Λίγη ουσία, σοβαρευτείτε, παρακαλώ

Λίγη ουσία, σοβαρευτείτε, παρακαλώ Facebook Twitter
Πετάξτε τα κινητά σας στη λεκάνη της τουαλέτας, βγείτε έξω και αφήστε την άνοιξη της Αθήνας να σας χτυπήσει σαν αστικό λεωφορείο που σκίζει τους δρόμους στο τέλος της υπηρεσίας του. Φωτογραφία του Rankin, από το τεύχος TV Is Boring, του περιοδικού Dazed & Confused, 1994.
0


ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ
όταν του έδειχνα τον πρώτο σκελετό αυτού του τεύχους, μέσα Απριλίου ακόμη. Nα έχουμε, λέει, και λίγη ουσία... Δεν μιλούσε ελληνικά και λίγα κατάλαβα από τα όσα είπε. Αυτή, μικρέ μου φίλε, ήθελα να του είχα πει, είναι η μόνη ουσία που με ενδιαφέρει εμένα, τα παιχνίδια μας πάνω στη φλογισμένη σχάρα του κόσμου. Ώσπου να καεί δηλαδή κι ο δικός μας κώλος. Ώσπου να σταματήσουμε να πίνουμε ακόμη γάλα και να αρχίσουμε να το φυσάμε. 
Ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου στο κέντρο που εποπτεύει από ψηλά την Αθήνα. Εκεί έμενε, διαβάζω, ο Παπατάκης, κάθε φορά που επέστρεφε στην πόλη του. Δεν το έχει ανακαλύψει κανένας άλλος – μόνο όσοι τουρίστες μένουν στα δωμάτιά του. Κάθομαι μόνος μου τα πρωινά και βλέπω από εκεί πάνω τα πάντα: Λυκαβηττό, Ακρόπολη, θάλασσα, Βουλή, έναν νεαρό δίχως μπλούζα, με μαύρο bucket-hat, να ποτίζει τα λουλούδια της βεράντας ενός διαμερίσματος που έχει μάλλον κληρονομήσει. 

Είναι μόλις το δεύτερο τεύχος μας και ήδη δεν ξέρω τι θέλω να σας πω, περνάνε πράγματα γενικά από το μυαλό μου: είμαστε πολύ λίγοι και αυτό είναι πράγμα θλιβερό… Κάτι τέτοιο. Παρατηρώ από ψηλά αυτή την πόλη-θηρίο, σαρκοβόρο. Βλέπω πως κατάπιε στην κυριολεξία το άτυχο Λεκανοπέδιο και εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά, με τις τσιμεντένιες της φλόγες να φτάνουν ως εκεί που πάει το μάτι.

Πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, λέει εντυπωσιασμένη μια Γιαπωνέζα τουρίστρια στο δίπλα τραπέζι, ζούνε σ’ αυτή την πόλη. Σκέφτομαι τι συνδέει, αλήθεια, όλους αυτούς τους ανθρώπους. 

Θέλαμε να γυρίσουν οι στρόφιγγες, να ανοίξουν οι μάνικες και να κυλήσει χύμα, έξω, αυτή η ενέργεια που όλοι ξέραμε ότι υπάρχει – αλλά πουθενά δεν έβρισκε τόπο να απλώσει.

Είμαστε πολύ λίγοι –το ξέρω– όσοι μας απασχολούν τα μικρά δράματα και οι ακροβασίες αυτού εδώ του τεύχους. Ξέρω όμως ταυτόχρονα πως δεν θέλει πολύ. Αρκεί ένα φιλί, ένας χωρισμός, ένα χάπι, για να σπάσει κάτι μέσα σ’ έναν άνθρωπο. Να διαλυθεί αυτό που ο Χειμωνάς αποκαλεί «ξύλινη θήκη του μυαλού». Να συντριβεί η αλαζονική σιγουριά, η αθώα αστική πλάνη. Για να συντονιστούν έπειτα κι αυτοί στο ίδιο κανάλι με εμάς. Να πιάσουν ράδιο Μελαγχολία. Τα αγόρια που σου έκαναν bullying και καβαλούσαν ανέμελα τις μηχανές τους, φιλώντας κορίτσια στην οικοδομή. Αυτά που έμοιαζε κάποτε πως βρίσκονται πέλαγα μακριά από το δικό σου μυαλό. 

Αρκεί, φίλε μου, ένα φιλί για να ανοίξει σαν κρυφό σεντούκι, το τρυφερό κομμάτι κρέας του μυαλού τους. Να τρέξουν τα ζουμιά τους σαν δάκρυα πάνω στα μάγουλα. Γιατί λίγα είναι αυτά που μας χωρίζουν τελικά από τα παιδιά που χάνονται στη σκοτεινή (κι εθιστική) θύελλα του TikTok. Στο ίδιο σούπερ-μάρκετ ψωνίζουμε με την αγράμματη influencer, τα ίδια προφυλακτικά αγοράζουμε και με τις ίδιες τσόντες τις παίζουμε τα βράδια – μικρές καλλιγραφίες της ψυχής κάνουν τη διαφορά, τραύματα κρυμμένα κάτω από χανζαπλάστ, ακόντια που διασχίζουν το κάδρο των ματιών μας και βλέπουμε μονάχα εμείς: κάτι σαν συναισθηματική τηλεόραση του ενός. Απλά, τώρα, εδώ, βγάζουμε την οθόνη στη βεράντα και λέμε να, δείτε κι εσείς.

Θέλαμε να γυρίσουν οι στρόφιγγες, να ανοίξουν οι μάνικες και να κυλήσει χύμα, έξω, αυτή η ενέργεια που όλοι ξέραμε ότι υπάρχει – αλλά πουθενά δεν έβρισκε τόπο να απλώσει. Είτε γιατί γίναμε όλοι τσιγκούνηδες και καχύποπτοι, είτε γιατί, εξοντωμένοι από τους πληροφοριακούς εθισμούς μας, δεν έχουμε χρόνο και χώρο για τίποτα. Σαν σουσάμια όλη η υπόγεια ενέργεια της Αθήνας πέφτει στα 4k χαντάκια του μυαλού μας, ενώ εμείς εδώ μιλάμε. Με κάθε νέο Airbnb, με κάθε νέο reel. Μέχρι να μη μείνει τίποτα, παρά η ανάμνηση μιας πόλης που κάποτε ήταν κάτι… Κι αυτό το κάποτε, όσοι από εσάς είστε στην ίδια ηλικία μ’ εμένα, δεν το έχετε καν ζήσει. Αλλά τι κάνεις αν είσαι ακόμη ζωντανός; 

855
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Στεκόμαστε απέναντί σας με τη νοοτροπία (αληθινά) ευγενικών κωλόπαιδων. Και διεκδικούμε ξανά τον τόπο του εντύπου για ένα κοινό εξωγήινων στο οποίο κι εμείς ανήκουμε, που δεν έχει ξαναπιάσει χαρτί περιοδικού στο χέρι του. Νιώθουμε αστροναύτες που επιστρέφουν σε μια παλιά ατμόσφαιρα, με άδεια οικοδομικά τετράγωνα, στα οποία μπορεί να βρει χώρο το άστεγο και να φωλιάσει. Θεωρώ πως το γεγονός ότι σχεδόν το σύνολο του περιεχομένου της δεύτερης αυτής «Κοκέτας» μας δεν θα μπορούσε να δημοσιευτεί κυριολεκτικά πουθενά αλλού δικαιολογεί με τρόπο απόλυτο την ανάγκη της ύπαρξής της. 

Αν φαίνομαι κάπως ικανοποιημένος είναι γιατί είμαι: είδα πως η ιδέα μου δουλεύει και μπορεί να φέρει κοντά δεκάδες ταλαντούχα παιδιά με κόκκινες καρφίτσες στο χέρι, έτοιμα να σπάσουν του σύμπαντός μας την πλαστική στολή. Πως η χαρά είναι αυτό που λένε μια σταθερή δυνατότητα. Πως, ακόμη κι αν αφορά μόνο εμάς, το πάρτι μας αυτό κατάφερε να ηλεκτροδοτήσει ένα μικρό χωράφι. Έναν περίκλειστο κήπο, με άνθη σπάνια κι εξωτικά. Άνθη που στα μάτια (και τις σελίδες) άλλων δεν θα εμφανίζονταν. Περνάει κάποιος και μια γιρλάντα. Συνδέστε, παρακαλώ πολύ, και κάποιο ηχείο… Σήμερα θα γιορτάσουμε. Η μέρα βυθίζεται στο βάθος κι εμείς τελειώσαμε αισίως το δεύτερό μας τεύχος. Θα βγάλω λόγο:* 

Αγαπητοί μου φίλοι, 

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο κόσμος άγριος κι εγώ μπορεί να ερωτεύομαι ξανά. Πετάξτε τα κινητά σας στη λεκάνη της τουαλέτας, βγείτε έξω και αφήστε την άνοιξη της Αθήνας να σας χτυπήσει σαν αστικό λεωφορείο που σκίζει τους δρόμους στο τέλος της υπηρεσίας του. Δείτε τη χαρά που βγαίνει από το να γνωρίζεις πού ανήκεις. Γιατί ακόμη κι αν έχουμε εναντίον μας μια ολόκληρη πόλη, ακόμη κι αν τα πέντε εκατομμύρια αυτής της πόλης επιθυμούν την εξόντωσή μας, μένει κάπου ένα μικρό χωριό ανθρώπων στους οποίους θα μπορούμε πάντα να δραπετεύουμε. Αβλέφαρα παιδιά, με σκασμένα χείλη και ασθενικές πλάτες. Με την κορμοστασιά του ανορεξικού, με ρούχα τρίτο χέρι. Γόνοι αγγέλων, όχι εφοπλιστών. Ανοίξτε τα παράθυρά σας και χαθείτε μέσα στα μάτια τους. Γιατί γι’ αυτά τα παιδιά, που είναι κυρίως οι φίλοι μας, θα σας μιλήσουμε στις σελίδες που ακολουθούν. 

Και προς Θεού μη μου ζητάτε άλλα πράγματα, κείμενα, προθεσμίες, εργασίες, δουλειές… Φτάνει. Τώρα ζω: τώρα ζούμε. 

Και με αυτό το τεύχος σάς βλέπω, σας χαιρετώ. Σας ερωτεύομαι: εσάς, τους ζωντανούς. 

Έπειτα, βλέπουμε… 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη ΚΟΚΕΤΑ της LiFO. 

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βραβεία Ιδρύματος Μπότση: Πώς βραβεύεις κάποιον που έβγαλε fake news;

Οπτική Γωνία / Βραβεία Ιδρύματος Μπότση: Πώς βραβεύεις κάποιον που έβγαλε fake news;

Παρότι δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιες βραβεύσεις του ιδρύματος Μπότση αμφισβητούνται, μετά τις φετινές απονομές, ακούστηκε από αρκετά χείλη ότι «το κακό παράγινε». Δίκαιες ή «προϊόν φθόνου» οι ενστάσεις; 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
CHECK ΜΑΡΙΑ ΕΠΕΞ Ιμπραϊμ Τραορέ: Είναι άραγε ο φιλόδοξος πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο ο «Αφρικανός Τσε Γκεβάρα του 21ου αιώνα» ή ένας ακόμα δικτατορίσκος με πολύ προσεγμένη δημόσια εικόνα;

Οπτική Γωνία / Ιμπραΐμ Τραορέ: O «Τσε Γκεβάρα της Αφρικής» ή ένας ακόμα δικτατορίσκος;

Για κάποιους είναι η «φωνή των κολασμένων» της Μαύρης Ηπείρου και η ενσάρκωση του αντιαποικιοκρατικού ιδεώδους. Για άλλους, πάλι, ένας ακόμα τυχοδιώκτης στρατιωτικός που έγινε «λαϊκός ήρωας» με τη συνδρομή της AI.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Κουράστηκα να τη φροντίζω, λυτρώθηκε»: Ποιος δικαιούται να δολοφονεί από οίκτο; 

Οπτική Γωνία / «Κουράστηκα να τη φροντίζω, λυτρώθηκε από τα βάσανά της»: Ποιος δικαιούται να δολοφονεί από οίκτο; 

Το πότε και υπό ποιες συνθήκες κατανοούμε και συμπάσχουμε με έναν δολοφόνο αποκαλύπτει πολλά για τις αξίες και τις προτεραιότητές μας. 
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
ΔΟΥΝΕΙΚΑ

Ρεπορτάζ / Σκάνδαλο παιδεραστίας στα Δουνέικα: Το αποκρουστικό πρόσωπο της «αγίας» ελληνικής κοινωνίας

Η υπόθεση παιδεραστίας στα Δουνέικα, ένα χωριό 900 κατοίκων κοντά στην Αμαλιάδα, τη δεκαετία του ’80, φέρνει στο φως όχι μόνο τα φρικιαστικά εγκλήματα «ευυπόληπτων πολιτών», αλλά και τη συνωμοσία της σιωπής και την υποκρισία που επικρατεί σε κλειστές κοινωνίες.
ΝΙΚΟΣ ΤΣΕΦΛΙΟΣ
σιούτη

Οπτική Γωνία / ΟΠΕΚΕΠΕ, μεταναστευτικό και Τέμπη ζορίζουν ξανά την κυβέρνηση

Το σκάνδαλο των αγροτικών επιδοτήσεων και η πιθανή επιστροφή προσφύγων από τη Γερμανία στην Ελλάδα έρχονται να προστεθούν στα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Κοκέτα / Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Ένας σιωπηλός ιός, μια πανδημία για την οποία δεν μιλά κανείς: μανάδες, κρύψτε τα παιδιά σας από τη μάχη του creative direction. Η Δανάη Ιωάννου σε μια επιτόπια έρευνα για το επάγγελμα που σαρώνει γύρω μας τους ανθρώπους σαν κρυφή πανδημία.
ΔΑΝΑΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Οπτική Γωνία / Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Χώρες που υποδέχτηκαν σχετικά φιλικά μετανάστες είχαν οφέλη σε οικονομικό επίπεδο. Μια από αυτές είναι η Ισπανία, που τα τελευταία χρόνια έχει προχωρήσει σε θετικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν τους τρόπους ένταξής τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Γαϊδούρια : Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;/ Ιπποειδή: Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;

Ρεπορτάζ / Γαϊδούρια: Ζώα εργασίας ή θύματα κακοποίησης;

Είναι τα ιπποειδή στην Ελλάδα εργάτες χωρίς δικαιώματα; Ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσής τους, ποια μέριμνα υπάρχει για τη φροντίδα τους και γιατί η νομοθετική προστασία τους βρίσκεται σε μια γκρίζα ζώνη; Μιλούν στη LiFO εκπρόσωποι φιλοζωικών οργανώσεων και τοπικοί φορείς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Guest Editors / Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Η πατριαρχία είναι παντού: στην οικονομία, στην κοινωνία, στην ψυχολογία, στην αισθητική, στον πολιτισμό, σε ολόκληρη την ανθρώπινη κατάσταση. Όταν σκεφτόμαστε το πολιτικό, δεν γίνεται να μη σκεφτόμαστε το φεμινιστικό.
ΝΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οπτική Γωνία / «Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οι παγκόσμιες και περιφερειακές επιπτώσεις της σύγκρουσης στη Γάζα και τα αδιέξοδα του Παλαιστινιακού. Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ