«Σε μια βόλτα μου στο Μαίναλο στρίβω το κεφάλι και ξαφνικά αντικρίζω έναν πίνακα του Μονέ»

«Σε μια βόλτα μου στο Μαίναλο στρίβω το κεφάλι και ξαφνικά αντικρίζω έναν πίνακα του Μονέ» Facebook Twitter
Μία μέρα ξαφνικά αλλάξαμε δρόμο και περάσαμε από το Ψάρι Γορτυνίας. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι τι περίεργο όνομα ήταν αυτό. Τι κάνει το Ψάρι στο βουνό; Φωτ.: Αρκαδιανή
0

ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 2019 βρέθηκα για πρώτη φορά στην Αρκαδία. Πηγαίνοντας προς το Ελληνικό διέσχισα την καρδιά του Μαίναλου από τη θέση του συνοδηγού.

Έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάει έξω από το παράθυρο αυτά τα τεράστια έλατα, σαν το μικρό παιδί που το έχουν πάει στο λούνα-παρκ πρώτη φορά. Το δάσος ήταν μαγευτικό. Κατέβασα το παράθυρο και άρχισα να ρουφάω τη μυρωδιά από το χώμα και τον δροσερό αέρα με λαχτάρα. Τότε κατάλαβα πρώτη φορά ότι κάτι μέσα μου είχε αλλάξει. Είχα πάθει σοκ από την υπεροξυγόνωση. 

Μετά από λίγο καιρό, και έχοντας κλείσει την ατομική μου επιχείρηση στην Αθήνα, δεν μπορούσα να διαχειριστώ τις σκέψεις μου, να διαχειριστώ τον εαυτό μου. Προσπαθούσα να κρατηθώ από κάτι που ήταν χαοτικό και η ταχύτητα της ζωής στην πόλη δεν με βοηθούσε. Ήταν ξεκάθαρο ότι ή θα έφευγα ή θα χωνόμουν τελείως μέσα σε αυτό και θα χανόμουν εντελώς. 

Μάρτιος 2020, πρώτο lockdown. Για πολλούς η περίοδος της καραντίνας έφερε καταστροφικές αλλαγές. Για μένα ήταν δώρο ζωής. Η ημέρα που η Γη «κατέβασε διακόπτες» με βρήκε με τα παιδιά μου στο Ελληνικό Αρκαδίας, δουλεύοντας για ένα αρχιτεκτονικό γραφείο. Αποφασίσαμε να παραμείνουμε, εγώ να τηλεργαστώ κι εκείνα να «τηλεκπαιδευτούν».

Κατάφερα να μείνω όλη την περίοδο της έξαρσης του κορωνοϊού και των lockdowns στην Αρκαδία. Δεν είχα καταλήξει ακόμα, ούτε είχα βρει μόνιμη εργασία στην περιοχή, το μόνο που δεν ήθελα ήταν να γυρίσω στην Αθήνα.

Περάσαμε το διάστημα της καραντίνας πηγαίνοντας κρυφές βόλτες στο βουνό, αφού απαγορευόταν η μετακίνηση, και περπατώντας στα μονοπάτια δίπλα στο ποτάμι. Νιώθαμε ότι ήμασταν οι μόνοι άνθρωποι πάνω στη γη, καθώς δεν συναντούσαμε ποτέ κανέναν. Άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει ελευθερία, τι σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να περπατάς και πάντα να βρίσκεται κάποιος από πίσω σου ή να οδηγείς και να σε πιέζει το αυτοκίνητο που βιάζεται να σε προσπεράσει. 

Άρχισα να εκτιμώ τη ζωή στην επαρχία. Αυτό ήταν, δεν ήθελα να ξαναφύγω ποτέ.

Κατάφερα να μείνω όλη την περίοδο της έξαρσης του κορωνοϊού και των lockdowns στην Αρκαδία. Δεν είχα καταλήξει ακόμα, ούτε είχα βρει μόνιμη εργασία στην περιοχή, το μόνο που δεν ήθελα ήταν να γυρίσω στην Αθήνα.

«Σε μια βόλτα μου στο Μαίναλο στρίβω το κεφάλι και ξαφνικά αντικρίζω έναν πίνακα του Μονέ» Facebook Twitter
Όλοι πιστεύουν ότι κάτι θα τους λείψει αν φύγουν από την Αθήνα. Λοιπόν, εμένα δεν μου λείπει τίποτα.

Συχνά-πυκνά ανεβαίναμε προς το Μαίναλο, κάνοντας μια συγκεκριμένη διαδρομή. Μία μέρα ξαφνικά αλλάξαμε δρόμο και περάσαμε από το Ψάρι Γορτυνίας. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι τι περίεργο όνομα ήταν αυτό. Τι κάνει το Ψάρι στο βουνό;

Στρίβω το κεφάλι μου αριστερά και αντικρίζω, όπως το χαρακτήρισα εκείνη τη στιγμή, έναν πίνακα του Μονέ: απέραντη θέα στο Λεκανοπέδιο με μια λίμνη στη μέση που καθρέφτιζε τα σύννεφα του ουρανού, έχοντας δεξιά το Λύκαιο Όρος, πίσω το Μαίναλο και απέναντι τον χιονισμένο Ταΰγετο. 

Ανάβω alarm τυχαία έξω από την Αρκαδιανή. «Αυτό είναι», λέω, «θα μείνω εδώ!». Στο χωριό ούτε ψυχή. Άνθρωπος δεν περνούσε. Κοιτάω στην ταμπέλα της επιχείρησης και βλέπω ένα κινητό. Το καλώ απευθείας και επικοινωνώ με έναν απίστευτα εύστροφο άνθρωπο. Με το που του εξέφρασα την επιθυμία μου να μείνω στο χωριό ένιωσα να αναπηδάει στο ακουστικό. Ο άνθρωπος στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Μάκης Παπούλιας, ο μπαμπάς της Αγγελικής Παπούλια, της ηθοποιού που έχει παίξει σε ταινίες του Λάνθιμου και μας έχει κάνει τόσες φορές περήφανους. Εγώ, βέβαια, εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα ποιος ήταν ακριβώς.

Μου ζήτησε να δουλέψω για εκείνον και του απάντησα αμέσως οk, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να πούμε τι δουλειά θα κάνω. Βέβαια, έχοντας διανύσει μια τεράστια διαδρομή με εργασιακές εναλλαγές στη ζωή μου, δεν ένιωσα φόβο ούτε λεπτό. Με εφόδιό μου τις σπουδές στο πεδίο της διοίκησης επιχειρήσεων ανέλαβα να «τρέξω» εξ ολοκλήρου σχεδόν τα πάντα.

Την Αρκαδιανή τη βρήκα ως μια επισκέψιμη εταιρεία με διάφορες δραστηριότητες που εκείνη τη στιγμή τις ένιωσα ανενεργές, ίσως εξαιτίας του κορωνοϊού, των προηγούμενων οικονομικών κρίσεων του τόπου, της κούρασης του κόσμου από την περίοδο της καραντίνας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι βρήκα έναν δράκο να κοιμάται. 

«Σε μια βόλτα μου στο Μαίναλο στρίβω το κεφάλι και ξαφνικά αντικρίζω έναν πίνακα του Μονέ» Facebook Twitter
Δουλεύω πολύ, κάνοντας εργαστήρια με σχολεία και παιδιά που διψάνε για μάθηση αλλά και με incoming τουρίστες που λατρεύουν τη διασφάλιση της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου και της παράδοσής μας.

Αυτό που με μάγεψε πιο πολύ ήταν αυτή η προσπάθεια των ανθρώπων εκεί να αναβιώσουν ένα μικρό χωριό 20 μόνιμων κατοίκων μέσω ενός επιχειρηματικού αναπτυξιακού μοντέλου που συναντάμε στη νότια Ευρώπη, με βάση τον αγροτουρισμό και σκοπό την αποφυγή της ερήμωσης του τόπου.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα μετέτρεψα την Αρκαδιανή σε πρότυπο, πολυλειτουργικό αγρόκτημα με τη δική της παραγωγή παραδοσιακών προϊόντων, με το farm to table εστιατόριό της, με τους ξυλόφουρνους όπου κάνουμε όλα τα εργαστήρια ψωμιού και μαθημάτων μαγειρικής, με τον οικολογικό λαχανόκηπο, με τη μοναδική βιβλιοθήκη γαστρονομίας με τίτλους από το 1816 και το θεατράκι 300 θέσεων στο οποίο διοργανώνουμε πολιτιστικές εκδηλώσεις. 

Δουλεύω πολύ, κάνοντας εργαστήρια με σχολεία και παιδιά που διψάνε για μάθηση αλλά και με incoming τουρίστες που λατρεύουν τη διασφάλιση της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου και της παράδοσής μας. Αυτό που αγαπώ πολύ είναι η καθημερινή, άμεση και πραγματική επαφή με τον κόσμο, αυτό το interaction που λέμε με ανθρώπους σε παρθένο περιβάλλον, χωρίς να τους ακολουθεί το άγχος της σύγχρονης ζωής. 

Παράλληλα με την Αρκαδιανή διαχειρίζομαι δύο πετρόχτιστα σπίτια μέσα στο χωριό για τουριστικούς σκοπούς. Χαίρομαι πολύ γιατί το παράδειγμά μου ακολούθησαν άλλοι δύο άνθρωποι που μένουν μόνιμα πια στο χωριό!

Όλοι πιστεύουν ότι κάτι θα τους λείψει αν φύγουν από την Αθήνα. Λοιπόν, εμένα δεν μου λείπει τίποτα. Και το ανακαλύπτω κάθε φορά που αναγκάζομαι να ταξιδέψω στη μεγάλη πόλη και, κολλημένη στην κίνηση σε κάποιο κεντρικό δρόμο, προσπαθώντας να διανύσω 4 χιλιόμετρα σε 45 λεπτά, αναπολώ αυτήν τη χελώνα που σταματάω στον δρόμο για να περάσει.

«Σε μια βόλτα μου στο Μαίναλο στρίβω το κεφάλι και ξαφνικά αντικρίζω έναν πίνακα του Μονέ» Facebook Twitter
Το να ζεις στη φύση έχει πολλά οφέλη για την υγεία και την ψυχολογία και μόνο όταν βρεθείς εκεί το καταλαβαίνεις. Φωτ.: Αμαλία Κωβαίου

Δεν πιστεύω ότι στερούμαστε κάτι σημαντικό, καθώς σε απόσταση 35 λεπτών βρίσκονται μεγάλες πόλεις, ενώ η Αθήνα είναι μόλις 2 ώρες μακριά. Νομίζω πως είναι πιο πολλά αυτά που παίρνεις από αυτά που δίνεις για να επιβιώσεις στις μεγαλουπόλεις.

Επιλέξαμε να μείνουμε λίγο έξω από τη Μεγαλόπολη, περίπου 15 λεπτά από το Ψάρι, κυρίως για τα σχολεία. Μπορώ να σου πω ότι τα παιδιά μου λατρεύουν την περιοχή. Για να καταλάβεις, ο Στέλιος είναι πρωτοετής φοιτητής στην Αθήνα και επιστρέφει εδώ όλα τα Σαββατοκύριακα.

Εδώ σε μισή ώρα μπορώ να βρεθώ στα κεφαλοχώρια της Γορτυνίας, στη Δημητσάνα, τη Στεμνίτσα, τη Βυτίνα· να ανέβω στο χιονοδρομικό τον χειμώνα αλλά και να περπατήσω στα μονοπάτια του Μainalo Τrail από την άνοιξη και μετά· να κάνω rafting με τα παιδιά στον Λούσιο το καλοκαίρι ή να πάμε να μαζέψουμε μανιτάρια το φθινόπωρο με τα σκυλιά μας στο δάσος.

Το να ζεις στη φύση έχει πολλά οφέλη για την υγεία και την ψυχολογία και μόνο όταν βρεθείς εκεί το καταλαβαίνεις. Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να ζεις τις τέσσερις εποχές και εδώ το βιώνω ξανά. Το φθινόπωρο να βρέχει, το χειμώνα να μπαίνεις μέσα στο βουνό και να περπατάς στο χιόνι, άνοιξη να μαζεύεις μαργαρίτες και παπαρούνες για το βάζο στο τραπέζι. Το καλοκαίρι είναι η αλήθεια πως μου λείπει λίγο η θάλασσα εδώ, αλλά αυτό είναι το μικρότερο κακό που μπορώ να σκεφτώ ότι έχει η απόφασή μου να ζήσω εδώ.

Οι αποστάσεις για μένα έχουν μηδενιστεί. Άλλωστε, όπως είπε και ο Καβάφης, ο προορισμός είναι το λιγότερο, το ταξίδι έχει σημασία. Εγώ επέλεξα το ταξίδι μου να έχει ορίζοντα.

Στείλτε τις προτάσεις σας για τη στήλη «Γειτονιές της Ελλάδας» στο [email protected]

Ταξίδια
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους

Ταξίδια / Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους;

Τα ταξίδια στο εξωτερικό αυξάνονται εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο όμως και ο εθνικισμός. Όπως φαίνεται, μόνο ο Μαρκ Τουέιν πίστεψε ότι «τα ταξίδια σκοτώνουν την προκατάληψη, τη μισαλλοδοξία και τη στενομυαλιά».
THE LIFO TEAM
«Η εργασία έχει πάψει να είναι μόνο τρόπος επιβίωσης και έχει γίνει κομμάτι του τρόπου που επιλέγω να ζω»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ο κόκοράς μας τραγουδάει, λες και κάνει soundcheck σε φεστιβάλ»

Η Κατερίνα Ζέρβα δημιούργησε, μαζί με φίλους της, το Evergreen Project, μια ιδιαίτερη κοινότητα στη Φθιώτιδα, όπου «οι ανατολές είναι ζωγραφιά» και όλα συνυπάρχουν «σαν μια μεγάλη, αγαπημένη οικογένεια».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η εικόνα που κυκλοφορεί για τα χωριά ως απομονωμένες κοινότητες κάπου στην Άγρια Δύση δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα».

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Χριστίνα βρήκε το χωριό των ονείρων της, με έναν τρόπο που θα ζήλευε κι ο Κοέλιο

Όλο το σύμπαν συνωμότησε, ώστε η Χριστίνα Πιλαβίδου και ο σύζυγός της, σε μια παρόρμηση της στιγμής, να αφήσουν την Αθήνα για το Αργυροχώρι Φθιώτιδας. Σήμερα μεγαλώνουν τα τρία τους παιδιά με τρόπο όσο το δυνατόν πιο αυτάρκη και καταρρίπτουν όλα τα κλισέ για την επαρχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στη Σπάρτη

Ταξίδια / 48 ώρες στη Σπάρτη

Στη Λακωνική πρωτεύουσα με το νεοκλασικό παρελθόν, ξεκινάμε τη βόλτα μας από το δημοφιλές άγαλμα του Λεωνίδα, επισκεπτόμαστε το Αρχαιολογικό Μουσείο Σπάρτης, ενώ εξορμούμε και στην ξακουστή καστροπολιτεία του Μυστρά και το πανέμορφο κεφαλοχώρι Γεράκι.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«H απόφαση να επιστρέψω στον Τυρό με έφερε πιο κοντά σε ό,τι έχει πραγματική αξία για μένα, μου έδωσε ελπίδα πως κάτι μικρό μπορεί να έχει μεγάλο αποτύπωμα, όταν γίνεται με αγάπη και συνέπεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Ελισάβετ υφαίνει τα υφαντά της στον Τυρό Αρκαδίας

Η Ελισάβετ Ροδοπούλου επέστρεψε από το εξωτερικό στο χωριό της για να ασχοληθεί με μια τέχνη που χάνεται: την παραδοσιακή τσακώνικη υφαντική. Η σκέψη της πηγαίνει συχνά στη γιαγιά της, που ξεκίνησε να υφαίνει στον αργαλειό μόλις στα εννιά της χρόνια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στην Καστοριά

Ταξίδια / 48 ώρες στην Καστοριά

Με ορμητήριο τη διάσημη λίμνη της Καστοριάς, θαυμάζουμε τις βυζαντινές εκκλησίες και τα αρχοντικά της που μοιάζουν ανεξάντλητα και ανακαλύπτουμε μια άγνωστη Ελλάδα στον νεολιθικό οικισμό του Δισπηλιού και τα εγκαταλελειμμένα χωριά Κορέστεια.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ/ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Γειτονιές της Ελλάδας / «Κολωνάκια και καφετέριες θα βρεις παντού. Mια καλή ζωή όχι»

Μετά από μια κοσμοπολίτικη ζωή, ο Φίλιππος Παπαδημητρίου αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αγριλίτσα Αργολίδας και να συστήσει την πρωτοβουλία «Ανασυγκρότηση των Κοιλάδων Δυτικής Αργολίδας», που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ερημοποίηση των χωριών της περιοχής. Πιστεύει σαφώς πως το μέλλον μας είναι η αποκέντρωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Η 28χρονη Φωτεινή Γάλλου εκδίδει την εφημερίδα «Τα Χωριάτικα» στον παραδοσιακό οικισμό της Πρώτης Σερρών, όχι για να καλύψει ένα κενό στην αγορά αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις. Απολαμβάνει τη ζωή στο χωριό και δεν τη βρίσκει ούτε πισωγύρισμα ούτε αποτυχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιώργος Καπουτζίδης: «Στη Νέα Ζηλανδία είδα πραγματικά ευτυχισμένους ανθρώπους»  «Στη Νέα Ζηλανδία είσαι πάρα μα πάρα πολύ μακριά από οτιδήποτε» Ο Γιώργος Καπουτζίδης θα μπορούσε να ζήσει για πάντα στη Νέα Ζηλανδία

Γιώργος Καπουτζίδης / «Στη Νέα Ζηλανδία δεν εκνευρίζονται, δεν κορνάρουν»

O γνωστός σεναριογράφος και ηθοποιός ταξίδεψε ως την άλλη άκρη του κόσμου για να γνωρίσει από κοντά μια χώρα που, πέρα από την επιβλητική της φύση, φαίνεται να έχει επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Και με το που προσγειώθηκε, τον υποδέχτηκε… μία Καρυάτιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Για 15 χρόνια, ο Ανδρέας Γεωργίου πηγαινοερχόταν στη δουλειά του, από ένα χωριό της Κορινθίας ως το κέντρο της Αθήνας. Η απόφαση να μετακομίσει σε ένα χωριό της Ζακύνθου δεν ήταν εύκολη. Μια φράση της κόρης του όμως τον έπεισε κι έτσι τώρα πια ζει σε ένα μέρος με ατελείωτους ελαιώνες και μεγάλη αγάπη για την ποίηση και το παραδοσιακό τραγούδι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Ταξίδια / Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Οι διαδρομές ανάμεσα σε επιβλητικά μοναστήρια και σκήτες, όπως και η φροντίδα για την προστασία τους, ενώνουν ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο: έναν Αυστραλό δικαστή, έναν Βέλγο τραπεζικό, έναν ψυχίατρο από το Ομάν, έναν Άγγλο εκδότη και έναν Έλληνα μηχανικό αεροσκαφών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Οι επαρχίες μας / «Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Η Δέσποινα Τζιουβάρα άφησε την Αθήνα για τον Βουτσαρά, ένα από τα Κουρεντοχώρια, και ευελπιστεί να βοηθήσει την περιοχή να περάσει σε μια νέα εποχή μετά την απότομη ερήμωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Δεμάτι κάλεσμα

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η καθημερινότητα δεν είναι σχεδόν ποτέ ίδια στο βουνό»

Ο Βασίλης Νάκκας, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΚοινΣΕπ «Τα Ψηλά Βουνά», απευθύνει πρόσκληση σε όσους θέλουν να ζήσουν και να εργαστούν στο Δεμάτι Ζαγορίου, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη των ορεινών κοινοτήτων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT