Δεν νομίζω ότι μίλησα σαν πολιτικός - αν αναφέρεσαι σε εμένα προσωπικά. Νομίζω πως ήμουν σαφής. Και, συγγνώμη, αλλά το ότι το φυσικό περιβάλλον έχει καταστραφεί στην Πάρο και το Παγκράτι, δεν νομίζω πως είναι σοβαρό επιχείρημα. Δεν μου λέει επίσης απολύτως τίποτα και, με όλο τον σεβασμό, νομίζω πως αδικείς τον εαυτό σου. Με αυτήν την λογική, και η Αττική ολόκληρη είναι κατεστραμμένη. Τα ποτάμια έχουν γίνει δρόμοι και αυλές αυθαιρέτων, ο Ελαιώνας που ήταν κατάφυτος από ελαιόδεντρα στην αρχαιότητα τώρα είναι κατάφυτος από εγκαταλελειμμένες και εξαιρετικά ρυπογόνες βιοτεχνίες και βιομηχανίες, η χλωρίδα και πανίδα του λεκανοπεδίου έχει σχεδόν εξαφανιστεί και κάθε σπιθαμή γης έχει γίνει τσιμέντο. Αυτό τι σημαίνει; Ότι επειδή πέσανε μολότωφ στην Χαλκιδική πρέπει να αρχίσουμε να πετάμε μολότωφ στα σπίτια του καθενός, να κάψουμε την Αθήνα απ' άκρη σ' άκρη και να τα κατεδαφίσουμε όλα για μην νιώθει αδικημένος ο κάθε Μπόμπολας και οι τυχόν υποστηρικτές του; Να αφήσουμε όρθιο μόνο τον Παρθενώνα για να μας θυμίζει το μεγαλείο που ξεκίνησε από τα μεταλλεία του Λαυρίου και να αυνανιζόμαστε ομαδικώς και αενάως κοιτάζοντας την Ακρόπολη; Και, για να 'χουμε και καλό ρώτημα, την ίδια επιβάρυνση του περιβάλλοντος είχαν οι εξορύξεις της αρχαιότητας με τις τσάπες και τα σκαπέτια με αυτές που γίνονται στην νεότερη βιομηχανική εποχή; Πολύ ατυχές νομίζω το παράδειγμά σου. Εντούτοις, το παραδέχεσαι και εσύ ότι κατά πάσα πιθανότητα, το φυσικό περιβάλλον της περιοχής θα καταστραφεί. Επέτρεψε μου να αμφιβάλλω για το αν θα καταστραφεί λίγο και όσο επιτρέπει ο νόμος. Αυτό, όσες ασφαλιστικές δικλείδες και αν μπουν, δεν μπορούμε να το ξέρουμε ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε κανένας γιατί, πολύ απλά, δεν είναι παρά μια υπόθεση, βασισμένη σε μια εκτίμηση. Και αναρωτιέμαι, υποθέτοντας ότι ζεις στην Αθήνα, αν όλο αυτό συνέβαινε ας πούμε στην Πάρνηθα, ποιά θα ήταν η γνώμη σου; Αν υποθέσουμε κι εμείς με την σειρά μας ότι η Πάρνηθα δεν είχε καταστραφεί από την πυρκαγιά και εξακολουθούσε να σφύζει από ζωή και να είναι καταπράσινη, θα δεχόσουν να γίνει εκεί ένα τέτοιο έργο; Θα δεχόσουν τις καταστροφικές του επιπτώσεις, την υποβάθμιση του τοπίου και της φύσης που ίσως και να ήταν μόνιμη και ολοσχερής; Θα σου αρκούσε μια καθησυχαστική διαβεβαίωση ενός δικαστηρίου περί του αντιθέτου; Στην πραγματικότητα, η εκτίμηση αυτή δεν έχει καμία απολύτως αξία. Γιατί; Επειδή υπάρχει η υποκειμενικότητα. Και επειδή υπάρχει η υποκειμενικότητα, υπάρχουν, θέλουμε δεν θέλουμε, οι άγραφοι νόμοι που, στις περισσότερες των περιπτώσεων, προϋπήρχαν του γραπτού νόμου, που με τη σειρά του λειτούργησε καταγράφοντας το ήδη υπάρχον πλαίσιο και βελτιώνοντας το, πατώντας πάνω στις αρχές του κοινά αποδεκτού δικαίου και σε κοινά αποδεκτές παραδοχές. Ο πιο σημαντικός άγραφος νόμος, ο μοναδικός που υπερβαίνει τον γραπτό και όσο περνάει ο καιρός και οι δεκαετίες γίνεται όλο και σημαντικότερος για λόγους επιβίωσης της φύσης και της ζωής πάνω στον πλανήτη, είναι ότι το περιβάλλον οφείλουμε να το σεβόμαστε, να ζούμε αρμονικά μαζί του και μέσα σε αυτό, να το προστατεύουμε και να μην το πειράζουμε. Ή, στην ανάγκη, να το πειράζουμε κατά το δυνατόν λιγότερο, μόνο και μόνο για να το βελτιώσουμε, για να επιδιορθώσουμε αμαρτίες του παρελθόντος, όπως π.χ. μπορούμε να κάνουμε με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Όχι για να το καταστρέφουμε λίγο από δω, λίγο από κει, αποσκοπώντας σε οικονομικό κέρδος, όποιο κι αν είναι αυτό. Εδώ ακριβώς λοιπόν βρίσκεται και η ουσία της διαφωνίας μας. Γιατί στην δική σου ζυγαριά, όπως ομολογείς και ο ίδιος σύμφωνα με την δική σου (υποκειμενική) κρίση, το βάρος πέφτει στο οικονομικό κέρδος, ενώ για μένα κέρδος (ανυπολόγιστης μάλιστα αξίας) είναι η διατήρηση και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Και ομολογώ ότι με παραξενεύει που, ενώ δίνεις τόση σημασία στην ανακύκλωση που, όπως λες, σου έχει γίνει εμμονή, παρ' όλα αυτά αδιαφορείς για το φυσικό περιβάλλον όταν μπαίνει στην εξίσωση το οικονομικό όφελος, και μάλιστα όχι το άμεσα δικό σου.