Ποιος θα προστατεύσει τα παιδιά από την οικογένεια;

Ποιος θα προστατεύσει τα παιδιά από την οικογένεια; Facebook Twitter
Λέμε συνέχεια ότι ζούμε σε «παιδοκεντρική» κοινωνία. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τα παιδιά θα μιλούσαν ελεύθερα, ανοιχτά και χωρίς ντροπή για όσα τους συμβαίνουν, γιατί θα γνώριζαν ότι η κοινωνία είναι με το μέρος τους. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ πιο ιδιαίτερα ζητήματα στον δημόσιο διάλογο και στην κατασκευή πολιτικής πεποίθησης είναι το ένδυμα που φορά, κατά περίσταση, η έννοια της οικογένειας

Η «οικογένεια» είναι μια έννοια που αγαπούν πολύ οι άνθρωποι που επιθυμούν να παραμείνουν τα πράγματα ακριβώς όπως είναι ή να γίνουν όπως ήταν παλιά. Μιλήστε με θρησκόληπτους ανθρώπους και θα σας πουν ότι στον καιρό μας έχει διαλυθεί η οικογένεια, μιλήστε με ανθρώπους εθνικιστικών πεποιθήσεων και θα σας πουν ότι η λύση στα προβλήματα είναι «να ενισχυθεί η ελληνική οικογένεια», μιλήστε, εν γένει, ακόμη και με μετρίως συντηρητικό κόσμο και κάπου θα ξεπηδήσει «ο θεσμός της οικογένειας» που πρέπει να προφυλαχθεί γιατί βάλλεται από την υπογεννητικότητα, τον φεμινισμό, τη μόρφωση των γυναικών, τους μετανάστες και το γεγονός ότι οι γκέι θέλουν να παντρεύονται. Το βλέμμα αυτών των ανθρώπων κοιτά την οικογένεια και βλέπει σταθερότητα, ασφάλεια, οικονομικές υποσχέσεις για ένα εύρωστο μέλλον και «λειτουργικότητα». Μια κοινωνία που θέτει ψηλά την οικογένεια, πιστεύουν, είναι μια κοινωνία προφυλαγμένη και δυναμική. 

Το παιδί, έχω καταλήξει, είναι ένα πλάσμα που αξίζει προστασία και φροντίδα μόνο σε φαντασιακές συνθήκες. Το παιδί-κορίτσι φταίει από νήπιο και δεν είναι ποτέ παιδί. Ξεκινά τη ζωή του ως νεαρή γυναίκα. Και ξέρουμε τι συμβαίνει στις γυναίκες, εντός και εκτός οικογένειας. 

Σε άλλες κοσμοθεωρίες, η οικογένεια είναι χρωματισμένη πολύ διαφορετικά. Είναι ο τόπος όπου κάποια μέλη της κοινωνίας κινδυνεύουν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού να δολοφονηθούν ή να βιαστούν. Για παράδειγμα, σύμφωνα με έρευνα των Ηνωμένων Εθνών, το 2021 στην Ιταλία το 81% των γυναικοκτονιών συνέβη εντός της «οικογενειακής σφαίρας». Το 2023 από τις 85.000 καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες, το 60% έγινε από σύντροφο ή μέλος της οικογένειας των γυναικών.

Σε σχέση με τον βιασμό ή τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, οι θύτες είναι πρόσωπα οικεία στα παιδιά σε ποσοστό που αγγίζει το 80-90% και το 30-40% ανήκει στην οικογένεια του παιδιού.

Για πολλούς ανθρώπους η οικογένεια δεν είναι ούτε φροντίδα, ούτε ασφάλεια, ούτε η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Είναι ένα σπυρί χοντρό και πυώδες που προστατεύεται από αδιάτρητο δέρμα. Δεν μπορεί να σπάσει εύκολα. Θα έπρεπε κανείς να διαπεράσει στιβάδες ιεραρχίας, επιβεβλημένης σιωπής, δικαιολόγησης των θυτών και τον φόβο του ρεζιλέματος, κι αυτό είναι τόσο δύσκολο που το 85% των θυμάτων απλώς δεν μιλάει ποτέ. 

Άκουσα με πολλή προσοχή τα όσα μοιράστηκε η Μαρίνα Καλογήρου στη συνέντευξη που έδωσε στη δημοσιογράφο Αθηναΐδα Νέγκα. Στάθηκα σ’ αυτό το ένα: οι τέσσερις θύτες στη δική της περίπτωση ήταν συγγενείς και φίλοι της οικογένειάς της. Φυσικά, δεν είναι η μόνη. Κάποια απ’ τα μηνύματα που έλαβε και δημοσιοποίησε στη συνέχεια δείχνουν δεκάδες αντίστοιχες ιστορίες στις οποίες η οικογένεια πρωταγωνιστεί ως τόπος του εγκλήματος. Δείχνουν επίσης και το κεντρικό της γρανάζι: είναι, φυσικά, η ντροπή.

Τα παιδιά δεν μιλούν γιατί ντρέπονται και, όταν μιλούν, η οικογένεια δεν κάνει κάτι για να μη γίνει ρεζίλι ή για να μην κάνει τη θέση του παιδιού χειρότερη. Η ντροπή δεν είναι ιδιωτικό συναίσθημα, είναι περισσότερο ένα άυλο κοινωνικό φίμωτρο που φοριέται στο θύμα για να μην ενοχλεί. Τα παρενοχλημένα ή βιασμένα παιδιά είναι ιδιαίτερα ενοχλητικά. Το «μυστικό» τους μπορεί δυνητικά να ενοχλήσει τους γονείς, το σχολείο, τη μικροκοινότητά τους, και είναι δική τους ευθύνη να μην πολυενοχλήσουν. Αυτό που τους συνέβη μπορεί να διαταράξει τις σχέσεις των ενηλίκων, επομένως ας θαφτεί. 

Λέμε συνέχεια ότι ζούμε σε «παιδοκεντρική» κοινωνία. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τα παιδιά θα μιλούσαν ελεύθερα, ανοιχτά και χωρίς ντροπή για όσα τους συμβαίνουν, γιατί θα γνώριζαν ότι η κοινωνία είναι με το μέρος τους. «Για το καλό των παιδιών» υποστηρίζουμε ένα πλήθος πολιτικών, συχνά σε βάρος άλλων ομάδων.

Θα περίμενε κανείς πως, αφού το «καλό των παιδιών» μάς καίει τόσο πολύ, τα παιδιά θα ήξεραν τη διαδικασία που η κοινωνία έχει θεσπίσει για την προστασία τους. Θα ήξεραν πού να μιλήσουν, θα είχαν διαπαιδαγωγηθεί καταλλήλως και θα ήξεραν ότι οι ενήλικες που είναι υπεύθυνοι για την ανατροφή τους θα βάλουν εκείνα πάνω από τις σχέσεις τους με άλλους ενήλικες. Θα ήταν αυθόρμητη αντίδραση να πουν τι έγινε, γιατί δεν θα τους πέρναγε απ’ το μυαλό ότι υπάρχει λόγος να το κρύψουν. 

Η Μαρίνα Καλογήρου άνοιξε ένα πάρα πολύ ευαίσθητο κεφάλαιο και ήδη προσπαθούν να υποτιμήσουν όσα είπε ή να κάνουν «τον δικηγόρο του διαβόλου» και να αναρωτηθούν τι έκανε η ίδια και προκάλεσε όχι έναν, όχι δύο, όχι τρεις αλλά τέσσερις άντρες. Έχω την εντύπωση ότι το «συγγενείς και φίλοι της οικογένειας» έχει χτυπήσει ευαίσθητες χορδές γιατί υποτίθεται ότι το κακό έρχεται πάντα απ’ τον ξένο και τον ψηλό, λιγνό βιαστή που περιμένει στις γωνίες των σχολείων με καμπαρντίνα και τραγιάσκα. 

Το παιδί, έχω καταλήξει, είναι ένα πλάσμα που αξίζει προστασία και φροντίδα μόνο σε φαντασιακές συνθήκες. Το παιδί-κορίτσι φταίει από νήπιο και δεν είναι ποτέ παιδί. Ξεκινά τη ζωή του ως νεαρή γυναίκα. Και ξέρουμε τι συμβαίνει στις γυναίκες, εντός και εκτός οικογένειας. 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ