Τι πέθανε μαζί με τον Άκη Facebook Twitter
Φωτ.: ΑΠΕ

Τι πέθανε μαζί με τον Άκη Τζοχατζόπουλο

0

Ο πρόσφατος θάνατος του Άκη Τζοχατζόπουλου, όπως συμβαίνει ενίοτε με τους θανάτους αμφιλεγόμενων πολιτικών προσώπων, έφερε στην επιφάνεια ζώσες μνήμες που όμως είχαμε προτιμήσει να απωθήσουμε ως πολιτικό σύστημα και κοινωνία.

Η συχνά άγαρμπη προσπάθεια πολλών να αποσυνδέσουν τον σημερινό τους εαυτό από τα έργα και τις ημέρες του προσώπου αυτού και άρα από μια ολόκληρη εποχή στην οποία εκείνος και το ήθος του κυριαρχούσαν πολιτικά δείχνουν τον πανικό που διακατέχει τη συλλογική μας μνήμη απέναντι σε όσα τη βαραίνουν, πλήττοντας τις εξιδανικεύσεις της, παλιές και όψιμες.

Διότι, πράγματι, αν και πέθανε μόνος, με το άγος της φυλακής να τον βαραίνει στα στερνά και πολιτικά ανέστιος, ο Άκης δεν ήταν απλώς ένας πολιτικός με ένα βαρύ σκάνδαλο στην πλάτη. Υπήρξε, για μια τριακονταετία περίπου, το άτυπο Νο 2 του κόμματος που κυβέρνησε το μεγαλύτερος μέρος της Μεταπολίτευσης: μέλος όλων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, πάντα με τα πιο σημαντικά χαρτοφυλάκια, και κυρίως ένα από το πλέον έμπιστα πρόσωπα του προέδρου του, που, παρότι γνώριζε τις τεράστιες αδυναμίες του, εξακολουθούσε μέχρι την τελευταία μέρα να τον έχει κοντά του.

Κατά την πάγια έκφραση ‒μόνο που εδώ έχει και πλήρη ισχύ‒, ο Άκης ήταν τυπικό προϊόν της πολιτικής του εποχής και κυρίως της πασοκικής κουλτούρας που ενσταλάχθηκε και σταδιακά κατίσχυσε σε σημείο τέτοιο, που οι Άκηδες της εποχής (που έκαναν λαμπρή καριέρα σε όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα) να γίνουν ο κυρίαρχος πολιτικός ανθρωπότυπος, ο οποίος, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, είχε πάψει τότε και να μας εντυπωσιάζει ή να μας ενοχλεί, παρά την πασιφανή ανεπάρκειά του γι’ αυτήν τη δουλειά. 

Ο Άκης ήταν πλασμένος για να απαρτίζει τον εσωτερικό κύκλο μιας πατριαρχικής ηγεσίας: πιστός, υπάκουος και μάλλον με μικρό ενδιαφέρον για το δημόσιο συμφέρον, επιτρέποντας στον εαυτό του σοβαρές εκπτώσεις όσο το υπηρετούσε.

Επρόκειτο, πρώτ’ από όλα, για μια κουλτούρα εξουσίας που ερχόταν από παλιά και είναι χαρακτηριστική κομματικών συστημάτων και κοινωνικών δομών χαμηλής θεσμοποποίησης και έντονου πατερναλισμού. Ήταν αυτό που στον δημόσιο λόγο περιγραφόταν ως περίοδος των «χαρισματικών ηγετών», δηλαδή στην ουσία ολόκληρος ο ελληνικός εικοστός αιώνας, που όταν καλούμαστε, ακόμη και τώρα, να τον περιοδολογίσουμε και να τον ονοματίσουμε, του δίνουμε τίτλους όπως «βενιζελική» (ή «αντιβενιζελική»), «καραμανλική» και «παπανδρεϊκή» περίοδος.

Και παρότι, φυσικά, η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία χαρακτηρίστηκε από τη γέννηση και την κυριαρχία των μαζικών πολιτικών κομμάτων ‒για πρώτη φορά στην πολιτική μας ιστορία‒, η εσωκομματική δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ (μέχρι πρόσφατα, τουλάχιστον) το δυνατό τους σημείο. Ο ιδρυτής και αρχηγός τους ήταν αδύνατο να αμφισβητηθεί στο παραμικρό και η εσωκομματική εξουσία του θύμιζε πατριαρχικό θρόνο: ήταν ισόβια και το πρόσωπό του ιερό και απαραβίαστο.

Ως εκ τούτου, πλάι σε μια τέτοια εξουσιαστική δομή μεσαιωνικού τύπου ήταν δύσκολο να χωρέσουν αυτόφωτες πολιτικές προσωπικότητες με ανεξαρτησία γνώμης και βεληνεκές που να μη φοβίζει τον αρχηγό και πρωθυπουργό.

Έτσι, στη μεν ΝΔ η καραμανλική παρουσία ήταν προφανώς καταλυτική, αλλά εξαιτίας της υπερκομματικής της εμβέλειας (και της μετέπειτα μετακίνησής της στη Προεδρία της Δημοκρατίας) δινόταν χώρος ύπαρξης και στις παλιότερες πολιτικές βαρονίες που έρχονταν από παλιά, στο δε ΠΑΣΟΚ η παντοκρατορία του Ανδρέα Παπανδρέου επέτρεπε χώρο μόνο σε όσους «γνώριζε μέχρι τότε μόνο ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους», δηλαδή πολιτικά πρόσωπα που όφειλαν κυριολεκτικά τα πάντα στον αρχηγό και που δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να τον ξεβολέψουν από τον αυτοθαυμασμό του. Η απόλυτη εξουσία του, άλλωστε, επιβεβαιωνόταν και με τις συχνές «αναδομήσεις» των κυβερνήσεών του, που οι βετεράνοι υποδέχονταν με την περίφημη φράση «άντε πάλι, ο αρχηγός παίζει ανασχηματισμό». 

τσοχατζόπουλος παπανδρέου Facebook Twitter
Θα αναρωτηθεί, βέβαια, κανείς, δικαίως: και τότε, αν η τσοχατζοπούλεια κουλτούρα ήταν η κυρίαρχη, γιατί ο ίδιος δεν κατάφερε να γίνει ο διάδοχος του «μεγάλου πατριάρχη» κατά την εσωκομματική εκλογή του 1996; Φωτ.: ΑΠΕ

Είναι παλαιόθεν γνωστό ότι μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον αυλικών μακροημερεύει καλύτερα όχι μόνο ο πιο πιστός, όχι μόνο ο πιο κόλακας, όχι μόνο εκείνος με τη λιγότερο επεξεργασμένη πολιτική ευφυΐα, αλλά πρώτος απ’ όλους αυτός που ενδιαφέρεται λιγότερο για την ουσία της πολιτικής, που είναι να υπηρετείς το δημόσιο συμφέρον, πέρα από πρόσωπα, τοτέμ και επί της γης ημίθεους.

Ο Άκης (αν και όχι μόνο) ήταν πραγματικά ιδανικός για τον ρόλο αυτό, πλασμένος για να απαρτίζει τον εσωτερικό κύκλο μιας τέτοιας πατριαρχικής ηγεσίας: πιστός, υπάκουος και μάλλον με μικρό ενδιαφέρον για το δημόσιο συμφέρον, επιτρέποντας στον εαυτό του σοβαρές εκπτώσεις όσο το υπηρετούσε.

Διότι η πασοκική αυτή κουλτούρα, που άλωσε σταδιακά και τη ΝΔ και έγινε η κυρίαρχη κουλτούρα της Μεταπολίτευσης, ήταν φορέας και μιας άλλης στρέβλωσης: της εκδημοκρατισμένης διαφθοράς.

Στις περισσότερες δυτικές δημοκρατίες η πολιτική διαφθορά περιορίζεται στις ηγετικές ελίτ, εντοπίζεται δηλαδή σε υψηλό κυρίως επίπεδο, χωρίς πάντως να είναι οπωσδήποτε υλική (παίρνει κι άλλες μορφές) και σίγουρα όχι εκτεταμένη. Το κοινωνικό συμβόλαιο ωστόσο, που άτυπα συμφωνήθηκε ανάμεσα σε κυβερνώντες και πολίτες στη μεταπολιτευτική Ελλάδα μετά από χρόνια κοινωνικής καταπίεσης για τα χαμηλά στρώματα, όριζε τη διαφθορά ως δημοκρατικό δικαίωμα.

Ο καθείς από τη θέση του και τις δυνατότητές του είχε το (αν)ηθικό δικαίωμα να «διαφθαρεί» όσο μπορούσε: οι πιο κάτω λιγότερο, οι πιο πάνω περισσότερο, ενώ συχνά η διαφθορά αυτή μπορεί να λάμβανε και επίσημη ή ημιεπίσημη νομιμοποίηση, όπως έκανε η περιβόητη αποστροφή του Ανδρέα όταν συνέβαιναν υπερβολές, «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι κι έτσι».

Η διαφθορά έγινε έτσι κρίσιμο συμπληρωματικό κομμάτι του μηχανισμού της ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας για δημόσιους λειτουργούς, ελεύθερους επαγγελματίες, επιχειρηματίες – και τούτο ίσχυε και για το πολιτικό προσωπικό, το οποίο, μετά την ανανέωση που επέφερε η κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80, δεν προερχόταν αναγκαστικά από κάποιο πολιτικό τζάκι. Γεγονός που σήμαινε ότι για τον εκάστοτε υποψήφιο δεν αρκούσε να συγκεντρώνει μόνο ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο για την πολιτική του επιβίωση αλλά και ένα οικονομικό. Και το πρώτο γινόταν όλο και περισσότερο συνάρτηση του δεύτερου.

άκης τσοχατζόπουλος Facebook Twitter
Η διαφθορά έγινε κρίσιμο συμπληρωματικό κομμάτι του μηχανισμού της ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας για δημόσιους λειτουργούς, ελεύθερους επαγγελματίες, επιχειρηματίες – και τούτο ίσχυε και για το πολιτικό προσωπικό, το οποίο, μετά την ανανέωση που επέφερε η κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80, δεν προερχόταν αναγκαστικά από κάποιο πολιτικό τζάκι. Φωτ.: ΑΠΕ

Θα αναρωτηθεί, βέβαια, κανείς, δικαίως: και τότε, αν η τσοχατζοπούλεια κουλτούρα ήταν η κυρίαρχη, γιατί ο ίδιος δεν κατάφερε να γίνει ο διάδοχος του «μεγάλου πατριάρχη» κατά την εσωκομματική εκλογή του 1996; Και ακόμη χειρότερα, γιατί κατάφερε να εκλεγεί πρόεδρος το αντίπαλο δέος του, ένας πολιτικός όπως ο Κ. Σημίτης, σχετικά περιθωριοποιημένος τόσα χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, που προσωποποιούσε μια εκσυγχρονιστική εκδοχή, ριζικά διαφορετική;

Πιστεύω ότι ο Άκης και οι φιλοδοξίες του σκόνταψαν πάνω σε μια μακραίωνη ιστορικοπολιτική σταθερά του ελληνικού κράτους που θέλει το πολιτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία να αναζητούν επειγόντως κινήσεις αυτοδιόρθωσης όταν η πορεία μας δείχνει να ξεφεύγει από τα εκσυγχρονιστικά και φιλοευρωπαϊκά ειωθότα. Κι έτσι να αναζητά αιφνιδίως πρόσωπα που να μπορούν να κάνουν τη δύσκολη δουλειά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω κι αν γνωρίζουν ότι θα χρειαστεί να τους γίνουν και δυσάρεστοι. Το έχει κάνει πάμπολλες φορές στο παρελθόν και είναι αλήθεια ότι πολιτικοί όπως ο Βενιζέλος ή ο Καραμανλής εισήλθαν στην εποχή τους ξαφνικά στο προσκήνιο ως outsiders, σε μια στιγμή που κυοφορούνταν μεγάλοι μετασχηματισμοί, μετά από μεγάλες αναταράξεις.

Όλα αυτά δεν αποτελούν τίποτε λιγότερο από το πολύ πρόσφατο παρελθόν μας και αν σήμερα αποστρέφουμε το βλέμμα μας είναι διότι, για όσους τολμούν να το παραδεχτούν, αυτή είναι η τωρινή μας μεγάλη μάχη: να τα υπερβούμε και, μετά από μια δεκαετία αλλεπάλληλων κρίσεων, να προχωρήσουμε σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο εξουσίας και κοινωνίας που ούτε να στηρίζεται σε «χαρισματικούς» ούτε και να υποτάσσει το δημόσιο συμφέρον στο πλήθος των ιδιωτικών.

Τα πρώτα βήματα φαίνεται ότι ήδη γίνονται, αλλά ενώ οι Άκηδες μπορεί να φεύγουν από τη ζωή και το προσκήνιο, το πιο δύσκολο ερώτημα είναι αν θα καταφέρουμε να ξεριζώσουμε και την κουλτούρα τους.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Guest Editors / Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Η πατριαρχία είναι παντού: στην οικονομία, στην κοινωνία, στην ψυχολογία, στην αισθητική, στον πολιτισμό, σε ολόκληρη την ανθρώπινη κατάσταση. Όταν σκεφτόμαστε το πολιτικό, δεν γίνεται να μη σκεφτόμαστε το φεμινιστικό.
ΝΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οπτική Γωνία / «Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οι παγκόσμιες και περιφερειακές επιπτώσεις της σύγκρουσης στη Γάζα και τα αδιέξοδα του Παλαιστινιακού. Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια ομάδα μαθητών κατασκεύασε ρομπότ που καθαρίζει τις θάλασσες

Περιβάλλον / Πώς μια ομάδα μαθητών από τον Άλιμο έφτιαξε ρομπότ που καθαρίζει τον βυθό;

Το Greek Seabot είναι το υποβρύχιο ρομπότ που δημιούργησε μια μαθητική ομάδα από το ΕΠΑΛ Αλίμου για να βοηθήσει στον καθαρισμό των βυθών από πλαστικά και απορρίμματα. Μιλούν στη LIFO οι μαθητές για τα κίνητρά τους και το όραμά τους για ένα πιο καθαρό περιβάλλον.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Οι αλλαγές που φέρνουν στο μεταναστευτικό η πρόσφατη απόφαση της Λειψίας και η νέα πολιτική του Μερτς/ Μεταναστευτικό: Από τη Μέρκελ στον Μερτς και η αλλαγή που φέρνει η απόφαση της Λειψίας

Βασιλική Σιούτη / Μεταναστευτικό: Πώς επηρεάζει την Ελλάδα η αλλαγή πολιτικής της Γερμανίας;

Μετά την εκλογή του Φρίντριχ Μερτς, η Γερμανία αυστηροποιεί τη μεταναστευτική πολιτική της και αναζητά τρόπους για να εξαιρεθεί από την υποχρέωση εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ώστε να μην κάνει δεκτά νέα αιτήματα ασύλου.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες; 

Οπτική Γωνία / Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες ενώ δεν έχουμε να φάμε;

Αν νομίζετε ότι η επίδειξη πλούτου προκαλεί σήμερα κοινωνική κατακραυγή, πλανάστε. Άνθρωποι που δυσκολεύονται οικονομικά, αντί να βιώσουν ταξική αφύπνιση, βλέποντας πώς ζει η δισεκατομμυριούχος σταρ του TikTok, θέλουν να μάθουν τα πάντα γι' αυτήν.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανήλικοι στην πρώτη γραμμή: Το νέο πρόσωπο της ακροδεξιάς στη Θεσσαλονίκη

Ελλάδα / 13χρονα παιδιά σε νεοναζιστικές συμμορίες: Πώς φτάσαμε εδώ;

Όλο και περισσότεροι έφηβοι και νέοι φαίνεται να γοητεύονται από ακροδεξιές ιδεολογίες. Τι σηματοδοτεί η έκρηξη αυτού του επικίνδυνου φαινομένου; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Άρης Στυλιανού.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
« Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Οπτική Γωνία / «Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Ο επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας της Θρησκείας της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και διδάκτορας των πανεπιστημίων Βοστώνης και Λουβέν Χαράλαμπος Βέντης μιλά για την εκλογή του νέου Πάπα, την «επιστροφή» της θρησκείας και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα η Καθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει…

Οπτική Γωνία / Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει

Την τελευταία δεκαετία, όλα σχεδόν έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι της που βρισκόταν παραδοσιακά και ιστορικά απέναντι στη συντηρητική παράταξη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πως θα το ξοδέψεις

Ρεπορτάζ / Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πώς θα το ξοδέψεις

Η απόφαση της κυβέρνησης να καταβάλλεται το επίδομα ανεργίας και άλλες κοινωνικές παροχές σε προπληρωμένη κάρτα, με πλαφόν 50% στην ανάληψη μετρητών, προκαλεί την αγανάκτηση των δικαιούχων. Σχολιάζουν στη LIFO άνεργοι πολίτες, ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και εκπρόσωποι κλάδων που πλήττονται.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Empty the Tanks»: Σώστε τα δελφίνια!

Ρεπορτάζ / «Empty the Tanks»: Πότε θα σταματήσει η αιχμαλωσία των δελφινιών;

Η παγκόσμια καμπάνια «Empty the Tanks» εναντιώνεται στην αιχμαλωσία και την εκμετάλλευση των δελφινιών. Πώς εκφράζεται η κινητοποίηση στην Ελλάδα και ποια η τύχη των δελφινιών του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου; Μιλούν στη LIFO εκπρόσωποι οργανώσεων, αλλά και ο ιδρυτής του Αττικού Πάρκου.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Υψηλοί τόνοι για τα Τέμπη, χαμηλοί για τα ελληνοτουρκικά 

Οπτική Γωνία / Υψηλοί τόνοι για τα Τέμπη, χαμηλοί για τα ελληνοτουρκικά 

Τα Τέμπη συνεχίζουν να πυροδοτούν εντάσεις μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αντιθέτως στα ελληνοτουρκικά και στο θέμα της πώλησης των Eurofighter στην Τουρκία που απασχόλησε την επικαιρότητα, η κριτική για τη στάση της κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σε χαμηλούς τόνους.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Οδός Βύρωνος: Ένας δρόμος-ντροπή για τον δημόσιο χώρο

Aθήνα / Οδός Βύρωνος: Ένας δρόμος-ντροπή για τον δημόσιο χώρο

Τα πεζοδρόμια στην καρδιά της πόλης έχουν παραδοθεί στα τουριστικά καταστήματα, αποκλείοντας τους πιο ευάλωτους πολίτες, ενώ η Αθήνα χάνει τον βασικό λόγο ύπαρξής της: να είναι μια πόλη για ανθρώπους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Έχετε «επιστροφή φόρου»: Οι συχνότερες περιπτώσεις phishing

Οπτική Γωνία / «Έχετε επιστροφή φόρου, πατήστε εδώ»: Πώς να γλιτώσεις από το phishing

Παραπλανητικά μηνύματα, αποκάλυψη προσωπικών δεδομένων, χακάρισμα τραπεζικών λογαριασμών. Το phishing είναι πιο συχνό και πολύ πιο επικίνδυνο πιο επικίνδυνο απ' ό,τι νομίζουμε. Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Κυβερνοασφάλειας στο Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων του Πανεπιστημίου Πειραιώς και επικεφαλής της Εθνικής Ομάδας Κυβερνοασφάλειας, Χρήστος Ξενάκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Το χρονικό των χαμένων βίντεο των Τεμπών

Οπτική Γωνία / Το χρονικό των χαμένων βίντεο των Τεμπών

Η υπόθεση των χαμένων βίντεο των Τεμπών αναδεικνύει, για ακόμη μία φορά, λανθασμένους χειρισμούς που έγιναν σε κρίσιμες φάσεις της ανακριτικής διαδικασίας, αφήνοντας πλήθος αναπάντητων ερωτημάτων.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ