#1 "θέλω να διαβάσω αν κάποιος έχει ζήσει αυτό το πρόβλημα". E, ναι, δεν είναι και τόσο σπάνιο πρόβλημα. Οι συνάδελφοι είναι άνθρωποι, άρα ατελείς, ανασφαλείς, με συμπλέγματα, με αδυναμίες. Δεν είναι δυνατόν να μην εκδηλώσουν τα στοιχεία αυτά κατά τη μεταφορά από και προς το χώρο εργασίας. Αλλά δεν είναι ανάγκη να το βιώνεις αυτό, αν δεν το αντέχεις. Πήγαινε μόνη σου. Αν οικονομικά δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις, διάλεξε να μετακινείσαι με το συνάδελφο που σε επιβαρύνει λιγότερο ψυχικά. Και να έχεις πάντα στο νου σου ότι επειδή μετακινείσαι μαζί τους, δεν είσαι υποχρεωμένη να απαντάς σε προσωπικές ερωτήσεις. Εξασκήσου στο να αλλάζεις θέμα συζήτησης. Αυτόν τον καιρό πηγαινοέρχομαι με μια συνάδελφο που έχει αρκετά θέματα: άλυτα ψυχολογικά ζητήματα που ήρθαν και κορυφώθηκαν με ένα πρόβλημα υγείας που προέκυψε, συν αίσθημα ματαίωσης για μια αποβολή που είχε στο παρελθόν και έναν κλυδωνιζόμενο γάμο. Αν την ακούσεις, γκρινιάζει και παραπονιέται για παραμικρά πράγματα, π.χ. για το ότι της μετακίνησαν την καρέκλα 20 εκατοστά πιο κει, άρα είναι όλοι συνεννοημένοι προκειμένου να την ταλαιπωρήσουν. ΄Η, χάλασε το φωτοτυπικό πάνω που αποφάσισε να βγάλει φωτοτυπίες, άρα το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον της. Στην αρχή, είτε της υποδείκνυα με ήπιο τρόπο πόσο βυθίζει η ίδια τον εαυτό της στον πανικό και στην αυτολύπηση, είτε προσπαθούσα να την κάνω να καταλάβει ότι είναι ανάγκη να επισκεφθεί ψυχολόγο, στο οποίο θεωρητικά δεν είναι αρνητική, αλλά το αναβάλλει. Αφού δεν πιάνει τίποτα από αυτά, αποφάσισα πλέον να μην το κάνω δικό μου. Ακούω όσο αντέχω και κουνάω το κεφάλι καταφατικά. Αν δεν αντέχω, αλλάζω κουβέντα.