ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ δεν ήταν πια δική μου όταν ήμουν επτά μηνών έγκυος. Μια μέρα που είχα κάτι να παραδώσω, δούλεψα ένα δεκάωρο χωρίς κάποιο ιδιαίτερο διάλειμμα, κάτι που μέχρι τότε ήταν εντελώς φυσιολογικό.
Όταν σηκώθηκα να φύγω από το γραφείο, ένιωσα την κοιλιά μου να στρίβεται: η αίσθηση μου θύμισε τον ντοντουρμά – έτσι λέγεται το παγωτό στα τουρκικά. Στις τουριστικές γειτονιές της Κωνσταντινούπολης άντρες ντυμένοι με φολκλόρ στολές φτάνουν αυτό το μαστιχωτό παγωτό πολύ ψηλά για να εντυπωσιάσουν τους επισκέπτες – οι στρώσεις του μοιάζουν με άσπρες χορδές. Ένιωσα πως αυτές οι χορδές βρίσκονταν μέσα στην κοιλιά μου. Το επόμενο πρωί δυσκολευόμουν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Συνειδητοποίησα ότι το μωρό είχε δική του άποψη για την ημέρα μου. Δεν του άρεσε η εντατική δουλειά με πεντάλεπτα διαλείμματα για φαγητό και τουαλέτα.
Είχα περάσει τα πάνδεινα για να μείνω έγκυος κι όμως αστειευόμουν ότι έχω μέσα μου έναν μικρό τύραννο. «Αν μπορούσε να μιλήσει», έλεγα στις φίλες μου, «θα μιλούσε μόνο στην προστακτική»: ξύπνα. Φάε παγωτό σοκολάτα. Φάε πίκλες. Φάε λίγο αλμυρό τυρί. Κάνε εμετό. Κοιμήσου το μεσημέρι. Ναι, κι άλλο. Ξύπνα στις 4 το πρωί, ενώ νιώθεις το αίμα σου να βράζει κι εγώ σε κλοτσάω με μανία. Κλάψε. Πήγαινε τουαλέτα. Κάνε ρυθμικές αναπνοές για να ξυπνήσω, γιατί έχεις να με ακούσεις πάνω από μία ώρα και ανησυχείς. Όχι, αυτό που νιώθεις δεν είναι συσπάσεις, έχω απλώς λόξιγκα. Ναι, και τα έμβρυα έχουν λόξιγκα.
Δεν διαλέγεις πότε θα μείνεις έγκυος, δεν διαλέγεις την εγκυμοσύνη σου, δεν διαλέγεις καν το μωρό. Όταν το μωρό αποφασίσει να έρθει είναι σαν κομήτης που φλέγεται, έτοιμος να βάλει φωτιά στο σύμπαν.
«Όλος ο κόσμος ξεκίνησε με ένα “ναι”. Ένα κύτταρο είπε “ναι” σε ένα άλλο κύτταρο και γεννήθηκε η ζωή. Αλλά πριν από την προϊστορία υπήρχε η προϊστορία της προϊστορίας και υπήρχε το “ποτέ” και υπήρχε το “ναι”. Κι ήταν πάντα έτσι» έγραψε η κορυφαία Βραζιλιάνα συγγραφέας Κλαρίσε Λισπέκτορ στην πρώτη παράγραφο του βιβλίου της Η ώρα του αστεριού, που κυκλοφόρησε το 1977, λίγο πριν πεθάνει.
Ένα από τα τρομακτικότερα πράγματα που πρέπει να αποδεχτείς όταν πεις το «ναι», είναι πως αρχικά δεν θα είσαι ποτέ έτοιμη και μετά δεν θα έχεις ποτέ πια την ψευδαίσθηση ότι η ζωή σού ανήκει. Η γενιά μου, γυναίκες λίγο πριν, λίγο μετά τα 40, έχουμε μεγαλώσει αποζητώντας με μανία τον έλεγχο του σώματος, της δουλειάς, των σχέσεών μας. Το να γίνεσαι μητέρα σημαίνει να αποδέχεσαι πως δεν θα έχεις ποτέ ξανά τον «απόλυτο έλεγχο» της ζωής σου και πως επίσης αυτό δεν θα έχει καμία απολύτως σημασία.
Δεν διαλέγεις πότε θα μείνεις έγκυος, δεν διαλέγεις την εγκυμοσύνη σου, δεν διαλέγεις καν το μωρό. Όταν το μωρό αποφασίσει να έρθει είναι σαν κομήτης που φλέγεται, έτοιμος να βάλει φωτιά στο σύμπαν. Το μωρό δεν ενδιαφέρεται αν έχεις δουλειά, αν έχεις ετοιμάσει το δωμάτιό του, αν έχεις καρότσι και μαξιλάρι θηλασμού, πετσέτες, πετσετάκια, μουσελίνες, πάντες, όλες αυτές τις τρομακτικές άγνωστες λέξεις. Δεν θα σου δώσει χρόνο και χώρο για τα υπαρξιακά σου ζητήματα. Δεν περιμένει κανέναν και τίποτα, έρχεται εδώ και τώρα, ένα θαύμα που σε θηλάζει ώρες ολόκληρες σαν πεινασμένο πιράνχας, ένα στόμα από ταλκ, έτοιμο να σε κατασπαράξει.
Το παιδί σου δεν το ενδιαφέρει αν έχεις παραδοτέο στη δουλειά σου. Θέλει να παίξει με ένα καπάκι, χτυπώντας το δυνατά και επίμονα στο παρκέ για μισή ώρα. Για λίγο νομίζεις πως έχει μια ρουτίνα, ότι είστε ένα, εσύ κι αυτό, χαράματα, ενάντια στον κόσμο. Σου ξεφεύγει γελώντας, κάθε εβδομάδα έχει κι άλλο πρόσωπο, προσπαθεί να μπουσουλήσει σε ένα πάτωμα γεμάτο τρίχες γάτας, συλλαβίζει φράσεις, κάνει τούμπες. Το ακολουθείς.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
