Φίλη του #3Διακρίνω μια επιφανειακή κατανόηση της ΔΕΠ-Υ και μάλιστα όπως αυτή εκδηλώνεται σε παιδιά, όχι ενηλίκους. Αναμενόμενο μιας και οι εύκολα προσβάσιμες πηγές απευθύνονται σε διαφόρων ειδικοτήτων φροντιστές παιδιών, και δεν συζητούν την πορεία στην ενήλικη ζωή. Αλλά πόσο μπορεί να σε μπερδέψει και να σε κάνει να τον σκέφτεσαι σαν παιδί που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στο μάθημα ή δεν ξέρει ποιο γλειφιτζούρι να πρωτοδιαλέξει! Δεν τον τιμάς σκεπτόμενη έτσι όμως, ούτε τον καταλαβαίνεις. Ο φίλος σου, αν είναι διεγνωσμένος με ΔΕΠ-Υ, πρέπει να συζητά τις καθημερινές προκλήσεις και τρόπο αντιμετώπισης με τον/την επαγγελματία ψυχικής υγείας του, και να μη φέρνει το θέμα στη σχέση σας. Δεν είσαι η ψυχολόγος του, ούτε η δασκάλα του, ούτε η κηδεμόνας του. Άρα, η όποια αναφορά είναι: α. για να συζητήσει τρόπους αντιμετώπισης, όπου μπορείς απλά να ακούσεις και να κάνεις ερωτήσεις για να οδηγηθεί μόνος του στα συμπεράσματά του. Αν και αυτό θα έπρεπε να συζητάει με τον επαγγελματία που τον ακολουθεί, καμιά φορά χρειαζόμαστε ένα ...αντηχείο. β. για να δικαιολογηθεί για κάτι που έκανε και σε εκνεύρισε, όπου τού το κόβεις και του λες ότι τον θεωρείς υπεύθυνο για τη συμπεριφορά του, όπως κάθε άλλον ενήλικα άνθρωπο. Αν ρίχνει τις όποιες προστριβές στην διαταραχή προσοχής, απλά δεν αναλαμβάνει καμιά ευθύνη. Άκρως φιλική συμβουλή από παθούσα, με άλλη διαταραχή μεν, παρόμοια εμπειρία δε: Αν του γυαλίσει άλλη δεν είναι επειδή εσύ είσαι βαρετή ή ο ίδιος δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε μία, είναι επειδή του γυάλισε άλλη. Απλώς δεν διαφέρει από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Προσοχή: Αν τον διέγνωσες εσύ, ή είναι αυτοδιάγνωση, κάνε μια επιτόπου στροφή και ξαναπάρτο από την αρχή. Η εμπλοκή επαγγελματία επιβάλλεται. Αλλιώς απλά απομακρύνσου για να γλυτώσεις τη φθορά από μόνιμη ανησυχία.
