Οι μικρές πράξεις είναι που κάνουν τη μεγάλη διαφορά
Το μέλλον, τελικά, δεν έρχεται από το μέλλον.
ADVERTORIAL
Η Μαρία είναι μόλις εννιά χρονών. Κι έχει έναν ολόδικό της τρόπο να βλέπει τον κόσμο. Δεν έχει TikTok, δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις, ούτε γνωρίζει πολλά για το περιβάλλον. Δεν έχει ιδέα για το τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Μοιάζει, όμως, να έχει απόλυτη γνώση για το τι σημαίνει να νοιάζεσαι για κάτι. Και η θάλασσα είναι το «κάτι» της. Κάθε Κυριακή, με τον μπαμπά της, πηγαίνουν μια καθιερωμένη βόλτα στην παραλία, λίγο πριν το μεσημεριανό. Αυτή η ιδιαίτερη σχέση της με τη θάλασσα δεν γράφτηκε, αλλά ούτε και διαβάστηκε σε κάποιο παιδικό βιβλίο για την οικολογία και το επιτηδευμένο sustainability. Διαμορφώθηκε αργά και ήσυχα, Κυριακή την Κυριακή, εκεί όπου τα παράξενα βότσαλα γίνονται θησαυροί και τα μεγάλα σύννεφα λένε τις δικές τους ιστορίες. Στον κόσμο της, τα πρώτα παγωτά την άνοιξη, είναι δικαίωμα. Αναντίρρητο και αναγκαίο.
Μια από αυτές τις Κυριακές, κάπου ανάμεσα σε άμμο, αλάτι και ένα παγωτό που κερδήθηκε δίκαια, το χαρτάκι πετά στον αέρα και προσγειώνεται στη θάλασσα. Η Μαρία το παρατηρεί για ώρα να αρμενίζει πάνω στα κύματα, χωρίς προορισμό. Πώς ένα τόσο μικρό πράγμα μπορεί να «λεκιάσει» ξαφνικά κάτι τόσο μεγάλο; Και κάπως έτσι, με αφορμή αυτό το γεγονός, ξεκινά ένα mini, περιβαλλοντικό κίνημα από μέσα και από έξω της. Μια δράση που δεν βασίζεται σε στατιστικά δεδομένα. Φαίνεται τυχαία, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά καλά οργανωμένη. Σαν παιδική ιστορία.
Στα ψώνια της εβδομάδας, στα Lidl που βρίσκονται στην έξοδο της πόλης, πας χαλαρός με το αμάξι για το μεγάλο πάρκινγκ και την καλή ψυχολογία. Αυτή την οπτική φαίνεται να υποστηρίζει και ο μπαμπάς της Μαρίας. Και αυτή τη φορά, η ίδια έχει αποφασίσει να τον ακολουθήσει. Πρέπει να διαλέξει μόνη της τα υλικά για το πρώτο και βασικό βήμα της αποστολής της. Κολατσιό για το σχολείο, χωρίς πλαστικά. Χωρίς χαρτάκια που μπορεί να φύγουν ξαφνικά από τα χέρια και να χαλάσουν το επερχόμενο καλοκαίρι. Ούτε να το σκέφτεται αυτό η Μαρία. Φράουλες, μπανάνες, βερίκοκα, σπιτικά σαντουιτσάκια που θα τυλιχτούν σε επαναχρησιμοποιούμενο σακουλάκι, κέικ και energy balls με βρώμη, μέλι και ταχίνι που θα συνθέσει μόνη της.
Το ταξίδι για μια καθημερινότητα χωρίς πλαστικά δεν είναι απλώς μια ιδέα, είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο – βήμα, βήμα, κολατσιό το κολατσιό και κυματάκι το κυματάκι. Η Μαρία γνέφει στον μπαμπά της πως τα ψώνια για εκείνη έχουν ολοκληρωθεί. Πίσω στο σπίτι, το lunch box παίρνει ζωή και αρώματα.
Την επόμενη μέρα στο σχολείο, η ίδια εξηγεί με ζήλο στους φίλους της -σαν μικρή ακτιβίστρια που έχει διαβάσει τόνους από σχετικά βιβλία- για τις μικρές πράξεις που φέρνουν μεγάλα, καθαρά κύματα για έξτρα βουτιές στη θάλασσα. Δικό της το παραμύθι, αλλά «στέκει» καταπληκτικά. Η παρέα της ενθουσιάζεται. Δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα από μια καλά δομημένη ιστορία για να μάθεις την αξία της φροντίδας στα παιδιά! Και η ιστορία της Μαρίας έχει εξαιρετική αφήγηση. Στην εξέλιξή της, ο μπαμπάς της βουτά στην κρύα, μαγιάτικη θάλασσα για να πιάσει σαν ήρωας το πλαστικό περιτύλιγμα του παγωτού και να το τοποθετήσει στον κάδο. Και ίσως αυτό να συνέβη στ’ αλήθεια. Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά μικρή και η σημασία του.
Οι συμμαθητές της Μαρίας, τις επόμενες βδομάδες, φέρνουν στο σχολείο το δικό τους «βοτσαλάκι» στη μεγάλη αυτή αποστολή. Handmade κολατσιά, bamboo ταπεράκια, επαναχρησιμοποιούμενα καλαμάκια και plastic-free περηφάνια. Καύχημα το νοιάξιμο για τον κόσμο γύρω και εννοείται πως επιτρέπεται. Αλλά και επιβραβεύεται. Η επόμενη γιορτή στο σχολείο έχει θέμα τη θάλασσα, γιατί το καλοκαίρι είναι πιο κοντά από όσο νομίζουν τα παιδιά. Η Μαρία δεν γνωρίζει για τις εκστρατείες καθαρισμού της Lidl Ελλάς σε παράκτιες περιοχές και νησιά, για τις οποίες διαβάζει με ενδιαφέρον ο μπαμπάς της, απολαμβάνοντας τον καφέ του.
Κι όμως, χάρη σ’ αυτές τις δράσεις ή άλλες παρόμοιες, η δική της παραλία -αυτή της ιστορίας της- είναι κάθε Κυριακή όπως ακριβώς της αξίζει. Όπως αρμόζει στην αφήγηση, αλλά και έξω από αυτή. Ο κόσμος αλλάζει με μικρές ιστορίες που επαναλαμβάνονται τις Κυριακές.
Μέσα στον πρώτο μήνα, το κυλικείο έχει αρχίσει να ψάχνεται. Η δασκάλα τους μιλά για την ανακύκλωση. Ο διευθυντής προτείνει μια θεματική εβδομάδα για το zero waste. Η αλλαγή δεν έρχεται από βιβλία και «πρέπει». Αλλά από ένα και μοναδικό παγωτό. Το πρώτο! Η Μαρία δεν θέλει να γίνει influencer. Ούτε περιβαλλοντολόγος (ακόμα). Θέλει απλώς να κάνει μπάνιο σε καθαρή θάλασσα. Να τρώει παγωτό χωρίς ενοχές. Και να ξέρει ότι κάνει οτιδήποτε μπορεί για να μείνει ο κόσμος της όσο γίνεται πιο όμορφος. Όχι τέλειος. Απλά λίγο καλύτερος από αυτό που μπορεί να είναι. Είναι ωραίο να ξεκινάς από κάπου. Και πολλές φορές μπορεί και να αρκεί. Να φέρνεις τη συζήτηση στο τραπέζι, ακόμα και του κολατσιού. Γιατί το μέλλον δεν έρχεται από το μέλλον. Το χτίζουν σήμερα -και με περίσσια επιτυχία- κάτι μικρές Μαρίες. Σήμερα χρειαζόμαστε πιο πολλές Μαρίες από ποτέ άλλοτε.
