Πώς τρώγεται σωστά το σούσι

Πώς τρώγεται σωστά το σούσι Facebook Twitter
11
Ναι
  • Μπορείτε να φάτε σούσι είτε με τα χέρια είτε με τσοπ στικς (το σασίμι όμως, οπωσδήποτε με τσοπ στικς). Το βασικό είναι να μην πιάνετε με τα χέρια σας άμεσα το ψάρι.
  • Βουτήξτε το ψάρι –και όχι το ρύζι- στη σάλτσα σόγιας
  • Φάτε το σούσι με μία μπουκιά, αν είναι nigiri με την πλευρά του ψαριού προς τα κάτω
  • Όταν μοιράζεστε φαγητό με άλλους, χρησιμοποιήστε την άλλη άκρη των τσοπ στικς.
  • Όταν δεν χρησιμοποιείτε τα τσοπ στικς, ακουμπήστε τα παράλληλα με τον πάγκο, είτε πάνω στο πιάτο είτε στο ειδικό σκεύος.
Όχι
  • Μην τρίβετε τα τσοπ στικς μεταξύ τους, είναι τεράστια αγένεια. Επίσης ιδανικά τα τσοπ στικς δεν έρχονται σε επαφή με το εσωτερικό του στόματος. Σε κάθε περίπτωση μην γλείφετε ηδονικά τις άκρες τους. Μην ακουμπάτε μόνο τις άκρες στο πιάτο και μην τα βάζετε ολόκληρα σε μπολ με τις άκρες να εξέχουν.
  • Ποτέ μην ανακατεύετε το γουασάμπι με τη σάλτσα σόγιας. Κανονικά η ποσότητα του γουασάμπι είναι καθορισμένη από τον sushi chef για κάθε κομμάτι. Αν θέλετε να προσθέσετε κι άλλο, τότε πάνω στο ψάρι.
  • Μην ανακατεύετε το τζίντζερ με το σούσι. Το τζίντζερ στην άκρη είναι για να τρώγεται μεταξύ των μπουκιών.
  • Αν κάθεστε σε μπαρ, ποτέ μη δίνετε λεφτά στον sushi chef. Θεωρούνται ακάθαρτα (είναι) και απαγορεύεται να τα πιάνει.

Και σε εικόνες:

Πώς τρώγεται σωστά το σούσι Facebook Twitter

 

Πώς το σούσι μου έσωσε τη ζωή

Μου πήρε περίπου έξι μήνες να μάθω αρκετά kanji (γύρω στα χιλιάδες σύμβολα) για να μπορέσω να διαβάσω εφημερίδες. Όταν αισθάνθηκα έτοιμος να διαβάσω κάτι μεγαλύτερο, πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο κοντά στο σταθμό Tokyo και αγόρασα τις Ιστορίες Kanda Tsuruhachi σούσι. Στο εξώφυλλο ήταν τέσσερα κομμάτια nigiri σε μία ξύλινη υποδοχή και τράβηξε το μάτι μου. Ήταν μία αυτοβιογραφία του Yukio Moro-oka (ενός διάσημου σεφ σούσι) όπου περιέγραφε όσα έμαθε από τους μέντορές του – όχι μόνο από τον πατέρα του αλλά και από άλλους σεφ, με τους οποίους δούλεψε. Ας πούμε, οι μεγαλύτεροι του είπαν ότι το σούσι δε θα έπρεπε ποτέ να τρώγεται με τσοπ στικς. «Το σούσι φτιάχνεται με τα χέρια, κι έτσι θα έπρεπε να τρώγεται με τα χέρια», έλεγε ο πατέρας του Moro-oka. Σε ένα εξαντλητικά αναλυτικό κεφάλαιο με τίτλο «το ιδανικό μέγεθος και σχήμα του nigiri» ο Moro-oka εξηγεί ότι το ψάρι πρέπει να είναι κομμένο έτσι, ώστε όταν το βλέπεις από το πλάι, το κομμάτι να μοιάζει με κλειστή χάρτινη βεντάλια. Η άποψή του για το μέγεθος είναι ακόμα πιο περίπλοκη. Αν ο πελάτης δε μπορεί να φάει ένα κομμάτι σούσι με μία μπουκιά, το λάθος είναι του σεφ που δεν κατάφερε να προσαρμόσει το μέγεθος στο στόμα του πελάτη. Όμως, υπάρχουν και όρια. Ο σεφ δεν πρέπει να κάνει ποτέ το σούσι τόσο μεγάλο ή τόσο μικρό που να διαταράξει την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ του ψαριού και του ρυζιού. Ο Moro-oka λέει ότι η μοναδική πληροφορία που δε μπορεί να δώσει είναι η αναλογία του αλατιού/ξιδιού στο μαρινάρισμα του ρυζιού, γιατί ο πατέρας του είπε κάποτε ότι αυτή η αναλογία είναι αυτό που κάνει το σούσι κάτι παραπάνω από ψάρι με ρύζι. Οπότε, για να συνοψίσω αυτό που λέει ο Moro-oka σε τριακόσιες σελίδες, είναι ότι το ρύζι είναι σημαντικό και το ψάρι είναι σημαντικό, αλλά το πιο σημαντικό απ' όλα είναι η σχέση μεταξύ του ψαριού και του ρυζιού. Αλλά δε νομίζω ότι κατάλαβα για τι πράγμα μιλούσε μέχρι να δοκιμάσω το σούσι στο εστιατόριο του Hamako.
Ακόμα και τότε, δεν ήξερα για τι πράγμα ακριβώς μιλούσα. Είπα στον σεφ:
«Μου αρέσει το ψάρι σου. Μου αρέσει το ρύζι σου. Αλλά αυτό που μου αρέσει πραγματικά είναι ότι μπορώ να αισθανθώ την σχέση μεταξύ του ψαριού σου και του ρυζιού σου.»
Ο σεφ διέκοψε τις κινήσεις του. Άφησε το μαχαίρι του και γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε με προσοχή. Συστήθηκε:
«Το όνομά μου είναι Tetsuo,» είπε. Δείχνοντας τη σερβιτόρα, συμπλήρωσε: «αυτή είναι η γυναίκα μου, Junko>'
Η Junko τώρα μου χαμογελούσε φιλικά. «Χάρηκα για τη γνωριμία.»

 

(Από το βιβλίο «The Ramen King and I» του Andy Raskin)

Γεύση
11

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ

σχόλια

7 σχόλια
έχω κατ' επνάληψη ανακατέψει γουασάμπι με σόγια, σε σημείο ομογενοποίησης μιλάμε . νιώθω πάρα πολύ άσχημα...ντρέπομαι να αντικρύσω την κατακραυγή της ομύγηρης...ως γνωστό η κλειστή κοινωνία της Θεσσαλονίκης δε συγχωρεί τέτοια φω πα...θα κάνω χρόνια να ξαναβγω από το σπίτι :(
κι εδώ μια απ' τα ίδια. Ίσως το μόνο tip που μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση και σχεδόν αναφωνησα "μα γιατί;" Θεωρώ ιδανικό το μπλέξιμο του γουασάμπι με λίγη σογια σος.
Γιατί, τα ψαρεύουν από τον ωκεανό που δεν έχουμε; Διαφωνώ κάθετα. Για οποιοδήποτε σούσι σε χώρα που δε μπορεί εκ των πραγμάτων να έχει φρεσκότατα υλικά. Συμφωνούν και οι γευστικοί μου κάλυκες.(μην παρεξηγηθώ, τρώω και στην Αθήνα αλλά δε συγκρίνεται με άλλα)