Φέτος η πίτσα μπαίνει σε μουσείο

Facebook Twitter
0


Ο Brian Dwyer είναι ένας καλλιτέχνης από τη Φιλαδέλφεια των  ΗΠΑ που αγαπάει πολύ (πάρα πολύ!) την πίτσα. Το 2010 έκανε ένα φεστιβάλ πίτσας, στο οποίο 25 καλλιτέχνες εξέφρασαν το πάθος τους για την πίτσα σε μορφή τέχνης. Το 2011, μπήκε στο βιβλίο Γκίνες ως ο άνθρωπος με την μεγαλύτερη συλλογή αντικειμένων σχετικών με την πίτσα στον κόσμο. Το 2012 ξεκίνησε μία καμπάνια για να μαζέψει λεφτά προκειμένου να ανοίξει την πρώτη πιτσαρία/μουσείο πίτσας στον κόσμο. Μέχρι σήμερα έχει μαζέψει πάνω από το 50% από δωρεές και φαίνεται ότι θα καταφέρει να μαζέψει τις 15 χιλιάδες μέχρι τον επόμενο μήνα. Τώρα έχει ανοίξει blogστο οποίο περιγράφει τις εξελίξεις και το καλοκαίρι θα ξεκινήσει επίσημα.



Δύο παρατηρήσεις έχω να κάνω: πρώτον, απορώ που δεν υπήρχε ήδη ένα μουσείο πίτσας – πρόκειται για κάτι που έχει κατακτήσει τα μήκη και τα πλάτη της γης, υπερπηδώντας σύνορα, κουλτούρες, ηλικίες, ως χαμαιλέων του φαγητού. Δεύτερον, θα έπρεπε πράγματι να ανοίξει στην Αμερική και όχι στην Ιταλία, ας πούμε, γιατί η Ιταλία έχει υπερβολικά πλούσια παράδοση για να ξεχωρίσει κάτι, ενώ στην Αμερική η πίτσα είναι κάτι σαν το τζιν (ύφασμα). Και τρίτον (τελικά ήθελα να πω παραπάνω) μου κάνει πάντα εντύπωση η δύναμη του ίντερνετ. Έχεις μια τρελή ιδέα, την παρουσιάζεις στο Κickstarter, και αν συγκινήσει κι άλλους, όσο τρελή κι αν είναι, μπορείς να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα. Με την καλοσύνη των ξένων…


Το πρώτο ATM που δεν δίνει λεφτά


Αν ακόμα δεν έχετε μάθει τι είναι τα cupcakes, σας ζηλεύω, γιατί είναι το πιο υπερτιμιημένο γλυκό της πενταετίας, ίσως και δεκαετίας: πρόκειται για μικρό κέικ που στολίζεται λίγο παραπάνω. Φαντάζομαι ότι η επιτυχία του οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν άπειρες παραλλαγές για όλα τα γούστα, χρώματα και ηλικίες, κάπως όπως η πίτσα! Μόνο που η βάση του είναι το κέικ και τα στολίδια του δεν είναι το προσούτο και η μοτσαρέλα, οπότε χάνει.


Φαντάζομαι ότι πολλά θα ακούσω τώρα στα σχόλια, εφόσον ακούω τα σχολιανά μου όταν κάνω και στα ορθογραφικά η τυπογραφικά λάθη, αλλά επιμένω στην άποψή μου και πείτε μου ειλικρινά, αν φάγατε ποτέ στη ζωή σας κέικ που σας άρεσε περισσότερο από την κρέμα καραμελέ ή το τιραμισού. Θέλω να πω, κέικ;


Η υστερία με τα cupcakes πάντως, πέρα από το πόσο διείσδυσαν παντού μετά, ξεκίνησε από ένα συγκεκριμένο μαγαζί του Beverly Hills, το Sprinkles, άσχετα τώρα που όλοι νομίζουν ότι δεν υπήρχε ζωή πριν από αυτά. Οι κυρίες του Sprinkles φρόντισαν ώστε διάφοροι σταρ να φωτογραφηθούν με το κουτί τους και μετά να πουν πόσο μοναδικά είναι – τα υπόλοιπα πήραν τον συνηθισμένο δρόμο του μάρκετινγκ. Συγχαρητήρια στις κυρίες Sprinkles, οι οποίες βλέπω δεν επαναπαύονται, αλλά συνεχίζουν τις ιδέες που θα φωτογραφηθούν πολύ: τώρα, το πρώτο ATM για cupcakes, έξω από το Sprinkles, σύντομα και στη Νέα Υόρκη.


 

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ