Ένα καλοκαιρινό κολατσιό εμπνέεται από τον πλανήτη γη
Όταν η πρώτη ύλη είναι τόσο αγνή που ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα.
ADVERTORIAL
Ο Οδυσσέας είναι εννέα χρονών, περίεργος και γρήγορος, στις ερωτήσεις, αλλά και τις αποφάσεις του. Κάθε καλοκαίρι παραθερίζει στο σπίτι της γιαγιάς του, λίγο έξω από την Χαλκίδα. Χωρίς σχολείο και πρόγραμμα, καταφθάνει συνήθως στα μέσα Ιουλίου με ανέμελο χτένισμα και ένα backpack γεμάτο πλανήτες και αστέρια. Οι μέρες γεμίζουν γρήγορα με αλάτι και φως. Κάτω από τη μεγάλη μουριά στο κέντρο της αυλής, το παλιό τραπεζομάντηλο «απλώνει» τις ιστορίες του. Κάθε απόγευμα, η γιαγιά Μαρία ετοιμάζει το κολατσιό σαν να ζωγραφίζει πίνακα σε καμβά. Ψωμί, βρώμη, μέλι, φρέσκα βερίκοκα και κανένα γιαουρτάκι. Η ίδια δεν το γνωρίζει, όμως ο Οδυσσέας πάντα το παρατηρεί: κόβει τα φρούτα σε σχήματα που μοιάζουν με αστερισμούς, σαν μικρές «πλανητικές» συστάδες πάνω στο λευκό πιάτο. Αυτό το κολατσιό δεν είναι τυχαίο, ούτε και τα σχήματα που δημιουργεί.
Για το πρώτο, η γιαγιά είναι πλήρως ενημερωμένη. Εδώ, τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Στα κοντινότερα Lidl, διαλέγει πάντα τα υλικά που χρειάζεται με γνώμονα εκείνη την παλιά, αγνή νοοτροπία που θέλει τη φύση στο δούναι, αλλά και το λαβείν. Στο μυαλό της γιαγιάς Μαρίας, τα πάντα κινούνται σε κύκλο. Η φροντίδα για τη γη γίνεται φροντίδα για την ίδια, αλλά και την οικογένειά της. Και η ποιότητα στο πιάτο είναι η δική της ισορροπημένη «τροχιά». Ντοματίνια-δορυφόροι και ένα βερίκοκο κομμένο στη μέση, σαν ένας μικρός φωτεινός ήλιος. Ο Οδυσσέας δεν το καταλαβαίνει πάντα, αλλά μέσα από κάθε μπουκιά, η γιαγιά του τού ψιθυρίζει ιστορίες από άλλη εποχή. Αυτά τα απογεύματα μοιάζουν σαν ένα μικρό σχολείο, χωρίς τετράδια και αριθμούς. «Αυτό που τρως… κάνει καλό», του λέει συχνά. Κι εκείνος δεν απορεί. Απλώς χαμογελά. Στο μυαλό του, όλα -από ένα κομμάτι αγγουράκι μέχρι τον πλανήτη Άρη- έχουν μεταξύ τους μια μυστηριώδη σύνδεση. Όλα είναι μέρος ενός αληθινά «μεγαλύτερου» σύμπαντος. Και δεν έχει άδικο.
Καλοκαίρι, εβδομάδα δεύτερη. Η δασκάλα του σχολείου στην Αθήνα έχει δώσει στα παιδιά μια μικρή εργασία: «Κρατήστε κάθε εβδομάδα του καλοκαιριού σαν μικρό θησαυρό. Γράψτε κάτι. Ένα περιστατικό, μια σκέψη, μια μυρωδιά. Τον Σεπτέμβρη θα το μοιραστούμε». Ο Οδυσσέας έχει πάρει μαζί του το τετράδιο με εξώφυλλο τον Κρόνο -τον αγαπημένο του πλανήτη-. Η πρώτη σελίδα ξεκινά με έναν απρόσμενα δυναμικό τίτλο: Καλοκαίρι στη Γη. Την πρώτη εβδομάδα έχει γράψει για το πώς η γιαγιά Μαρία βγάζει τις ντομάτες από τη σακούλα, μία-μία, σαν εύθραυστα αυγά. Για το πώς διαλέγει ένα καρπούζι από τον «ήχο» που κάνει, αλλά και για τα φρέσκα σταφύλια, που έχουν πάνω τους κάτι που μοιάζει με φεγγαρόσκονη. Τη δεύτερη εβδομάδα, ξεκινά να γράφει για το απογευματινό κολατσιό. Το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας. «Η γιαγιά δεν λέει ποτέ «υγιεινό». Λέει απλώς «καλό». Κι όταν κόβει το ροδάκινο, οι φέτες μοιάζουν με τις φάσεις της σελήνης». Μιας σελήνης με γεύση και ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την πραγματική.
Καλοκαίρι, εβδομάδα έβδομη. Το τετράδιο του Οδυσσέα έχει σχεδόν γεμίσει. Μικρές παρατηρήσεις, απορίες, ζωγραφιές και δίπλα, συνταγές της γιαγιάς με τα υλικά τους πρόχειρα γραμμένα: «ντομάτες ώριμες, φέτα καλή, ψωμί μαύρο, ελαιόλαδο λίγο, όχι πολύ». Δεν ξέρει ακόμα να το πει με λέξεις, αλλά με κάποιον τρόπο το καταλαβαίνει: η γιαγιά του δεν μαγειρεύει απλώς. Σκέφτεται. Διαλέγει. Σέβεται. Όπως κι εκείνος όταν κοιτάζει τα αστέρια. Με προσοχή, αληθινό ενδιαφέρον και αγάπη. «Πλανητική υγιεινή διατροφή». Ή αλλιώς ό,τι τρώνε όσοι αγαπούν το διάστημα, τον πλανήτη… αλλά και τη γιαγιά τους. Την τελευταία σελίδα την κρατάει κενή. Ίσως για του χρόνου. Ίσως γιατί κάποια πράγματα δεν γράφονται. Απλώς τα ζεις. Όπως ένα απόγευμα κάτω από τη μουριά, που σχεδόν ολόκληρο το σύμπαν χωράει σε ένα πιάτο. Κι ο Οδυσσέας, παρατηρώντας τον ουρανό λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος, ονειρεύεται πως κι εκείνοι -οι μακρινοί πλανήτες- ίσως τελικά να έχουν κάτι να μάθουν από τα μικρά βήματα που κάνουμε εδώ στη γη.
