Ικαρία: Ελευθερία, άγρια ομορφιά και διονυσιακά γλέντια

Ικαρία: Ελευθερία, άγρια ομορφιά και διονυσιακά γλέντια Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
3

Το Καρκινάγρι είναι το νοτιότερο χωριό της Ικαρίας. Μακριά από τα λιμάνια του Εύδηλου και του Αγίου Κήρυκου, τις Ράχες, που «ξυπνούν» μόνο τη νύχτα, και τις πιο κοσμοπολίτικες παραλίες του νησιού, όπως π.χ. η Μεσακτή ή ο Αρμενιστής, δεσπόζει στο πιο τραχύ κομμάτι του νησιού. Εκεί όπου οι απόκρημνοι βράχοι και η χαμηλή βλάστηση εναλλάσσονται με το απίθανο (και ατέλειωτο) γαλάζιο του ορίζοντα.


Τα κύματα του Ικάριου Πελάγους σμιλεύουν αργά και βασανιστικά, σχεδόν, θαρρείς, από καταβολής κόσμου, τα βράχια μπροστά στο χωριό και ενίοτε ταλαιπωρούν τους ντόπιους με την άγρια και απρόβλεπτη συμπεριφορά τους.


Τα ξέρω όλα αυτά γιατί πέρυσι το καλοκαίρι έτυχε να περάσω μερικές μέρες στο Καρκινάγρι μαζί με δύο φίλους. Ο ένας κατάγεται από κει.

Οι κάτοικοι της Ικαρίας έχουν μια περίεργη σχέση με τον χρόνο. Μοιάζουν περισσότερο να τον ορίζουν αυτοί παρά το αντίθετο. Και το παράδοξο είναι πως, άπαξ και κατέβεις στο νησί, προσαρμόζεσαι κι εσύ, είτε το θέλεις είτε όχι, στους ρυθμούς του.


Κάθε πρωί, λοιπόν, όταν ξυπνούσαμε, κατεβαίναμε στο ίδιο σκεπαστό καφενεδάκι με τους ασβεστωμένους τοίχους για να πιούμε καφέ. Το ωράριο λειτουργίας ήταν κάπως ευμετάβλητο και συνήθως καταλήγαμε αγουροξυπνημένοι να περιμένουμε τον ιδιοκτήτη.


Ακόμη κι όταν άνοιγε, όμως, δεν ήταν σίγουρο ότι κάποιος θα μας έπαιρνε παραγγελία άμεσα ή και γενικώς.

Οι κάτοικοι της Ικαρίας έχουν μια περίεργη σχέση με τον χρόνο. Μοιάζουν περισσότερο να τον ορίζουν αυτοί παρά το αντίθετο. Και το παράδοξο είναι πως, άπαξ και κατέβεις στο νησί, προσαρμόζεσαι κι εσύ, είτε το θέλεις είτε όχι, στους ρυθμούς του. Στην Αθήνα δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένουμε μία ώρα για να παραγγείλουμε. Στην Ικαρία δεν μας ενόχλησε ποτέ.


Ίσως αυτό να είναι και το μυστικό της πολυδιαφημισμένης μακροζωίας των κατοίκων της. Η άρνησή τους να συμβιβαστούν με έναν αγχωτικό, ασφυκτικό τρόπο ζωής που για εμάς τους υπόλοιπους μοιάζει φυσιολογικός. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν και την τουριστική ανάπτυξη, κάτι που τους έχει βοηθήσει να διατηρήσουν αναλλοίωτα τα περισσότερα χαρακτηριστικά του τόπου τους και να αποφύγουν παθογένειες που βλέπουμε συχνά σε άλλα ελληνικά νησιά.

Ικαρία: Ελευθερία, άγρια ομορφιά και διονυσιακά γλέντια Facebook Twitter
Τα κύματα του Ικάριου Πελάγους σμιλεύουν αργά και βασανιστικά, σχεδόν, θαρρείς, από καταβολής κόσμου, τα βράχια μπροστά στο χωριό και ενίοτε ταλαιπωρούν τους ντόπιους με την άγρια και απρόβλεπτη συμπεριφορά τους. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


Τα τελευταία χρόνια αυτή η ελευθερία, αυτή η φοβερή ενέργεια που μοιάζει να κυκλώνει σαν σύννεφο ολόκληρο το νησί, διαδόθηκε σαν φήμη παντού, χάρη κυρίως στα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, κι έτσι ορδές εκδρομέων κατακλύζουν κάθε καλοκαίρι χωριά και παραλίες. Κάποιοι επιλέγουν να κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ, αν και δεν επιτρέπεται, σε διάφορα σημεία του νησιού (σ.σ. Καραβόσταμο και Φαράγγι του Να είναι τα πιο διαδεδομένα), άλλοι, λιγότερο περιπετειώδεις, πιάνουν δωμάτια.

Ειδικά τον Αύγουστο ο κόσμος είναι ακόμη πιο πολύς. Ένεκα τα περίφημα πανηγύρια του νησιού. Νομίζω, μάλιστα, ότι εκείνες τις μέρες διοργανώνονται γύρω στα τριάντα. Όλοι πηγαίνουν από πανηγύρι σε πανηγύρι, πίνουν και χορεύουν μέχρι να ξημερώσει κι έπειτα μπαίνουν σε όποιο αμάξι βρουν διαθέσιμο (σ.σ. στην Ικαρία όλοι παίρνουν οτοστόπ), για να γυρίσουν και να κοιμηθούν λιγάκι. Το βράδυ το πιάνουν πάλι από την αρχή.


Τις μέρες που δεν έχει πανηγύρι οι περισσότεροι ανηφορίζουν προς τις Ράχες. Εκεί υπάρχουν πολλά μπαράκια, ταβερνάκια, ρακομελάδικα και μαγαζιά με δυνατή μουσική. Ε, όπου δεν έχει μουσική όλο και κάποιος θα βρεθεί με μια κιθάρα στα χέρια και θ' αρχίσει το τραγούδι.

Ικαρία: Ελευθερία, άγρια ομορφιά και διονυσιακά γλέντια Facebook Twitter
Εκεί όπου οι απόκρημνοι βράχοι και η χαμηλή βλάστηση εναλλάσσονται με το απίθανο (και ατέλειωτο) γαλάζιο του ορίζοντα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


Εγώ βρέθηκα Δεκαπενταύγουστο στην Ικαρία, οπότε δεν θα μπορούσα να χάσω το μεγαλύτερο και πιο φημισμένο από αυτά, το πανηγύρι της Λαγκάδας.


Μετά από ανάβαση με αυτοκίνητο στο βουνό και μια πεζοπορία σε χωματόδρομο φτάνεις σε ένα μεγάλο πλάτωμα κάτω από τα δέντρα. Για να βρεις τραπέζι πρέπει να φροντίσεις να βρίσκεσαι εκεί πριν από το μεσημέρι. Το μενού λιτό και αρκετά φθηνό, ειδικά αν μιλάμε για μεγάλη παρέα. Κατσικάκι στη λαδόκολλα, πατάτες τηγανητές, σαλάτα. Και κρασί, άφθονο κρασί.


Οι μουσικοί παίζουν nonstop σχεδόν όλη τη νύχτα και οι άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, πιάνονται χέρι-χέρι και χορεύουν σε κύκλους, δίχως σταματημό. Κι όταν τελειώσει ο Ικαριώτικος, βρίσκουν ταίρι και πιάνουν το βαλς. Ένα ατέλειωτο, εκστατικό, διονυσιακό γλέντι που υμνεί τη χαρά της ζωής και ξορκίζει τον θάνατο. Όπως έλεγε κι ένα παραδοσιακό τραγούδι με μάλλον κυνικό και απαισιόδοξο στίχο που άκουσα εκεί: «Τούτη η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε». Όλοι, όμως, το τραγουδούσαν δυνατά και με το χαμόγελο στα χείλη.

Ικαρία: Ελευθερία, άγρια ομορφιά και διονυσιακά γλέντια Facebook Twitter
Τα τελευταία χρόνια αυτή η ελευθερία, αυτή η φοβερή ενέργεια που μοιάζει να κυκλώνει σαν σύννεφο ολόκληρο το νησί. Φωτο: Σπύρος Στάβερης/LIFO
Ταξίδια
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αναζητώντας τα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Radio Lifo / Το οδοιπορικό μου στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Ο Χρήστος Τζούτης, εκδότης του ταξιδιωτικού περιοδικού «Lamda 3», περιγράφει στη Μερόπη Κοκκίνη το οδοιπορικό που έκανε στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου και δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους θελήσουν να τα επισκεφθούν.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ