H τέχνη του να μοιράζεσαι φαγητό

Facebook Twitter
0

To κάνουν οι Κορεάτες, το κάνουν οι Κινέζοι, το κάνουν οι Αφρικανοί, το κάνουν και οι Έλληνες.

Το να μοιράζεσαι φαγητό με την παρέα είναι κάτι που μας έρχεται πολύ φυσικά. Γιατί να σκάμε με το τι να διαλέξουμε, αποκλείοντας τις υπόλοιπες λιχουδιές; Μπορούμε να παραγγείλουμε ό,τι μας γυαλίσει και να το δοκιμάσουμε, όλοι από λίγο. Πολλά πιάτα, πολλά πιρούνια, πολλές δοκιμές, ένας λογαριασμός.

 

 

Πρόκειται για ένα από τα πιο συγκινητικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων: το ότι το φαγητό είναι κοινό για όλους και δεν συνηθίζουμε να παραγγέλνουμε ο καθένας το πιάτο του. Υποθέτω ότι προέρχεται από τις εποχές που δεν υπήρχαν πιάτα για όλους, πόσο μάλλον πιρούνια. Ένα τραπέζι, μία κατσαρόλα, ένα πιάτο και πολλά παιδιά.

Τότε που το φαγητό δεν έφτανε για όλους ήταν ζήτημα σχεδόν επιβίωσης να τρως γρήγορα, πριν σε προλάβουν τα μεγαλύτερα αδέρφια. Η ανισορροπία ρυθμιζόταν από τους γονείς, οι οποίοι κράταγαν το καλύτερο για τον μικρότερο, που δε μπορούσε να σπρώξει για να προλάβει να φάει. Ακόμα βλέπω κάπως μεγαλύτερους σε ηλικία να τρώνε με εκπληκτικές ταχύτητες. Δε μπορεί, θα έχει να κάνει με το φόβο να μην προλάβουν.

 

 

Μάλλον κάπως έτσι έχει προκύψει και για τους Κινέζους και τους Κορεάτες –και για όλους τους λαούς που έχουν περάσει δύσκολες μέρες με πολλά παιδιά και γέρους. Οι αγαπημένοι μας ευρωπαίοι, οι οποίοι κάνουν πολλά και θαυμαστά που ζηλεύουμε, είναι κάπως πιο διστακτικοί στη χώρα τους. Όμως όταν έρχονται στην Ελλάδα θαυμάζουν το σύστημα και προσαρμόζονται αμέσως.

Ταυτόχρονα εμείς, τόσο ικανοί στο να απορροφάμε ξένες πρακτικές, αρχίζουμε να βρίσκουμε νόημα στις δικές τους συνήθειες. Πρώτα είναι το θέμα της οικειότητας: έπλυνε τα χέρια του; Μήπως έχει γρίππη; Μετά είναι το θέμα των χρημάτων: εγώ δεν πρόλαβα να φάω από το ψάρι, γιατί να το πληρώσω; Το να μοιράζεσαι δεν είναι ποτέ εύκολο, χρειάζεται λεπτότητα και συμβιβασμούς.

Ο γκουρού των καλών τρόπων στο τραπέζι, John Morgan, είπε ότι «ο καλύτερος συνδαιτυμόνας είναι αυτός που φροντίζει τους άλλους πριν φροντίσει τον εαυτό του.» Είτε μοιραζόμαστε φαγητό είτε όχι, οι τρόποι στο τραπέζι λένε περισσότερα για τον άλλον από τα πτυχία του, τα μετρημένα του λόγια και οι ευγενικές του εκφράσεις. Η φυσική ευγένεια, η τρυφερότητα, η απάθεια, ο εγωκεντρισμός, η αυτοσυγκράτηση, όλα φαίνονται (ή δε φαίνονται) μέσα σε μισή ώρα φαγητού. Αν θέλετε να γνωρίσετε το προσφιλές σας πρόσωπο λίγο καλύτερα, βγείτε μαζί του και τους φίλους σας για φαγητό. Πιο πολλά θα καταλάβετε έτσι, παρά αν ρωτήσετε «τι ζώδιο είσαι.»

Η τρυφερότητα που μπορεί να αναπτυχθεί πάνω από ένα κοινό πιάτο φαγητού κατά Disney- πρέπει να είσαι πολύ σκληρόκαρδος όμως για να μην πιάσεις το νόημα.

 

 

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Σαρδέλες Καλλονής, Φούσκες, Σκίζα. Αυτή είναι η γεύση του Αιγαίου

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ