Δεν ξέρω ποιος φούρνος γκρεμίστηκε αλλά πρώτη φορά μου συμβαίνει να συμφωνώ με τον συγκεκριμένο συντάκτη. Με το γενικό πνεύμα της σκέψης του πάνω στο θέμα δηλαδή, γιατί και ανακρίβειες υπάρχουν στο κείμενο [επισημάνθηκαν από ορισμένους προηγούμενους σχολιαστές] και άστοχες βρίσκω κάποιες συγκρίσεις του [«ήθος χουντικού γυμνασιάρχη». Είπαμε ότι βρήκε την ευκαιρία να προβεί σε ένα παλιομοδίτικο κήρυγμα με δασκαλίστικο ύφος, αλλά δηλαδή σιγά βρε άνθρωπέ μου, εσύ έβγαλες και χουντικό όποιον αρέσκεται να μας σηκώνει το δάχτυλο για να εκστομίσει την σοφή παπαριά του... από πού κι ως πού; Eχμ, λίγο υπερβολική η απόπειρα συσχέτισης, δεν βρίσκεις;], και κάπως αποτυχημένες μου φάνηκαν ορισμένες ρητορικές ερωτήσεις του [Τί σχέση έχει το τι θα προσφέρεις στο μέλλον ή τι έχεις προσφέρει στο παρελθόν στην Ανθρωπότητα; Δηλαδή ένας πολίτης που δεν έχει προσφέρει σημαντικό Έργο στην Ανθρωπότητα είναι ανάξιος να απολαμβάνει από εσένα το ίδιο ύφος όταν του απευθύνεσαι με κάποιον που έχει; Τί διακρίσεις είναι αυτές; Θεωρώ πως δεν συνάδουν έστω και ως αντίστροφο επιχείρημα.]. Λοιπόν κι εγώ το βρήκα παππουδίστικο (αισθητικά ξεπερασμένης εποχής), μα και υπεροπτικό κυρίως το ύφος του Μακρόν στο ατυχές περιστατικό που εξαιτίας του τελευταίου συζητάμε ενώ δεν θα έπρεπε - ένας ηγέτης δεν απομακρύνει το πλήθος με την ..πολλή στάση του. Αντιθέτως οφείλει να τείνει να καλεί τον κόσμο κοντά του ισότιμα, και ας μην είναι πάντα εφικτό (εκ των πραγμάτων). Όχι από λαϊκίστικη πρόθεση, όχι με λαϊκές φανφάρες και αντίστοιχες επιτηδευμένες προσθήκες στην εικόνα και στη ρητορική του. Αλλά από αξιοπρέπεια και ταπεινή συναίσθηση της λαϊκής βάσης που υπηρετεί, όπερ εστί με ουσιαστική απλότητα και προσιτή στάση. Αυτός είναι ο προσανατολισμός ενός δημοκρατικά εκλεγμένου άρχοντα επί της ουσίας άλλωστε (έκρινα σκόπιμο να το εξηγήσω γιατί έχουν κακοποιηθεί οι έννοιες - φυσικά και από τους ίδιους τους πολιτικούς κατά κύριο λόγο).Δεν αρμόζει αυτό το ύφος που επέδειξε ο Μακρόν απέναντι σε έναν νεαρό, απλά επειδή εκείνος τον χαιρέτισε κάνοντας χρήση του ονομαστικού του υποκοριστικού. Δεν αρμόζει όχι επειδή είναι αυστηρό (μπούρδες αυστηρό είναι, είπε μια ανοησία για επαναστάσεις με πτυχία, κάτι που του ήρθε για να την «πει» σε έναν εκκολαπτόμενο σοσιαλιστή τέλος πάντων). Αλλά επειδή μιλάει από τη θέση που μιλάει. Όταν έχεις εξουσία, δεν φροντίζεις να κάνεις τον συνομιλητή σου να νιώσει ακόμα πιο άβολα από όσο ήδη αισθάνεται δίπλα σου σε ένα τετ-α-τετ (= πρόσωπο με πρόσωπο) λόγω της διαφοράς της θέσης σας, δεν κοιτάς πώς να τον μειώσεις ή να τον κάνεις να αισθάνεται ανάλογα, δεν στοχεύεις στο να του την «πεις» επιδεικτικά τέλος τέλος. Όταν υπάρχουν και κάμερες, πολλώ δε μάλλον (οπότε το αίσθημα της άβολης απόστασης αυξάνεται στον μη-έχοντα την εξουσία σου λόγω της επίγνωσης του μεγέθους της έκθεσης). Όταν αυτός που βρίσκεται μπροστά σου θεωρητικώς έχει και την ηλικία του παιδιού σου, ακόμα περισσότερο. Αυτό το ύφος δείχνει έπαρση και κακή αίσθηση του σεβασμού που υποτίθεται ότι απαιτείς, δίχως να έχεις καταφέρει ο ίδιος να τον εμπνεύσεις, κατά πως φαίνεται.Στην προκειμένη δεν αρμόζει και για έναν επιπρόσθετο λόγο· της ευγένειας! Επειδή ο νεαρός, κατόπιν της πρώτης (ορθής) υπόδειξης του Μακρόν, απολογήθηκε. Όμως ο Μακρόν συνέχισε... Άκομψο και ακατάλληλο ύφος λόγου (επίδειξη ισχύος) και άκαιρη στιγμή για πατρικές τάχα μου συμβουλές, για έναν σχετικά νέο πολιτικό άρχοντα που μάλιστα επικοινωνιακά προωθεί μια διαφορετική εικόνα για τον εαυτό του. Αρκούσε η σύσταση πως «Στους κατέχοντες θεσμική θέση, όταν τους συναντάς, οφείλεις να απευθύνεσαι στον πληθυντικό και με τον τίτλο τους, επειδή εκπροσωπούν τους θεσμούς της Δημοκρατίας μας. Το αυτό λοιπόν σου συστήνω να κάνεις και προς εμένα. Διότι κατ'αυτόν τον τρόπο αποτίνεις τον σεβασμό σου όχι προς εμένα προσωπικά αλλά προς τον ίδιο τον θεσμό που τη δεδομένη στιγμή εκπροσωπώ εγώ ως αιρετός.» και με καλοπροαίρετο ή έστω τυπικό ύφος. Τα υπόλοιπα ήταν για το θέαμα και για το Εγώ του.
