Εξαιρετικό παράδειγμα. Ας δούμε πρώτα τα νούμερα. Το 2015 καταμετρήθηκαν 6138 άστεγοι στην Δανία, ή αλλιώς το 1% του πληθυσμού, ποσοστό όχι τεράστιο αλλά διόλου αμελητέο για μια χώρα που υπερηφανεύεται για τη κοινωνική της πολιτική. Η Κούβα φημολογείται ότι έχει πολύ χαμηλό ποσοστό, αλλά δε βρήκα κανένα επίσημο νούμερο (η Knoema δίνει ποσοστό 1,95% αλλά δεν αποκαλύπτει τη πηγή σε μη εγγεγραμμένους χρήστες). Αυτό καταδεικνύει και ένα πρόβλημα με τις δικτατορίες: δε μπορείς να τις συγκρίνεις άμεσα με τις δημοκρατίες γιατί τα στατιστικά τους δεν υπολογίζονται με τον ίδιο τρόπο -ή καμιά φορά και καθόλου.Αλλά γιατί η Κούβα έχει λίγους ονομαστικά άστεγους; Κάποιοι έχουν προτείνει ότι ευθύνονται οι στενοί δεσμοί μεταξύ της οικογένειας, συνδέοντας το και με το "Latino paradox" όπου οι Λατίνοι των ΗΠΑ έχουν απροσδόκητα λίγους άστεγους σε σχέση με άλλες πληθυσμιακές ομάδες. Βέβαια δεν δικαιολογεί γιατί γειτονικές της Κούβας χώρες έχουν περισσότερους άστεγους, άρα μάλλον έχει να κάνει και με πολιτικές του κράτους. Ναι, η Κούβα έχει λιγότερους ονομαστικά άστεγους από τη Δανία, αλλά αυτό είναι γιατί στοιβάζονται υποχρεωτικά σε καταρρέοντα κτήρια τα οποία δεν έχουν πάντα τα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή διαβίωση, η λεγόμενη "hidden homelessness". Επίσης παρόμοιες συνθήκες βιώνουν και πολλοί που εργάζονται, πράγμα που δύσκολα το φαντάζομαι για τους Δανούς.Μήπως λοιπόν αν οι Δανοί προσπαθούσαν να εφαρμόσουν ένα Κουβανικό μοντέλο για την αντιμετώπιση του φαινομένου, τόσο οι άστεγοι όσο και οι ανθρωπιστικές οργανώσεις εξεγείρονταν (μιας που στη Δανία έχουν αυτό το δικαίωμα);