Λίγη ουσία, σοβαρευτείτε, παρακαλώ

Λίγη ουσία, σοβαρευτείτε, παρακαλώ Facebook Twitter
Πετάξτε τα κινητά σας στη λεκάνη της τουαλέτας, βγείτε έξω και αφήστε την άνοιξη της Αθήνας να σας χτυπήσει σαν αστικό λεωφορείο που σκίζει τους δρόμους στο τέλος της υπηρεσίας του. Φωτογραφία του Rankin, από το τεύχος TV Is Boring, του περιοδικού Dazed & Confused, 1994.
0


ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ
όταν του έδειχνα τον πρώτο σκελετό αυτού του τεύχους, μέσα Απριλίου ακόμη. Nα έχουμε, λέει, και λίγη ουσία... Δεν μιλούσε ελληνικά και λίγα κατάλαβα από τα όσα είπε. Αυτή, μικρέ μου φίλε, ήθελα να του είχα πει, είναι η μόνη ουσία που με ενδιαφέρει εμένα, τα παιχνίδια μας πάνω στη φλογισμένη σχάρα του κόσμου. Ώσπου να καεί δηλαδή κι ο δικός μας κώλος. Ώσπου να σταματήσουμε να πίνουμε ακόμη γάλα και να αρχίσουμε να το φυσάμε. 
Ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου στο κέντρο που εποπτεύει από ψηλά την Αθήνα. Εκεί έμενε, διαβάζω, ο Παπατάκης, κάθε φορά που επέστρεφε στην πόλη του. Δεν το έχει ανακαλύψει κανένας άλλος – μόνο όσοι τουρίστες μένουν στα δωμάτιά του. Κάθομαι μόνος μου τα πρωινά και βλέπω από εκεί πάνω τα πάντα: Λυκαβηττό, Ακρόπολη, θάλασσα, Βουλή, έναν νεαρό δίχως μπλούζα, με μαύρο bucket-hat, να ποτίζει τα λουλούδια της βεράντας ενός διαμερίσματος που έχει μάλλον κληρονομήσει. 

Είναι μόλις το δεύτερο τεύχος μας και ήδη δεν ξέρω τι θέλω να σας πω, περνάνε πράγματα γενικά από το μυαλό μου: είμαστε πολύ λίγοι και αυτό είναι πράγμα θλιβερό… Κάτι τέτοιο. Παρατηρώ από ψηλά αυτή την πόλη-θηρίο, σαρκοβόρο. Βλέπω πως κατάπιε στην κυριολεξία το άτυχο Λεκανοπέδιο και εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά, με τις τσιμεντένιες της φλόγες να φτάνουν ως εκεί που πάει το μάτι.

Πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, λέει εντυπωσιασμένη μια Γιαπωνέζα τουρίστρια στο δίπλα τραπέζι, ζούνε σ’ αυτή την πόλη. Σκέφτομαι τι συνδέει, αλήθεια, όλους αυτούς τους ανθρώπους. 

Θέλαμε να γυρίσουν οι στρόφιγγες, να ανοίξουν οι μάνικες και να κυλήσει χύμα, έξω, αυτή η ενέργεια που όλοι ξέραμε ότι υπάρχει – αλλά πουθενά δεν έβρισκε τόπο να απλώσει.

Είμαστε πολύ λίγοι –το ξέρω– όσοι μας απασχολούν τα μικρά δράματα και οι ακροβασίες αυτού εδώ του τεύχους. Ξέρω όμως ταυτόχρονα πως δεν θέλει πολύ. Αρκεί ένα φιλί, ένας χωρισμός, ένα χάπι, για να σπάσει κάτι μέσα σ’ έναν άνθρωπο. Να διαλυθεί αυτό που ο Χειμωνάς αποκαλεί «ξύλινη θήκη του μυαλού». Να συντριβεί η αλαζονική σιγουριά, η αθώα αστική πλάνη. Για να συντονιστούν έπειτα κι αυτοί στο ίδιο κανάλι με εμάς. Να πιάσουν ράδιο Μελαγχολία. Τα αγόρια που σου έκαναν bullying και καβαλούσαν ανέμελα τις μηχανές τους, φιλώντας κορίτσια στην οικοδομή. Αυτά που έμοιαζε κάποτε πως βρίσκονται πέλαγα μακριά από το δικό σου μυαλό. 

Αρκεί, φίλε μου, ένα φιλί για να ανοίξει σαν κρυφό σεντούκι, το τρυφερό κομμάτι κρέας του μυαλού τους. Να τρέξουν τα ζουμιά τους σαν δάκρυα πάνω στα μάγουλα. Γιατί λίγα είναι αυτά που μας χωρίζουν τελικά από τα παιδιά που χάνονται στη σκοτεινή (κι εθιστική) θύελλα του TikTok. Στο ίδιο σούπερ-μάρκετ ψωνίζουμε με την αγράμματη influencer, τα ίδια προφυλακτικά αγοράζουμε και με τις ίδιες τσόντες τις παίζουμε τα βράδια – μικρές καλλιγραφίες της ψυχής κάνουν τη διαφορά, τραύματα κρυμμένα κάτω από χανζαπλάστ, ακόντια που διασχίζουν το κάδρο των ματιών μας και βλέπουμε μονάχα εμείς: κάτι σαν συναισθηματική τηλεόραση του ενός. Απλά, τώρα, εδώ, βγάζουμε την οθόνη στη βεράντα και λέμε να, δείτε κι εσείς.

Θέλαμε να γυρίσουν οι στρόφιγγες, να ανοίξουν οι μάνικες και να κυλήσει χύμα, έξω, αυτή η ενέργεια που όλοι ξέραμε ότι υπάρχει – αλλά πουθενά δεν έβρισκε τόπο να απλώσει. Είτε γιατί γίναμε όλοι τσιγκούνηδες και καχύποπτοι, είτε γιατί, εξοντωμένοι από τους πληροφοριακούς εθισμούς μας, δεν έχουμε χρόνο και χώρο για τίποτα. Σαν σουσάμια όλη η υπόγεια ενέργεια της Αθήνας πέφτει στα 4k χαντάκια του μυαλού μας, ενώ εμείς εδώ μιλάμε. Με κάθε νέο Airbnb, με κάθε νέο reel. Μέχρι να μη μείνει τίποτα, παρά η ανάμνηση μιας πόλης που κάποτε ήταν κάτι… Κι αυτό το κάποτε, όσοι από εσάς είστε στην ίδια ηλικία μ’ εμένα, δεν το έχετε καν ζήσει. Αλλά τι κάνεις αν είσαι ακόμη ζωντανός; 

855
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Στεκόμαστε απέναντί σας με τη νοοτροπία (αληθινά) ευγενικών κωλόπαιδων. Και διεκδικούμε ξανά τον τόπο του εντύπου για ένα κοινό εξωγήινων στο οποίο κι εμείς ανήκουμε, που δεν έχει ξαναπιάσει χαρτί περιοδικού στο χέρι του. Νιώθουμε αστροναύτες που επιστρέφουν σε μια παλιά ατμόσφαιρα, με άδεια οικοδομικά τετράγωνα, στα οποία μπορεί να βρει χώρο το άστεγο και να φωλιάσει. Θεωρώ πως το γεγονός ότι σχεδόν το σύνολο του περιεχομένου της δεύτερης αυτής «Κοκέτας» μας δεν θα μπορούσε να δημοσιευτεί κυριολεκτικά πουθενά αλλού δικαιολογεί με τρόπο απόλυτο την ανάγκη της ύπαρξής της. 

Αν φαίνομαι κάπως ικανοποιημένος είναι γιατί είμαι: είδα πως η ιδέα μου δουλεύει και μπορεί να φέρει κοντά δεκάδες ταλαντούχα παιδιά με κόκκινες καρφίτσες στο χέρι, έτοιμα να σπάσουν του σύμπαντός μας την πλαστική στολή. Πως η χαρά είναι αυτό που λένε μια σταθερή δυνατότητα. Πως, ακόμη κι αν αφορά μόνο εμάς, το πάρτι μας αυτό κατάφερε να ηλεκτροδοτήσει ένα μικρό χωράφι. Έναν περίκλειστο κήπο, με άνθη σπάνια κι εξωτικά. Άνθη που στα μάτια (και τις σελίδες) άλλων δεν θα εμφανίζονταν. Περνάει κάποιος και μια γιρλάντα. Συνδέστε, παρακαλώ πολύ, και κάποιο ηχείο… Σήμερα θα γιορτάσουμε. Η μέρα βυθίζεται στο βάθος κι εμείς τελειώσαμε αισίως το δεύτερό μας τεύχος. Θα βγάλω λόγο:* 

Αγαπητοί μου φίλοι, 

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο κόσμος άγριος κι εγώ μπορεί να ερωτεύομαι ξανά. Πετάξτε τα κινητά σας στη λεκάνη της τουαλέτας, βγείτε έξω και αφήστε την άνοιξη της Αθήνας να σας χτυπήσει σαν αστικό λεωφορείο που σκίζει τους δρόμους στο τέλος της υπηρεσίας του. Δείτε τη χαρά που βγαίνει από το να γνωρίζεις πού ανήκεις. Γιατί ακόμη κι αν έχουμε εναντίον μας μια ολόκληρη πόλη, ακόμη κι αν τα πέντε εκατομμύρια αυτής της πόλης επιθυμούν την εξόντωσή μας, μένει κάπου ένα μικρό χωριό ανθρώπων στους οποίους θα μπορούμε πάντα να δραπετεύουμε. Αβλέφαρα παιδιά, με σκασμένα χείλη και ασθενικές πλάτες. Με την κορμοστασιά του ανορεξικού, με ρούχα τρίτο χέρι. Γόνοι αγγέλων, όχι εφοπλιστών. Ανοίξτε τα παράθυρά σας και χαθείτε μέσα στα μάτια τους. Γιατί γι’ αυτά τα παιδιά, που είναι κυρίως οι φίλοι μας, θα σας μιλήσουμε στις σελίδες που ακολουθούν. 

Και προς Θεού μη μου ζητάτε άλλα πράγματα, κείμενα, προθεσμίες, εργασίες, δουλειές… Φτάνει. Τώρα ζω: τώρα ζούμε. 

Και με αυτό το τεύχος σάς βλέπω, σας χαιρετώ. Σας ερωτεύομαι: εσάς, τους ζωντανούς. 

Έπειτα, βλέπουμε… 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη ΚΟΚΕΤΑ της LiFO. 

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Μποτιλιαρισμένοι στην Αθήνα: Δαπανούμε έναν μισθό στον δρόμο κάθε έτος

Οπτική Γωνία / Κάθε χρόνο χάνουμε 110 ώρες από τη ζωή μας κολλημένοι στο τιμόνι

Πώς μπορεί να μειωθεί άμεσα το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της πρωτεύουσας; Γιατί η λεωφόρος Κηφισού δεν θα αδειάσει ποτέ; Ο συγκοινωνιολόγος και καθηγητής του ΕΜΠ, Κωνσταντίνος Κεπαπτσόγλου, εξηγεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Βασιλική Σιούτη / Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Οι εκ των υστέρων αποκαλύψεις για τη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν κατέδειξαν τις πραγματικές ισορροπίες στο πεδίο των διεθνών σχέσεων: καμία πλευρά δεν κερδίζει άνευ ανταλλαγμάτων και οι διεθνείς σχέσεις δεν καθορίζονται από προσωπικές συμπάθειες.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Βασιλική Σιούτη / Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Την ώρα που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα Τέμπη και με την ακρίβεια, που προκαλεί κοινωνική δυσφορία, ο Νίκος Δένδιας εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής που θα οδηγήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις στη νέα εποχή.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Ακροβατώντας / Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Αξιολογώντας ως πιο σημαντικό ένα τροχαίο από τη συνάντηση Τραμπ - Νετανιάχου, τα κυρίαρχα μέσα αναδεικνύουν το ασήμαντο χάριν τηλεθέασης, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες που θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας από τα σημαντικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Joe Coughlin: «Η τρίτη ηλικία δεν είναι κρουαζιέρες ή πατερίτσες»

Οπτική Γωνία / Joe Coughlin: «Γηρατειά δεν είναι μόνο κρουαζιέρες, πατερίτσες και να είσαι με το ένα πόδι στον τάφο»

Ο φιλέλληνας καθηγητής εξετάζει τις όψεις της μακροζωίας, πιστεύει πως στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο μπορεί να συνδυαστεί άνετα με το lifestyle και μιλάει με τρόπο ασυνήθιστο για το γήρας.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Οπτική Γωνία / Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Ο δημιουργός του Greekonomics μιλά στη LiFO για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αλλά και τις επιθέσεις που δέχτηκε πρόσφατα για κάποιες «άβολες αλήθειες» που επισήμανε αναφορικά με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών, οικονομικών «καρτέλ» και ΜΜΕ στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Οπτική Γωνία / Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Από την Ουκρανία και την κρίση στη Γαλλία μέχρι τις αποφάσεις Τραμπ, η Ευρώπη περνάει κρίση ταυτότητας. Πώς επηρεάζεται η χώρα μας; Μιλά στη LiFO ο Σωτήρης Ντάλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ