Ο κόσμος των Ελλήνων ποιητών: Νέες εκδόσεις, νέες τάσεις

Ο κόσμος των Ελλήνων ποιητών: Νέες εκδόσεις, νέες τάσεις Facebook Twitter
Η ποίηση θέλει μια πρώτη ματιά, θέλει όμως γνώση και υποψία. Στο πέρασμα των χρόνων φτιάχτηκαν σχολές και διαμορφώθηκαν συνειδήσεις, αλλά ακόμα αναζητούνται τα ίχνη ποιητών που είτε δεν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο είτε έμειναν να ανάβουν μόνοι τις φλόγες που τους έκαψαν.
0

«Πράξε τα αστέρια/ όπως το ψάρι σπαρταρά έξω απ' τη θάλασσα/ ζητώντας να γυρίσει καθώς με λέξεις/ η ποίηση σπαρταρά να επιστρέψει» έγραφε ο Καρούζος, επιβεβαιώνοντας τη μόνιμη συνθήκη της ποίησης, που είναι να επανέρχεται διαρκώς γεμάτη νέες μορφές ζωής ή έκφρασης. Στη μεταφορική της δύναμη, άλλωστε, ανιχνεύεται το ανέστιο και το καινούργιο.

Η ποίηση θέλει μια πρώτη ματιά, θέλει όμως γνώση και υποψία. Στο πέρασμα των χρόνων φτιάχτηκαν σχολές και διαμορφώθηκαν συνειδήσεις, αλλά ακόμα αναζητούνται τα ίχνη ποιητών που είτε δεν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο είτε έμειναν να ανάβουν μόνοι τις φλόγες που τους έκαψαν. Και όλοι μαζί συνυπήρξαν σε έναν ελληνικό κόσμο που ήταν εξαρχής ποιητικός, όπως προστάζει το τέκνο του Ηράκλειτου, αφού τα απομεινάρια τα βρίσκουμε σε μεγάλο βάθος.

Στο πέρασμα των χρόνων φτιάχτηκαν σχολές και διαμορφώθηκαν συνειδήσεις, αλλά ακόμα αναζητούνται τα ίχνη ποιητών που είτε δεν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο είτε έμειναν να ανάβουν μόνοι τις φλόγες που τους έκαψαν

Μέχρι σήμερα, όμως, το ποιητικό γίγνεσθαι έχει ανάλογη ένταση: πρόσφατα καταγράψαμε σημαντικές απόπειρες να σταχυολογηθούν τα ποιήματα της κρίσης είτε με τον ιδιόμορφα πρωτότυπο τρόπο της ανθολόγησης του Θοδωρή Χιώτη είτε με τον ξεκάθαρα πολιτικό της Βαν Ντάικ, όπως επίσης είδαμε να μετατοπίζονται οι ποιητικές φωνές από το κλεινόν άστυ στην περιφέρεια.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ποιητή Κυριάκου Συφιλτζόγλου (έχουμε δει συλλογές του από τις εκδόσεις Μελάνι και Θράκα), ο οποίος καταθέτει ένα πολύ ενδιαφέρον φωτο-ποιητικό ντοκουμέντο με το ιδίωμα της Δράμας και τον χαρακτηριστικό τίτλο Δραμάιλο από τις εκδόσεις Αντίποδες. Κατά τα άλλα, σταθερότητα εμφανίζουν οι ποιητικές εκδόσεις γνωστών ονομάτων που έχουν αφήσει το δικό τους ισχυρό ή πρωτότυπο αποτύπωμα στην ελληνική παραγωγή.


Σταθερή η παρουσία του Χάρη Βλαβιανού, ο οποίος έχει διαμορφώσει τον δικό του μοντερνιστικό/ειρωνικό/διανοητικό χώρο, είτε με τις δικές του συλλογές είτε με την εξαιρετική έκδοση της Ποιητικής.

Η νέα του συλλογή που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη με τον τίτλο Αυτοπροσωπογραφία του λευκού διαθέτει τις γνωστές ισχυρές δόσεις πνευματικής ειρωνείας, διακειμενικών παιχνιδιών, ισομερούς καταμερισμού του άτυχου με το τυχαίο και του ασήμαντου με το σημαντικό, εμπλουτισμένη ωστόσο με παραπάνω εξομολογητικά, θαρρεί κανείς, στοιχεία.

Το πένθος που ενσκήπτει ξαφνικά κινητοποιεί ποιήματα ξεχωριστής ακρίβειας, όπως το «Ecce Mater» (Ξέρω πόσο ύπουλες είναι οι λέξεις / σε ανακουφίζουν για λίγο / για να σ' εκδικηθούν αργότερα / με μεγαλύτερη μανία), παραπέμποντας άμεσα στην «Απώλεια» (Η λέξη αυτή φυσικά πονάει / Αλλά όπως απέδειξε η πραγματικότητα / (ο μέγας ιεροξεταστής) / ήμουν ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος / στην πιο κατάλληλη στιγμή).

Ο ποιητής εμφανίζεται άλλοτε πιο προσωπικός και όμως πιο ουδέτερος, άλλοτε πιο δημόσιος και επικίνδυνος −βλέπε το πικάντικο παράρτημα του «Σχεδόν διάσημος»− και άλλοτε εντοπισμένος στο εσωτερικό της ποιήσεως. Πάντοτε, όμως, το ίδιο δηκτικός.

Η συνθήκη από την οποία φτιάχνεται ένα ποίημα δεν παύει να απασχολεί τον Βλαβιανό («Rose is a Rose is A rose»), όπως και το ερώτημα από ποια ασήμαντη λεπτομέρεια ή ποια μικρή ιστορία μπορεί ακριβώς να εκκινεί η αφήγηση της τέχνης. Στη «Λευκή Πινελιά» δίνεται μια αντι-εξήγηση της μη εξήγησης του εξηγήσιμου πίνακα ή έργου. Την κρατάμε μέχρι τέλους.


Από μια αντίστοιχη ανάγκη να χτυπήσει το υψηλό προκύπτει η Αλφαβήτα των πραγμάτων της Ειρήνης Γιαννάκη από τις εκδόσεις Μελάνι. Δεν είναι μόνο η μελετημένη τοποθέτηση των λέξεων και του κόσμου αλλά και ο τρόπος που τα καυστικά κρεσέντο απευθύνονται με δύναμη όχι μόνο στην ποίηση αλλά και στην ίδια την Ιστορία.

Θαρρείς πως η βάρκα της Γιαννάκη έχει κατεύθυνση αντίθετη από αυτήν της νοσταλγικής χώρας του Σεφέρη και πορεύεται προς μια terra incognita −«για μια χώρα που υπήρχε μόνο στα χαρτιά τραβούσαμε»− με ένα μοναχικό κορίτσι «πάνω στο πλοίο με φόντο την καταστροφή / δεν ξέρει πως ποζάρει για την ιστορία». Προς μια έρημο, δηλαδή, του τώρα. Άλλωστε «Η μόνη μας η σερμαγιά / ήταν μια βάρκα με πανιά / με μάγια αντί για άρμενα / για ξάρτια λιανοτράγουδα».

Δεν υπάρχουν προσδοκίες εδώ, ούτε αυταπάτες. Ενδεχομένως να χρειάζεται μια άλλη ποιητική γλώσσα να ανατρέψει τις ψευδαισθήσεις, ένα άλλο αλφάβητο, πέρα από αυτό της υποτιθέμενης έμπνευσης ή της μεγάλης αλήθειας, σαν μια «Ζωγραφιά» (Πώς είναι να μαθαίνεις νήπιο το αλφάβητο με εικόνες; Έτσι και τα πράγματα / απαιτούν από τη γλώσσα / μιαν άλλη τοιχογραφία).


Ένταση, πάθος, ελευθερία και ξανά ελευθερία σε ένα αδιανόητο κενό όπου «αμύνονται οι λέξεις τα χαράματα / λίγο πριν ακουστεί ο ήχος / Της σιωπής» διαπερνά τον ποιητικό χώρο της Εύας Σπαθάρα.

Στην ποιητική της συλλογή Ντάλιτ (εκδόσεις Θράκα) −τίτλος εμπνευσμένος από τους Ανέγγιχτους της Ινδίας, τους ανθρώπους έξω από κάθε κάστα, που δεν ξέρουν ακριβώς πού και γιατί κατοικούν− ανιχνεύεται αυτή η ανάγκη κατάκτησης του ανέκφραστου, οικειοποίησης μιας γλώσσας που δεν έχει ακόμα ανιχνευτεί, «της γλώσσας που / δεν μπορεί πια να αυθαδιάσει».

Ξεκινά από τα βασικά ειρωνικά συγκείμενα στον βαθμό που η ποιητική γλώσσα δεν είναι αυτή της Ρητορικής του Αριστοτέλη –«Δεν εκτελούνται μεταφοραί εδώ Αριστοτέλη»− και μπορεί και ακροβατεί πέρα από τα «Σάπια μήλα του Νεύτωνα». Αντίστοιχα έντονη είναι και η διακειμενική συνομιλία της ποιήτριας με ομότεχνους, όπως ο Άραβας ποιητής Μπαχά Σάλα Ζαχν, και ακόμα πιο οξυδερκής είναι η ποιότητα της ειρωνείας της: «Φυσικά και ξέρω ότι δεν είμαι / η σφήνα στην άκρη της γλώσσας». Η ποίηση της Σπαθάρα «κυκλοφορεί ελεύθερη / σημαδεύει ό,τι της γουστάρει / δαγκώνει το χέρι που τη γράφει / κι εκτελεί-η αχάριστη / Με ακρίβεια χιλιοστού».


Και τώρα στο προκείμενο, το outing, την ομολογία, αλλά με έναν τρόπο υπόγειο, χωρίς τυμπανοκρουσίες, σαν ένα παιχνίδι που οφείλεις να αναγνωρίσεις για να μπορέσεις να μεταμφιεστείς και να γίνεις άλλος.

Όλα αυτά συμβαίνουν στην πανούργα ποίηση της Μιράντας Τερζοπούλου στα Ομοερωτικά σαν τα άλλα ερωτικά ποιήματά της (εκδόσεις Γαβριηλίδης) που δείχνουν τελικά να εναντιώνονται στην απαρχή του ομοερωτισμού τους και ξεχωρίζουν ακριβώς γιατί κατακρημνίζουν απόλυτα τις ίδιες τους τις ασφαλιστικές δικλείδες: την πίστη, την αλήθεια, την αγάπη, την ομορφιά.

Άλλωστε, στο ερωτικό παιχνίδι, ό,τι θεωρείς ως αλήθεια είναι ψέμα, ό,τι πιστεύεις ως ψέμα είναι αλήθεια, γιατί «Σου είπα ψέματα πως δεν σε πίστευα» − από τους πιο αληθινούς στίχους που έχουν γραφτεί για τον έρωτα.

Οι στίχοι της Τερζοπούλου γίνονται άλλοτε χειροβομβίδα που πέφτει με σιωπή και ύπουλα στο εσωτερικό των λέξεων και άλλοτε σημαία που υψώνεται δυνατά, φωνάζοντας «Ανακωχή / με το σκοτάδι της καινούργιας χώρας μου / που ρουφάει την προσφυγιά». Καμία ασφάλεια δεν μένει όρθια και καμία ειρηνική συνθήκη δεν υπάρχει στον έρωτα, αφού η «κόλαση είναι η ίδια / ακόμη και για αμαρτίες διαφορετικές». Μοναδική απάντηση είναι, και πάλι, η ποίηση, γιατί το «νηστικό σώμα τότε γεννά ποίηση, η ποίηση έχει φωνή που δεν θα την ακούσεις ποτέ».

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο άγνωστος Νίκος Γκάτσος μέσα από τις αφηγήσεις της Αγαθής Δημητρούκα

Βιβλίο / Ο άγνωστος Νίκος Γκάτσος μέσα από τις αφηγήσεις της Αγαθής Δημητρούκα

Η στιχουργός, συγγραφέας και μεταφράστρια που έζησε στο πλευρό του Νίκου Γκάτσου, μιλά για πρώτη φορά με τέτοια ειλικρίνεια και αμεσότητα για τη ζωή και τις συνήθειες του κορυφαίου Έλληνα στιχουργού και ποιητή που πέθανε σαν σήμερα το 1992
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ / Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

Ο Αυτοκράτορας της Χαράς είναι ένα λογοτεχνικό επίτευγμα. Ένα μεγάλο μυθιστόρημα με ιστορίες απλών ανθρώπων που τις σχέσεις τους ορίζουν η καλοσύνη και η αλληλεγγύη. Με αφορμή την κυκλοφορία του, ένας από τους πιο ταλαντούχους συγγραφείς της γενιάς του μιλάει για τη λογοτεχνία, τους ήρωές του, την queer ταυτότητα και την κατάσταση όπως διαμορφώνεται στην Αμερική του Τραμπ σε μια συνέντευξη-ποταμό.
M. HULOT
Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ