Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις;

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
20

 Πρώτα η δική μου: Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά ας είναι... Υπάρχει μία οικογενειακή ιστορία η οποία αναπαράγεται εδώ και χρόνια με αποτέλεσμα να την θυμάμαι σαν κάτι μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Πρόκειται για την περιβόητη εξαφάνισή μου, ή μάλλον καλύτερα για την ημέρα που η αδερφή μου με έχασε στην παρέλαση. Ταξίδι πίσω σε μία 28η Οκτωβρίου στα τέλη της δεκαετίας του '80. Πρέπει να ήμουν πέντε περίπου χρονών, πρώτη δημοτικού ή κάτι τέτοιο, και ένα από τα μεγαλύτερα μου όνειρα εκείνο τον καιρό ήταν να δω την αδερφή μου να παρελαύνει. Άκου τώρα με τι χαιρόμασταν! Η παρέλαση κάποια στιγμή τελείωσε και η Μαρία μαζί με την καλύτερή της φίλη ανέλαβαν ως μεγαλύτερες να με προσέχουν μέχρι να τελειώσει όλο το event και να γυρίσουμε σπίτι.

Κάποια χρόνια μετά το περιστατικό. Δεν έκανα παρέλαση ακόμα, αλλά φορούσα ρούχα παρέλασης από την χαρά μου(!) 1992Υποτίθεται ότι μου φώναξαν να περιμένω σε ένα σημείο μέχρι να περάσουν τον ακριβώς απέναντι δρόμο ή κάτι τέτοιο. Η επίσημη βερσιόν ήταν ότι μάλλον χαθήκαμε μέσα στην κοσμοσυρροή αλλά όσο περνάει ο καιρός πιστεύω όλο και περισσότερο ότι εγώ την έκανα την βλακεία: Ξαφνικά βρέθηκα να τριγυρνάω μόνη μου σε δρόμους που ούτε καν ήξερα, και μετά από λίγο άρχισα να πανικοβάλλομαι. Οι άλλες εν τω μεταξύ να ανοίξει η γη να τις καταπιεί. Ήταν γεγονός: Με είχαν χάσει μια για πάντα. Δεν θέλω καν να φανταστώ τον τρόμο τους. Και πλάκα πλάκα τώρα που το σκέφτομαι μήπως παραήμασταν όλες μικρές για να κυκλοφορούμε μόνες μας;

Απ' όσα βλέπω οι σημερινοί γονείς πεντάχρονων και οκτάχρονων δεν θα τα εμπιστεύονταν ούτε σε έναν ολόκληρο στρατό. Η ώρα (ώρες;) περνούσε και για καλή μου τύχη βρέθηκα κάποια στιγμή μπροστά στο παλιό μου νηπιαγωγείο, και από εκεί κατάφερα σχετικά εύκολα να βρω τον δρόμο για το σπίτι. Θυμάμαι μάλιστα ότι ένιωθα τρομερή αυτοπεποίθηση. Το πιο περίεργο της όλης ιστορίας είναι ότι κατά την περιπλάνησή μου συνάντησα μία γνωστή της μητέρας μου, με την οποία ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

 

-Άλκηστη, τι κάνεις εδώ μόνη σου;
-Χάθηκα.
-Ξέρεις πώς να πας σπίτι;
-Ναι, νομίζω δηλαδή.
-Εντάξει, να προσέχεις.
Και αυτό. Με άφησε εκεί και έφυγε. Στ' αλήθεια.

Κάποια στιγμή έφτασα, αλλά η ανακούφιση της μητέρας μου κράτησε πολύ λίγο. "Γιατί είσαι μόνη σου;" με ρωτάει πανικοβλημένη. "Χάθηκα", απαντάω με απόλυτη ψυχραιμία σαν να μην τρέχει τίποτα και μάλλον φοβούμενη ότι μπορεί και να με μάλωναν από πάνω (είχα μάλλον την μύγα..) Συγχρόνως έψαχνα με τα μάτια μου την αδερφή μου μέσα στο σπίτι. Απ' ότι φάνηκε οι υπαίτιες της παρ' ολίγον εξαφάνισής μου δεν είχαν τολμήσει καν να γυρίσουν σπίτι, και ακόμα έψαχναν.


Σειρά σας!

Τι θυμάστε πιο έντονα από τις μαθητικές παρελάσεις;

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Γιάννης, 27, μεταπτυχιακός φοιτητής στην Ολλανδία, dj

Αυτό που θυμάμαι περισσότερο και με μεγαλύτερη ευχαρίστηση όταν σκέφτομαι την παρέλαση είναι το εξής:

Οι χυμοί Φλώρινα που μας μοίραζαν στο τέλος της!

Εκείνοι οι τετράγωνοι, πράσινοι και πορτοκαλί απ' έξω, τους θυμάσαι;

Βέβαια τους θυμάμαι, τέλειοι ήταν.

Η πιο ωραία ανάμνηση με διαφορά σε ό,τι έχει να κάνει με την παρέλαση.

Και τι δεν θα έδινα για έπινα ξανά έναν "Φλώρινα"

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Κώστας, 36, μπακάλης

Κώστα, τι θυμάσαι πιο έντονα από τα χρόνια των μαθητικών παρελάσεων;

Τίποτα! Δεν μ' αρέσει καθόλου η παρέλαση, δεν την γουστάρω.
Σύμφωνοι, αλλά όταν ήσουν μικρός;
Μικροί μπορεί να χαιρόμασταν, σίγουρα χαιρόμασταν δηλαδή, αλλά σήμερα δεν μπορώ να πω ότι το θυμάμαι με ιδιαίτερη χαρά. Ποτέ δεν έγινε κάτι αξιομνημόνευτο για να σου πω, αλήθεια.

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Κλεοπάτρα, 21, σπουδάζει γραφιστική

Όταν ήμουν στην Β' Λυκείου, το 2010, σημαιοφόρος του σχολείου ήταν μία κοπέλα με καταγωγή από την Αλβανία. Ε, λοιπόν δεν φαντάζεσαι τι κακός χαμός έγινε από μερικούς (αρκετούς) γονείς εναντίον της!
Το 2010; Ακόμα γίνονται τέτοια πράγματα;
Ναι, ναι το 2010. Κι όμως. Μάλιστα, ο διευθυντής του σχολείου δεν έπαιρνε και κάποια ιδιαίτερη θέση. Βέβαια η κοπέλα είχε στην μεριά της όλους εμάς, πολύ κόσμο να την στηρίζει. Μαλώναμε εκεί με τους γονείς που είχαν πρόβλημα. Για μέρες επικράτησε μεγάλη αναστάτωση.
Τελικά τι έγινε;
Τελικά η κοπέλα έγινε σημαιοφόρος όπως και δικαιούταν, αλλά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι πάντα το περιστατικό. Μου έμεινε.

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Πάρις, 33, επιχειρηματίας στον χώρο της εστίασης

Να σου πω αμέσως ποια είναι η εντονότερη ανάμνησή μου από την παρέλαση.

Εκεί γύρω στην Ά Γυμνασίου θυμάμαι να τρέχουμε, να τρέχουμε όχι αστεία, ώστε να τελειώσουμε την παρέλαση όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να προλάβουμε να δούμε τα κορίτσια της τρίτης γυμνασίου με τις κοντές φούστες. Ακόμα το θυμάμαι...

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Κατερίνα, 25, άνεργη

Ιδιαίτερη ανάμνηση δεν έχω, όχι.

Αυτό που μου έχει μείνει σχετικά με την παρέλαση και δεν μπορώ να το ξεπεράσω μέχρι και σήμερα είναι ο ήχος των αεροπλάνων που πετάνε πάνω από τα σπίτια μας τέτοιες μέρες.

Είκοσι χρόνια έχουν περάσει και ακόμα πετάγομαι με κομμένη την ανάσα από τον τρόμο, ο σκύλος τρέμει, άστα. Νομίζεις ότι θα πέσουν στις πολυκατοικίες!

Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουν αυτό το πράγμα ακόμα, ειλικρινά.

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Ρίκα, 39, ιδιοκτήτρια beauty center

Ήμουν κοντή σαν παιδί και πάντα μα πάντα με έβαζαν στην τελευταία σειρά. Μου έμεινε το παράπονο ρε συ!

Μα κάθε χρόνο τελευταία σειρά; Και μπροστά κάτι άχαρες, συγγνώμη κιόλας.

Μια φορά όμως τους την έφερα:

Έμεινα τόσο πίσω που τελικά κατέληξα στην πρώτη σειρά του επόμενου σχολείου, και πολύ το ευχαριστήθηκα!

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Γιώργος, 25, φωτογράφος

Ήμασταν έκτη δημοτικού και θυμάμαι να τρέχουμε με τον φίλο μου τον Βασίλη να προλάβουμε να στοιχηθούμε.

Πριν αρχίσει η παρέλαση.

Ε, εκεί που τρέχαμε περνάμε βιαστικά από τα παιδιά του λυκείου. Ο Βασίλης κάνει μία έτσι και χουφτώνει μια κοπέλα.

Γυρνάει αυτή με κοιτάει, νομίζει ότι το έχω κάνει εγώ, και μου αστράφτει μια σφαλιάρα, ακόμα τη θυμάμαι. Με όλη της τη δύναμη μιλάμε! Ο άλλος στο μεταξύ είχε ήδη αρχίσει να τρέχει.

Άφαντος έγινε!

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Αντώνης, 29, ελευθ. Επαγγελματίας (γυψοσανίδες)

Πιο έντονη ανάμνηση;
Ναι.
Λοιπόν, ήταν σίγουρα τότε που έγινα σημαιοφόρος. Στην πρώτη γυμνασίου. Να κουβαλάω τη σημαία; Σοβαρά μιλάς; Αντριχίλα μεγάλη. Και τώρα θα το έκανα αν μου δινόταν η ευκαιρία!

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Ιάσωνας, 19, φοιτητής στο Μαθηματικό

Δημοτικό πήγαινα σε ιδιωτικό, κι εκεί δεν κάναμε καθόλου παρέλαση οπότε δεν σχετικές αναμνήσεις.

Από το γυμνάσιο βέβαια και μετά που πήγαινα σε δημόσιο σχολείο η γνώμη για την παρέλαση είχε ήδη διαμορφωθεί, και δεν ήταν και η καλύτερη. Για την ακρίβεια την σιχαινόμουν.

Αυτό που θυμάμαι εντονότερα ήταν οι καυγάδες που έκανα με την διευθύντρια Ειδικά ένας τεράστιος καυγάς στην πρώτη λυκείου, όπου είχαμε βριστεί κανονικά.
Τι είχε συμβεί;
Το πρόβλημα δεν ήμουν εγώ, είχαν πια μάθει ότι έτσι κι δεν έκανα παρέλαση κι ας έπαιρνα απουσίες. Κάποια παιδιά όμως τα πίεζαν πραγματικά και τα απειλούσαν με αποβολή αν δεν συμμετάσχουν κι εγώ ήμουν με το μέρος τους. Δημιουργήθηκε μεγάλο θέμα. Τελικά δεν πήρε κανείς αποβολή αν θυμάμαι καλά, και μ' αυτά και μ' αυτά δεν έχω κάνει ποτέ μου παρέλαση.

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Ελένη, 22, ονυχοπλαστικός

Α, η παρέλαση.

Θυμάμαι – και δεν ξεχάσω ποτέ- τις τραγικές στολές που μας ανάγκαζαν να φοράμε. Φούστα κάτω από το γόνατο, από πάνω ένα μωβ λύκρα κολλητό (!) μπλουζάκι με μαύρα σατέν μανίκια και μαύρο σατέν γιακά! Σαν μυροφόρες. Τραγωδία σκέτη. Άσε και το κρύο.

Γενικά δεν έχω καλές αναμνήσεις από τις μαθητικές παρελάσεις.

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Ελένη, 24, φοιτήτρια αρχιτεκτονικής

Θυμάμαι πόσο χαιρόμουν και πόσο περήφανη ένιωθα όταν με έβαζαν παραστάτρια.

Που σήκωνα το χέρι στους επισήμους και όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μου (γέλια).

Ανυπομονούσα γι' αυτό.

Κάτι άσχημο ήταν και είναι ακόμα αυτός ο φοβερός και τρομερός θόρυβος με τα αεροπλάνα το πρωί.

Μα γιατί το κάνουν αυτό;

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
κύριος Κώστας, 70, οδοντίατρος

Αναμνήσεις μόνο καλές. Εκείνα τα χρόνια οι παρελάσεις μας έδιναν σαν παιδιά μόνο χαρά, τις περιμέναμε πώς και πώς, σαν γιορτή.

Το μείζον ζήτημα ήταν ότι συμμετείχαμε όλοι μαζί κάπου, ομαδικά. Όχι όπως τώρα..
Τι γίνεται τώρα;
Τώρα οι παρελάσεις έχουν καταντήσει τόπος διαμαρτυριών και συνδικαλιστικών διεκδικήσεων. Δεν είναι πράγματα αυτά...

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Αλέξανδρος, 32, dj

Ως παιδί η παρέλαση μου ήταν βασικά αδιάφορη. Δεν έχω καμία αξιόλογη ανάμνηση. Έντονη όμως εμπειρία ήταν η παρέλαση που έκανα όταν ήμουν φαντάρος, στο Μεσολόγγι.

Δηλαδή;
Δεν είμαι και πολύ της παρέλασης, πατριώτης και τέτοια δηλαδή, αλλά εκείνη τη φορά ήταν το κάτι άλλο.

Σαν γιορτή, είχαμε πυρσούς, τρακ, το διασκέδασα. Ναι, αυτή είναι μία καλή ανάμνηση. Από τις δυνατότερες εμπειρίες που έχω ζήσει!

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από τις μαθητικές παρελάσεις; Facebook Twitter
Ζηνοβία, 20, σπουδάστρια γραφιστικής

Πήγαινα ιδιωτικό κι εκεί η επιλογή των παιδιών που θα έκαναν παρέλαση κρινόταν αποκλειστικά με το ύψος τους, ασχέτως βαθμών.

Ε, εγώ ήμουν κοντούλα και δεν με διάλεγαν ποτέ. Ούτε μία φορά.
Σε πείραζε;
Κάπως ναι, κάθε φορά θυμάμαι που πλησίαζε ο καιρός τσατιζόμουν.

Αυτή την τσατίλα θυμάμαι πιο έντονα από την παρέλαση.

 [ φωτογραφίες: Γιώργος Πλανάκης ]

____________________________________

Εσείς;

Τι είναι αυτό που θυμάστε πιο έντονα από τα χρόνια των μαθητικών παρελάσεων;

Ελλάδα
20

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

16 σχόλια
Άπειρες αναμνήσεις. Ποτέ δεν έκανα παρέλαση στην αράδα.Σε όλες τι παρελάσεις από την 3η Δημοτικού μέχρι και την 3η Λυκείου ήμουν σημαιοφόρος (6η δημοτικού, 3η γυμνασίου και 3η λυκείου) ή παραστάτης 1η-2η γυμνασίου και 1η-2η Λυκείου. Ακόμη και στην 1η γυμνασίου που έγινε με κλήρωση για την 28η Οκτωβρίου, σε 91 παιδιά κληρώθηκα εγώ. Θυμάμαι το γυμναστή να γελάει και να λέει άντε ρε κ*λ*φαρδε, να σει δώ στην 25 Μαρτίου που θα είσαι; Εδώ του απαντάω.Να θυμηθώ την 4η και 5η δημοτικού που αν και μόνος αριστούχος, αναγκαστικά έμενα έξω από τους παραστάτες γιατί δεν έπρεπε να χαλάσει η ομοιομορφία αγοριών κοριτσιών στην παρέλαση. Και έμπαινε ένα τυχερό κορίτσι στη θέση μου. Θυμάμαι παρέλαση με χιόνι στις 28 Οκτωβρίου (Καστοριά)Ψέμα, την τελευταία φορά που έκανα παρέλσαση, δηλαδή 25η Μαρτίου στη 3η λυκείου, έδωσα τη θέση μου σε ένα άλλο παιδί και παρέλασα τσολιάς στην αράδα.Τότε για πρώτη φορά άκουσα όλα τα μπινελίκια που τρώνε οι σημαιοφόροι και ξέσπασα και εγώ με την σειρά μου.Νομίζω αυτή η τελευταία φορά ήταν και η καλύτερη.Εκτός βέβαια από εκείνη τη φορά που μου έπεσε το όπλο στο Χαιδάρι!!!
Εμένα πάλι δεν μου άρεσαν οι παρελάσεις(στο δημοτικό απλά τις θεωρούσα βαρετές,ύστερα τις απέφευγα για άλλους λόγους).Εντάξει στο δημοτικό και στο γυμνάσιο δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα.Υπήρχε όμως και αυτή η στρίγγλα καθηγήτρια της γυμναστικής που μας υποχρέωνε να συμμετάσχουμε και μόνο εάν υπήρχε σοβαρός λόγος(τον οποίο θα έπρεπε να εξηγήσει στον λυκειάρχη παρακαλώ ο γονέας) θα έπαιρνες απαλλαγή.Αλλά και τότε μας έκανε ολόκληρη ανάκριση και πλύση εγκεφάλου ώστε να πάμε στο τέλος.Και ήθελε να φοράμε και συγκεκριμένα ρούχα τα οποία έπρεπε να αγοράσουμε.Έλεος!Όμως ποτέ δεν της έκανα την χάρη της βλαμμένης!!
Στο δημοτικό, έχοντας γονέα δάσκαλο στο ίδιο σχολείο, το όνομά μου δε συμμετείχε καν στην κλήρωση για σημαιοφόρο μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές που έβγαζαν "10". Αυτό επειδή υπήρχαν πολλές μανάδες παιδιών που ως κατίνες συμμαζώχτηκαν και έκαναν λόγο για "στημένη" κλήρωση. Μου το αποκάλυψαν οι γονείς μου αργότερα και στεναχωρέθηκα. Τι να πεις.
Πάντα έκανα παρέλαση με τους προσκόπους εκτός από μια φορά στην 6η δημοτικού που ήμουν παραστάτης. Έχει τύχει σε μπροστινή μου να πέσει κάτω από ολόκληρη σακούλα (!) με στραγάλια που της έριξαν. Αυτό που μου είχε μείνει είναι η 25η Μαρτίου 2003 που κάναμε παρέλαση με 3 βαθμούς. Είχε χιονίσει την προηγούμενη στο λεκανοπέδιο με ελαφριά χιονόστρωση στα βόρεια προάστια χωρίς όμως να το ΄΄παγώσει΄΄.
Δυο αναμνησεις : 1. Στο Δημοτικο που ηθελα να ειμαι παραστρατρια, εκανα τα παντα ολη τη χρονια και εβγαλα καλο βαθμο. Επωδυνη αναμνηση, τα "μαγειρεματα" των βαθμων για να μπει παραστατης ο γιος της δασκαλας. Οπως ειπε και η ψαροσουπα, τοτε ηταν ολος ο κοσμος μου, και κατερρευσε2. Στο Λυκειο που δεν ηθελα να κανω πια παρελαση, η πιο εντονη αναμνηση ηταν οταν πηδουσαμε τα τοιχακια του σχολειου για να την κοπανησουμε στο κενο της προβας
στο γυμνασιο με ειχε διαλεξει η μουσικος μαζι με άλλα 2 κοριτσια και 3 αγορια μετα απο "οντισιον" όλης της 3ης γυμνασιου να ειμαι στα τυμπανα και ειχα καταχαρει γτ τουλαχιστον θα εκανα κατι και δεν θα περπατουσα απλα σαν το βλημα. δυστυχως στις προβες ο γυμναστης (παλαιοτερος σε χρονια στο σχολειο απο την μουσικο) ειδε οτι ημουν η πιο κοντη απο τους "τυμπανιστες" και με εβγαλε με το ετσι θελω διαλεγοντας μια κοπελα ψυλη μεν, απο τις πρωτες που ειχε αποκλεισει η μουσικος δε, τερμα αρρυθμη. για να ολοκληρωθει η ταπεινωση μου με τοποθετησε στην τελευταια σειρα των κοριτσιων μονη μου (ακομα δεν καταλαβα γιατι αφου πρεπει να συμπληρωθει τετραδα) αν και δεν ημουν η πιο κοντη απο τα κοριτσια. εννοειται οτι αφου περασα μια εβδομαδα στα προθυρα του κομπλεξ για το υψος μου και κατασκασμενη πιστολιασα την παρελαση και δεν εμφανιστηκα. τουλαχιστον τωρα οι γυμναστες (οι περισσοτεροι) εχουν την στοιχειωδη λογικη να βαζουν αναμεικτα τα παιδια και οχι κατα υψος γιατι αντικειμενικα να το παρεις φαινεται καλυτερα απο το να βλεπεις να παρελαυνουν οι νταλτον.
Στην τρίτη γυμνασίου ήμουν σημαιοφόρος. Το προηγούμενο βράδυ, από το άγχος μάλλον, είχα βγάλει στο μάγουλο ένα τεράστιο σπυράκι. Αυτό το σπυράκι ήταν τόσο μεγάλο που φαινόταν κι από το διάστημα. Πέρασα όλο το βράδυ στο μπάνιο βάζοντας πάνω στο σπυράκι οτιδήποτε έβρισκα μπροστά μου. Μπεταντίν, οινόπνευμα, γαλάκτωμα, μέχρι και οδοντόκρεμα έβαλα (άγνωστο γιατί). Και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά την παρέλαση πηγαίναμε σε κάτι πάρτυ και γκομενίζαμε με αγόρια από άλλα σχολεία. Εκείνη τη μέρα θα "μου τα ζήταγε'' ένα παιδί από τα αγγλικά. Δεν μπόρεσα να πάω όμως γιατί δεν είχα που να αφήσω τη σημαία. Ήδη από τότε η καριέρα έμπαινε εμπόδιο στην προσωπική μου ζωή..
Δεν εχω κανει ποτε παρέλαση με το σχολείο. Αλλά έχω παρελάσει καμμια 15αρια φορες με τους Προσκόπους και τον Οδηγισμό Ξέρω και όλα τα παραγγέλματα, εχω κανει "ενα στ αριστερό" "ενα και πέντε" "ένα κι εμπλοκή" απειρες φορές, ξερω να κάνω "επ ώμου" και "υπο μάλλης" και "παρουσιαστε" με το προσκοπικο κοντάρι. Ακόμα και τωρα αν ακουσω καπου το μαρς συντονίζομαι και περπαταω με βημα. Σιχαινομαι τις παρελάσεις, αλλά ο προσκοπισμός με βοήθησε να αντιμετωπίσω το bullying που ετρωγα ως παιδι και ηταν μεσα στο πρόγραμμα του προσκοπισμου και η παρελαση. Αλλωστε μετα πηγαιναμε για καφε, ή για φαγητο και ειχε πλακα που ειμασταν με τις στολες και μας αναγνωριζαν οι καταστηματαρχες (μας κερναγανε και κανενα τοστ) Οσο για το κρυο? Οσοι κρυωνατε με καλσον και πουλοβερ δοκιμαστε να παρελασετε με κοντο παντελόνι και τα μανικια του πουκαμισου σηκωμενα.
Μα οι βολτες με ολη την παρεα στην πλατεια μετα! Το καλυτερο! Α και τα τυμπανα που μια χρονια επαιζα, ακομα χτυπαω το ρυθμο ασυναισθητα κι ας εχουν περασει χρονια...
Το δικό μου είναι άσχετο, γιατί (1) αναφέρεται στην 25η Μαρτίου (2) αναφέρεται σε πρόβα σχολικής γιορτής (3η Γυμνασίου, μέσα του ‘80), με ελληνικούς χορούς από μαθητές-φουστανελλάδες (ένας απ’τους οποίους ήμουν κι εγώ). Με το που φεύγει για λίγο ο εποπτεύων καθηγητής, εμείς οι φουστανελλάδες (με τσαρούχια, μουστάκες Ρουμελιώτικες) αρχίζουμε εντελώς αυθόρμητα, να χορεύουμε καν-καν. Με εντυπωσιακή λεπτομέρεια--ξέρουμε πχ το μουσικό θέμα του Offenbach (Galop Infernal, Orphée aux Enfers: ράρα, ραραραρα-ράρα κτλ), και τσιρίζουμε “ίου-ίου-ίου”, σαν χορεύτριες στο Moulin Rouge. Οι αποκάτω σφυρίζουν και χειροκροτούν, και απ’την πολλή φασαρία μας αντιλαμβάνεται ο Λυκειάρχης--ένας καραδεξιός θεολόγος, παλαιών αρχών καθηγητής, απομεινάρι άλλων εποχών (αναφερόταν στον Εμφύλιο ως “ο συμμοριτοπόλεμος”). Φυσικά μας πήρε και μας σήκωσε…Ακούγεται Φελλινικό, είναι όμως πραγματική ιστορία.
Δεν ήξερα πώς να κρατήσω τη σημαία. Είχε ένα χέρι ανάποδο και με μπερδευε. Βλέπετε, στις πρόβες ποτέ δεν κράτησα σημαία. Αρνήθηκα να πάρω μέρος, μα οι δάσκαλοι τότε δεν αστειεύονταν. Είδα τον ουρανό σφοντύλι,με έβαλαν με το ζόρι παραστάτη και τελικά έδωσα τη χαρά σ'εναν άχρωμο να θυμάται ακόμα ότι έγινε σημαιοφόρος, την 28/10/1979, σ'ενα δημοτικό σχολείο της Δράμας.
Ημουν σημαιοφορος στην 6η δημοτικου, οχι σε παρελασαη, αλλα σε μια γιορτη που καναμε στο προαυλιο, κοινο προαυλιο για 4 σχολεια. Ο δασκαλος μου ειχε δωσει τη σημαια και μου εδειξε πώς να την κραταω (οχι με το αναποδο χερι). Οποτε βγαινω και παρατηρω οτι οι σημαιοφοροι των αλλων σχολειων την κρατουσαν με το χερι αναποδα. Τα παιδια του σχολειου μου μού εκαναν νοημα απο κατω να βαλω κι εγω το χερι αναποδα, αλλα εχοντας στο νου μου οτι ο δασκαλος μου εδειξε αλλιως, τους εγραψα κανονικα και κρατησα το κονταρι σαν ενα τεραστιο αγγουρι σε ολη τη διαρκεια της γιορτης.
Ωω θεε μου... Αυτοι οι καυγαδες με την μανα μου για το ασπρο καλσον που τσιμπαγε... Αυτο το κρυο που εχουμε φαει περιμενοντας 2 ωρες πριν την εναρξη της παρελασης στον δρομο.... Αυτη η απαισια στολη με το κοκκινο πουλοβερακι και τη λαδι φουστα (οσοι ειστε απο το συγκεκριμενο ιδιωτικο σχολειο θα καταλαβετε)... Αλλα και οι ωρες που χαναμε τι μαθημα για να κανουμε προβα.. Και οι ματιες που πηγαινοερχοντουσαν με τους μαθητες αλλων σχολιων... Ωωωω θεε μου.... Ευχη και καταρα ηταν η παρελαση...
Επειδή βαριέμαι να απαντήσω σοβαρά στα «σοβαρά» επιχειρήματα που θέσατε,2 ερωτήσεις:1)Το YT εκτός από να ακούτε κανένα τραγουδάκι το χρησιμοποιείτε και για τίποτα άλλο;Έχει και άλλα βιντεάκια,όποιος ήθελε να καταλάβει ή έχει παρακολουθήσει,κατάλαβε.2)Εσείς γιατί θιχτήκατε;
Εσύ ενημερώνεσαι στο YouTube; έχεις ποτέ ακουστά εφημερίδες, βιβλία και ταξίδια; Πήγαινε ένα ταξιδάκι Κούβα... Ω σοσιαλιστικός παράδεισος όπου απαγορεύονται τα laptops και το ίντερνετ...