H ανθρώπινη φύση μέσα από την καυτερή πιπεριά

Facebook Twitter
1

Η πιο extreme εμπειρία με καυτερό φαγητό ήταν όταν το Σεπτέμβριο, που ήμουν στην Καλιφόρνια, αγόρασα λίγες καυτερές πιπεριές που λεγόταν  jalapeños για να φτιάξω ελληνικότατα φασολάκια.

 

Τώρα φαντάζεστε που το πάω, αλλά ως άμαθη στα μεξικάνικα καυτερά που καμία σχέση δεν έχουν με τα ελληνικά, έκανα το λάθος να τις κόψω στο νεροχύτη για να βγάλω τα σποράκια-με γυμνά χέρια.

 

 

Δεν τις έφαγα ποτέ: αυτό που έγινε είναι ενώ βρισκόμουν πάνω από το τρυπητό, είναι ότι άρχισε να μου κόβεται η ανάσα και να θολώνουν τα πάντα. Άρχισα να ζαλίζομαι και να βήχω, να μου έρχεται λιποθυμία και δάκρυα, ενώ σκεφτόμουν: μάλλον παθαίνω καρδιακή προσβολή, ή εγκεφαλικό, ή κάτι που δεν ήξερα ότι έχω. Ώστε αυτό είναι το τέλος μου. Εντάξει, δεν είναι και τόσο τρομερό, δεν έζησα και άσχημη ζωή. Μήπως προλαβαίνω να κάνω κάτι; Να πάρω το 911; Ξέρω τη διεύθυνση για να την πω;

 

Τελικά βγήκα στο μπαλκόνι (πάλι καλά που αυτό το σκέφτηκα) βήχοντας και σιγά σιγά ο βήχας υποχώρησε, κι εκεί συνδύασα σιγά σιγά τα γεγονότα (μου πήρε μερικά λεπτά) και αναφώνησα «ΑΑΑΑΑ, οι πιπεριές ήταν!»

Όταν το είπα σε ντόπιο, πριν ολοκληρώσω την ιστορία μου είπε «the fumes!» Ο κόσμος εκεί το ξέρει: δεν τις κόβει ποτέ, μόνο τις βάζει ολόκληρες στην κατσαρόλα και πριν φάει τις αφαιρεί. Το αέριο που βγαίνει μπορεί άνετα να γίνει καταστροφική βόμβα. Αν οι Μεξικανοί αποφασίσουν να ξεκινήσουν πόλεμο, δεν έχουμε καμία ελπίδα.

 

Μετά έμαθα ότι οι  jalapeños σπάνια είναι τόσο καυτερές. Ενώ όλες έχουν την ίδια όψη, μπορεί να είναι κι εντελώς χωρίς κάψα, μάλιστα αυτό διαφέρει ακόμα και από πιπεριά σε πιπεριά στο ίδιο φυτό. Το κάψιμο εξαρτάται από την ηλικία τους, από τον ήλιο που τις είδε, και από ποιος ξέρει τι άλλο. Φαίνεται ότι εκείνη τη μέρα έπιασα τζακ ποτ.

 

 

Φαντάσου να μη μου άρεσαν και τα καυτερά, που μου αρέσουν. Ως Έλληνες έχουμε αρκετές ευκαιρίες να εκτεθούμε στα καυτερά, αφού κι εμείς έχουμε πιπεριές, αλλά όχι παράδοση σε διαφορετικής ποιότητας κάψιμο όσο άλλοι λαοί. Παρόλ’ αυτά υπάρχουν φανατικοί του καυτερού φαγητού, οι οποίοι είναι κάπως μία συνομοταξία αντρών ορισμένης ηλικίας, μερακλήδες που πίνουν ούζο, τουλάχιστον στο μυαλό μου.

 

Φαντάζομαι ότι το έχετε ξανακούσει: το κάψιμο προκαλεί πόνο, ο οποίος προκαλεί έκκριση ενδορφινών, κι αυτή η μικρή περιοχή μεταξύ πόνου και ευχαρίστησης, που αλλιώς είναι κάπως δύσκολο να πετύχεις (ή εύκολο, αλλά με περισσότερα ρίσκα) είναι αυτό που μας κάνει να το δοκιμάζουμε ξανά και ξανά, ενώ ξέρουμε ότι πονάει. Ο καθηγητής ψυχολογίας Paul Rozin από το πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια έκανε μία μελέτη στην οποία καταλήγει στα εξής:

 

 

«…φαίνεται ότι οι άνθρωποι αντλούν ηδονή από αρνητικές εμπειρίες όταν ξέρουν ότι τα μηνύματα που στέλνει το σώμα δεν είναι απειλητικά για τη ζωή. Εγώ το ονομάζω καλοήθη μαζοχισμό.

Σε κανένα ζώο δεν αρέσει το καυτερό φαγητό. O άνθρωπος είναι μοναδικός σ'αυτό. Το παρατήρησα στα ζώα που τρώνε από τα σκουπίδια-πάντα προτιμούν αυτό που δεν καίει. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι είναι μία καθαρά ανθρώπινη πρακτική.»


Αυτή η παρατήρηση τον οδήγησε στην συνειδητοποίηση ότι οι άνθρωποι απολαμβάνουν αρνητικές εμπειρίες. Τους αρέσουν οι λυπητερές και τρομαχτικές ταινίες γιατί τους αρέσει να νιώθουν στενοχωρημένοι ή φοβισμένοι. Ο Rozin ανακάλυψε ότι στους ανθρώπους που αρέσουν τα καυτερά φαγητά αρέσουν και τα θρίλερ και τα σπλάτερ.

 

 

Αν έχουν κοινά χαρακτηριστικά αυτοί οι άνθρωποι μεταξύ τους, κατά τη γνώμη του πρόκειται για ανθρώπους που τους αρέσει η μεταμφίεση χωρίς ρίσκο, κάτι σαν δικηγόρους που οδηγούν Χάρλεϊ. Αντί να κάνουν bungee jumping ή μαραθώνιους, προτιμούν την ασφάλεια του καυτερού φαγητού.

 

Δεν ξέρω πώς να αισθανθώ γι ’αυτή την παρατήρηση, αφού μου αρέσουν και οι λυπητερές και οι τρομαχτικές ταινίες και βιβλία, και τα καυτερά φαγητά, αλλά όλο και λιγότερο όσο περνούν τα χρόνια. Αυτό που μου αρέσει πάντα είναι οι παρατηρήσεις των ψυχολόγων για το «τι είναι άνθρωπος». Είναι η γλώσσα, είναι ο αντίχειρας, είναι η φαντασία, και είναι πολλά πολλά άλλα τα οποία συμπληρώνουν αυτό το τεράστιο παζλ.

 

+άσχετο-σχετικό trivia:

 


Οι πολυαγαπημένοι Red Hot Chili Peppers, αλλιώς γνωστοί ως the Red Hots, άλλαξαν το όνομά τους από το αρχικό που ήταν "Tony Flow and the Miraculously Majestic Masters of Mayhem" επειδή ήταν υπερβολικά μεγάλο, προκειμένου να εμφανιστούν για πρώτη φορά σε κοινό 30 ατόμων. Η επιτυχία όμως εκείνης της βραδιάς ήταν τόσο μεγάλη που τους κάλεσαν να ξαναπαίξουν, κι όπως λένε και οι αμερικανοί, the rest is history.

 

 

Το ερώτημα "πως προέκυψε το καινούριο όνομα" είναι δύσκολο να απαντηθεί, αφού ο Anthony Kiedis στην αυτοβιογραφία του, Scar Tissue, δηλώνει ότι το όνομα ΔΕΝ το πήραν από τους "Chilli Willy And The Red Hot Peppers" και ότι όταν το διάλεξαν, δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε αυτό το συγκρότημα. Ο Chilli Willy προσπάθησε να μηνύσει τους RHCP για το όνομα αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Ο Κiedis λέει ότι το όνομα μπήκε κάπως τυχαία, αφού όταν το συζητούσαν δεν τους περνούσε από το μυαλό η επιτυχία που θα έκαναν. Πιθανόν να είναι κληρονομιά της μεξικανικής επιρροής στους Καλιφορνέζους, όταν έψαχναν κάτι που δηλώνει χρώμα κι ενθουσιασμό. Kι έτσι φτάνουμε και πάλι στην αρχή αυτού του ποστ...

Γεύση
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θύμηση, μια νέα κρεμερία στο Παγκράτι

Γεύση / Θύμηση: Ο Νίκος και ο πατέρας του έφεραν ξανά το γαλακτοπωλείο στο Παγκράτι

Παίρνει στοιχεία από τα παλιά γαλακτοπωλεία αλλά δεν στέκεται εκεί. Προσθέτει γλυκά –λευκά, όπως αυτά που του αρέσουν– και πίτες. Αυτή η κρεμερία είναι μία από τις καλύτερες ιδέες που έχουμε δει στο χώρο της ζαχαροπλαστικής φέτος.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Τα σαλιγκάρια και ένα λάθος αιώνων που οφείλει να διορθωθεί

Nothing Days / Τα σαλιγκάρια και ένα λάθος αιώνων που οφείλει να διορθωθεί

Από την πιο αρχαία καλλιέργεια στην ιστορία μέχρι τις γκουρμέ, ακριβές εκδοχές τους, τα σαλιγκάρια κατέληξαν από βασική τροφή να γίνουν υποτιμημένη και σπάνια, και η αφορμή για τοξικά σχόλια στα social media.
M. HULOT
Οι γεύσεις του καλοκαιριού που φυλάξαμε για το χειμώνα

Γεύση / Φρυγανισμένα, λιόκαφτα, παστά, ξιδάτα: Έτσι μένει η γεύση του καλοκαιριού

Η τέχνη της συντήρησης των τροφών πάει χιλιάδες χρόνια πίσω και έχει ακόμα λόγο ύπαρξης γιατί μεταμορφώνει τα υλικά σε κάτι άλλο. Και αυτό το «άλλο» έχει γαστρονομική και συναισθηματική αξία.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Το πρώτο ελληνικό ουίσκι: Όταν μια παρέα φίλων εμφιάλωσε το όνειρό της

Radio Lifo / Aυτό είναι το πρώτο ελληνικό ουίσκι

Μια ομάδα εννέα φίλων, χωρίς καμία επαγγελματική σχέση με την ποτοποιία, κατάφερε με πείσμα και πολλή αγάπη για το ουίσκι να δημιουργήσει το πρώτο ελληνικό single malt whisky. Δύο από αυτούς, ο Γιάννης Χριστοφορίδης και ο Ντίνος Οικονομόπουλος, μιλούν στη Μερόπη Κοκκίνη γι' αυτό το «ταξίδι» από το κριθάρι και το νερό του Ταΰγετου μέχρι τα βαρέλια vinsanto και τις αμέτρητες δυσκολίες.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
«Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Το κρασί με απλά λόγια / «Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Πώς κύλησε ο φετινός τρύγος σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου; Από τον βορρά ως τον νότο της Ελλάδας, αλλά και σε εμβληματικές περιοχές όπως το Μπορντώ, η Βουργουνδία και η Μεντόζα, οι Έλληνες οινολόγοι καταθέτουν την εμπειρία τους και μιλούν για τις προκλήσεις που φέρνει η κλιματική αλλαγή.
THE LIFO TEAM
Το Χάνι της Ρέρεσης είναι ένα από τα τελευταία της Ελλάδας

Γεύση / Παγόνια, αντίκες και μαγειρευτά σε ένα χάνι που αντέχει στον χρόνο

Το Χάνι της Ρέρεσης, ένα από τα τελευταία της Ελλάδας, παραμένει ανοιχτό για ταξιδιώτες και ντόπιους, με την κυρία Νίτσα να κρατά ζωντανή την παράδοση της φιλοξενίας σε ένα μαγειρείο που θυμίζει λαογραφικό μουσείο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
47’ στο Hygge με την Anne Meurling

Γεύση / Hygge: Ένας φούρνος που μυρίζει θαλπωρή στην Ιπποκράτους

Με νοσταλγία για τις συνταγές της πατρίδας της, μια Σουηδέζα φτιάχνει ψωμί, γλυκά, αέρινο βούτυρο και άψογη μηλόπιτα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα βόρειας Ευρώπης - μόλις δυο βήματα από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
M. HULOT
«Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Θρυλικά Μπαρ / «Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Ξέρετε πολλές τσαγερί που να έχουν εξελιχθεί σε ολοήμερα στέκια, να έχουν μισθώσει λεωφορεία για να δουν οι θαμώνες τους μια έκθεση σε άλλον νομό ή να βγάζουν μια βάρκα γεμάτη με μελομακάρονα για κέρασμα στον δρόμο; Και όμως, αυτό το μέρος υπάρχει και έχει ξενυχτήσει γενιές στο λιμάνι των Χανίων.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

Γεύση / Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

«Όπου υπάρχουν συκιές, λίγο πιο πέρα αρχίζουν τα βότσαλα και μετά η Μεσόγειος και μετά το χταπόδι. Και κάπου, σ’ ένα πανηγυρικό τραπέζι, συναντώνται το χταπόδι και τα σύκα. Μαγειρεμένο το χταπόδι, μαγειρεμένα και τα λιόκαφτα, ξερά σύκα».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
Είμαι 26 χρονών, φανατικός των καυτερών, δεν πίνω ούζο, απεχθάνομαι τα θρίλερ και ζω στη Χιλή όπου γενικά οι πιπεριές και το λεγόμενο αχί (aji) είναι παράδοση. Ένα τιπ απο μένα: Για να μη καίγεσαι έχε λίγο γιαούρτι στο πλάι ή γάλα (ή οτιδήποτε τα περιέχει) ;)