Μια βαλίτσα γεμάτη άνοιξη
Μεγαλώνεις όταν αρχίζεις να κουβαλάς την άνοιξή σου παντού.
ADVERTORIAL
Ο Νικόλας δεν το σκέφτηκε πολύ. Είχε αποφασίσει εδώ και καιρό ότι φέτος θα φύγει σεζόν. Να δοκιμάσει κάτι άλλο. Να κάνει τόπο του -για πρώτη φορά- έναν άλλον τόπο. Κι όμως, την ίδια στιγμή που ετοιμάζει κάπως άτσαλα τα πράγματά του, νιώθει σαν να πρόκειται να χάσει όλα τα «καλά» της τελευταίας πράξης της άνοιξης. Της αγαπημένης του εποχής. Το ‘χει αυτό ο Μάιος. Όμως, όπως ακριβώς οι πρώιμες καλλιέργειες ετοιμάζονται για συγκομιδή, έτσι και εκείνος ωριμάζει καιρό τώρα αθόρυβα και ίσως ήρθε η ώρα να βγάλει στον κόσμο… τους δικούς του καρπούς. Βέβαια υπάρχουν κι όλα εκείνα που θα μείνουν πίσω. Τα κυριακάτικα ψησίματα που παίρνουν θάρρος από την συνεχόμενη καλοκαιρία. Το μπουκέτο για τη μαμά, -αγορασμένο βιαστικά, αλλά διαλεγμένο με αγάπη- για τη δική της ημέρα. Τα χρώματα της πλατείας, τα γεμάτα καλάθια, τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά που μύριζουν καλοκαίρι πριν καλά-καλά φτάσει και επίσημα.
Η μαμά Φλώρα δεν αφήνει τον χρόνο να την προλάβει. Αρπάζει την τσάντα της και τρέχει στο πιο γνώριμο μέρος. Φοράει όπως-όπως το ανοιξιάτικο μαντήλι της και το μυαλό της γεμίζει λίστες. Στα Lidl της πόλης διαλέγει με μαμαδίστικη φροντίδα ένα-ένα τα καλούδια που θα στρώσουν το τραπέζι του γλυκού αποχαιρετισμού. Δεν έχει αντίρρηση με τα νέα ξεκινήματα. Υποστηρίζει από πάντα και ιδιαίτερα σθεναρά τις «ανθίσεις». Mυρωδάτες φράουλες, τρυφερά ροδάκινα, φρέσκος μάραθος και άνηθος για τη σαλάτα, δροσερά αγγουράκια και ντοματίνια που σκάνε στο στόμα σαν καλοκαιρινή υπόσχεση.
Στο καρότσι της βρίσκουν θέση μαζί με αυτά και φρέσκες πατάτες για το ψητό, αλλά και ζεστό ψωμί που φτάνει στο ταμείο ανυπόμονο να ξεκουραστεί σε μια λινή πετσέτα στο κέντρο του τραπεζιού. Η μεγάλη γιορτή ξεκινά και το ίδιο απόγευμα ο Νικόλας αναχωρεί για την δική του περιπέτεια. Το πλοίο φτάνει στο νησί τα μεσάνυχτα.
Το μικρό σπίτι που θα μοιραστεί με τον συγκάτοικό του είναι χωμένο στα καλντερίμια του νησιού, όμως από την ταράτσα ο ουρανός έχει άλλο χρώμα. Το έχει ήδη σταμπάρει. Κούραση και αγωνία αφήνουν το τιμόνι στα χέρια της επόμενης μέρας. Οι πρώτες εβδομάδες κυλούν νεράκι. Στο οινοποιείο που εργάζεται είναι όλοι τους νέοι. Φρέσκοι και ορεξάτοι, τα «κλωνάρια» τους αχνοφαίνονται καταπράσινα, προσπαθούν, δουλεύουν, πειράζονται, γελούν και τα βράδια απολαμβάνουν. Σαν «Φλώρες» του σήμερα, στρώνουν τα δικά τους τραπέζια. Απλά και αυτοσχέδια στημένα. Ο Νικόλας γνωρίζει την συνταγή από κούνια. Δική του ιδέα οι ολονύχτιες μαζώξεις στην ταράτσα.
Τα Lidl του νησιού, ο πιο γνώριμος τόπος, ανάμεσα στο απόλυτα άγνωστο. Τα κρασιά έρχονται απευθείας από τα βαρέλια, όμως όλα τα υπόλοιπα είναι γραμμένα στο τεφτέρι της άνοιξης. Από μάνα σε γιο και από φίλο σε φίλο. Φρέσκο ψάρι, τυριά, λαχανικά και μυρωδικά. Τα αστέρια στον ουρανό σαν από «ζήλια», σχηματίζουν το δικό τους πάρτι σε παρέες.
Ο Νικόλας χάνεται για μερικά λεπτά στις σκέψεις του, παρατηρώντας τα «πηγαδάκια» του σύμπαντος. Τελικά, όλα αυτά τα καλά της άνοιξης δεν φαίνεται να έμειναν πίσω. Κατάφερε και τα πήρε μαζί του. Χωρίς τα λευκά, καλοσιδερωμένα τραπεζομάντηλα του σπιτιού, αλλά με την ίδια, απολαυστική γεύση της φροντίδας για τον εαυτό του, αλλά και τους άλλους. Στη νέα του πραγματικότητα, δεν υπάρχουν δοκιμασμένες παραδόσεις, αλλά ούτε και η σοφία της εμπειρίας.
Υπάρχουν, όμως, κάτι φρεσκοφυτεμένοι καρποί που σημαίνουν ανεξαρτησία, προσπάθεια, ανακάλυψη μιας νέας εκδοχής του εαυτού και απόλυτη συμφωνία μαζί του. Φρέσκο και ντελικάτο το μέλλον του καλοκαιριού μακριά από το σπίτι. Ανοιξιάτικο. Έτσι προβλέπεται. Με τις δυσκολίες, τις ζέστες και την κούρασή του. Αλλά φωτεινό. Σχεδόν εκτυφλωτικό. Όπως το φως που εισβάλλει αργά στο δωμάτιο το πρωί μετά τις μαζώξεις.
Ωραία η ζωή που φτιάχνεται από την αρχή. Αλλά και τα ξεκινήματα είναι ακόμη καλύτερα, όσο αβέβαια κι αν φαίνονται στην αρχή. Σαν άνοιξη που δεν έχει αποφασίσει ακόμη για τα καλά. Και ο Νικόλας, καμιά φορά, παροδικά το μετανιώνει. Δεν γίνεται να μην. Ακόμη και ο Μάιος κρύβει κάτι τελευταίους παγετούς στις βουνοκορφές, σαν να μην θέλει να παραδώσει τελείως το βασίλειο του χειμώνα. Κάθε αρχή και δύσκολη. Έτσι είναι όμως πάντα αυτές οι στιγμές, λίγο πριν το καθολικό ξύπνημα του κόσμου. Ο ήχος τους μοιάζει με το ενοχλητικό ξυπνητήρι του Νικόλα. Αλλά ξυπνάει τους πάντες! Και την ημέρα τα πράγματα είναι πάντα καλύτερα. Γεμάτα με δυνατότητες. Άλλωστε είναι αδύνατο να ξεφύγει κανείς από τη φυσική ροή των εποχών. Αρκεί να μπορεί να κουβαλά μαζί του καθεμιά από αυτές, όποτε και όταν τις έχει ανάγκη.
