Όχι. Αν και έγραψα "ίσιο" κατά λάθος, τελικά εννοούσα "ίδιο". Ναι σίγουρα είμαστε ίσοι, αλλά δε λέω αυτό. Θα μπορούσαμε να είμαστε ίσοι ως προς τα δικαιώματα, αλλά όχι ίδιοι αν δεν είχαμε τις ίδιες ανάγκες. Κάποιος πχ που δε χρειαζόταν την αγάπη στη ζωή του, θα είχε ίσα δικαιώματα μ'εμένα αλλά θα διαφέραμε θεμελιωδώς "από μέσα" όπως λέω. Αυτό που εννοώ εδώ είναι ότι όλοι είμαστε ίδιοι, με την έννοια ότι η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και η κοινωνική συναναστροφή μας αρέσουν και μας χρειάζονται. Είμαστε λοιπόν ίδιοι στην ουσία. Καθόλου φυσικά λοιπόν δεν ισχύει αυτό που λες. Μάλιστα, βασικός κανόνας της τέχνης που θα τον συναντήσεις και στην ψυχολογία, είναι ότι μια έννοια, ένα μήνυμα, όσο πιο βαθιά προσωπικό είναι, ταυτόχρονα και τόσο πιο παγκόσμιο και πανανθρώπινο γίνεται. Αν παρακολουθήσεις τις τέχνες αλλά και τις θρησκείες κάθε εποχής, ηπείρου και πολιτισμού, έχουν όλες κάποια θεμελιώδη κοινά, ως προς τις ελπίδες και τους φόβους που εκφράζουν. Αυτό είναι ίσως το πιο βασικό στοιχείο ανάλυσης, για εποχές που δεν υπήρχε καν η ψυχολογία. Κι όμως αρκεί για να επισημάνει τα πιο βασικά μας χαρακτηριστικά που πάνε πακέτο με την ίδια την ύπαρξη.Υπάρχουν επίπεδα που καθορίζουν συμπεριφορές αλλά και πιο επιφανειακές πτυχές του χαρακτήρα, αλλά από κάτω υπάρχουν άλλα στρώματα που είναι πολύ πιο κοινά μεταξύ μας απ'ότι φαντάζεσαι. Σ'αυτά αναφέρομαι. Πάρε παράδειγμα το χαμόγελο που είναι κοινό παντού. Όταν ένας άνθρωπος με κοιτάξει στα μάτια και χαμογελάσει, τότε ναι, νιώθω ότι είμαστε ίδιοι και ότι τα άλλα είναι λεπτομέριες.