Αυτή η κουβέντα είναι μια αφορμή για θέματα συζήτησης πολύ ευρύτερα από την ίδια τη Μαντόνα.Π.χ ότι κάποιοι από τους ίδιους τους 20+ είναι λίγο out of touch με το σήμερα - η βασικότατη "τάση" και ίσως ένα από τα λίγα θετικά στοιχεία της εποχής, είναι το "diversity", "inclusion", η αναγνώριση και αποδοχή της ελκυστικότητας της ανθρώπινης διαφορετικότητας.Μάλιστα αυτό πια έχει ξεφύγει από τα όρια του αυτονόητου και την "αποδοχή" καθαρά φυσικών πραγμάτων όπως ο σωματότυπος, το χρώμα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ηλικία, το φύλο και έχει προχωρήσει εντάσσοντας νέα στάνταρ, π.χ "πλαστικής ομορφιάς".Άλλο ένα σημαντικό ζήτημα είναι τόσο οι καλλιτέχνες, όσο και οι έμποροι/πωλητές οποιουδήποτε πράγματος, να προσγειωθούν και να εξετάσουν τον εαυτό/προϊόν τους και το πραγματικό κοινό στο οποίο απευθύνονται.Δε μπορούν να φτιάχνουν μονίμως μπαλαντέρ για όλα τα γούστα, δε γίνεται αυτό πρακτικά, ούτε είναι σωστό μάρκετινγκ.Μπορεί ο "μιλένιαλ" (πόσο γελοίος όρος για επαγγελματικά δεδομένα, δεν έχει καν πραγματική/επιστημονική υπόσταση, ξεκολλήστε!) να μη γουστάρει να δει τη Μαντόνα με τον 20άρη, αλλά ούτε εγώ, στα 35, γιατί το έχω ξαναδεί και δεν ακούω κάτι που να μου αρέσει μουσικά.Θα αφήσω λοιπόν στην άκρη προς το παρόν το πόσο βαθιά σεξιστικό είναι όλο αυτό (γιατί για τους Rolling Stones για παράδειγμα μόνο καλοπροαίρετα αστειάκια ακούγονται τόσα χρόνια - από την άλλη όμως δεν προσπάθησαν να γίνουν ντε και καλά αρεστοί στα εκάστοτε 18χρονα).
