«Φοβάμαι όταν βλέπω αγόρια μαζεμένα»

bullying Facebook Twitter
Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι η ελληνική κοινωνία είναι επικίνδυνη για τις κόρες και τις γυναίκες, τους γιους και τα αγόρια ‒ εκτός κι αν αυτά ηδονίζονται με την έμφυλη καταπίεση, οπότε, όλα καλά, η χώρα τα αγκαλιάζει.
0



ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ περπατούσα στην πόλη με έναν φίλο. Μπροστά από μια παρέα συγκεντρωμένων αγοριών, που τα περνούσαμε μερικά χρόνια, σταμάτησε και μου ζήτησε αλλάξουμε δρόμο. «Είναι απίθανο να φοβάσαι» του είπα. «Φοβάμαι», μου είπε, «όταν βλέπω αγόρια μαζεμένα».

Μου ’χε φανεί γελοίο που φοβόταν και τον πίεζα να μην αλλάξουμε την πορεία μας. Τόσο αναίσθητη ήμουν και τόσο ανίκανη να υποπτευθώ ότι μέσα στο σώμα του είχε κάποιου είδους τραύμα, σαν GPS που του ’λεγε ν’ αλλάξει δρόμο για να είναι ασφαλής.

Από τότε έχω βάλει λίγο μυαλό. Η υπόθεση Γιακουμάκη έληξε. Αλλά δεν αισθάνομαι καθόλου ότι έχει επανορθωθεί η ζημιά. Η δικαιοσύνη των δικαστηρίων έρχεται εκ των υστέρων. Απονέμει ευθύνες. Περιορίζεται (όπως πρέπει) από συγκεκριμένους κανόνες και την απασχολούν συγκεκριμένες πράξεις. Δεν επαναπροσδιορίζει όρους που η λάθος κατανόησή τους μάς έχει κοστίσει ζωές.

Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι γενναίο, «λεβέντικο» και θαρραλέο. Τα δικαστήρια δεν μπορούν να απαλύνουν τις δικές μας ανεπάρκειες, την ανικανότητά μας να οικοδομήσουμε μια κοινή ζωή στην οποία, για κάποιον λόγο, δεν θα θεωρείται φυσιολογικό να κοροϊδεύεις το θηλυπρεπές αγόρι, το «χοντρό» κορίτσι, το κορίτσι που «πάει με πολλούς», το «φυτό» ή τον συμμαθητή με ψυχολογικά που έρχεται στο σχολείο με τραύματα απ’ το σπίτι.

Χρειάζεται κάτι περισσότερο από δικαστικές αποφάσεις για να μην αισθάνεται ένας πατέρας-τέρας κι ένας αστυνομικός ότι μπορούν να εκδίδουν την κόρη του τέρατος. Δεν υποτιμώ την αποτρεπτική λειτουργία των ποινών ούτε, φυσικά, τη Δικαιοσύνη, λέω ότι χρειάζονται κι άλλα.

Όλη τη νοσηρότητα τη βλέπω να ’ρχεται μέσα απ’ αυτούς που νιώθουν τόσο λίγοι οι ίδιοι και τόσο χάλια με τον εαυτό τους, ώστε αισθάνονται την ανάγκη να αφανίσουν τη Δήμητρα της Λέσβου ή τον/τη Ζακ/Zackie. Τι είναι πιο αρρωστημένο απ’ το να θες τη φυσική εξόντωση ή την ψυχική διάλυση αυτού που δεν σου μοιάζει;

Εμείς, για παράδειγμα, που δεν είμαστε δικαστές, τι κάνουμε κάθε φορά που αθροίζονται γύρω μας «λεβέντες» και αναλαμβάνουν την πειθάρχηση όσων διαφέρουν; Τι κάνουμε όταν βλέπουμε ανθρώπους να λυγίζουν μπροστά στην εφευρετικότητα που επιδεικνύουν οι άλλοι όταν θέλουν να τους βλάψουν; Τι κάνουμε όταν βρισκόμαστε σε έναν χώρο όπου κυριαρχούν με τα απλωμένα σώματά τους, τις άγριες φωνές τους και την ικανότητά τους να πληγώνουν ή να επιβάλλονται «λεβέντες» αποφασισμένοι να ξεδιπλώσουν όλη τη νοσηρή τους προσωπικότητα με λέξεις, ξύλο ή άλλου τύπου επιβολή; Τι κάνουμε όταν πετάγονται σαν σφαίρες υποτιμητικά σχόλια, έμμεσες συμβουλές που σε θέτουν σε θέση άμυνας και αστεία με τα οποία κανείς δεν γελάει, μόνο κάποιοι άνθρωποι τραυματίζονται και θα χρειαστούν χρόνια δουλειάς και αγάπης για να επουλωθεί το τραύμα;

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Γιακουμάκης πήγαινε σε μια σχολή με άλλους φοιτητές και φοιτήτριες, καθηγητές και καθηγήτριες γύρω του. Τα κορίτσια που κατήγγειλαν ότι κάποιος τις ακολουθούσε και αυτοϊκανοποιούνταν έμεναν σε μια φιλήσυχη γειτονιά της Αθήνας. Το ίδιο και η κοπέλα που δραπέτευσε απ’ τον μπαμπά της.

Όλες αυτές οι γυναικοκτονίες (δεν μου άρεσε αρχικά ο όρος, αλλά τώρα ενοχλεί, άρα μου αρέσει) συμβαίνουν δίπλα μας. Όλη αυτή η ψυχική και σωματική βία περικυκλώνει τις γυναίκες καθημερινά εδώ και τώρα.

Κάθε μέρα έχουμε χίλιες δύο ευκαιρίες να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι γενναίο και τι δειλό και να πράξουμε αντίστοιχα. Έχουμε περάσει πολλά χρόνια ακούγοντας πόσα ψυχολογικά, υποτίθεται, έχουν οι διαφορετικοί, οι εκτός, οι εσωστρεφείς, όσοι δεν θέλουν να ζήσουν/ντυθούν/πορευτούν με ορισμένο τρόπο ή πόσο επικίνδυνη «για τις κόρες και τις γυναίκες μας» είναι η μετανάστευση.

Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι η ελληνική κοινωνία είναι επικίνδυνη για τις κόρες και τις γυναίκες, τους γιους και τα αγόρια ‒ εκτός κι αν αυτά ηδονίζονται με την έμφυλη καταπίεση, οπότε, όλα καλά, η χώρα τα αγκαλιάζει. Και όλη τη νοσηρότητα τη βλέπω να ’ρχεται μέσα απ’ αυτούς που νιώθουν τόσο λίγοι οι ίδιοι και τόσο χάλια με τον εαυτό τους, ώστε αισθάνονται την ανάγκη να αφανίσουν τη Δήμητρα της Λέσβου ή τον/τη Ζακ/Zackie.

Τι είναι πιο αρρωστημένο απ’ το να θες τη φυσική εξόντωση ή την ψυχική διάλυση αυτού που δεν σου μοιάζει; Έχουν μαζευτεί ήδη πολλοί νεκροί απ’ αυτό το πράγμα που υποτίθεται πως δεν υπάρχει εκεί έξω, αλλά ζει στα μυαλά εξοργισμένων φεμινιστριών, την ασφυκτική πατριαρχία. Στην Ελλάδα μόνο πρόσφατα άρχισε να αμφισβητείται, όπως της αξίζει.

Όσο καταλαβαίνουμε ως «λεβεντιά» τη βίαιη επιβολή, τα δικαστήρια δεν θα προλαβαίνουν να εκδικάζουν τις βρομιές μας. Τουλάχιστον, την επόμενη φορά ας αρνηθούμε να είμαστε βολικοί μες στη σιωπή μας, ας πάρουμε επιτέλους κάποια θέση, γιατί, αλήθεια, δεν αντέχουμε άλλους «λεβέντες».

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

simplecast!-Υπόθεση Γιακουμάκη: Το χρονικό της ιστορίας που συγκλόνισε την Ελλάδα

Podcast / Υπόθεση Γιακουμάκη: Το χρονικό της ιστορίας που συγκλόνισε την Ελλάδα

Μετά την απόφαση του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου για την υπόθεση του αδικοχαμένου Βαγγέλη ξετυλίγουμε το νήμα των γεγονότων έξι χρόνια μετά το δραματικό τέλος. Tο bullying, o γολγοθάς της οικογένειας, oι ένοχοι και η ολοκλήρωση της δικαστικής περιπέτειας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
astynomikos ilioupoli

Δημήτρης Πολιτάκης / Ρόδα, τσόντα και κοπάνα

Νόμιμη είναι η πορνογραφία, ενδεχομένως και ανίκητη από το ίντερνετ και μετά, όχι όμως και να μας μοστράρεται ως επιχειρηματικό και αισθητικό πρότυπο, ειδικά από κάποιον όπως ο αστυνομικός που κατηγορείται ότι κακοποιούσε και εξέδιδε την κοπέλα στην Ηλιούπολη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ