Belle Époque, Παρίσι 1914. Ο κινηματογράφος, ο ηλεκτρισμός, το τηλέφωνο, ο Μαρξ και ο Φρόιντ, είναι οι μεγάλες καινοτομίες της εποχής. Μιας εποχής μεγάλων ανακαλύψεων και υποσχέσεων, όπου ο σοσιαλισμός, οι σουφραζέτες, τα ταξίδια και οι νέες ήπειροι εμπνέουν τους τολμηρούς τρελούς του νέου αιώνα. Η σάλα χορού και χαρτοπαιξίας Fol Espoir μετατρέπεται σε αυτοσχέδιο κινηματογραφικό στούντιο για να πραγματοποιήσουν εκεί τα όνειρά τους ένας επιχειρηματίας και ένας σκηνοθέτης, γυρίζοντας μια διδακτική ταινία περί σοσιαλισμού και δικαιοσύνης. Οι σερβιτόροι, οι μάγειροι και κάποιοι από τους πελάτες επιστρατεύονται για να συμμετάσχουν στο όραμά τους ως ηθοποιοί και το βιβλίο του Ιούλιου Βερν Ναυαγοί του Ιωνάθαν (το οποίο ολοκλήρωσε ο γιος του Μισέλ μετά τον θάνατό του) γίνεται η βάση για ένα υποτυπώδες σενάριο. Και το πλοίο σαλπάρει γεμάτο όνειρα μεταναστών και τυχοδιωκτών, διανοητών και καλλιτεχνών, έχοντας το όνομα της λέσχης, «Τρελή Ελπίδα». Ξεκινά ένα ταξίδι προς την Αυστραλία όπου, όμως, δεν φτάνει ποτέ, γιατί ναυαγεί στο ακρωτήρι Χορν, στη Γη του Πυρός, όπως ναυαγούν και οι μεγάλες ιδέες των αρχών του 20ού αιώνα και ολόκληρη η Ευρώπη, που λίγο μετά μπαίνει στη δίνη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Αυτό το πολιτικό ουτοπικό παραμύθι, το οποίο ξεκινάει με πολύ χιούμορ καθώς αναπαρίστανται οι πρωτόγονες συνθήκες υπό τις οποίες γυρίζονταν οι πρώτες βουβές ταινίες -φόρος τιμής στον Μελιέ, στον Ντε Μιλ και στον Γκρίφιθ- με όλα τα gangs των στούντιο εκείνης της εποχής, τα ζωγραφιστά σκηνικά, τα τεχνάσματα των τεχνικών και τις μηχανές ατμού, στην εξέλιξή του γίνεται ένα τραγικό έπος με αναφορές στις αποτυχίες και τις διαψεύσεις των μεγάλων οραμάτων, εξαιτίας της λεηλασίας των καπιταλιστών, της φαιδρότητας των ιεραποστόλων, της απληστίας των αποικιοκρατών, των κάθε είδους προδοτών. Ένας σχολιασμός, ουσιαστικά, στη σύγχρονη εποχή του κυνισμού, της αδικίας, της φτώχιας, της μετανάστευσης.
Η Αριάν Μνουσκίν, τιμημένη με το διεθνές θεατρικό βραβείο «Ερρίκος Ίψεν» το 2009, παραχώρησε το χρηματικό έπαθλο που αναλογούσε στη βράβευσή της σ’ αυτό ακριβώς το τελευταίο έργο του Θεάτρου του Ήλιου, Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας. Η αριστουργηματική αυτή θεατρική κολεκτίβα, της οποίας ηγείται από το 1964, τα τελευταία σαράντα επτά χρόνια δημιουργεί εξαιρετικές παραστάσεις συνόλου στο παλιό οπλοστάσιο La Cartoucherie έξω από το Παρίσι. Πρόκειται για μια ομάδα, η οποία, σε κάθε νέα της παράσταση, αποδεικνύει πόσο συγκροτημένα είναι τα μέλη της και πόσο εξαιρετικά λειτουργούν επί σκηνής. Κι εμείς θα γίνουμε ακόμα μια φορά μάρτυρες σ’ αυτήν τη διαδικασία, όπου κάθε ένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, σαν μια τεράστια χορογραφία ενός απόλυτα συγχρονισμένου μπαλέτου, θα συνεισφέρουν δημιουργώντας μία ακόμα θεαματική παράσταση. Εικόνες μεγάλου λυρισμού, όπως εκείνες της καταιγίδας και της χιονοθύελλας, αφήνουν το κοινό εκστασιασμένο! Σαν θέατρο που ζωντανεύει τον κινηματογράφο, σχεδόν σαν μια ταινία που παίρνει μπροστά μας σάρκα και οστά. Η παιδική φαντασία της σπουδαίας δημιουργού με τα πολιτικά οράματα δεν έχει διαψεύσει ποτέ το παριζιάνικο και διεθνές θεατρόφιλο κοινό. Μια επιταγή που ισχύει και για το κοινό του Φεστιβάλ Αθηνών, το οποίο θα έχει τη χαρά να απολαύσει το Θέατρο του Ήλιου για τρίτη φορά, μετά το Τελευταίο Καραβάν Σαράι και τους Εφήμερους.
σχόλια