— Τι σημαίνει ο τίτλος της έκθεσης; Πώς προέκυψε;
Ο τίτλος ήταν κάτι που προέκυψε καθώς σκεφτόμουν πώς κινούμαστε στο παρόν – για μένα είναι ταυτόχρονα μια στιγμή κρίσης και μετάβασης, ειδικά μέσα στην Ευρώπη. Όταν στέκεσαι στην ομίχλη, δεν μπορείς να διακρίνεις τι υπάρχει γύρω σου. Μπορεί να αντιλαμβάνεσαι τις μορφές και τους ανθρώπους, αλλά δεν μπορείς να δεις όπως θα έβλεπες σε κανονικές συνθήκες. Δανείστηκα τη λέξη «descripting» από έναν από τους καλλιτέχνες της έκθεσης, τον Christian Nyampeta. Μπορείτε να το δείτε ως μια περιγραφή, ενώ μπορεί επίσης να υποδηλώνει ότι πρέπει να απομακρυνθείτε από κάτι για το κατανοήσετε καλύτερα.
— Τι θα δούμε στην έκθεση;
Έργα που δεν έχετε δει ξανά στην Αθήνα. Ανυπομονώ να δω το σχέδιο της Χρυσάνθης Κουμιανάκη, το οποίο θα καλύπτει τη βιτρίνα της γκαλερί. Το δούλευε για 5 ημέρες και χρησιμοποιεί συνθήματα που βρήκε στους τοίχους της Αθήνας, τα οποία ξαναγράφτηκαν σε γραμματοσειρά που δημιούργησε η ίδια και βασίζονται στα σχέδια μιας ιδεατής πόλης. Θα υπάρχει μια μαγευτική βίντεο-εγκατάσταση από την Didem Pekun, που αποτελείται από φιλμ των τριών τελευταίων χρόνων και καταγράφουν γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα. Ο Grant Watson έχει κάνει συνεντεύξεις με Έλληνες συγγραφείς, περφόρμερ και ακτιβιστές ως μέρος ενός μακροπρόθεσμου πρότζεκτ που πραγματοποιεί. Ο τρόπος για να εμπλακεί με τους ανθρώπους και τους πολιτικούς της σύγχρονης Αθήνας είναι πραγματικά ενδιαφέρων. Επίσης, υπάρχουν εξαιρετικές δουλειές από τους Nyampeta, Ευτύχη Πατσουράκη και Βαγγέλη Βλάχο.
Όπως λέω και στο σύντομο κείμενο της έκθεσης, η ομίχλη που μας περιβάλλει διαπερνάται συνεχώς από διαφορετικές μορφές κρατικής, οικονομικής και πολιτικής βίας. Η ομίχλη μπορεί να μετατραπεί σε καταιγίδα και ίσως η καταιγίδα είναι ήδη εδώ.
— Ποιες είναι οι σκέψεις σου για την κρίση στην Ελλάδα;
Είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση για να απαντηθεί σε λίγες προτάσεις. Ως θεατής και Ευρωπαίος θεωρώ την κρίση μέρος του θεμελιώδους επαναπροσδιορισμού της ίδιας της Ευρώπης, των κρατών της και της σχέσης της με τις χώρες εκτός των συνόρων της. Όπως λέω και στο σύντομο κείμενο της έκθεσης, η ομίχλη που μας περιβάλλει διαπερνάται συνεχώς από διαφορετικές μορφές κρατικής, οικονομικής και πολιτικής βίας. Η ομίχλη μπορεί να μετατραπεί σε καταιγίδα και ίσως η καταιγίδα είναι ήδη εδώ.
— Είναι παρόμοια η κατάσταση στο Αϊντχόφεν;
Τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά εκεί. Πρόκειται για μια επαρχιακή ολλανδική πόλη. Η οικονομική κρίση έγινε αντιληπτή μέσα από τις περικοπές στη χρηματοδότηση στο μουσείο όπου εργάζομαι. Πραγματικά, η κυβέρνηση της πόλης προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την οικονομική κρίση ως δικαιολογία για να αποσύρει τη στήριξη στον πολιτισμό. Αλλά δεν έγιναν απολύσεις και μεγάλο μέρος της χρηματοδότησής μας προέρχεται από το κράτος. Συνεπώς, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά απ' ότι στα μουσεία της Ελλάδας για παράδειγμα.
— Γιατί να επισκεφθεί κάποιος την έκθεση;
Είναι μια ευκαιρία να προσπαθήσει να καταλάβει πώς οι καλλιτεχνικές πρακτικές προσφέρουν διαφορετικά μέσα για να κατανοήσουν και να εκφράσουν το παρόν και τη σχέση μας με αυτό. Το κλειδί είναι οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους αυτό διαμορφώνεται – εικόνες, εμπειρίες, θεωρία. Θα δείτε πολλά από τα παραπάνω στην έκθεση: υφασμάτινα έργα, βίντεο, εγκαταστάσεις, φωτογραφίες και φιλοσοφικά κείμενα.
«Through the fog: Descripting the present», 5/2-3/4, State of Concept, Τούσα Μπότσαρη 19, Αθήνα, Τετ.-Παρ.: 16:30-20.30, Σάβ.: 13.00-17.00
