Η καρδιά του οίκου Dior χτύπησε στην Ινδία για την κολεξιόν Άνοιξη-Καλοκαίρι 2022 και τεράστιες ταπετσαρίες αποτέλεσαν το σκηνικό του σόου στο Μουσείο Ροντέν στο Παρίσι.
Η καλλιτεχνική διευθύντρια του οίκου Dior έστρεψε, μετά την Ελλάδα και την ελληνική χειροτεχνία, το βλέμμα της στην Ινδία, στην ινδική παράδοση του χειροποίητου κεντήματος, και εμπνεύστηκε τη συλλογή της από την απλότητα του ινδικού ρούχου.
Δυο χρώματα, το μαύρο και το λευκό, και οι αποχρώσεις τους κυριάρχησαν στην πασαρέλα, τα υλικά ήταν από φυσικές κυρίως ύλες, αλεύκαστο μαλλί και μαροκινό μεταξωτό κρεπ, που έπεφταν στα σώματα με καθαρή γραμμή και ρευστότητα. Η επίδειξη στήθηκε μέσα στο Μουσείο Ροντέν του οποίου οι τοίχοι γέμισαν έργα τέχνης από μια διάσημη σχολή χειροτεχνίας της Ινδίας, γιορτάζοντας τη σύνδεση της τέχνης και της χειροτεχνίας.
Η Kιούρι έστρεψε τα μάτια όλων στο πολύχρωμο σκηνικό προς τις τεράστιες ταπετσαρίες που διακοσμούσαν τον χώρο, οι οποίες αποτελούν αναδρομική έκθεση του έργου δύο Ινδών καλλιτεχνών, των Madhvi και Manu Parekh, που αποδίδονται σε κεντήματα από την Chanakya School of Craft στη Βομβάη.
Το έργο της Madhvi Parekh βασίζεται στη λαϊκή τέχνη, τη χειροτεχνία του χωριού και τα σύμβολα της γυναικείας ενέργειας, ενώ αυτό του συζύγου της, Manu, κλίνει προς τον μοντερνισμό και την αφαίρεση. Το σόου σηματοδοτεί την πρώτη συνεργασία με άνδρα καλλιτέχνη για την Κιούρι, η οποία έχει συνεργαστεί με γυναίκες καλλιτέχνες σε διάφορα μέσα για πολλές προηγούμενες συλλογές του Dior.
Το έργο της Madhvi Parekh βασίζεται στη λαϊκή τέχνη, τη χειροτεχνία του χωριού και τα σύμβολα της γυναικείας ενέργειας, ενώ αυτό του συζύγου της, Manu, κλίνει προς τον μοντερνισμό και την αφαίρεση. Το σόου σηματοδοτεί την πρώτη συνεργασία με άνδρα καλλιτέχνη για την Κιούρι, η οποία έχει συνεργαστεί με γυναίκες καλλιτέχνες σε διάφορα μέσα για πολλές προηγούμενες συλλογές του Dior.
Η Kιούρι συνεργάζεται με τα ατελιέ Chanakya και τη σχολή χειροτεχνίας Chanakya που διευθύνεται από την Karishma Swali από το 1995, όταν ακόμα σχεδίαζε για τον οίκο Fendi.
Μιλώντας για την παράδοση της κεντητικής τέχνης η Kιούρι σημείωσε ότι «υπάρχει η αντίληψη ότι το ινδικό κέντημα είναι κάτι φθηνό. Στη Γαλλία έχουμε απίστευτα ατελιέ στην Avenue Montaigne. Αλλά και οι Ινδοί τεχνίτες κάνουν κεντήματα με την ίδια γνώση και εξειδίκευση και βάθος παράδοσης όπως στη Γαλλία και την Ιταλία. Αυτή η αριστεία δεν είναι μόνο δική μας».
Η Kιούρι πιστεύει ότι ως καλλιτεχνική διευθύντρια του οίκου Dior έχει χρέος να στηρίζει την παγκόσμια κοινότητα της μόδας που έχει πληγεί από την κρίση του κορωνοϊού.
«Στην Ινδία αλλά και στην Ιταλία, από όπου κατάγομαι, υπάρχει πρόβλημα με την εξαφάνιση της τεχνογνωσίας» λέει η Kιούρι. «Οι οικογένειες σπρώχνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν ή να γίνουν γιατροί και αυτό συμβαίνει γιατί στη μόδα μιλάμε πάρα πολύ για τον σχεδιαστή και όχι αρκετά για όλες τις άλλες σημαντικές δουλειές».
Οι τεχνίτες της Βομβάης ξόδεψαν 200.000 ώρες δημιουργώντας τις γιγάντιες ταπετσαρίες με βιολογικές κλωστές φυτικής προέλευσης που μεταφέρουν στο ύφασμα τη δουλειά των δυο σημαντικών Ινδών καλλιτεχνών σε έναν δημιουργικό διάλογο.
Οι Madhvi και Manu Parekh, γεννημένοι το 1942 και το 1939 αντίστοιχα, είναι το ζευγάρι των καλλιτεχνών που με το έργο τους η διχοτόμηση άνδρας/γυναίκα γίνεται αντιληπτή όχι ως αντίθεση αλλά ως συμπληρωματικότητα, ως αέναος πλουτισμός. Δημιουργούν έναν φανταστικό κόσμο όπου το παράξενο και το οικείο είναι σε διαρκή επαφή με το πραγματικό και το σουρεαλιστικό. Με τα έργα της η MadhviParekh τονίζει ότι ο άνθρωπος και η φύση είναι ένα, εκεί που οι θηλυκές δυνάμεις κινούνται, συνδυάζουν ενέργεια και δράση, δύναμη και δυναμισμό. Κάθε ον που προσωποποιείται στους πίνακές της είναι μια γιορτή των πολλαπλών μορφών της ινδικής τέχνης.
Η τέχνη του Manu Parekh προσκαλεί συνεχώς τον θεατή να ταξιδέψει μέσα από νοητικά τοπία και πνευματικές αφαιρέσεις, γεγονός που τον καθιστά μια από τις πιο ιδιαίτερες φωνές στη σύγχρονη ινδική τέχνη.
Οι αναπαραγωγές που προκύπτουν από τα έργα τους όταν μεταμορφώνονται σε κεντήματα είναι νέα έργα από μόνες τους, τα οποία ενεργοποιούνται εκ νέου από τη χειρονομία της χειροτεχνίας που χρησιμοποιεί τη γλώσσα του κεντήματος. Αυτή η γλώσσα μετατρέπεται σε μια αληθινή εννοιολογική πράξη, μια συνομιλία μεταξύ τέχνης και χειροτεχνίας που ανακαλύπτει εκ νέου τον ρόλο του ατελιέ, του καλλιτέχνη και του τεχνίτη.
Αυτή η συνεργασία με τους καλλιτέχνες στοχεύει να υπερβεί τον διαχωρισμό μεταξύ τέχνης και χειροτεχνίας. Αφηγείται την ιστορία του έρωτά τους και μιλά για το πώς η μία επηρεάζει την άλλη.
σχόλια