Δε γνωρίζω αν, επιστημονικά, τα ξεσπάσματα θυμού και το αίσθημα της ανεξέλεγκτης οργής που αναδύεται κατά στιγμές και μπορεί να φτάσει να σε πνίγει, όπως με ακρίβεια περιγράφει και η κοπέλα στο #6, ορίζεται ως ψυχική ασθένεια (η αλήθεια είναι ότι δεν το ερεύνησα καθόλου ακαδημαϊκά, αν και μάλλον θά 'πρεπε, έστω για τη σφαιρικότητα της ενημέρωσης, αν μη τι άλλο), αλλά σίγουρα είναι μια μορφή νεύρωσης που ταλαιπωρεί και, στην κορύφωσή της, ενδέχεται να γίνει επικίνδυνη. Όσον αφορά τη δική μου εμπειρία, για να μη γενικεύω, δε χρειαζόταν τόσο δραματικός αγώνας, όπως ίσως συμπέρανες απ' τα λόγια μου (ίσως η δική μου εξατομικευμένη περίπτωση να μην ήταν ιδιαιτέρως σοβαρή ή, ακόμα κι αν ήταν, να υπήρχαν αντισταθμίσματα και άλλες ευκαιρίες εκτόνωσης της συσσωρευμένης ενέργειας που μείωναν τις καταστροφικές της εκδηλώσεις), αλλά έπεσες διάνα γράφοντας τη λέξη κλειδί : αποφασιστικότητα. Ήταν δύσκολο και απαιτητικό, αλλά αποφάσισα να το διαχειριστώ ψύχραιμα και μεθοδικά, όπως ακριβώς θα έκανα με ένα άλλο πρόβλημα που θα μου προέκυπτε. Νομίζω, λοιπόν, για να το γενικεύσω πλέον, και στο βαθμό που εγώ εμπειρικά μπορώ να συνεισφέρω τουλάχιστον, ότι δύο από τα μυστικά στην αντιμετώπιση παρόμοιων σοβαρών προβλημάτων είναι 1) η αποφασιστικότητα (που ορθώς επεσήμανες) να μπεις στη διαδικασία προς επίλυση και 2) κάτι πολύ σημαντικό, στην παραμέληση ή άγνοια του οποίου νομίζω ότι οφείλονται πολλές αποτυχίες τέτοιων ενεργειών. Η διαδικασία επίλυσης (κατά συνέπεια και η επίλυση) του προβλήματος να γίνει και να αποτελεί μέρος μιας ολόκληρης στάσης ζωής, μιας βελτιωμένης θεώρησης των πραγμάτων, μιας νέας εκκίνησης έστω. Η δημιουργικότητα (μπορεί να) είναι οπωσδήποτε κι αυτή μια διέξοδος, μια διαφυγή, δεδομένου ότι πλέον είναι γνωστό ότι καταπραϋνει την ψυχή, όπως και άλλα πράγματα. Από εκεί και έπειτα, ο καθένας επιλέγει τι άλλο θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Όπως και νά 'χει, είναι ο αυτοσεβασμός αυτός που οδηγεί αυτά τα βήματα και γυρνάει τον τροχό. Είναι η αυτοεκτίμηση που σε αφοσιώνει στον σκοπό και την αναγκαιότητά του και η καλή επαφή με τον εαυτό (αυτογνωσία και αγάπη γι' αυτόν) που σε εξοικειώνει και σε καθιστά δυνατή να το κάνεις. Αυτή είναι η αφετηρία και αν δεν την έχεις, πρώτα φροντίζεις με κάποιον τρόπο να την αποκτάς.
