#5 Και που να ακούσεις ότι στη Γαλλία πχ η αλλαγή επωνύμου μετά το γάμο είναι υποχρεωτική! Το μόνο που μπορεί να κάνει μια γυναίκα είναι να κρατήσει και το δικό της, αλλά πρέπει να το ζητήσει. Κανείς δε φαίνεται να το βρίσκει παράλογο (αν η πλειοψηφία ήταν αντίθετη θα είχαν αλλάξει το νόμο) παρότι πρόκειται για χώρα με μεγάλη φεμινιστική παράδοση. Σε αυτό τουλάχιστον η Ελλάδα είναι μπροστά.#6 Πιστεύω ότι η Α, μπα είναι πολύ αυστηρή μαζί σου. Στα 24 και εξαρτώμενη ακόμη από τους γονείς σου (λες ότι είσαι φοιτήτρια) είναι απόλυτα φυσιολογικό και καθόλου γελοίο να έχεις αμφιβολίες και να σου είναι δύσκολο εναντιωθείς στη θέλησή τους. Ίσως στο βάθος αναρωτιέσαι κάπου αν έχουν δίκιο και είναι λογικό γιατί ακόμη δεν έχεις χτίσει την προσωπικότητά σου ώστε να είσαι σίγουρη για τις επιλογές σου, αλλά από αυτά που γράφεις είναι ξεκάθαρο ότι τα κολλήματά τους δεν έχουν περάσει σε σένα. Προφανώς για αυτόν τον άνθρωπο δεν είσαι τόσο σίγουρη ώστε να έρθεις σε ρίξη με την οικογένειά σου και να αντιμετωπίσεις το κόστος που θα έχει αυτή η επιλογή, αλλά για μένα αυτό είναι μάλλον υγιές. Αυτοί που είναι σίγουροι ότι έχει βρει τον άντρα της ζωής του στα 24 πριν καλά καλά βγουν και δοκιμαστούν στη ζωή είναι συνήθως οι πιο ανασφαλείς άνθρωποι, αυτοί που τρέμουν μη μείνουν μόνοι. Όταν θα ανεξαρτητοποιηθείς, αρχικά οικονομικά κι έπειτα συναισθηματικά, από τους γονείς σου, θα καταλάβεις πραγματικά ποια είσαι, τι θέλεις, και η γνώμη τους δε θα σε επηρεάζει τόσο πολύ. Μπορεί να ξαναβρεθείτε στο μέλλον με αυτόν τον άνθρωπο όταν θα είσαι έτοιμη να στηρίξεις τις επιλογές σου, μπορεί να βρεις και κάποιον άλλον με τον οποίον θα ταιριάζεις περισσότερο. Γενικά μη φοβάσαι.#7 Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα διαφωνήσουν, αλλά αυτή η στήλη έχει πραγματικά την τάση να δραματοποιεί όποια συμπεριφορά ξεφεύγει από τη νόρμα, λες και όλοι πρέπει να είμαστε χαρούμενοι, υγιείς και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα... Για να ακουστεί λοιπόν και μια άλλη άποψη, οι αρνητικές/αυτοκαταστροφικές τάσεις είναι μέσα στη ζωή και μπορεί να είναι πιο έντονες σε κάποιους ανθρώπους, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι χρήζουν βοήθειας. Ο αυτοτραυματισμός είναι ένα φαινόμενο πολύ πιο συνηθισμένο από ότι νομίζει ο περισσότερος κόσμος και όχι, ο ψυχολόγος δεν είναι ο μόνος τρόπος για να στάματησει. Σε γενικές γραμμές οι επιθετικές τάσεις μειώνονται ή/και εξαλείφονται με την ηλικία. Επίσης, πρέπει να αναλυθεί αν υπάρχουν αυτοκτονικές τάσεις ή αν οι λόγοι είναι άλλοι, χωρίς όμως πρόθεση αυτοκτονίας. Για την δική σου περίπτωση τώρα, το ότι στο λέει όταν το κάνει αναμφισβήτητα κάτι δείχνει (οι περισσότεροι το κρύβουν), όμως λες ελάχιστα για να καταλάβουμε τι. Μπορεί να είναι από έκκληση βοήθειας μέχρι προσπάθεια ενοχοποίησης. Το μόνο σίγουρο είναι, όπως σωστά λέει η Α, μπα, ότι εσύ δε φταις σε τίποτα και δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα. Μόνο να προσπαθήσεις να τον καταλάβεις μπορείς, αλλά από αυτά που γράφεις νομίζω ότι το όλο θέμα σε τρομάζει υπερβολικά για να ασχοληθείς μαζί του και να το αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία. Μην αισθάνεσαι τύψεις για αυτό, είστε απλά διαφορετικοί. Η γνώμη μου είναι ότι ακόμη και να σταματήσει τον αυτοτραυματισμό, η διαφορετική σας ψυχοσύνθεση θα είναι πάντα πηγή προβλημάτων στη σχέση. Απλά δέξου ότι υπάρχουν άνθρωποι με έντονη σκοτεινή πλευρά και αν εσύ δεν είσαι έτσι, καλύτερα να μη συνάπτεις στενές σχέσεις μαζί τους.
