ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΕΞΙΧΝΙΑΣΗΣ
Η δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ έφερε στην επιφάνεια ένα σοβαρό πρόβλημα: τα ανεξιχνίαστα εγκλήματα, που συσσωρεύονται τα τελευταία χρόνια, ιδίως όσα σχετίζονται με «συμβόλαια θανάτου» και δολοφονίες στον υπόκοσμο.
Η λογική «ασ’ τους να φαγώνονται μεταξύ τους» δεν είναι αποδεκτή σε μια ευνομούμενη πολιτεία για δύο τουλάχιστον λόγους.
Πρώτον, η χώρα πρέπει να αποδείξει ότι έχει διαρκές μέτωπο εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος, και αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν οδηγεί τους ενόχους στη δικαιοσύνη.
Δεύτερον και κυρίως, έχουν γραφεί και ακούγονται πολλά για διαπλοκή του υποκόσμου με θεσμούς και πρόσωπα του κράτους. Δεν χρειάζεται σοφία για να συμπεράνει κανείς ότι αυτή η αχλή υπονομεύει την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας και την εμπιστοσύνη του πολίτη στους θεσμούς.
Η εξοικείωση, άρα η αδιαφορία και η ανοχή, των πολιτών με τούτη την αρρωστημένη και διόλου τιμητική για τη χώρα μας κατάσταση δεν είναι καλός προάγγελος, διότι δεν θέλει πολύ για να «νομιμοποιήσει» κάθε είδους βία.
• • •
ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ
Το Κράσνικ, μια πόλη της Πολωνίας στα σύνορα με την Ουκρανία, αποφάσισε να ανακηρυχθεί τον Μάιο του 2019 «free of LGBT». Ήταν μία από τις πολλές πόλεις της περιοχής που πήραν παρόμοια απόφαση, υπακούοντας στην γραμμή του κυβερνώντος υπερσυντηρητικού, εθνικιστικού Κόμματος του Νόμου και της Δικαιοσύνης (PiS).
Η απόφαση αυτή στην πόλη της αγροτικής και θρησκευτικής Πολωνίας των 32.000 κατοίκων, που η πλειονότητά της ήταν Εβραίοι το 1943 και μετά τον πόλεμο δεν είχε μείνει κανένας, έμοιαζε δίχως κόστος.
Ωστόσο, μια γαλλική πόλη διέκοψε τους δεσμούς με το Κράσικ, η Νορβηγία ακύρωσε τη χρηματοδότηση έργων ύψους 10 εκατομμυρίων δολαρίων, και η Ευρωπαϊκή Ένωση διέκοψε τη χρηματοδότησε προγραμμάτων για τη νεολαία, τα οποία είναι κρίσιμης σημασίας για να παραμείνει στην πόλη.
Τώρα, ο δήμαρχος της πόλης, Wojciech Wilk, λέει ότι «η πόλη μας έγινε συνώνυμη της ομοφοβίας» και «γίναμε ο περίγελως της Ευρώπης, και είναι οι πολίτες και όχι οι τοπικοί πολιτικοί που υπέφεραν περισσότερο».
Ο δήμαρχος θεωρεί ότι η πόλη θα πρέπει να επανεξετάσει την απόφασή της και κινείται προς την αυτή την κατεύθυνση. Τον περασμένο Σεπτέμβριο του 2020, μια απόπειρα να αλλάξει η απόφαση απέτυχε, Σημειωτέον, στην ίδια συνεδρίαση το δημοτικό συμβούλιο είχε αποφασίσει να απαγορεύσει την τεχνολογία 5G και το Wi-Fi Ίντερνετ στα σχολεία.
Πηγή: The New York Times
• • •
ΕΝΑ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟ ΕΘΙΜΟ
Η 27-χρονη Aïzada Kanatbekova βρέθηκε στραγγαλισμένη, την Τετάρτη 7 Απριλίου, στην Κιργιζία (Κιργκιστάν), δύο μέρες μετά την απαγωγή της με σκοπό τον αναγκαστικό της γάμο.
Η παράδοση των γάμων με απαγωγή είναι πολύ παλιά στην πρώην αυτή σοσιαλιστική δημοκρατία της Κεντρικής Ασίας. Δεν μπόρεσαν να την ξεριζώσουν οι σοβιετικοί που το επιχείρησαν, επανεμφανίστηκε δε δυναμικά μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Παρά τις διεθνείς καταδίκες, ένας γάμος στους πέντε στη φτωχή αυτή χώρα των 6,5 κατοίκων γίνεται με απαγωγή, ορισμένες από τις οποίες είναι σκηνοθετημένες, σύμφωνα με το γραφείο του ΟΗΕ – Γυναίκες στο Μπισκέκ.
Το 2018, η δολοφονία μιας 20-χρονης φοιτήτριας της Ιατρικής από τον απαγωγέα της μέσα στο αστυνομικό τμήμα όπου βρισκόταν για να καταθέσει μήνυση εναντίον του, είχε προκαλέσει μαζικές διαδηλώσεις στη χώρα.
Πηγή: Novastan.org, Agence France-Presse
• • •
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ
Ένα δέος σε πιάνει βλέποντας το βίντεο που απεικονίζει τα τρία κύματα της πανδημίας στην Ευρώπη.
First, second and now third wave: @zeitonline animation shows how the coronavirus spread across Europe.
— Xavi Ruiz (@xruiztru) April 10, 2021
pic.twitter.com/nT6qxtNnm6
• • •
60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΪΧΜΑΝ
Πριν από 60 ακριβώς χρόνια, στις 11 Απριλίου 1962, ξεκίνησε η δίκη του Άντολφ Άιχμαν στο Ισραήλ. Η απήχησή της ήταν τεράστια και η σημασία της πολλαπλή.
Χάρη στην πολιτική διορατικότητα του πρωθυπουργού, Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, ο οποίος αποφάσισε ότι ο Άιχμαν έπρεπε να συλληφθεί και να δικαστεί στο Ισραήλ, το «ολοκαύτωμα» μετετράπη σε «Ολοκαύτωμα».
Η σύλληψη και προσαγωγή σε δίκη του Άιχμαν αποτέλεσε μοντέλο για τις μετέπειτα διώξεις των ναζί εγκληματιών και γενικότερα για όσους βαρύνονται με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Επιπλέον, η δίκη ήταν σαν να έδωσε σήμα να αρχίσουν να μιλάνε οι επιζώντες, να γράφονται βιβλία, να γυρίζονται ταινίες, και να διερευνάται σε βάθος η ιστορία της γενοκτονίας.
Πολύ περισσότερο, σύμφωνα με την ιστορικό και συγγραφέα του βιβλίου «The Eichmann Trial», Deborah Lipstadt, η δίκη συνετέλεσε στη σφυρηλάτηση της εθνικής ταυτότητας και ενότητας, διότι πολλοί Ισραηλικοί, που έβλεπαν τους επιζώντες ως αδύναμους και παθητικούς απέναντι στη ναζιστική θηριωδία, κατάλαβαν ότι έκαναν μεγάλο λάθος. Κυρίως, όμως, υπήρξε καθοριστικό γεγονός για την ιστορία των Εβραίων, την ιστορία των Ισραηλινών και την παγκόσμια ιστορία, αφού για πρώτη φορά σε 2.000 χρόνια οι Εβραίοι δίκαζαν κάποιον που τους προκάλεσε κακό.
Αναμφισβήτητα, το βιβλίο της Χάνα Άρεντ «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ» παραμένει το πιο γνωστό για τη δίκη, και ιδίως διάσημο για την «κοινοτοπία του κακού» που πρότεινε προκειμένου να εξηγήσει τον Άιχμαν, υποστηρίζοντας ότι επρόκειτο για γραφειοκράτη που υπάκουε τυφλά στις διαταγές. Πάντως, έχει πλέον τεκμηριωθεί επαρκώς ότι η εικόνα τού Άιχμαν που περιέγραψε δεν στέκει.
• • •
ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΦΟΡΝΤ
«Μια μαύρη Φορντ, μοντέλο του '23» τραγουδούσε η Μάρω Κοντού, πιθανόν η Φορντ ήταν μαύρη, επειδή η Φορντ ταυτιζόταν επί πολλά έτη με το μαύρο χρώμα.
«Ένας καταναλωτής μπορεί να έχει αυτοκίνητο όποιου χρώματος θέλει, αρκεί να είναι μαύρο», λέγεται ότι είπε ο Χένρι Φορντ. Ωστόσο, υπάρχει μόνο μία καταγραφή της φράσης κι αυτή στα απομνημονεύματά του (Henry Ford in collaboration with Samuel Crowther, «My Life and Work», 1922) ότι το είπε αστειευόμενος σε συνάντηση με τους πωλητές της εταιρείας το 1909.
Άλλωστε, μέχρι το 1908 το Model T πουλιόταν σε διάφορα χρώματα, καθώς και μετά το 1926. Το μαύρο δεν ήταν αισθητική επιλογή. Η χρήση του ήταν αναπόφευκτη προκειμένου να μειωθεί το κόστος παραγωγής, διότι τότε ήταν το μοναδικό χρώμα που στέγνωνε γρήγορα.
• • •
ΤΟ ΡΗΤΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
O Χρυσός Κανόνας λέει ότι όποιος έχει τον χρυσό κάνει τους κανόνες.
— Ο Μεγάλος Βεζίρης του Σουλτάνου, Τζαφάρ, στον Αλαντίν, στην ταινία της Ντίσνεϊ «Αλαντίν», 1992.
