Του Γιώργου Κράλογλου απ' το Capitol.

 

 

Σωτήριο έτος 2008. Γενικός Γραμματέας, μετακληθείς από τις Βρυξέλλες, ζητάει από Διευθυντή να του στείλει με e-mail στατιστικά στοιχεία «εντός δύο ωρών». Μετά από αγανάκτηση τριών ημερών... πήρε την εξής απάντηση «Συντάσσω σχετικό έγγραφο. Εγώ είμαι 35 χρόνια υπάλληλος. Δεν είμαι κομπιουτεράς...».

 

Πριν προχωρήσω και σε άλλα παραδείγματα που ενισχύουν την άποψή μου ότι και να θέλουν δεν μπορούν να βοηθήσουν στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας και της κοινωνίας οι κρατικοί υπάλληλοι, γιατί δεν έχουν οι ίδιοι εκσυγχρονιστεί, θα ήθελα να σταθώ στους λόγους της έκπληξης του Γενικού Γραμματέα.

 

Πριν λίγα χρόνια, υπηρεσίες πληροφορικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης διέθεσαν ειδικό κονδύλι αγοράς ηλεκτρονικών υπολογιστών για τον εφοδιασμό υπηρεσιών οικονομικών υπουργείων της Ελλάδας επειδή είχαν απηυδήσει από την αδυναμία επικοινωνίας μαζί τους... Και προκειμένου να επικοινωνούν αποτελεσματικότερα σε θέματα στοιχείων και στατιστικών.

 

Μετά από μία διετία έγινε κάποιου είδους επιθεώρηση από τις Βρυξέλλες στις υπηρεσίες των ελληνικών υπουργείων που είχαν αποσταλεί τα κομπιούτερ.

 

Ξέρετε τι διαπίστωσαν; Ότι τα κομπιούτερ ήταν «στολισμένα» στα γραφεία των Διευθυντών και των τμηματαρχών, δίπλα από οικογενειακές φωτογραφίες και γλαστράκια με λουλούδια... αλλά έξω από την πρίζα. Δεν λειτουργούσαν γιατί απλούστατα κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ούτε να μάθει αλλά ούτε και να διδάξει στους Διευθυντές την χρήση τους.

 

Και ας πάμε σε άλλες εντυπωσιακές περιπτώσεις. Θα αποφύγω το γνωστό και πολυσυζητημένο παράδειγμα με τα Τελωνεία που ακόμη κατεβάζουν τόμους βιβλία από τα ράφια για να βρουν προϊόντα, διατάξεις, εγκυκλίους και κανόνες για τον εκτελωνισμό γιατί εκεί η κατάσταση είναι σε λίθινη εποχή...

 

Θα ξεπεράσω ακόμη την επίσης λίθινη κατάσταση σε πολεοδομίες, δασαρχεία και υποθηκοφυλακεία.

 

Δεν μπορώ όμως να μην σταθώ στην «τρανταχτή» ευαισθησία του ελληνικού κράτους απέναντι στην περιβαλλοντική πολιτική και στις χιλιάδες Οργανώσεις περιβαλλοντολόγων που έχει η Ελλάδα.

 

Προσέξτε πως ασκείται στην Ελλάδα η περιβαλλοντική πολιτική στην πράξη. Ρωτάς το υπουργείο Ανάπτυξης και το υπουργείο Χωροταξίας και Περιβάλλοντος που μπορώ να ιδρύσω ένα εργοστάσιο. Απάντηση δεν πρόκειται να πάρεις γιατί κανείς δεν ξέρει που επιτρέπεται και που απαγορεύεται.

 

Αν, τώρα, έχεις ένα οικόπεδο εντός σχεδίου ή 4 στρέμματα εκτός σχεδίου ζητάς οικοδομική άδεια και την παίρνεις.


Κατασκευάζεις το οικοδόμημα. Και αρχίζει ο αγώνας για τις άδειες λειτουργίας του εργοστασίου. Σου δίνουν ή δεν σου δίνουν την άδεια ανάλογα με την κατηγορία όχλησης που σε κατατάσσουν.

 

Αυτά τα έχω επισημάνει και σε παλαιότερα σημειώματά μου. Αλλά επανέρχομαι γιατί στο σημείο αυτό είναι το εντελώς εξωφρενικό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Την ένταξή σου σε κατηγορία «επιπτώσεων στο περιβάλλον» αποφασίζει με τα εντελώς αυθαίρετα καθορισμένα κριτήρια ο υπάλληλος του υπουργείου ο οποίος δεν έχει καμιά προσωπική άποψη αλλά και γνώση για την συγκεκριμένη μονάδα και τις επιπτώσεις. Ο υπάλληλος που κατά πάσα βεβαιότητα βρέθηκε τυχαία στην συγκεκριμένη υπηρεσία.

 

Άλλωστε δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει αφού τα κριτήρια διαχωρισμού των εργοστασίων σε κατηγορίες όχλησης του περιβάλλοντος δεν είναι αποτέλεσμα διεθνούς πρακτικής ή εμπεριστατωμένων μελετών. Είναι αυθαίρετα κριτήρια που έτσι ήθελαν και έτσι έκαναν στο κάποτε υπουργείο Βιομηχανίας το 1984!!!

 

Ναι, πολύ σωστά διαβάσατε. Το 1984 κάποιοι υπάλληλοι του τότε υπουργείου Βιομηχανίας εντελώς άσχετοι από επιστημονική γνώση στο όλο θέμα αλλά από τύχη υπηρετούντες στην συγκεκριμένη Διεύθυνση καθόρισαν τα κριτήρια αυτά και ποτέ δεν έδωσαν λογαριασμό σε κανένα.

 

 

 

Θεωρητικά λοιπόν όλοι αυτοί οι κρατικοί μηχανισμοί κατατείνουν στην προστασία του πολίτη και την αναβάθμιση της ζωής μας. Όμως πως είναι δυνατόν να αποκτήσει ο πολίτης περιβαλλοντική συνείδηση, φορολογική συνείδηση, πολεοδομική τάξη, και να σωφρονιστεί στην εφαρμογή νόμων και διατάξεων όταν τον κατευθύνουν άσχετοι υπάλληλοι διορισμένοι από τον Κρούεζα... τον κομματάρχη του Μαυρογυαλούρου.

 

Γιατί οι διορισμοί από τους Μαυρογιαλούρους και τις κλαδικές των κομμάτων... σπανίως αφορούσαν ικανούς υπαλλήλους με πτυχία και πραγματικές γνώσεις και αξίες.

 

Τους αξιόλογους υπαλλήλους που ασφαλώς διαθέτει και ο κρατικός τομέας.

 

Αλλά και αυτοί δυστυχώς, οι ικανοί και με γνώσεις υπάλληλοι, (που ίσως επειδή δεν βρήκαν δουλειά στον ιδιωτικό τομέα) κατέφυγαν στην χαβούζα του κρατικού δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα χρησιμοποιηθούν σε κατάλληλες θέσεις. Γιατί εκεί παρεμβαίνει το κριτήριο... δικός μας ή της αντιπολίτευσης...

 

Το πολιτικό κριτήριο της συντεχνίας του Συλλόγου υπαλλήλων του υπουργείου που πρέπει να έχει λόγο παντού. Και τέλος το κριτήριο του να μην χαλάσει η «πιάτσα»...

 

Με αυτά τα δεδομένα και λαμβάνοντας υπόψη την μονιμότητα που έχει ήδη καταργηθεί σε όλη την Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένων και των υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) μπορεί μεν να περιμένεις από κρατικούς υπαλλήλους να θέλουν, ίσως, να κάνουν κάτι αλλά δυστυχώς δεν μπορούν...

 

Γιατί είναι 35 χρόνια υπάλληλοι... Και δεν είναι κομπιουτεράδες...