Πολύ ενδιαφέρον Μαρία. Και οι μουσικές του Vangelis δεν είναι καθόλου «μονότονες». Αυτοί που το λένε δεν έχουν ακούσει, ας πούμε, το «Music With Changing Parts» του Philip Glass (και άλλα μινιμαλιστικά) για να δουν τι σημαίνει μονοτονία. Το συλλεκτικό ενδιαφέρον για τις δουλειές του Βαγγέλη Παπαθανασίου ξεκίνησε στα μέσα του ’90. Τότε ο Βρετανός Mark J.T. Griffin έριξε στην αγορά το πρώτο βιβλίο για τον Vangelis, το «V-A-N-G-E-L-I-S, The Unknown Man» (1994), κυκλοφόρησε fanzine αφιερωμένο στον Vangelis, το «A-L-B-E-D-O» (δεν ξέρω πότε ακριβώς βγήκε, αλλά έχω το τεύχος 3 από τον Μάιο/Ιούνιο του 1998), ίδρυσε την «Vangelis Appreciation Society», ενώ έγραψε και το πρώτο ας πούμε εμπεριστατωμένο άρθρο στο περιοδικό Record Collector μαζί με τον Don Fennimore («Vangelis, The Unknown Man») τον Σεπτέμβριο του ’97. Επειδή το Record Collector διαβάζεται σε όλο τον κόσμο, ξαφνικά όλοι (και από παντού) άρχισαν να ψάχνουν τα 45άρια των Forminx, τις ηχογραφήσεις του Γιώργου Ρωμανού με τον Παπαθανασίου, και άλλα διάφορα ελληνικά του ’60 (στα οποία είχε παρουσία ο Vangelis) και που, μέχρι τότε, αγνοούνταν παντελώς στο εξωτερικό. Συνέπεια αυτού ήταν οι σχετικές τιμές να σκαρφαλώσουν στα ύψη…