#6: Συμφωνώ με την απάντηση της Λένας, ειδικά με το κομμάτι της ειλικρίνειας προς τον εαυτό σου. Σε κάθε περίπτωση, θα έλεγα να κάνεις μια υποθετική συζήτηση με τον εαυτό σου βάζοντας στην άκρη την αντίδραση των γονιών σου, εάν κι όσο μπορείς. Είναι σημαντικό να δεις τα πράγματα όσο πιο καθαρά κι αντικειμενικά γίνεται χωρίς έξωθεν παρεμβολές, τις οποίες λαμβάνεις υπόψη τώρα αλλά αργότερα μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ με τρόπο που ίσως δεν φαντάζεσαι. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι οι γονείς σου δεν προέβαλλαν αντιρρήσεις ή ενστάσεις σχετικά με το άτομό του, αλλά κρατούσαν μια χαλαρή στάση τύπου "αφού σου κάνει εσένα, εμάς δεν μας πέφτει λόγος". Πρόσεξε πριν πανηγυρίσεις με την εκδοχή αυτή. Θα τον ήθελες; Λες σε κάποιο σημείο ότι χωρίσατε γιατί θέλετε διαφορετικά πράγματα. Από τη ζωή γενικά; Από τη σχέση σας; Θες πραγματικά να του δώσεις μια ακόμη ευκαιρία ή "πάμε για άλλα"; Και τα επίσημα και τα σοβαρά μπορούν να περιμένουν, άλλωστε είσαι τόσο μικρή! Εκεί λοιπόν να σταθείς και όχι στα περί ΑΕΙ/ΤΕΙ και στα εξωτερικά κριτήρια τρίτων. Κι αυτό να το έχεις ως γενικό κανόνα σε οποιαδήποτε μελλοντική επιλογή συντρόφου. Δεν θα ζήσει η μητέρα σου με εκείνον, αλλά εσύ.
