#6 Είχα κι εγώ το ίδιο πρόβλημα αλλά όχι στο βαθμό που περιγράφεις - τουλάχιστον κρίνοντας από την αναφορά σου σε αυτοτραυματισμούς που επιδιδόσουν. Αντιμετώπιζα έντονες τάσεις πρόκλησης κακού και γενικώς αφόρητη οργή μικρής ή μεγαλύτερης διάρκειας με εμφανή ψυχοσωματικά συμπτώματα τις στιγμές της εκδήλωσής τους (αλλά πιθανώς και αργότερα με εμφάνιση συχνότερων νευρόπονων, ταχυκαρδίας και διάφορων ελαφρών ψυχολογικών συμπτωμάτων). Κατάφερα να το μετριάσω σε εντυπωσιακό βαθμό. Αλλά για να το πετύχω δούλεψα αρκετά. Έκανα ριζικές αλλαγές στη ζωή μου, απομακρύνθηκα όσο το δυνατόν (όσο το επέτρεπαν οι εξωτερικές και αντικειμενικές συνθήκες της ζωής μου) περισσότερο από τις πηγές του θυμού μου. Αυτό, ξέρεις, είναι δύσκολο, διότι απαιτεί αυτοσυγκέντρωση, πειθαρχία, οργάνωση, μεγάλη αντοχή στην αποτυχία κάθε φορά που θα ξανανιώθεις ότι χάνεις τον έλεγχο από την οργή και, επιπλέον, έχει κόστος (συνέπειες εννοώ). Επιπροσθέτως, απέκτησα μεγαλύτερη θετικότητα απέναντι στο φάσμα της ζωής και την καθημερινότητα παρά το γεγονός ότι τα αντικειμενικά μου προβλήματα αυξάνονταν και εφάρμοσα ψυχολογικά τρικ που εγώ η ίδια επινόησα για ιδίαν χρήση (όπως, για παράδειγμα, τι να σκέφτομαι - και να λέω - στον εαυτό μου την πρώτη στιγμή που νιώθω το πρώτο μικρό μικρό κυματάκι οργής να κάνει την εμφάνισή του μέσα μου έτσι ώστε να το απωθώ ή τουλάχιστον να το παλεύω). Δεν το εξάλειψα ποτέ ολοκληρωτικά αλλά, ειλικρινά, είχα πολύ καλά αποτελέσματα και τώρα σχεδόν το έχω ξεχάσει (αυτό, βέβαια, δεν είναι καλό, πρέπει να είμαι πάντα σε ετοιμότητα γιατί είναι σαν ασθένεια στην οποία κάποια άτομα είναι ευάλωτα, όπως εμείς, και πρέπει να βρισκόμαστε μονίμως σε εγρήγορση για να το προλαβαίνουμε άμα τη εμφανίσει και να το καταπολεμούμε πριν λάβει διαστάσεις ανεξέλεγκτες). Προσωπικά, επειδή δεν εμπιστεύομαι την ψυχοθεραπεία ως αποτελεσματική μέθοδο για εμένα, προσπάθησα μόνη μου και δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να μπορέσω να απαλλαγώ, όπερ και εγένετο ικανοποιητικά. Εσύ μπορεί να χρειαστείς ειδήμονα, εκτός από προσωπική δουλειά, δεδομένου ότι προβαίνεις και σε ενέργειες αυτοτραυματισμού. Εσύ θα το κρίνεις αυτό. Ως προς την ερώτησή σου, όχι· δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τέτοιες τάσεις. Είμαστε σχετική μειοψηφία. Και η αλήθεια είναι ότι, γενικά μιλώντας, αυτές περισσότερο κακό κάνουν σε εμάς παρά στους άλλους χωρίς να αποκλείεται και το αντίθετο. #3 Ένα φυγόκεντρο σχόλιο : εάν εννοείς ότι η όμορφη συναισθηματική σου σχέση δε σου ενσταλάζει χαρά και αισιοδοξία στην ψυχολογία σου γενικά, τότε άλλαξέ την ή βρες άλλη. Εκτός εάν έχεις μαζοχιστικές τάσεις και νιώθεις όμορφα ή/και ηδονικά όταν οι συναισθηματικές σου σχέσεις σου προκαλούν μιζέρια ή αδιαφορία και ουδετερότητα. Εν πάση περιπτώσει, εσύ ξέρεις γιατί έχεις αυτή τη σχέση, εάν είναι έτσι. Αλλά εάν εννοείς ότι η όμορφη συναισθηματική σου σχέση δε σου ενσταλάζει χαρά και αισιοδοξία ως προς την ανυπόφορη κατάσταση που προκαλεί η ανεργία, τότε καλά κάνει. Δεν είναι αισιόδοξα τα πράγματα και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως έχουν, εκτός κι αν θα προτιμούσες να σου λέει ψέματα.#2, #4 Αυτονομηθείτε συναισθηματικά από γονείς εάν είναι κι αυτοί είτε συναισθηματικά αυτονομημένοι από εσάς είτε συναισθηματικά ελεγκτικοί με εσάς είτε συναισθηματικά βαμπίρ απέναντί σας είτε η συμπεριφορά τους σας βλάπτει περισσότερο απ' ό, τι σας ωφελεί και τότε ίσως μπορέσετε να δώσετε τις απαντήσεις μόνες σας, εάν ακόμα σας ενδιαφέρει. Παρατηρώντας, εξερευνώντας και κρίνοντάς τους ως άτομα όπως όλα τα υπόλοιπα.
