αύξηση των περιστατικών έμφυλης και οικογενειακής βίας τα τελευταία χρόνια, απόρροια τόσο των κοινωνικών συνθηκών όσο και –κυρίως– των βαθιά ριζωμένων πατριαρχικών αντιλήψεων... Tο ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο συμμετοχής γυναικών σε νευραλγικές θέσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (από τα θεσμικά όργανα της Πολιτείας αφενός έως τη διοίκηση επιχειρήσεων) σε συνδυασμό με τη σταθερή παρουσία και έκφραση ακροδεξιού πολιτικού λόγου και ρητορικής μίσους με έντονο ρατσιστικό και σεξιστικό περιεχόμενο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, υπενθυμίζει την ανάγκη για συνεχή αγώνα παράλληλα με τις νομοθετικές ρυθμίσεις κυρίως σε επίπεδο αλλαγής των κοινωνικών αντιλήψεων» λένε γι' αυτήν τη χρήσιμη σε ακτιβιστές, νομικούς, ερευνητές αλλά και απλούς ενεργούς πολίτες πρωτοβουλία.

Η αποτελεσματική εφαρμογή των νομικών αλλαγών σε νομοθετικό επίπεδο παραμένει ζητούμενο, όπως και η ανάγκη να συνδυαστούν αυτές με ευρύτερες πολιτικές, δράσεις και ενέργειες για την καταπολέμηση κάθε λογής έμφυλων διακρίσεων καθώς οι νόμοι από μόνοι τους δεν αρκούν, όσο άψογοι ή αυστηροί κι αν είναι.

«Εστιάζουμε στους νόμους που ψήφισε η ελληνική βουλή το τελευταίο διάστημα για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των θυμάτων της έμφυλης βίας που αφορούν κυρίως γυναίκες, καθώς επίσης των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας» συμπληρώνει η Όλγα Δρόσου, εκπρόσωπος του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ που επιμελήθηκε την έκδοση. Με έδρα τη Θεσσαλονίκη, το Ίδρυμα που σχετίζεται με το Κόμμα των Γερμανών Πρασίνων δραστηριοποιείται από το 2012 και στην Ελλάδα, όπως σε τριάντα ακόμα χώρες, στοχεύοντας, όπως αναφέρει, στην εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών και την προώθηση ενός βιώσιμου κοινωνικού αναπτυξιακού μοντέλου με «πράσινο» πρόταγμα, σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση, ακαδημαϊκούς φορείς και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών.

Η ενίσχυση του νομοθετικού πλαισίου για τα δικαιώματα των γυναικών (ο νόμος 4521/2018 για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας, η κύρωση με τον νόμο 4531/2018 και οι μεταρρυθμίσεις της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης αναφορικά με την ελληνική νομοθεσία, το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για την προώθηση της ουσιαστικής ισότητας των φύλων και την καταπολέμηση της έμφυλης βίας (η δημόσια διαβούλευση γι΄αυτό ολοκληρώθηκε ήδη από πέρσι), η ίση μεταχείριση όλων ανεξαρτήτως ερωτικών προτιμήσεων και ταυτότητας φύλου (νόμοι 4556/2015 και 4491/2017 για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια και για την αναγνώριση ταυτότητας φύλου αντίστοιχα, νόμος 4538/2018 για την αναδοχή και την τεκνοθεσία σε σχέση και με τις προαναφερόμενες περιπτώσεις), η ποινική αντιμετώπιση των ρατσιστικών εκδηλώσεων στον δημόσιο λόγο και χώρο και τα σχετικά με αυτές εγκλήματα και διακρίσεις (νόμοι 4285/2014 & 4356/2015) και τέλος η αξιολόγηση επιμέρους και συνολικά του θεσμικού πλαισίου για τις έμφυλες διακρίσεις από φορείς και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών (Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων, ΓΣΕΕ, Συνήγορος του Πολίτη, Οργάνωση Γυναικείων Δικαιωμάτων Το Μοβ, Ελληνική Ένωση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Οικογένειες Ουράνιο Τόξο, Colour Youth) είναι τα θέματα που διαπραγματεύεται η εν λόγω έκδοση.

Περιέχονται επίσης βασικές έννοιες και προσεγγίσεις που αφορούν το φύλο, το οποίο δεν νοείται διπολικά αλλά ως «φάσμα» εφόσον «η έμφυλη ταυτότητα αφορά όχι μόνο το βιολογικό φύλο αλλά επίσης την έκφραση και την ταυτότητα φύλου», σημειώνεται δε ότι «η αυστηρή τήρηση των συμβατικών έμφυλων ρόλων καταλήγει ενίοτε καταπιεστική ακόμα και για τους θεωρούμενους ως προνομιούχους λευκούς ετεροφυλόφιλους άνδρες».

Στο βιβλίο χαιρετίζονται καταρχήν οι αξιοσημείωτες –παρά τις συνήθεις αντιδράσεις από ακραίους συντηρητικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους με ερείσματα κατά πολύ ισχυρότερα από την πραγματική κοινωνική τους δυναμική– θεσμικές πρόοδοι των τελευταίων ετών που οφείλονται αφενός στην πίεση των ευρωπαϊκών θεσμών και τις απανωτές καταδίκες της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) ύστερα από προσφυγές ενδιαφερόμενων, αφετέρου σε μια σοβαρότερη μολονότι εξαιρετικά διστακτική πολιτική βούληση (π.χ. το σύμφωνο δεν εξισώθηκε με τον γάμο, ούτε αποδόθηκαν γονεϊκά δικαιώματα σε ομόφυλα ζευγάρια). Σημειώνεται επιπλέον ότι η αποτελεσματική εφαρμογή των νομικών αλλαγών σε νομοθετικό επίπεδο παραμένει ζητούμενο, όπως και η ανάγκη να συνδυαστούν αυτές με ευρύτερες πολιτικές, δράσεις και ενέργειες για την καταπολέμηση κάθε λογής έμφυλων διακρίσεων καθώς οι νόμοι από μόνοι τους δεν αρκούν, όσο άψογοι ή αυστηροί κι αν είναι.

Όσο αφορά στα θετικά, σε αυτά συγκαταλέγονται η υιοθέτηση και νομοθετική αναγνώριση της Συνθήκης της Κωνσταντινούπολης για τη βία κατά των γυναικών και την έμφυλη βία, η ποινικοποίηση του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων (που συνιστά «έθιμο» για τα κορίτσια σε κάποιες αφρικανικές χώρες) όπως επίσης της παρενοχλητικής παρακολούθησης (stalking) και η αυστηροποίηση της ποινικής διαμεσολάβησης, η απαγόρευση των αναγκαστικών γάμων (μέχρι σχετικά πρόσφατα σε περίπτωση αποπλάνησης ανήλικης ο δράστης δεν διώκονταν ποινικά αν παντρευόταν το θύμα), η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, η νομοθετική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου-ΝΑΤΦ, η επέκταση του αντιρατσιστικού νόμου ώστε να καλύπτει σεξουαλικό προσανατολισμό, ταυτότητα και έκφραση φύλου. Επίσης, η ενσωμάτωση της έννοιας της συναίνεσης στον ορισμό του βιασμού φέτος τον Ιούνιο ύστερα από έντονες κινηματικές αντιδράσεις.


Ανάμεσα τώρα στα αρνητικά και τα χρήζοντα βελτίωσης ή αναθεώρησης περιλαμβάνονται μια σειρά παραλείψεις, αστοχίες και ελλείψεις συνοχής των επιμέρους νόμων όπως οι υποθετικές και όχι κυριολεκτικές διατυπώσεις τύπου «εμφανώς», «μπορεί να» αναφορικά με τον νόμο 4604/2019 για την πρόληψη και καταπολέμηση της έμφυλης βίας, η μη υιοθέτηση μέτρων όπως η εισαγωγή σχετικού εκπαιδευτικού υλικού στα σχολεία, η έλλειψη δομών αλλά και η κατάρτιση επαγγελματιών που ασχολούνται με τα θύματα της βίας (γιατροί, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, αστυνομικοί κ.ά.), η μη θέσπιση γάμου και πλήρων γονεϊκών δικαιωμάτων πλην της αναδοχής για τα ομόφυλα ζευγάρια, κάτι προβληματικό και για τα ίδια τα τυχόν βιολογικά τους παιδιά – πόσο μάλλον που τα εν λόγω δικαιώματα δεν αναγνωρίζονται ούτε σε πολίτες άλλων χωρών της ΕΕ ακόμα κι αν ο ένας γονέας έχει ελληνική υπηκοότητα. Η προϋπόθεση επιπλέον της αγαμίας και της πλήρους δικαιοπρακτικής ικανότητας για τη μετάβαση φύλου που δεν ίσχυαν με το προηγούμενο νομικό καθεστώς, τα νομοθετικά κενά της ΝΑΤΦ σε ασφαλιστικά και ιατρικά θέματα, η μη πρόβλεψη υποβοηθούμενης αναπαραγωγής για ζευγάρια λεσβιών, αλλά και η μη ορατότητα των intersex ατόμων. 

Βιβλίο
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Δολοφονία Ζακ Κωστόπουλου: Έναν χρόνο μετά η οικογένειά του σχολιάζει τις εξελίξεις της υπόθεσης

Ελλάδα / Δολοφονία Ζακ Κωστόπουλου: Έναν χρόνο μετά η οικογένειά του σχολιάζει τις εξελίξεις της υπόθεσης

Ενώ η δικαιοσύνη ολιγωρεί, γιγαντώνονται η θλίψη και η οργή. Μιλούν στη LIFO η μητέρα του, ο αδελφός του, μια εκ των δικηγόρων του και η υπεύθυνη εκστρατειών της Διεθνούς Αμνηστίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

The Book Lovers / Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση για την αναγνωστική διαδρομή του, που ξεκινάει από τον «Τομ Σόγερ» και τη Θεσσαλονίκη, περνάει από τον ρομαντικό κόσμο της Χαϊδελβέργης και φτάνει στην Αθήνα του θεάτρου και των κειμένων.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Συζητώντας για ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας, τους δωσίλογους της Κατοχής

Βιβλίο / Oι δωσίλογοι, ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας

Μέσα από την έρευνά του σε αρχεία που μέχρι σήμερα παραμένουν κλειστά ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης εξετάζει τα γεγονότα και τα πρόσωπα που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές σε μια πολύπαθη και αιματηρή για την Αθήνα περίοδο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Βιβλίο / Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Το Λίγα Λόγια για μένα της Καλλιρρόης Παρούση είναι ένα μυθιστόρημα με ποιητικό λόγο που το νεανικό κοινό το ανακάλυψε μέσω word of mouth. Και όπως λέει και ένας φίλος της «ένα καλό βιβλίο είναι σαν μία νάρκη, δεν ξέρεις σε ποιανού την ψυχή θα σκάσει».
M. HULOT
Γκαζμέντ Καπλάνι «Με λένε Ευρώπη»

Το πίσω ράφι / «Με λένε Ευρώπη»: Το βιβλίο ενός Αλβανού μετανάστη για τις περιπέτειές του στην Ελλάδα

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι εναλλάσσει την εμπειρία του στην Ελλάδα με τις μικρές οδύσσειες ανθρώπων που άφησαν πίσω την πατρίδα τους, σε ένα βιβλίο που κινείται διαρκώς μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας και καταπιάνεται με το ανεξάντλητο θέμα της μετανάστευσης και της ταυτότητας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

The Book Lovers / Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

O Νίκος Μπακουνάκης συζητά με τον μουσικό και συνθέτη Larry Gus, aka Παναγιώτη Μελίδη, για τα βιβλία που επηρέασαν τη μουσική του. Πρόκειται για έναν εντελώς ιδιοσυγκρασιακό αναγνώστη.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Μέχρι τον Αύγουστο»: Το ‘χαμένο’ μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Βιβλίο / «Μέχρι τον Αύγουστο»: Το «χαμένο» μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Το βιβλίο προσφέρει στιγμιαίες απολαύσεις, αλλά είναι ολοφάνερα ημιτελές και πολλά σημεία του μοιάζουν τόσο κακογραμμένα που καθιστούν απολύτως κατανοητή την επιθυμία του συγγραφέα να μην εκδοθεί ποτέ.
THE LIFO TEAM
Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Βιβλίο / Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Ο βραβευμένος συγγραφέας που μόλις κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων του με τον διφορούμενο τίτλο «Τέλος Πάντων» εξηγεί, μεταξύ πολλών άλλων, γιατί τον απασχολούσε συνέχεια το τέλος του κόσμου, σε σημείο που του έγινε εμμονή.
M. HULOT
Πέρα από τις Ακυβέρνητες πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του 1967

Lifo Mini – Series / Πέρα από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του '67

H Κωνσταντίνα Βούλγαρη σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Στρατή Τσίρκα, μιλά για τη φιλία του με τον Σεφέρη, την πολιτική του δράση μέσα στη Δικτατορία, αλλά και για το πώς έπεισε τον Παύλο Ζάννα να μεταφράσει Προυστ, μέσα στη φυλακή. Στο podcast ακούγονται για πρώτη φορά αποσπάσματα από διάλεξη που είχε δώσει ο Σ. Τσίρκας μαζί με τον Α. Kοτζιά.
THE LIFO TEAM
Σέρχιο Πιτόλ «Συζυγική ζωή»

Το Πίσω Ράφι / «Η συζυγική ζωή»: Η απολαυστική σάτιρα του Σέρχιο Πιτόλ για τις δηλητηριασμένες σχέσεις

Μέσα από τις απέλπιδες προσπάθειες μιας γυναίκας ν’ απαλλαγεί οριστικά από τον άπιστο σύζυγό της, με τη λοξή και ειρωνική ματιά του, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς μεταμορφώνει σε φάρσα αυτό που άλλοι θα έβλεπαν ως τραγωδία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Paul Lynch

Βιβλίο / Paul Lynch: «Υπάρχουν συγγραφείς που παίζουν στο κέντρο του γηπέδου, εγώ παίζω στα άκρα»

Ο πέμπτος Ιρλανδός συγγραφέας που παίρνει το Booker εξηγεί στη Βένα Γεωργακοπούλου γιατί στην Ιρλανδία βγαίνουν τόσο σημαντικά βιβλία, περιγράφει πως σε μια λαϊκή σχολίασαν το βραβευμένο βιβλίο του ως «πολύ μαύρο» και πως αν καθόταν να γράψει κάτι για να κερδίσει, αυτό δεν θα ήταν το «Τραγούδι του προφήτη».
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

σχόλια

3 σχόλια
Η βία όπως όλες οι λέξεις στα ελληνικά έχει γραμματικό φύλο. Ωστόσο δεν είναι έμφυλη, δεν εμπεριέχει κανένα ειδικό φύλο, ούτε εκείνο που την ασκεί ούτε εκείνο που την υφίσταται.Όπως λέμε "φυλετικές διακρίσεις" μπορούμε κάλλιστα να πούμε και "φυλετική βία".
Δεν κατανοώ τις έννοιες "θετικά" και "αρνητικά" και ποιος ορίζει τι είναι καλό και τι κακό.Πχ για εμένα η αντιμετώπιση του φύλου ως "φάσμα" μου κάνει ανειλικρινές και παράλογο και ως τέτοιο κάτι κακό. Το φύλο δεν είναι επιλογή. Είναι εκ γενετής κατάσταση. Επιλογή είναι το ντύσιμο, η σεξουαλικότητα (σε σπάνιες περιπτώσεις, ιατρικού ενδιαφέροντος, ΔΕΝ είναι) και άλλα επίκτητα χαρακτηριστικά. Σε κάθε περίπτωση κανείς δεν πρέπει να κατακρίνεται για τις εντός νομιμότητας επιλογές του. Το είχε πει πολύ ωραία ο Περικλής στον Επιτάφιό του: "Ζοῦμε δὲ σὰν ἐλεύθεροι ἄνθρωποι, καὶ σὰν πολίτες στὸν δημόσιο βίο καὶ σὰν ἄτομα στὸν ἰδιωτικό, στὶς ἐπιδιώξεις μας τῆς καθημερινῆς ζωῆς, κατὰ τὶς ὁποῖες δὲν κοιτᾶμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον μὲ καχυποψία, δὲν θυμώνουμε μὲ τὸν γείτονά μας, ὅταν κάνει ὅ,τι τοῦ ἀρέσει, οὔτε παίρνουμε μία φυσιογνωμία σκυθρωπή, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ μὴν βλάπτει τὸν ἄλλο, πάντως ὅμως εἶναι δυσάρεστη" παρ. 37.Δι 'εμέ αυτή είναι η βάση του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Κάνε ό,τι σου αρέσει (εντός νομιμότητας) και υποχρεούμαι να μην στραβομουτσουνιάζω.Αλλά σήμερα έχουμε φτάσει να νομοθετούμε απλά παράλογα πράγματα. Όπως ότι μπορείς να δηλώνεις ό,τι "νιώθεις" ότι είσαι. Πράγμα που πάει πέρα από τις συνειδητές επιλογές του ανθρώπου, ξεπερνάει τη νομική επιστήμη και πεδία ενδιαφέροντος άλλων επιστημών.Αυτή η "δικαιωματική" αυταρέσκεια να αυτοτοποθετείται στο "καλό" και οτιδήποτε άλλο είναι κακό, συντηρητικό και αρνητικό είναι η βάση της "ηθικής ανωτερότητας" που μας βασάνισε για χρόνια... Και φαίνεται ότι είναι εδώ για να μας βασανίζει για πάντα, καθώς ένα ποσοστό εξ ημών νομίζει ότι έχει την εκ θεού αποκάλυψη στα χέρια του και την περιφέρει ως τρόπαιο.Και μιας και μιλάμε για έμφυλες διακρίσεις στις μορφές εξουσίας κάποτε πρέπει να μιλήσουμε για το καθεστώς των γυναικών στον στρατό, στην αστυνομία, στις δημόσιες υπηρεσίες και του συστημικού προστατευτισμού που απολαμβάνουν (απουσία νυχτερινών περιπόλων κτλ κτλ). Αν είμαστε της άποψης "όλα στο φως" θα τα βγάλουμε όλα στο φως. Όχι τα μισά.