Μια βραδιά στον Bob Dylan

Μια βραδιά στον Bob Dylan Facebook Twitter
0


Μια βραδιά στον Bob Dylan Facebook Twitter

Τη Δευτέρα 23/06 όσοι έκαναν κέφι να παρακολουθήσουν μια καλοκαιρινή συναυλία διχάστηκαν. Είναι που την ίδια βραδιά η πλατεία Νερού φόρεσε τη hard rock - heavy metal στολή της (Heavy by the Sea – Deftones, Ghost, Behemoth, Nightstalker, Planet of Zeus) και ο Bob Dylan εμφανίστηκε στη σκηνή του Terra Vibe. Μπορεί να υπάρχει χιλιομετρική απόσταση μεταξύ τους μουσικά, όμως οι μεν Deftones είναι ένα σημαντικό συναυλιακό απωθημένο και ένα συγκρότημα που θεωρείται από τα καλύτερα live acts παγκοσμίως, ο δε Dylan είναι απλά o Dylan, ένας «ποιητής» με Πούλιτζερ και ενδεχομένως ο μεγαλύτερος εν ζωή μουσικός μύθος. Καταλαβαίνω ότι για πολλούς το δίλημμα που εμένα με προβλημάτισε φαντάζει ιεροσυλία, αλλά, όπως λέει και ο Dylan, «The times are changing».

Εν τέλει, επέλεξα τον Bob Dylan. Πρώτη φορά είδα τόσο λίγο κόσμο στο Terra Vibe και ενδεχομένως αυτός να ήταν και ο λόγος που η λέξη που κυριάρχησε και διαμόρφωσε τη συναυλία ήταν ο «σεβασμός». Σεβασμός στην αναπάντεχη απαγόρευση φωτογραφιών της τελευταίας στιγμής, σεβασμός στο χρονικά περιορισμένο live αλλά και στην αντι-σουξέ επιλογή των τραγουδιών.

  

Υπήρχε, κατά τη γνώμη μου, μια ορατή διάκριση του κόσμου. Φανατικοί πιστοί του Dylan, ρομαντικοί νοσταλγοί, παλιοί χίπις, άνθρωποι με βιώματα από τις μαγικές μουσικά δεκαετίες του 1960 και 1970, άνθρωποι που ενδεχομένως να τον είχαν ξαναδεί, αλλά δεν θα έχαναν μια ακόμη ευκαιρία. Ένα θερμό νεανικό κοινό, στυλιστικά ομοιογενές με την αισθητική παρακαταθήκη του ροκά και μια ευδιάκριτη λεζάντα αριστερός και επαναστάτης, παρά την αντίθετη τα τελευταία χρόνια πολιτική πορεία του καλλιτέχνη. Φυσικά και ήξεραν όλα τα λόγια και σιγο-τραγούδησαν ακόμα και τα πιο άγνωστα τραγούδια της βραδιάς και, φυσικά, αρνήθηκαν ότι το live δεν ήταν δα και τίποτα το σπουδαίο. Η τελετουργία δεν αφήνει χώρο για ειλικρίνειες. Και η βραδιά ήταν κάτι σαν λαϊκό προσκύνημα. Σαν μια σημαντική μουσειακή βραδιά που απαιτούσε την παρουσία μας. Τέλος, υπήρχε και ένα μέρος του κόσμου που απλώς βρέθηκε εκεί για να δει τον Dylan. Για να βάλει τη βραδιά στο συναυλιακό του βιογραφικό. Δεν είναι και λίγο να έχεις δει τον Dylan live (ακόμα και στα 73 του). 

Όπως και να ’χει, η συμπεριφορά του κόσμου ήταν εξαιρετική. Χωρίς καφρίλες, μπουκάλια και γιούχες, το κοινό μπήκε πολύ γρήγορα στη λογική τού να τιμήσουμε τη μουσική ιδιοφυΐα του Bob και να απολαύσουμε ό,τι έχει να μας δώσει τώρα. Η μουσική έπαιξε χαμηλά, δίνοντας τη δυνατότητα στον κόσμο να μιλάει χωρίς να ψιθυρίζει, η σκηνική παρουσία της μπάντας εξαιρετική, οι εκτελέσεις τους υψηλού επιπέδου και ο ίδιος ο Dylan, ενεργός, ακόμα και όταν θρονιάστηκε στο πιάνο του και έδειχνε να μην είναι (πια) ο frontman, παρότι όλη η ορχήστρα ήταν στραμμένη πάνω του. Σχεδόν όλοι όρθιοι υποκλίθηκαν στα 73 χρόνια του καλλιτέχνη, παρά το ότι η διάρκεια της συναυλίας ήτα μικρή και δεν ακούστηκαν τα τραγούδια-ορόσημα του καλλιτέχνη. Στιγμές-στιγμές, ανάμεσα στις παύσεις των τραγουδιών, έβλεπα τον κόσμο να είναι έτοιμος να φωνάξει το «Blowing in the wind» ή το «Like a rolling stone», όμως όλοι κρατήθηκαν. Τελικά, ακούστηκαν ορισμένα πιο σύγχρονα και λιγότερο γνωστά τραγούδια, όπως τα «Desolation Row», «The Levee’s gonna break», «Shelter from the storm», «Summer Days», «Tweedle Dee & Tweedle Dum», «Thunder on the mountain», «Visions of Johanna» και «All along the watchtower». H μπάντα έκανε ένα και μοναδικό ανκόρ με ένα τραγούδι και ο κόσμος σταμάτησε να φωνάζει «κι άλλο» μόνο με τη γνωστή τακτική του σκληρού προβολέα που σε χτυπάει στα μάτια σαν μια εξίσου βίαιη παράφραση της φράσης «δίνε του». Γενικώς, η βραδιά κύλησε ευχάριστα, η διοργάνωση ήταν εξαιρετική, χαρήκαμε και το testing που έκανε η Smirnoff στους χώρους της συναυλίας. Για πρώτη φορά η επιστροφή από τη Μαλακάσα έγινε απρόσκοπτα, χωρίς να κολλήσουμε σε μποτιλιάρισμα, και αυτό που συνειδητοποιούσα όλο και περισσότερο, όσο περνούσε η ώρα, ήταν πως είχα μόλις δει τον Bob Dylan live. Και, μάλλον, το live ενός τέτοιου σπουδαίου καλλιτέχνη δεν μπορεί να είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι απλώς η συναυλία ενός ζωντανού μύθου. Ας μην το σκεφτούμε περισσότερο.

Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόσο τελικά έχει ακυρωθεί ο Morrissey;

Μουσική / Morrissey: Η συναυλία ακυρώθηκε, το beef συνεχίζεται

Η πορεία ενός από τους πιο δημοφιλείς μουσικούς της εποχής μας έχει έχει στιγματιστεί από τις πολιτικές του τοποθετήσεις υπέρ ενός ακροδεξιού κόμματος, καθώς και από τις προκλητικές δηλώσεις του για ζητήματα όπως η μετανάστευση, η ισλαμοφοβία και η πολιτική ορθότητα. Το κοινό χωρίζεται στα δύο. Τι πιστεύει η κάθε πλευρά;
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Νταϊάνα Ρος, η βασίλισσα της μουσικής 

Μουσική / Νταϊάνα Ρος: «Θέλει χρόνο και δουλειά για να γίνεις Diva, δεν είναι τόσο απλό»

Μια από τις πιο μεγάλες τραγουδίστριες του πλανήτη, η ακαταπόνητη ερμηνεύτρια που με τη μαγνητική της παρουσία μαγεύει το κοινό, είναι ένα φαινόμενο πιο ασυνήθιστο από όσο νομίζετε. Έρχεται σε λίγες μέρες στην Αθήνα για μια μοναδική συναυλία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
105’ με τον Rack

Μουσική / Rack: «Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει»

Γιος του Λεκτικού Επεξεργαστή και με καριέρα που εκτοξεύτηκε νωρίς, ο δημοφιλής ράπερ έχει αλλάξει ρότα. Στα 25 του, πιο ήρεμος από ποτέ, απολαμβάνει μια φήμη που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ.
M. HULOT
Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Μουσική / Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Το ακριτικό διαβαλκανικό φεστιβάλ του Christopher King και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξεσήκωσε για άλλη μια χρονιά άτομα κάθε ηλικίας και καταγωγής με παραδοσιακή μουσική απρόσμενη και συναρπαστική.
M. HULOT
Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Ματούλα Κουστένη διερευνά τη σχέση του ποιητή με τον συνθέτη, την αφετηρία της δημιουργίας του μεγάλου έργου «Άξιον Εστί» και την πορεία του μέχρι την πρώτη ηχογράφηση.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT