Μια πολύ μικρή προσωπική εμπειρία προβληματισμού καταθέτω (-ίσως επανέλθω στα πολύ ενδιαφέροντα που λες περί Θερμού και «συμφοράς», χρόνου ευρισκόμενου…):Στο διόλου θρησκευτικό περιβάλλον του στρατού, γνώρισα έναν ανθυπολοχαγό, gay, κραυγαλέα θηλυπρεπή-(σόρι για την έκφραση, δεν ξέρω την ακριβή λέξη στην επίσημη διάλεκτο για αυτήν την περίπτωση…) ο οποίος τραβούσε μεγάλο λούκι: Ήταν ο περίγελος του στρατοπέδου, φαντάσου έδινε παράγγελμα και τρανταζόταν από τα γέλια οι 200 φαντάροι, οι ανώτεροι και οι ομοβάθμιοι αξιωματικοί… Το παλληκάρι πραγματικά το συμπονούσα-πολύ καλή ψυχή όπως ανακάλυψα μετά. Ένας από τους βασικούς λόγους που δεν τον βρήκαμε σε κανένα χαντάκι και στα ψιλά των ειδήσεων με τις πολλές αυτοκτονίες σε τέτοιους χώρους κατά την γνώμη μου είναι ο εξής: Η πίστη του στον Θεό, και οι επισκέψεις του στο εκκλησάκι του στρατού. Έβγαινε από εκεί κάθε φορά συγκινημένος και κάπως «πνευματικά» ανανεωμένος σαν να μην το άγγιζε τίποτε. Θα είχε ενδιαφέρον αλήθεια, αν ως έφηβος είχε διαβάσει από κάποια εντελώς άλλη περίπτωση, αυτή του Σαπουντζάκη, πώς ομοφυλοφιλία και πίστη= παράνοια… Δεν ξέρεις την επίδραση της πίστης (όχι του δόγματος-ηθικού κανόνα) σε κάθε άνθρωπο. Ίσως είναι κάποτε σημαντικότερη από το γενικό «να αποδεχθείς τον εαυτό σου ως έχει». Ίσως μάλιστα και λυτρωτικότερη. Υπάρχουν πολλές όψεις όταν υπεισερχόμαστε στους προσωπικούς χώρους του καθενός.
Σχολιάζει ο/η