Η ιστορική αναδρομή που κάνει ο γράψας είναι ακριβέστατη. Αυτό όμως δε λέει κάτι για το κοινωνικό και καλλιτεχνικό context του λαϊκού και του ρεμπέτικου. Εγώ συμφωνώ με τον Καβάκο ως προς την παρακμή εν μέρει, με την έννοια ότι υπάρχει μια άγονη και ανιστόρητη κατανάλωση της μουσικής, που συνδέεται με έναν οριενταλισμό, αντί για μια αυθεντική πολιτισμική αφήγηση. Ακούμε και πουλάμε το ρεμπέτικο σαν ένα εξωτικό και αξιοπερίεργο είδος ενώ αποτυγχάνουμε να εξαγάγουμε μια καλλιτεχνική αξία, όπως κάνουν οι Αργεντίνοι, οι Πορτογάλοι και οι Ιρλανδοί με τις δικές τους ιδιαίτερες μουσικές. Αυτό τοντελευταίο το ξεπατικώνω κι από μια πρόσφατη συνέντευξη του Μυστακίδη. Επίσης, αν κανείς ανατρέξει στην αρχική συνέντευξη, ο Καβάκος εξαίρει το δημοτικό τραγούδι.