Φέτος η πίτσα μπαίνει σε μουσείο

Facebook Twitter
0


Ο Brian Dwyer είναι ένας καλλιτέχνης από τη Φιλαδέλφεια των  ΗΠΑ που αγαπάει πολύ (πάρα πολύ!) την πίτσα. Το 2010 έκανε ένα φεστιβάλ πίτσας, στο οποίο 25 καλλιτέχνες εξέφρασαν το πάθος τους για την πίτσα σε μορφή τέχνης. Το 2011, μπήκε στο βιβλίο Γκίνες ως ο άνθρωπος με την μεγαλύτερη συλλογή αντικειμένων σχετικών με την πίτσα στον κόσμο. Το 2012 ξεκίνησε μία καμπάνια για να μαζέψει λεφτά προκειμένου να ανοίξει την πρώτη πιτσαρία/μουσείο πίτσας στον κόσμο. Μέχρι σήμερα έχει μαζέψει πάνω από το 50% από δωρεές και φαίνεται ότι θα καταφέρει να μαζέψει τις 15 χιλιάδες μέχρι τον επόμενο μήνα. Τώρα έχει ανοίξει blogστο οποίο περιγράφει τις εξελίξεις και το καλοκαίρι θα ξεκινήσει επίσημα.



Δύο παρατηρήσεις έχω να κάνω: πρώτον, απορώ που δεν υπήρχε ήδη ένα μουσείο πίτσας – πρόκειται για κάτι που έχει κατακτήσει τα μήκη και τα πλάτη της γης, υπερπηδώντας σύνορα, κουλτούρες, ηλικίες, ως χαμαιλέων του φαγητού. Δεύτερον, θα έπρεπε πράγματι να ανοίξει στην Αμερική και όχι στην Ιταλία, ας πούμε, γιατί η Ιταλία έχει υπερβολικά πλούσια παράδοση για να ξεχωρίσει κάτι, ενώ στην Αμερική η πίτσα είναι κάτι σαν το τζιν (ύφασμα). Και τρίτον (τελικά ήθελα να πω παραπάνω) μου κάνει πάντα εντύπωση η δύναμη του ίντερνετ. Έχεις μια τρελή ιδέα, την παρουσιάζεις στο Κickstarter, και αν συγκινήσει κι άλλους, όσο τρελή κι αν είναι, μπορείς να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα. Με την καλοσύνη των ξένων…


Το πρώτο ATM που δεν δίνει λεφτά


Αν ακόμα δεν έχετε μάθει τι είναι τα cupcakes, σας ζηλεύω, γιατί είναι το πιο υπερτιμιημένο γλυκό της πενταετίας, ίσως και δεκαετίας: πρόκειται για μικρό κέικ που στολίζεται λίγο παραπάνω. Φαντάζομαι ότι η επιτυχία του οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν άπειρες παραλλαγές για όλα τα γούστα, χρώματα και ηλικίες, κάπως όπως η πίτσα! Μόνο που η βάση του είναι το κέικ και τα στολίδια του δεν είναι το προσούτο και η μοτσαρέλα, οπότε χάνει.


Φαντάζομαι ότι πολλά θα ακούσω τώρα στα σχόλια, εφόσον ακούω τα σχολιανά μου όταν κάνω και στα ορθογραφικά η τυπογραφικά λάθη, αλλά επιμένω στην άποψή μου και πείτε μου ειλικρινά, αν φάγατε ποτέ στη ζωή σας κέικ που σας άρεσε περισσότερο από την κρέμα καραμελέ ή το τιραμισού. Θέλω να πω, κέικ;


Η υστερία με τα cupcakes πάντως, πέρα από το πόσο διείσδυσαν παντού μετά, ξεκίνησε από ένα συγκεκριμένο μαγαζί του Beverly Hills, το Sprinkles, άσχετα τώρα που όλοι νομίζουν ότι δεν υπήρχε ζωή πριν από αυτά. Οι κυρίες του Sprinkles φρόντισαν ώστε διάφοροι σταρ να φωτογραφηθούν με το κουτί τους και μετά να πουν πόσο μοναδικά είναι – τα υπόλοιπα πήραν τον συνηθισμένο δρόμο του μάρκετινγκ. Συγχαρητήρια στις κυρίες Sprinkles, οι οποίες βλέπω δεν επαναπαύονται, αλλά συνεχίζουν τις ιδέες που θα φωτογραφηθούν πολύ: τώρα, το πρώτο ATM για cupcakes, έξω από το Sprinkles, σύντομα και στη Νέα Υόρκη.


 

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η άνοιξη και το καλοκαίρι της ρίγανης

Γεύση / H ρίγανη που δίνει γεύση στα καλοκαίρια μας

Είναι το πιο δημοφιλές μυριστικό της Aνατολικής Μεσογείου και δίνει ιδέες για μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά καλοκαιρινά εδέσματα, όπως η ριγανάδα, ο ντάκος, η χωριάτικη σαλάτα και οι ριγανάτες σαρδέλες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini «στου Ηλία» Μαρινάκη 

Γεύση / Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini στου Ηλία Μαρινάκη 

Στην πιάτσα των Ιλισίων, σε ένα μέρος όπου όλα είναι μελετημένα, ένας πολύπειρος και προσγειωμένος μπάρμαν μας καλεί να χαθούμε στον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων», συζητώντας και πίνοντας κλασικά αλλά αναβαθμισμένα κοκτέιλ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ, DELI

Γεύση / Ο μεγάλος οδηγός του Αθηναίου καλοφαγά: Τα 51 πιο νόστιμα σημεία της πόλης

Εξειδικευμένα παντοπωλεία, deli με αλλαντικά και τυριά από την Ελλάδα και τον κόσμο, χασάπικα για κρέατα άριστης ποιότητας, κάβες και φούρνοι με ψωμιά παραδοσιακά αλλά και νέας εποχής, σε μια λίστα που μπορεί να είναι ο παράδεισος του foodie.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία στην Αθήνα;

Γεύση / Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία τούρτα της Αθήνας;

Όσο και αν η τέχνη της ζαχαροπλαστικής έχει κάνει άλματα στη χώρα μας, δεν έχουμε πάψει ποτέ να αγαπάμε τα «παλιά γλυκά» που μας θυμίζουν παιδικά χρόνια, οικογενειακές συγκεντρώσεις, γενέθλια και γιορτές.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ωδή στην pure σεβεντίλα: Ένα σπίτι που μοιάζει με μικροοργανισμό.

Γεύση / Ένα σπίτι στο Παλαιό Φάληρο που αποθεώνει τα απίθανα '70s

Το σπίτι του Γιώργου Κελέφη, εκδότη του περιοδικού ΟΖΟΝ, στο Παλαιό Φάληρο ‒σχεδιασμένο από τους σπουδαίους αρχιτέκτονες Δημήτρη και Σουζάνα Αντωνακάκη‒ μοιάζει με χρονοκάψουλα που σε μεταφέρει στη δεκαετία του ’70.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Το κρασί με απλά λόγια / Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης ταξιδεύουν στους αμπελώνες της Κεφαλονιάς, με οδηγό τον οινοποιό Ευρυβιάδη Σκλάβο. Μαθαίνουμε για τις γνωστές, αλλά και τις πιο σπάνιες ποικιλίες του νησιού, καθώς και για τον ρόλο που παίζει το βουνό Αίνος στην αμπελουργία του.
THE LIFO TEAM
Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Γεύση / Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Ο Βαγγέλης από το «Σπιρτόκουτο» –δηλαδή ο Γιάννης Βουλγαράκης– άφησε τα Κύθηρα για την Αθήνα και ανανέωσε, με τις λιτές του γεύσεις, έναν χώρο όπου κάποτε αράζαμε για ποτά και τώρα πηγαίνουμε για φρέσκες παπαρδέλες και σφακιανόπιτα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Γιαννούδι, Μαραθέφτικο, Μαύρο: Οι άγνωστες δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Το κρασί με απλά λόγια / Γιαννούδι, Μαραθεύτικο, Μαύρο: Οι ερυθρές δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Σε τι ξεχωρίζουν οι γηγενείς κόκκινες ποικιλίες της Κύπρου; Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον οινολόγο και οινοποιό Σοφοκλή Βλασίδη και συζητούν μαζί του για τα αυτόριζα αμπέλια του νησιού.
THE LIFO TEAM
Ronin: Ένα καταφύγιο ιαπωνικής κομψότητας και γεύσης στο Κολωνάκι/ Στο Ronin στο Κολωνάκι θα ανακαλύψεις το νόημα της ιαπωνικής απλότητας/ Ronin: Η ιαπωνική απλότητα που συγκινεί σε κάθε πιάτο

Γεύση / Ronin: Ιαπωνέζικη κουζίνα με ακρίβεια, λιγότερο fusion, περισσότερο zen

Το εστιατόριο Ronin φέρνει στο Κολωνάκι τη δύναμη της απλότητας της ιαπωνικής κουλτούρας και την αποθέωση της γευστικής λεπτομέρειας σε έναν απολαυστικό διάλογο μεταξύ παράδοσης και μοντέρνας δημιουργίας.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ