Ο Όμηρος Πουλάκης, φαίνεται να είναι από τους ηθοποιούς που αρέσκεται να επιλέγει ο Πάνος Κοκκινόπουλος για τα επεισόδια της 10ης εντολής. Τον είδαμε να ενσαρκώνει τον ρόλο του περιβόητου κακοποιού Πάσσαρη με αέρα έμπειρου κινηματογραφικού ηθοποιού στο πρώτο επεισόδιο της σειράς. Στην καθημερινότητά του μοιράζεται ανάμεσα σε δυο θεατρικές παραστάσεις, θέλει να επιλέγει με απόλυτη προσοχή τις δουλειές του, φοβάται την υπερέκθεση στα μέσα, γελάει πολλές φορές με τη βραχνάδα της φωνής του και ενθουσιάζεται με την ραδιοφωνική εκπομπή που ανέλαβε πρόσφατα.
Στη Μεγάλη Χίμαιρα του Καραγάτση, σε σκηνοθεσία, Δημήτρη Τάρλοου, ενσαρκώνετε το Μηνά. Έναν ήρωα με ακατάληπτο γυναικείο ψυχισμό. Μιλήστε μας για τον ρόλο σας.
«Πρόκειται για τον Μηνά Ρεϊζη, έναν νέο που σπουδάζει νομικά, ο οποίος διασυνδέεται με την γυναίκα του αδερφού του εντονότερα από όσο θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος.Και έπειτα, ένα πλήθος χαρακτηρισμών και φράσεων με τις οποίες τον ντύνει ο συγγραφέας και ο διασκευαστής. Θα αναφέρω μια: Une femme manqué.»
«Τρέφω μεγάλη εκτίμηση για τους δημιουργούς του ελληνικού κινηματογράφου, οι οποίοι μέσα σε αντίξοες συνθήκες, διαμορφώνουν τα έργα τους. Ο αγώνας που δίνουν επιφέρει αποτελέσματα και αποδεικνύει ότι ακόμα και στο τσιμέντο, αν νοιαστείς και ποτίσεις, θα ανθίσει καρπός. Και για να είναι αντίξοες οι συνθήκες προφανώς λείπουν αρκετά πράγματα, όχι μονάχα ένα.»
Το θέμα της ετερότητας είναι στο επίκεντρο του έργου. Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι θα κατακτήσουν ποτέ την ικανότητα αποδοχής της ετερότητας του άλλου;
«Έχω μια σκέψη που λέει πως η διαδικασία συσχετισμού με την ετερότητα του άλλου είναι μια συνεχής διαδικασία, ένα ταξίδι χωρίς τερματικούς σταθμούς. Που σημαίνει ότι η αποδοχή της ετερότητας δεν είναι μια κατάληξη αλλά περισσότερο μια εξακολουθητική προϋπόθεση. Επομένως είναι οπωσδήποτε και εφικτή.»
Τα Δευτερότριτα, σας συναντάμε στο Loot, μαύρη κωμωδία. Είναι πρώτη φορά που ενσαρκώνετε κωμικό ρόλο;
«Έχω συμμετάσχει επίσης στην παράσταση «Τι είδε ο μπάτλερ», του ίδιου συγγραφέα σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου το 2010, στο θέατρο Αλίκη. Όμως εκτιμώ πως τα θεατρικά κείμενα δεν κατηγοριοποιούνται επαρκώς μέσα στο αδρό σχήμα κωμωδία – δράμα. Αν και στην περίπτωση του Loot, μπορώ να μιλήσω για «κωμωδία άνευ όρων και ορίων».
Το να μοιράζεσαι ανάμεσα σε δυο παραστάσεις είναι δημιουργία, πρόκληση ή βιοπορισμός για σας;
«Είναι μια δημιουργική πρόκληση από την οποία βιοπορίζομαι.»
Η αντικατάσταση που κληθήκατε να κάνετε στο «Ξύπνημα της νιότης», λόγω ενός τραγικού συμβάντος, αποτέλεσε για σας κομβικό σημείο τόσο για την προσωπική ζωή όσο και για την επαγγελματική σας πορεία;
«Η παράσταση που αναφέρετε είναι όντως κομβική και καθοριστική στην μέχρι τώρα ζωή μου. Επηρέασε πολλές πλευρές. Συνέδεσε και απομάκρυνε ανθρώπους. Λειτούργησε σαν άρρητος ηθικός σύνδεσμος. Διαμόρφωσε έντονες ψυχικές δυναμικές εντός και εκτός σκηνής. Δοκίμασε όσους συμμετείχαν σε εκείνην. Ονόματα, πρόσωπα, μαυροπίνακες και κιμωλίες. Μέσα στον Δεκέμβρη του 2008.»
Πρώτη κινηματογραφική συμμετοχή στο Hardcore σε ηλικία 19 ετών. Ακολούθησαν Tungsten, Ώρες κοινής ησυχίας, Το γάλα, Το μικρό ψάρι. Είστε αυτό που λέμε κινηματογραφικός ηθοποιός;
«Δεν έχω καμία πρόθεση να κατατάξω τον εαυτό μου με παρόμοιο τρόπο. Ειδικά όταν διατηρώ την πεποίθηση πως ηθοποιός γίνεσαι μετά τα 40. Μέσα από την τριβή, την εμπειρία, την προσπάθεια, την μελέτη.»
Ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει δείξει τα τελευταία χρόνια δυο διαφορετικές πορείες. Ταινίες με διεθνείς διακρίσεις και ταινίες υπερπαραγωγές που θυμίζουν τηλεοπτικά σήριαλ. Τι λείπει από τον ελληνικό κινηματογράφο;
«Τρέφω μεγάλη εκτίμηση για τους δημιουργούς του ελληνικού κινηματογράφου, οι οποίοι μέσα σε αντίξοες συνθήκες, διαμορφώνουν τα έργα τους. Ο αγώνας που δίνουν επιφέρει αποτελέσματα και αποδεικνύει ότι ακόμα και στο τσιμέντο, αν νοιαστείς και ποτίσεις, θα ανθίσει καρπός. Και για να είναι αντίξοες οι συνθήκες προφανώς λείπουν αρκετά πράγματα, όχι μονάχα ένα.»
Στα 32 σας χρόνια έχετε ήδη μια αξιοπρόσεχτη καριέρα. Είναι απόρροια επιλεκτικών επιλογών, τύχης, γνώσεων;
«Φαντάζομαι πως ο,τιδήποτε πράττουμε, είναι καρπός και επιλογών και τύχης και γνώσεων. Θα προσέθετα, συναισθημάτων, σκέψεων, αποφάσεων, εμπειριών. Δεν βρίσκω σκόπιμο να απομονώσω κάποιο από όλα αυτά. Συλλειτουργούν και συνδιαμορφώνουν.»
Στη τηλεόραση σας είδαμε σε σειρές του Π. Κοκκινόπουλου και τελευταία στο πρώτο επεισόδιο της 10ης εντολής. Θεωρείστε αγαπημένο παιδί του σκηνοθέτη. Εσείς το εισπράττετε αυτό;
«Την συνεργασία μου με τον Πάνο Κοκκινόπουλο την διακρίνει η εμπιστοσύνη και ο απενοχοποιημένος δημιουργικός διάλογος. Και τα δύο επεισόδια στα οποία συναντηθήκαμε τα βίωσα με χαρά. Αντιλαμβάνομαι ότι σε σημαντικό βαθμό, αυτό είναι αμοιβαίο.»
Μεγαλώσατε σε μια οικογένεια με σαφή πολιτική ιδεολογία. Αυτό σας περιόρισε στο δικό σας πολιτικό προσδιορισμό;
«Κάθε άλλο. Διεύρυνε τους ορίζοντες γύρω από αυτά τα ζητήματα. Η ιδεολογία και ο πολιτικός διάλογος δεν είναι ταυτόσημα με τον δογματισμό και την περιστολή της σκέψης. Αν έπρεπε να ευχαριστήσω για ένα μόνο πράγμα την οικογένεια μου τότε θα διάλεγα να την ευχαριστήσω που μου δίδαξε να εκτιμώ την κριτική σκέψη και να αρνούμαι την περιχαράκωση σε μονοδιάστατα περιγράμματα και καθησυχαστικές γενικεύσεις.»
Η πολιτική και υποκριτική που φαίνεται να συναντιούνται;
«Έχουν συσχετισμούς. Η πρώτη πράξη του θεάτρου, έγινε από τον Θέσπη και ήταν οπωσδήποτε και μια πολιτική χειρονομία. Σε ολόκληρη την ιστορία του θεάτρου, μπορεί κανείς να ψηλαφίσει τις επιρροές της πολιτικής πραγματικότητας μιας εποχής στο θέατρο που δημιουργούσαν οι άνθρωποι. Και μόνο αυτό, χωρίς να είναι κατ ‘ ανάγκη το μόνο, είναι αρκετό.»
Τι άποψη έχετε για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
«Έχω λογαριασμό σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης περίπου τρία χρόνια. Ανέκαθεν τα θεωρούσα εργαλεία και θέλησα να τα προσεγγίσω σταδιακά, χωρίς βιασύνη. Νιώθω πως στέκομαι νηπιακά απέναντι τους. Ένα εργαλείο έχει δύο όψεις, εξαρτάται δηλαδή από την χρήση του. Ούτε μαγεύομαι από αυτά, ούτε τα αρνούμαι.»
Υπάρχουν νέα παιδιά που έπαψαν να ελπίζουν, να αναμένουν την αλλαγή και μετά τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας. Εσείς ανήκετε σ’ αυτούς;
«Έδινα αγώνα για να μην πάψω να ελπίζω, για να μην απογοητευτώ, το 2004, το 2007, το 2008, το 2011, το 2012, το 2013. Κάθε μέρα δίνεται αυτός ο αγώνας. Και εξακολουθεί να δίνεται. Δεν βλέπω κανέναν λόγο για να σταματήσει.»
«Εικόνες από το μέλλον», με τον Όμηρο Πουλάκη και τον Θωμά Τσαλαπάτη, Κυριακή 00:00-02:00. Στο Κόκκινο 105,5 FM
vivoula
28.3.2015 | 15:24
