To κάνουν οι Κορεάτες, το κάνουν οι Κινέζοι, το κάνουν οι Αφρικανοί, το κάνουν και οι Έλληνες.

Το να μοιράζεσαι φαγητό με την παρέα είναι κάτι που μας έρχεται πολύ φυσικά. Γιατί να σκάμε με το τι να διαλέξουμε, αποκλείοντας τις υπόλοιπες λιχουδιές; Μπορούμε να παραγγείλουμε ό,τι μας γυαλίσει και να το δοκιμάσουμε, όλοι από λίγο. Πολλά πιάτα, πολλά πιρούνια, πολλές δοκιμές, ένας λογαριασμός.

 

 

Πρόκειται για ένα από τα πιο συγκινητικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων: το ότι το φαγητό είναι κοινό για όλους και δεν συνηθίζουμε να παραγγέλνουμε ο καθένας το πιάτο του. Υποθέτω ότι προέρχεται από τις εποχές που δεν υπήρχαν πιάτα για όλους, πόσο μάλλον πιρούνια. Ένα τραπέζι, μία κατσαρόλα, ένα πιάτο και πολλά παιδιά.

Τότε που το φαγητό δεν έφτανε για όλους ήταν ζήτημα σχεδόν επιβίωσης να τρως γρήγορα, πριν σε προλάβουν τα μεγαλύτερα αδέρφια. Η ανισορροπία ρυθμιζόταν από τους γονείς, οι οποίοι κράταγαν το καλύτερο για τον μικρότερο, που δε μπορούσε να σπρώξει για να προλάβει να φάει. Ακόμα βλέπω κάπως μεγαλύτερους σε ηλικία να τρώνε με εκπληκτικές ταχύτητες. Δε μπορεί, θα έχει να κάνει με το φόβο να μην προλάβουν.

 

 

Μάλλον κάπως έτσι έχει προκύψει και για τους Κινέζους και τους Κορεάτες –και για όλους τους λαούς που έχουν περάσει δύσκολες μέρες με πολλά παιδιά και γέρους. Οι αγαπημένοι μας ευρωπαίοι, οι οποίοι κάνουν πολλά και θαυμαστά που ζηλεύουμε, είναι κάπως πιο διστακτικοί στη χώρα τους. Όμως όταν έρχονται στην Ελλάδα θαυμάζουν το σύστημα και προσαρμόζονται αμέσως.

Ταυτόχρονα εμείς, τόσο ικανοί στο να απορροφάμε ξένες πρακτικές, αρχίζουμε να βρίσκουμε νόημα στις δικές τους συνήθειες. Πρώτα είναι το θέμα της οικειότητας: έπλυνε τα χέρια του; Μήπως έχει γρίππη; Μετά είναι το θέμα των χρημάτων: εγώ δεν πρόλαβα να φάω από το ψάρι, γιατί να το πληρώσω; Το να μοιράζεσαι δεν είναι ποτέ εύκολο, χρειάζεται λεπτότητα και συμβιβασμούς.

Ο γκουρού των καλών τρόπων στο τραπέζι, John Morgan, είπε ότι «ο καλύτερος συνδαιτυμόνας είναι αυτός που φροντίζει τους άλλους πριν φροντίσει τον εαυτό του.» Είτε μοιραζόμαστε φαγητό είτε όχι, οι τρόποι στο τραπέζι λένε περισσότερα για τον άλλον από τα πτυχία του, τα μετρημένα του λόγια και οι ευγενικές του εκφράσεις. Η φυσική ευγένεια, η τρυφερότητα, η απάθεια, ο εγωκεντρισμός, η αυτοσυγκράτηση, όλα φαίνονται (ή δε φαίνονται) μέσα σε μισή ώρα φαγητού. Αν θέλετε να γνωρίσετε το προσφιλές σας πρόσωπο λίγο καλύτερα, βγείτε μαζί του και τους φίλους σας για φαγητό. Πιο πολλά θα καταλάβετε έτσι, παρά αν ρωτήσετε «τι ζώδιο είσαι.»

Η τρυφερότητα που μπορεί να αναπτυχθεί πάνω από ένα κοινό πιάτο φαγητού κατά Disney- πρέπει να είσαι πολύ σκληρόκαρδος όμως για να μην πιάσεις το νόημα.